Νίκος Νίκας ο δικός μας Πρωτοποριακός Ηθοποιός

Επιμέλεια: Εύη Τριανταφύλλου 

Παρακολουθώντας την πορεία του συντοπίτη μας ηθοποιού Νίκου Νίκα στο θέατρο, η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη. Σε ποιότητα, πρωτοπορία, ερμηνεία… 

Από πέρσι μέχρι φέτος και από το De Profundis του Όσκαρ Ουάιλντ (σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου) βρέθηκε με κεκτημένη ταχύτητα στη σκηνή για τον Χάνς Κολχάας του Τζέημς Σώντερς (σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ) και πριν λίγες μέρες ο Νίκος Νίκας, ολοκλήρωσε τους Μίμους του Ηρώνδα (σε σκηνοθεσία Άννας Κόκκινου) …
(Δημοσιεύματα του Μενιδιάτη για τις εν λόγω παραστάσεις στους παρακάτω συνδέσμους:Νίκος Νίκας /born-to-be-wilde 
Μενιδιάτης Νίκος Νίκας - Χάνς Κολχάας)

Με τη ματιά του δασκάλου καθώς τα τελευταία 15 χρόνια ο Νίκος Νίκας διαδάσκει αυτοσχεδιασμό στη Δραματική Σχολή Αθηνών "Γιώργος Θεοδοσιάδης" δεν δίνει μόνο στους μαθητές του το 200% όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, ότι νιώθει την ανάγκη να κάνει. 

Το δίνει και στο κοινό του! Αυτό έκανε και στην τελευταία του παράσταση “Οι Μίμοι” την οποία ως συνήθως η υπογράφουσα πρόλαβε στην κυριολεξία να δει,  την τελευταία στιγμή. 

Και τώρα απλά αναμένουμε με προσμονή, την επόμενη… 

Ως τότε ιδού τι δήλωσε ο Νίκος Νίκας στο popaganda.gr για τους Μίμους 

«Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά των Μίμων είναι η αφοπλιστική παιδικότητά τους. Αυτό με ταξιδεύει στα παιδικά μου χρόνια, όταν με πήγαινε ο παππούς μου στον σιδηροδρομικό σταθμό, την αγαπημένη μου βόλτα και βλέπαμε τα τρένα, που τα λατρεύω ακόμα και σήμερα. Θυμάμαι να κουνάω τα χέρια μου πιστεύοντας ότι τα τρένα ανταποκρίνονται στον χαιρετισμό μου. 

Εμείς στους Μίμους χαιρετούμε με τον ίδιο τρόπο το κοινό. Αυτή η ανάμνηση μου είναι πολύ κοντά στον τρόπο με το οποίο χειρίζονται την πραγματικότητά τους και είναι συμβατή με την δική μου πραγματικότητα. 

Θα μπορούσα να χαιρετίσω και σήμερα με τον ίδιο τρόπο ένα τρένο που περνά με μεγάλη ταχύτητα. Μπορώ να γίνω Μίμος ανά πάσα στιγμή!» 

Απόσπασμα Συνέντευξης στον Τάσο Ανδρικόπουλο για τους Μίμους αλλά και για τη σχέση του με τους μαθητές του https://eleftheriaonline.gr/l

Πρωταγωνιστείτε στο έργο "Οι Μίμοι" στο θέατρο “Σφενδόνη”. Μιλήστε μας για αυτή την παράσταση... 

Είναι μια παράσταση διαφορετική, ευχάριστη, πολύ πικάντικη θα έλεγα. Πρόκειται για σκετς από τον 3ο αιώνα π.Χ. του Ηρώνδα που έχουν να κάνουν με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της εποχής, η οποία αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της τεχνολογίας, στην ουσία της, στα κίνητρά της και στις ανάγκες της δεν διαφέρει από τη δική μας. Αυτό είναι το κωμικό κομμάτι της ιστορίας και αυτό που σε κάνει να ανακαλύπτεις πως η ανθρώπινη φύση ήταν, είναι και θα είναι η ίδια επί της ουσίας. 

Ο ρόλος που υποδύεστε με τι έχει να κάνει; 

Δεν κάνω έναν συγκεκριμένο ρόλο, όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης κάνουμε δύο και τρία σκετς. Προσωπικά κάνω ένα διδάσκαλο όπου η Μητροτίμη οδηγεί στο σχολείο τον άτακτο γιο της, που προτιμά τα παιχνίδια από τα μαθήματα παρακαλώντας τον παιδαγωγό να τον συνετίσει, έναν δούλο ο οποίος είναι λίγο αφελής στις προσταγές μιας πλούσιας και όμορφης γυναίκας και τέλος υποδύομαι έναν τσαγκάρη που προσπαθεί να πουλήσει παπούτσια τα οποία θεωρεί πως είναι αριστουργήματα. Παράλληλα, κάτω από το τραπέζι φτιάχνει και δερμάτινους... φαλλούς. Ουσιαστικά δηλαδή έχει ένα άτυπο sex shop. Κι επειδή ο Ηρώνδας είναι πολύ πονηρός και βιρτουόζος στην κωμωδία, δεν ξέρουμε αν οι γυναίκες που πάνε εκεί τελικά θέλουν να ψωνίσουν παπούτσια ή... κάτι άλλο. Ολους τους ρόλους τούς έχει επεξεργαστεί σοφά η Αννα Κοκκίνου η οποία σκηνοθετεί τους "Μίμους". 

Πότε ξεκινήσατε τα πρώτα σας βήματα στην υποκριτική; Είχατε σκέψεις να κάνετε κάτι άλλο στη ζωή σας; 

Προσωπικά ήθελα να κάνω τρία επαγγέλματα. Το ένα ήταν να οδηγώ τρένα. Θα μπορούσα να ταξιδεύω μήνες με ένα τρένο, διότι μου αρέσει πολύ ως μεταφορικό μέσο. Το δεύτερο που ήθελα να κάνω ήταν να γίνω δάσκαλος. Εν μέρει αυτό το όνειρο το κάλυψα γιατί τέλειωσα τη Φιλοσοφική, άρα εν δυνάμει θα μπορούσα να είμαι καθηγητής. Στην καθημερινότητά μου είμαι δάσκαλος, μιας και διδάσκω αυτοσχεδιασμό τα τελευταία 15 χρόνια στη Δραματική Σχολή Αθηνών "Γιώργος Θεοδοσιάδης". Το τρίτο ήταν η ηθοποιία. Την απόφαση να ασχοληθώ με αυτό το χώρο την πήρα στη Β' λυκείου, με αφορμή ένα θεατρικό που κάναμε στο σχολείο. Εκεί είπα ότι θα πάω στη Φιλοσοφική και θα δώσω και στη Δραματική ταυτόχρονα. Ξεκίνησα με ενθαρρυντικούς οιωνούς οι οποίοι δεν με διέψευσαν. 

Η σχέση σας με τους μαθητές σας πώς είναι; 

Η σχέση μου με τους μαθητές μου όπως λέει και η φίλη μου, η Κάτια Γέρου, αυτή η σπουδαία ηθοποιός και δασκάλα, είναι ιερή. Αισθάνομαι πως πρέπει να τους δώσω το 200% από το 100% που έχω. Είναι μια σχέση όπου έχει όρια, αλλά παράλληλα έχει αγάπη, νοιάξιμο, αυστηρότητα από μέρους μου και επιμονή στο να πετύχουν το καλύτερο για τον εαυτό τους.