Επιμέλεια Εύη Τριανταφύλλου
Είναι από τα θέματα που χαίρεται κανείς να γράφει… Γιατί αυτός ο τόπος δεν έχει μόνο κακές ειδήσεις. Έχει και τα καλά του. Τους ανθρώπους του. Εκείνους που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ. Που είναι πάντα εδώ τριγύρω και μεγαλουργούν. Κάνουν τις δικές τους υπερβάσεις. Χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ας είναι προβεβλημένοι. Κι ας τους χειροκροτεί ο κόσμος. Κι ας ποιούν ήθος…
Ένας τέτοιος είναι και ο συντοπίτης μας ηθοποιός Νίκος Νίκας. (Μίσος Μενιδιάτης – μισός Χασιώτης). Σε δύο, από τις καλύτερες παραστάσεις της σαιζόν πρωταγωνίστησε φέτος.
Στο “Εκ Βαθέων” (De Profoundis) του Όσκαρ Ουάιλντ, που ανέβηκε για δεύτερη χρονιά - φέτος - στο “Αγγέλων Βήμα” (για λεπτομέρειες ΚΛΙΚ 1) και στην παράσταση «Χανς Κόλχαας» στο ολοκαίνουργιο Θέατρο "Αrt 63" της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη (για λεπτομέρειες ΚΛΙΚ 2).
Και στις δύο περιπτώσεις ο “ΜΕΝΙΔΙΑΤΗΣ” ήταν εκεί και το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως οι ερμηνείες του, ήταν συγκλονιστικές. Αξίζει δε να σημειωθεί, πως στον Χανς Κόχλαας ο Νίκος Νίκας, βρέθηκε πάνω στη σκηνή με 11 από τους μαθητές του καθώς ο ίδιος διδάσκει στη Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη.
Ιδού δύο μόνο, από τις πολλές κριτικές
«De Profundis» κατάθεση ψυχής στο θέατρο Αγγέλων Βήμα
Το «De profundis» αποτελεί μια επιστολή 80 περίπου σελίδων και πενήντα χιλιάδων λέξεων με παραλήπτη τον Λόρδο Alfred Douglas, εραστή του συγγραφέα.
Ο Oscar Wilde, έχοντας μια αντιδικία με τον John Douglas πατέρα του εραστή του, συνελήφθη με την κατηγορία του σοδομισμού μιας και η ομοφυλοφιλία την εποχή εκείνη ήταν ποινικό αδίκημα. Έτσι καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο χρόνων. Στις επιστολές που γράφτηκαν στις φυλακές το 1897, Ο Oscar Wilde εξομολογείται εις βάθος τα συναισθήματα του κάνοντας μια κατάθεση ζωής. Αναθεωρεί για όλα όσα ξέρει, για όλα όσα σκέφτεται… Ωστόσο, ο εραστής του, δεν του έγραψε και δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο ίδιος φτάνει σε ένα σημείο όπου αρχίζει να αναπολεί τις χαρές του και στο τέλος αποδέχεται την εμπειρία της φυλάκισής του.
«Γιατί το μυστικό της ζωής είναι ο πόνος. Αυτός υπάρχει πίσω από το κάθε τι» (Oscar Wilde)
De Profundis – «Ανάλυση» Πάθους…
Αριστουργηματικές ερωτικές επιστολές, στις οποίες ο Oscar Wilde, αναλύει την ψυχοσύνθεση του στις δίκες, δημιουργώντας ένα σκοτεινό «αντίβαρο» στην πρότερη φιλοσοφία της απόλαυσης – καταγγέλλει, απολογείται, φιλοσοφεί με πόνο ψυχής για την στέρηση των παιδιών του, για την αδικοχαμένη μεγέθους περιουσία του, και για τον κοινωνικό εξευτελισμό του. Η εγκατάλειψη και η προδοσία από τους φίλους, από τον εραστή του και από την οικογένειά του, γίνονται βασικές αιτίες ώστε η ίδια του η δίκη να μετατραπεί σε ολοκληρωτική καταδίκη.
Ο Oscar Wilde πίστευε ότι ο εραστής του, Alfred Douglas, με το ψευδώνυμο «Μπόζι» τον χρησιμοποίησε, αφού τον έπεισε να στραφεί εναντίον του πατέρα του Alfred Douglas, έχοντας ο ίδιος την χειρότερη σχέση μαζί του. Ο συγγραφέας, κατηγορεί τον εαυτό του που επέτρεψε σε μια ρηχή σχέση να κυριαρχήσει τη ζωή του. Έπειτα δεν είχε ξεχάσει το σχόλιο του Μπόζι, όταν ήταν άρρωστος, «όταν δε βρίσκεσαι πάνω στο βάθρο σου, χάνεις κάθε ενδιαφέρον». Κατηγορούσε τον εαυτό του, για την ηθική κατάπτωση που επέτρεψε στον Douglas να προκαλέσει στον ίδιο του τον εαυτό, και ανέλαβε την κάθε ευθύνη για την δική του πτώση, γράφοντας «Είμαι εδώ γιατί προσπάθησα να ρίξω τον πατέρα σου στην φυλακή».
Κατηγορεί και γράφει… γίνεται πιο φιλοσοφικός διώχνοντας ήρεμα τον θυμό του, προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.
«Πίσω από τη θλίψη υπάρχει πάντα μια ψυχή και το να ειρωνεύεσαι μια ψυχή που πονάει, είναι κάτι φοβερό. Όσοι το κάνουν αυτό, η ζωή τους είναι στερημένη από ομορφιά» (Oscar Wilde)
Τελικά, η επιστολή αυτή δε στάλθηκε ποτέ. Ο Oscar Wilde μετά την αποφυλάκισή του, έχοντας μαζί του και τις επιστολές, έφυγε στην Γαλλία. Πέντε χρόνια αργότερα μετά τον θάνατό του, το 1905, το «De profundis» δημοσιεύτηκε. Η ολοκληρωμένη της μορφή δημοσιεύτηκε το 1962. Η Ιστορία του Oscar Wilde, συνέβαλε στην κατάργηση του Νόμου περί Ομοφυλοφιλίας και έγινε το διαχρονικό μανιφέστο της Αγάπης.
Συντελεστές – «Επί Σκηνής»
Ο Oscar Wilde, παρέδωσε με το «De Profundis,» ένα κείμενο ισχυρής πνευματικής αξίας, έναν θησαυρό για την ανθρωπότητα. Η διαχρονικότητα του έργου, γραμμένο τον 19ο αιώνα, γίνεται κινητήριος δύναμη για την σκηνοθέτη Αθανασία Καραγιαννοπούλου, η οποία επαναφέρει το επίκαιρο πνεύμα του στον 21οαιώνα. Η μεταφορά του έργου στην θεατρική σκηνή του Αγγέλων Βήμα, πραγματοποιείται με έναν εύστοχο τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, η σκηνοθέτις ανέδειξε με την μετάφραση και την διασκευή της το ψυχογραφικό κείμενο προκειμένου ο θεατής να κατανοήσει την ανθρώπινη πλευρά του Oscar Wilde.
«Οι άνθρωποι με συμβούλεψαν να προσπαθήσω, όταν πια απελευθερωθώ, να ξεχάσω πως κάποτε ήμουν στη φυλακή. Μοιραία συμβουλή: το να αρνείσαι τις εμπειρίες σου είναι σαν να βάζεις ένα ψέμα στα χείλη της ζωής σου» (Oscar Wilde. «De Profundis»)
Με λιτά και εκφραστικά μέσα η σκηνοθέτις δημιουργεί έναν κυκεώνα συναισθημάτων. Ο ηθοποιός Νίκος Νίκας καταθέτει την ψυχή του κάθε στιγμή στον διπλό ρόλο – δικηγόρου και Oscar Wilde. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός με τεράστια παλέτα συναισθημάτων. Ο ηθοποιός επαναλαμβάνει συχνά τη φράση: «Γιατί δεν μου έγραψες…,» απευθυνόμενος θεωρητικά στον εραστή του, το κοινό εισπράττει την κλιμακωτή εναλλαγή των συναισθημάτων μέσα από το εντυπωσιακό του ταλέντο.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι φωτισμοί στο έργο, ο Λευτέρης Παυλόπουλος με τους εμπνευσμένους εικαστικούς του σχεδιασμούς, μετέφερε την κατάλληλη ατμόσφαιρα που απαιτούσε το έργο. Ένα σκοτεινό τοπίο, την γύμνια της ψυχής που κρύβει το κελί της φυλακής – συνδεδεμένα άμεσα με την ψυχολογία του πρωταγωνιστή.
Ο πρωταγωνιστής της παράστασης στο ρόλο του δικηγόρου, ζητά μια νέα ετυμηγορία από τους θεατές, θέτοντας το δίλημμα, εάν ο Oscar Wilde στον 21ο αιώνα είναι αθώος ή ένοχος.
«Όπου υπάρχει θλίψη ο τόπος είναι ιερός» (Oscar Wilde)
Ένας μοναδικός μονόλογος. Μια θεατρική κληρονομιά στην κοινωνική δυσκαμψία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το «De Profundis» είναι ένα έργο ζωής, δίνει μαθήματα αυτογνωσίας σε κάθε άνθρωπο παγκοσμίως. Ένα πανανθρώπινο ευφυές κείμενο με κοινωνικό χαρακτήρα δοσμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Συντελεστές παράστασης – De Profundis
- Μετάφραση/Διασκευή/Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
- Φωτισμοί/Εικαστικός Σχεδιασμός: Λευτέρης Παυλόπουλος
- Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης
- Μουσική Επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
- Ερμηνεία: Νίκος Νίκας
«Χανς Κόλχαας», Λίλλυ Μελεμέ και μαθητές Σχολής Θεοδοσιάδη. Πώς γίνεται να μην τους αγαπήσουμε;
18 Δεκεμβρίου 2018 Κριτική παρουσίαση
Πηγή: https://www.catisart.gr/chans-kolchaas-lilly-meleme-kritiki-art63/
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ο Μίχαελ Κόλχαας ήταν ένας άνθρωπος που η αίσθηση του δικαίου τον έκανε ληστή και φονιά. Αρχικά ήταν ο έντιμος, ο νομοταγής, ο καλοπροαίρετος, ο φιλήσυχος, ο φιλάνθρωπος και ειρηνικός έμπορος Κόλχαας, που ζούσε στις όχθες του ποταμού Χάβελ. Κάποτε όμως η ήρεμη ζωή του διαταράχτηκε από την κατάφωρη αδικία των χωροδεσποτικών προνομίων του νεαρού άρχοντα Βέντσελ φον Τρόνκα, ο οποίος άσκησε την εξουσία του επάνω του άμετρα, αυθαίρετα, αυταρχικά και προσβλητικά. Το κράτος στο οποίο απευθύνεται δεν δικαιώνει τον Κόλχαας, διότι ο νεαρός άρχοντας είναι ιδιαίτερα ισχυρός. Οι συνέπειες αυτής της αδικίας συσσωρεύονται με τη μορφή συμφορών, ενώ παράλληλα η συνείδησή του μοιάζει με απειλητικό ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Τότε η βούλησή του τον οδηγεί σε αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή του καταλυτικά. Ο φιλήσυχος έμπορος του Βραδεμβούργου Μίχαελ Κόλχαας μετατρέπεται πλεον στον τρομερό ληστή Κόλχαας, που για να δικαιωθεί αδράχνει το σπαθί και νικά τον στρατό του ηγεμόνα της Σαξονίας. Η στιγμή που εν τέλει θα δικαιωθεί από τον νόμο των ανθρώπων είναι και η στιγμή που συναντά τον δημιουργό του κάτω από το ικρίωμα.
Η εσωτερική αυλή του θεάτρου και της Σχολής . Φωτογραφία: catisart
Θέατρο «Αrt 63»
Η εμβληματική παράσταση «Χανς Κόλχαας» του Τζέιμς Σόντερς εγκαινίασε το ολοκαίνουργιο πανέμορφο θέατρο «Αrt 63» της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη. Πρόκειται για μια διασκευή του πιο φημισμένου πεζογραφήματος του Χάινριχ φον Κλάιστ και ενός από τα κορυφαία δείγματα του λογοτεχνικού είδους της νουβέλας.
Το θέατρο «Αrt 63» είναι ένας πολύ ευχάριστος χώρος, στο ισόγειο της Δραματικής Σχολής Γ. Θεοδοσιάδη, άρτιος τεχνικά, με υψηλή αισθητική, διακοσμημένος με πέτρα και παλιό τούβλο, γεμάτος κειμήλια και μουσειακές φωτογραφίες. Υπέροχο στολίδι του η εσωτερική αυλή, στην οποία μπορούν να δοθούν και παραστάσεις. Ένας χώρος ιδανικός για δημιουργία.
Ο μύθος
Ο «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ φον Κλάιστ γράφτηκε το 1800. Ο μύθος τοποθετείται στην εποχή που η επανάσταση των χωρικών στη Γερμανία έχει σβήσει, αφήνοντας κάποιους απόηχους αναρχίας στα γερμανικά κρατίδια. Στη νουβέλα εντοπίζονται ιδιαίτερα σημαντικά εγκληματολογικά ζητήματα, όπως το έγκλημα και η τιμωρία του, η εκδίκηση και η απονομή δικαιοσύνης. Το έργο έχει χαρακτηριστεί μπρεχτικό. Προσπαθεί να υποδηλώσει ότι τα πρόσωπα και οι πράξεις τους είναι απόλυτα συνδεδεμένα και βασίζονται στις διάφορες όψεις της κοινωνίας όπου έζησαν, την οικονομική, ταξική και ιεραρχική διάρθρωση. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι χαρακτήρες πρέπει να αντικατοπτρίζουν την κοινωνία του έργου και οι απόψεις της κοινωνίας του Κόλχαας έχουν σχέση με το εμπόριο, με τον καθορισμό του χαρακτήρα απ’ τα παιδικά χρόνια και με το ιεραρχικό σύστημα.
Υπόκλιση. Φωτογραφία: catisart
Μια αδικία και μια επανάσταση
Ως θεατές βρεθήκαμε ενώπιον μιας εξαιρετικά οργανωμένης παράστασης και παρασυρθήκαμε σε μια δράση δίχως ανάσα, υπό την επήρεια του απόκρημνου, του καταιγιστικού, του ερεβώδους ύφους του Κλάιστ.
Στο έργο υπάρχει έντονο το στοιχείο της αδικίας, της εμμονής, του πόθου για δικαιοσύνη και δικαίωση, της σημασίας της προσήλωσης στις προσωπικές αξίες. Ένας ανηλεής αγώνας για δικαίωση. Ένας ήρωας που επιθυμούσε μια γαλήνια ζωή. Μια αδικία που οδήγησε στα άκρα. Ένα εξαγριωμένο από την καταπίεση πλήθος. Μια επανάσταση που ανέτρεψε δεδομένα. Ένα έργο που μοιάζει σχεδόν αφόρητα σημερινό…
Η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που μετατράπηκε σε ληστή και φονιά, ξεσηκώνοντας μια λυσσαλέα επανάσταση που συνεπήρε κάθε αδικημένο και κλόνισε το πολιτικό σύστημα.
Στο έργο υπάρχει έντονο το στοιχείο της αδικίας, της εμμονής, του πόθου για δικαιοσύνη και δικαίωση, της σημασίας της προσήλωσης στις προσωπικές αξίες. Ένας ανηλεής αγώνας για δικαίωση. Ένας ήρωας που επιθυμούσε μια γαλήνια ζωή. Μια αδικία που οδήγησε στα άκρα. Ένα εξαγριωμένο από την καταπίεση πλήθος. Μια επανάσταση που ανέτρεψε δεδομένα. Ένα έργο που μοιάζει σχεδόν αφόρητα σημερινό…
Η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που μετατράπηκε σε ληστή και φονιά, ξεσηκώνοντας μια λυσσαλέα επανάσταση που συνεπήρε κάθε αδικημένο και κλόνισε το πολιτικό σύστημα.
Η αληθινή ιστορία
Είναι περίπου και η αληθινή ιστορία του ληστή του Βραδεμβούργου του 16ου αιώνα, Χανς Κολχάζε, στην οποία βασίστηκε ο Κλάιστ. Στην πραγματικότητα, ο Κλάιστ δωρίζει στον κόσμο μερικές από τις συγκλονιστικότερες σελίδες που έχουν γραφεί ποτέ στα γερμανικά γράμματα, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο στο μοντέρνο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα. Ο τρόπος του είναι μια ανελέητη δίψα για προσωπική ελευθερία. Στον Κλάιστ κυριαρχεί μια προσήλωση στη δύναμη της προσωπικής φωνής. Ο Μίχαελ Κόλχαας επιλέγει εντελώς συνειδητά την ανοικτή σύγκρουση με το ίδιο το κράτος, αμφισβητεί την εξουσία του κράτους επάνω στον ίδιο και στο τέλος συνθλίβεται. Ο ίδιος στέκεται ανυποχώρητος και ακέραιος μέχρι τέλους, με μόνη έγνοια την κρίση του Θεού.
Οι ηθοποιοί στην υπόκλιση. Φωτογραφία: catisart
Οι συντελεστές
Τη σκηνοθεσία υπογράφει δεξιοτεχνικά η Λίλλυ Μελεμέ, ενώ τον ομώνυμο ρόλο του Κόλχαας επωμίζεται ο εξαιρετικός Νίκος Νίκας. Η σκηνοθέτις πέτυχε σε υπέρτατο βαθμό στην αποστολή της. Μας πρόσφερε μια εξαιρετική εκδοχή του μύθου του Κόλχαας και προσέφερε θετικά και στο ελληνικό θέατρο και στους μαθητές της, τους οποίους δίδαξε ύφος και ήθος θεατρικό.
Ο έμπειρος Νίκος Νίκας στον ρόλο του Κόλχαας εντυπωσίασε. Με πρόσωπο σκοτεινό σαν το πέτρινο πεπρωμένο του, με κύρος, με ωραία σωματικότητα. Ο πόνος έκδηλος στο πρόσωπό του, τονιζόταν ακόμα περισσότερο από τις συσπάσεις της αγανάκτησης και ένα φευγαλέο πένθιμο μειδίαμα. Εξιστόρησε τα πάθη του ήρωα με στιβαρή, γεμάτη φωνή. Φωνή που ξεχείλιζε από πίκρα, παραδίδοντας μια εξαίρετη ερμηνεία χωρίς να παρασύρεται σε έπαρση ή εύκολες κορόνες.
Οι υπόλοιποι ερμηνευτές – απόφοιτοι της Σχολής Θεοδοσιάδη, νέοι, φρέσκοι, πανέμορφοι, ευλύγιστοι και ευέλικτοι, εμψυχωμένοι από τη μαγική μπαγκέτα των δασκάλων τους φιλοτέχνησαν αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες που τους δόθηκαν. Μείναμε σαστισμένοι κι αποστομωμένοι από τη δυναμική τους.
Πλάσματα δροσερά αλλά και δυναμικά, ήταν μια τρανταχτή απόδειξη ότι το θέατρο έχει μέλλον. Έδωσαν όλη τη μαχητικότητά τους, διαχέοντας το πνεύμα της αντίστασης και στο κοινό. Ωραίες φωνές, ωραία κίνηση, ωραίες παρουσίες. Τους αξίζουν πολλοί και θερμοί έπαινοι! Αναφέρουμε τα ονόματά τους με τη σειρά που γράφονται στο πρόγραμμα: Σάλλη Αλ Ταπάς, Παμπίνα Γεωργίου, Ηλέκτρα Θεολόγη, Γιώργος Καρακυριάκος, Τόνια Μαράκη, Χρήστος Ματσιαρόκος, Γιώργος Ξούλος, Δέσποινα Πέττα, Παναγιώτης Ράιος, James Rodi, Νίκη Σκιαδαρέση. Όλοι βάδιζαν για πρώτη φορά επαγγελματικά στο θεατρικό σανίδι. Όλοι σε άκρως επικινδύνους ρόλους. Όλοι θαύμα ρυθμών και ισορροπίας, έκφρασης, ψυχισμού και εσωτερικότητας.
Τα ευφάνταστα αλλά καθόλου φανταχτερά κοστούμια λειτούργησαν σωστά στη ροή της παράστασης. Τα σκηνικά με τα άχυρα, το πάτωμα – λαβύρινθο, τον στύλο της σκηνής στο κέντρο, τους κύβους που μετατρέπονται σε ικρίωμα ήταν άκρως επιτυχημένα. Εξαιρετική δουλειά από τις Άννα Ζούλια, Σύλβια Χαρατσάρη.
Οι ευαίσθητοι μουσικοί ήχοι της Μάρως Θεοδωράκη συνόδευαν αρμονικά τη δραματική εξιστόρηση και έμοιαζαν να συμπάσχουν για την οδυνηρή μοίρα του ήρωα. Οι συνθέσεις της διάχυτες από σαρωτικό ρομαντισμό και οραματική έξαρση, μας μετέφεραν σε ένα μαγικό μυστηριακό κόσμο. Εκπλήξεις και ζωντάνια είχε η επιμέλεια της κίνησης της Κικής Μπάκα.
Εύρυθμη και εύληπτη η δραματουργική επιμέλεια της Τόνιας Τσαμούρη.
Οι εντάσεις των φωτισμών του Βαγγέλη Μούντριχα συνέβαλαν στη δραματοποίηση της παράστασης. Ο βοηθός σκηνοθέτη Αντώνης Τρίκκης υποστηρικτικός των ηθοποιών, εργάστηκε με σοβαρότητα και υπομονή.
Σε όλα τα επίπεδα της παράστασης συνυπήρξαν συλλογική και ατομική έκφραση, μουσικότητα και διάλογος, αφήγηση και δράση.
Η αναμέτρηση με τον Κόλχαας δόθηκε με ωριμότητα, όπως άρμοζε. Και με καθαρότητα, διαύγεια, λάμψη.
Συμπερασματικά, η καθοδήγηση εκ μέρους της Λίλλυς Μελεμέ υπήρξε άψογη και προκάλεσε ενθουσιασμό και ικανή συγκίνηση στο κοινό που καταχειροκρότησε τα νέα ταλέντα που ανατέλλουν.
Οι υπόλοιποι ερμηνευτές – απόφοιτοι της Σχολής Θεοδοσιάδη, νέοι, φρέσκοι, πανέμορφοι, ευλύγιστοι και ευέλικτοι, εμψυχωμένοι από τη μαγική μπαγκέτα των δασκάλων τους φιλοτέχνησαν αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες που τους δόθηκαν. Μείναμε σαστισμένοι κι αποστομωμένοι από τη δυναμική τους.
Πλάσματα δροσερά αλλά και δυναμικά, ήταν μια τρανταχτή απόδειξη ότι το θέατρο έχει μέλλον. Έδωσαν όλη τη μαχητικότητά τους, διαχέοντας το πνεύμα της αντίστασης και στο κοινό. Ωραίες φωνές, ωραία κίνηση, ωραίες παρουσίες. Τους αξίζουν πολλοί και θερμοί έπαινοι! Αναφέρουμε τα ονόματά τους με τη σειρά που γράφονται στο πρόγραμμα: Σάλλη Αλ Ταπάς, Παμπίνα Γεωργίου, Ηλέκτρα Θεολόγη, Γιώργος Καρακυριάκος, Τόνια Μαράκη, Χρήστος Ματσιαρόκος, Γιώργος Ξούλος, Δέσποινα Πέττα, Παναγιώτης Ράιος, James Rodi, Νίκη Σκιαδαρέση. Όλοι βάδιζαν για πρώτη φορά επαγγελματικά στο θεατρικό σανίδι. Όλοι σε άκρως επικινδύνους ρόλους. Όλοι θαύμα ρυθμών και ισορροπίας, έκφρασης, ψυχισμού και εσωτερικότητας.
Τα ευφάνταστα αλλά καθόλου φανταχτερά κοστούμια λειτούργησαν σωστά στη ροή της παράστασης. Τα σκηνικά με τα άχυρα, το πάτωμα – λαβύρινθο, τον στύλο της σκηνής στο κέντρο, τους κύβους που μετατρέπονται σε ικρίωμα ήταν άκρως επιτυχημένα. Εξαιρετική δουλειά από τις Άννα Ζούλια, Σύλβια Χαρατσάρη.
Οι ευαίσθητοι μουσικοί ήχοι της Μάρως Θεοδωράκη συνόδευαν αρμονικά τη δραματική εξιστόρηση και έμοιαζαν να συμπάσχουν για την οδυνηρή μοίρα του ήρωα. Οι συνθέσεις της διάχυτες από σαρωτικό ρομαντισμό και οραματική έξαρση, μας μετέφεραν σε ένα μαγικό μυστηριακό κόσμο. Εκπλήξεις και ζωντάνια είχε η επιμέλεια της κίνησης της Κικής Μπάκα.
Εύρυθμη και εύληπτη η δραματουργική επιμέλεια της Τόνιας Τσαμούρη.
Οι εντάσεις των φωτισμών του Βαγγέλη Μούντριχα συνέβαλαν στη δραματοποίηση της παράστασης. Ο βοηθός σκηνοθέτη Αντώνης Τρίκκης υποστηρικτικός των ηθοποιών, εργάστηκε με σοβαρότητα και υπομονή.
Σε όλα τα επίπεδα της παράστασης συνυπήρξαν συλλογική και ατομική έκφραση, μουσικότητα και διάλογος, αφήγηση και δράση.
Η αναμέτρηση με τον Κόλχαας δόθηκε με ωριμότητα, όπως άρμοζε. Και με καθαρότητα, διαύγεια, λάμψη.
Συμπερασματικά, η καθοδήγηση εκ μέρους της Λίλλυς Μελεμέ υπήρξε άψογη και προκάλεσε ενθουσιασμό και ικανή συγκίνηση στο κοινό που καταχειροκρότησε τα νέα ταλέντα που ανατέλλουν.
Από πλευράς σκηνών, μπορούμε να σταθούμε σε πολλές των οποίων οι στιγμές ήταν ξεχωριστές, είτε κωμικές είτε τραγικές. Θα σημειώσω την επιστολή που στέλνει ο Μαρτίνος Λούθηρος στον Κόλχαας: Πιστεύεις, αμαρτωλέ, ότι με αυτά θα σταθείς κάποτε ενώπιον του Θεού, την ημέρα που το φως της θα λάμψει σε κάθε φυλλοκάρδι; Επίσης την κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο αντρών.
Εντέλει ο Κόλχαας είναι ένας άνθρωπος με μια φανατισμένη εμμονή, την εμμονή για δικαιοσύνη. Πώς γίνεται να μην τον αγαπήσουμε; Πώς γίνεται να μην αγαπήσουμε κι αυτή την παράσταση που με τόσο μόχθο και πάθος πραγματοποιήθηκε;
***
Η παράσταση «Χανς Κόλχαας» του Τζέιμς Σόντερς, σε μετάφραση Γιώργου Θεοδοσιάδη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Νέα Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το 1974.
***
Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Σάββατο, στις 9 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ.
***
ΧΑΝΣ ΚΟΛΧΑΑΣ | του Τζέιμς Σόντερς | βασισμένο στη νουβέλα του Χάινριχ φον Κλάιστ
Το σκηνικό. Φωτογραφία: catisart
Ταυτότητα παράστασης
Θέατρο Art 63
3ης Σεπτεμβρίου 63
Κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ.
Κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ.
Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος, στο ταμείο) | 8 ευρώ (μειωμένο, προπώληση)
Facebook: Χώρος Τέχνης Art 63
Πληροφορίες – κρατήσεις στο: 21 0323 3537 και στο viva.gr
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Κίνηση: Κική Μπάκα
Μουσική / Μουσική Διδασκαλία: Μάρω Θεοδωράκη
Δραματουργική Επεξεργασία: Τόνια Τσαμούρη
Σκηνικά / Κοστούμια: Άννα Ζούλια, Σύλβια Χαρατσάρη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αντώνης Τρίκκης
Ερμηνεία
Νίκος Νίκας (Χανς Κόλχαας), Σάλλη Αλ Ταπάς, Παμπίνα Γεωργίου, Ηλέκτρα Θεολόγη, Γιώργος Καρακυριάκος, Τόνια Μαράκη, Χρήστος Ματσιαρόκος, Γιώργος Ξούλος, Δέσποινα Πέττα, Παναγιώτης Ράιος, James Rodi, Νίκη Σκιαδαρέση
Φωτογραφίες: Αρείων Στεφανίδης
Επικοινωνία – προβολή στα ΜΜΕ
Μαρία Μυστακίδου | info@art63.gr
***
Ο Heinrich von Kleist (Χάινριχ φον Κλάιστ) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη μικρή πόλη της Φρανκφούρτης-πάνω-στον-Όντερ. Οι γονείς του πέθαναν όταν ο Κλάιστ ήταν ακόμη μικρός και μια θεία του ανέλαβε την ανατροφή του. Το 1788 ο Κλάιστ στάλθηκε σε οικοτροφείο και σε ηλικία 14 ετών κατατάχτηκε στη Φρουρά του Πότσνταμ. Έμεινε στο στρατό μέχρι το 1799. Το 1801 ο Κλάιστ πήγε στο νησί Ντελοζέα στην ελβετική λίμνη Τουν. Εκεί γνώρισε μια σύντομη περίοδο ευτυχίας, αρκετή για να ολοκληρώσει το πρώτο του θεατρικό έργο, “Οικογένεια Γκόνορετς”, που στη συνέχεια το έβαλε να διαδραματίζεται στη Γερμανία και του έδωσε τον τίτλο “Οικογένεια Στρόφενσταϊν” (1803). Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 μέχρι το 1811: “Η οικογένεια Στρόφενσταϊν”, 1803, “Η σπασμένη στάμνα”, 1806, “Αμφιτρύων”, 1807, “Πενθεσίλεια”, 1807, “Το Κατερινάκι του Χάιλμπρον”, 1807, “Η μάχη του Χέρμαν”, 1808, και “Πρίγκιπας Φρειδερίκος του Χόμπουργκ”, 1811. Έγραψε διηγήματα και νουβέλες από το 1806 έως το 1811: “Ο σεισμός στη Χιλή”, 1807, “Η Μαρκησία του Ο…”, 1808, “Μίχαελ Κολχάας”, “Η ζητιάνα του Λοκάρνο”, 1810, “Ο έκθετος”, “Αρραβωνιάσματα στον Άγιο Δομήνικο”, “Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής” και “Η μονομαχία”, 1811. Το 1807 ο Κλάιστ ξεκίνησε ένα μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό, τον “Φοίβο”. Ήταν το όχημα για τη δημοσίευση αποσπασμάτων των έργων του, αλλά μια σειρά από αντιξοότητες ακολούθησε την περίοδο της καλοτυχίας. Παρόλο που ο Γκαίτε συμφώνησε ν’ ανεβάσει τη “Σπασμένη στάμνα”, απέρριψε την “Πενθεσίλεια”. Επιπλέον η “Σπασμένη στάμνα” απέτυχε στη σκηνή της Βαϊμάρης, οι σχέσεις μεταξύ Γκαίτε και Κλάιστ έγιναν τεταμένες και ο “Φοίβος” έκλεισε τον Δεκέμβριο του 1808. Την περίοδο κατάθλιψης ακολούθησε ένας ανανεωμένος ενθουσιασμός. Το 1810 εξέδωσε την πρώτη ημερήσια πρωσική εφημερίδα “Berliner Abendblatter”, η οποία όμως έκλεισε τον Μάρτιο του 1811. Στην “Berliner Abendblatter” δημοσιεύθηκαν μερικά από τα διηγήματά του όπως το “Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής” και σημαντικά δοκίμια, με κυριότερο το “Σχετικά με το θέατρο των μαριονετών”, 1810. Το κλείσιμο της εφημερίδας του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Στράφηκε πάλι στο θέατρο, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος ν’ ανεβάσει έργο του. Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Προδίδοντας τη σύζυγό του, Μαρί φον Κλάιστ, που αρνήθηκε μια συμφωνία αυτοκτονίας, ο Κλάιστ στράφηκε στη Φόγκελ που με ενθουσιασμό ασπάστηκε την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίμασαν επιμελώς τις τελικές λεπτομέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείμματα των έργων του (μαζί και την αυτοβιογραφική νουβέλα του “Η ιστορία της ψυχής μου”, που λέγεται ότι είχε καταπλήξει τους ελάχιστους που τη διάβασαν). Στις 21 Νοεμβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή και ήπιαν τσάι· εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε τη Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.
Τι να περιμένουμε τώρα; μα φυσικά την επόμενη παράσταση. Εκεί θα είμαστε!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου