Του Πάνου Σκουρολιάκου
Ποιος υπουργός Παιδείας θα καταργούσε τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση; Προ Κεραμέως θα ήταν δύσκολο να απαντήσω. Διότι και μέσα στη χούντα, όταν πήγαινα εγώ σχολείο, καλλιτεχνικά μαθήματα είχαμε. Επί Κεραμέως, όμως, η απάντηση είναι εύκολη: «Θα μπορούσε να τα καταργήσει εκείνη η υπουργός που επανέφερε τη διαγωγή στη ζωή της μαθητικής κοινότητας και μάλιστα με προϋπόθεση να αναγράφεται στο απολυτήριο: Διαγωγή Κοσμία!».
Το χειρότερο είναι που περιμένει η κ. υπουργός από την κοινωνία να τη χειροκροτήσει. Όπως κάνουν οι στενοί συνεργάτες της ή οι οπαδοί στην κομματική γυάλα της Νέας Δημοκρατίας. Και όταν εισέπραξε την παγωμάρα και την αντίθεση ακόμη και των ψηφοφόρων της Ν.Δ., πέρασε στις κυβιστήσεις. «Τα καταργήσαμε στα λύκεια επειδή είχαν ‘χαμηλή παρακολούθηση’ και υπήρχε ‘σποραδικότητα στη διδασκαλία’» ψέλλισε μέσω των γνωστών «κύκλων».
Η συντηρητική παράταξη στη χώρα μας προφανώς πιστεύει πως η επαφή των μαθητών με την τέχνη είναι περιττή. Θεωρεί πως τίποτε δεν προσφέρει στη διαπαιδαγώγηση και τη διαμόρφωση του ψυχισμού, της προσωπικότητας, της αντίληψης και του εσωτερικού κόσμου των αυριανών πολιτών.
Η εισαγωγή μέσω των καλών τεχνών σε έναν κόσμο δημιουργικότητας και ονείρου, για την παρούσα κυβέρνηση, δημιουργεί «λαπάδες», όπως είχε αποκαλέσει τους καλλιτέχνες παλαιότερα υπουργός της Νέας Δημοκρατίας.
Η περίπτωση η επαφή με τα καλλιτεχνικά μαθήματα να δυναμώνει τη θέληση και την όρεξη για επαφή με τα «μη καλλιτεχνικά» μαθήματα ούτε τους περνά από τον νου. Ούτε, ας πούμε, η σχέση της Μουσικής με τα Μαθηματικά. Το αν μέσω των μαθημάτων αυτών θα μπορούσαν από νωρίς να ανιχνευθούν ταλέντα στη ζωγραφική, τη μουσική ή το θέατρο είναι προφανώς κάτι που απεύχονται. Γιατί να δημιουργήσουν κι άλλους «λαπάδες»;
Γιατί να παραδώσουν στην κοινωνία ψώνια και αργόσχολους καλλιτέχνες; Η τέχνη άλλωστε ήταν πάντα για τους ανεπρόκοπους. Και η Νέα Δημοκρατία ονειρεύεται προκομμένους και πειθήνιους πολίτες που δεν το «πολυζορίζουν» το θέμα. Είναι γνωστό πως η κυρία Κεραμέως και σύσσωμη η κυβέρνηση έχουν σε μεγάλη εκτίμηση την ιδιωτική Εκπαίδευση. Αλήθεια, πώς εξηγούν το γεγονός ότι τα πιο πρωτοκλασάτα ιδιωτικά σχολεία δίνουν μεγάλη προσοχή στην ενασχόληση των μαθητών τους με καλλιτεχνικά μαθήματα; Όλως τυχαίως, ο Κάρολος Κουν ξεκίνησε τη θεατρική του καριέρα σκηνοθετώντας τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη με μαθητές του στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όταν δίδασκε εκεί Αγγλικά.
Και ας μείνουμε στον Κουν, για να μην αναφέρουμε πλήθος σύγχρονων φωτισμένων δασκάλων - καλλιτεχνών που διδάσκουν σε αυτά τα πανάκριβα «καλά ιδιωτικά». Έχουμε λοιπόν εδώ δύο διαφορετικές κατηγορίες μαθητών. Αυτοί που με τον παρά τους έρχονται σε επαφή με τα καλλιτεχνικά μαθήματα από μικρή ηλικία και μέσα στο περιβάλλον του σχολείου και αυτοί που δεν έχουν χρήματα και δεν θα κάνουν αυτά τα μαθήματα. Τα περί «ταξικής εκπαίδευσης» είναι αποκυήματα της φαντασίας φανατικών συριζαίων και άλλων εμμονικών αριστερών.
Με όλα αυτά είμαστε ανήσυχοι και φοβόμαστε για τα χειρότερα. Στην εκπαίδευση και στα τεκταινόμενα περί τις καλές τέχνες. Τα κατορθώματα της υπουργού Πολιτισμού είναι γνωστά στο πανελλήνιο.
Τι άλλο περιμένει άραγε τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν μουσική, θέατρο, ζωγραφική; Η εξαγγελθείσα από τον ΣΥΡΙΖΑ Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών φαντάζει ήδη μακρινό όνειρο. Τι περιμένει άραγε τα μουσικά και θεατρολογικά τμήματα των πανεπιστημίων μας; Τι μοίρα επιφυλάσσουν στα ηρωικά Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια σε όλη τη χώρα;
Είναι γκρίζες οι μέρες που περνούμε. Αυτή η κυβέρνηση μου δίνει την εντύπωση πως έχει βάλει στοίχημα να κερδίσει το έπαθλο της επιστροφής σε ένα παρελθόν σκοτεινό. Ένα παρελθόν που ζωντανεύει ιδέες για τις οποίες θεωρούσαμε πως έχουν οριστικά χαθεί μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες αυτού του λαού.
Αλίμονο... ζωντανεύουν παλιά φαντάσματα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου