Αυτές τις μέρες η χώρα αλλά ειδικότερα η Αττική δοκιμάστηκε αφάνταστα από την κακοκαιρία ΕΛΠΙΔΑ (αλήθεια ποιού νοσηρού εγκεφάλου φαεινή ιδέα ήταν αυτή η οξύμωρη ονομασία;). Ευτυχώς η δική μας ευάλωτη περιοχή, θες γιατί ο Δήμος λειτούργησε αποτελεσματικά , θες γιατί ο καλός Θεούλης μας το χρωστούσε μετά τη λαίλαπα των πυρκαγιών του καλοκαιριού και κυρίως επειδή δεν κόπηκε το ρεύμα , απ’ όσον γνωρίζω μάλλον γλύτωσε τα χειρότερα.
Θυμάμαι λοιπόν ότι κάθε φορά που χιόνιζε ήταν νομοτέλεια η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος με συνέπεια και τη διακοπή της υδροδότησης καθώς τότε δεν είχαμε ΕΥΔΑΠ και το αντλιοστάσιο πάγωνε , όπως πάγωνε και το νερό στα ντεπόζιτα που οι περισσότεροι είχαμε εγκαταστήσει επειδή οι διακοπές του νερού το καλοκαίρι ήταν κι αυτές ρουτίνα. Οπότε το να λιώνουμε στις σόμπες χιόνι, που ευτυχώς τότε ήταν απαλλαγμένο από καυσαέρια, ήταν η μόνη λύση.
Οσο για αλατιέρες και εκχιονιστικά στους χωματόδρομους των Θρακομακεδόνων, ούτε λόγος. Παραμέναμε αποκλεισμένοι περιμένοντας να λιώσουν τα χιόνια για τουλάχιστον τρεις μέρες στην καλύτερη περίπτωση και μια βδομάδα στη χειρότερη. Ούτε λόγος επίσης για συγκοινωνία, άστε που κατά κανόνα μέναμε και χωρίς τα ούτως ή άλλως προβληματικά τηλέφωνα.
Αυτή ήταν μια παγιωμένη κατάσταση για τους πρώτους τολμηρούς «σκαπανείς» των Θρακομακεδόνων, κατάσταση που άρχισε να βελτιώνεται μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 80 οπότε γίναμε και κοινότητα. Μέχρι τότε ο Θεός κι η ψυχή μας! Και θα καταλάβετε τι εννοώ όταν σας διηγηθώ το παρακάτω περιστατικό.
Εμενε τότε εδώ η μακαρίτισσα Νυμφοδώρα Καλπάκη, νοσοκόμα βαθμοφόρος ερυθροσταυρίτισα , μόνη με την υπέργηρη μητέρα της. Κατά τη διάρκεια ενός από τους προαναφερθέντες χιονιάδες, η γιαγιά πέθανε. Και καθώς η κόρη της ήταν αποκλεισμένη χωρίς καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με κανέναν – η περιοχή ήταν αραιοκατοικημένη-αναγκάστηκε για μέρες να σκεπάζει τη σορό με χιόνι προκειμένου ν’ αποφύγει τη σήψη. Μια εξωπραγματική, φρικτή κατάσταση που με σημάδεψε και την ανακαλώ με ανατριχίλα στη μνήμη μου κάθε φορά που χιονίζει.
Όπως θυμάμαι και την τρομερή αγωνία μου να καταφέρω να φτάσω στο σπίτι μου το 1987(;) με τα πόδια από το Μενίδι εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας φορώντας… φούστα και γόβες με τακούνια, καθώς είχα αφήσει τα παιδιά μου άρρωστα με πυρετό στους γονείς μου στο χωρίς ρεύμα και νερό σπίτι, για να πάω στην κηδεία της πεθεράς μου. Ο σύζυγός μου είχε παραμείνει στο χωριό κι εγώ γύρισα με το ΚΤΕΛ και με ταξί μέχρι το Μενίδι που όμως δεν προχωρούσε παραπάνω. Ευτυχώς με περιμάζεψε ένας αξιωματικός της χωροφυλακής που πήγαινε στην Αμυγδαλέζα – καλή του ώρα - και μ’ έφερε μέχρι την είσοδο των Θρακομακεδόνων επιστρέφοντας με την ..όπισθεν, αλλιώς δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πάθω. Κι είναι θαύμα πώς γλύτωσα τα κρυοπαγήματα. Αλλά τότε βέβαια ήμουν νέα.
Θα κλείσω αυτή τη μικρή αναδρομή στο ..ένδοξο παρελθόν των Θρακομακεδόνων με κάτι παρήγορο. Δεκαετία του 60 μ’ έναν απ’ τους χειρότερους χιονιάδες. Το λεωφορείο του Συνεταιρισμού, που τότε εξυπηρετούσε συγκοινωνιακά τον οικισμό, εγκλωβισμένο στην Αθήνα σε αναζήτηση αλυσίδων. Το χιόνι να’χει κυριολεκτικά θάψει τα πάντα και κάποιοι μοναχικοί ηλικιωμένοι στο έλεος της μοίρας τους. Και τότε σαν από μηχανής Θεός ένας γέρος Μενιδιάτης που μας έφερνε ξύλα και τρόφιμα , ο αείμνηστος μπάρμπα- Κώστας Τσακίρης , το φάντασμα της Μπίλιζας όπως τον αποκαλούσαμε. Εζεψε το γέρικο άλογό του τον Κίτσο στο κάρο του, το φόρτωσε με ψωμιά, μπιτόνια με πετρέλαιο και νταμιτζάνες με κρασί – συνήθιζε να το… τσούζει άλλωστε -ανέβηκε στους Θρακομακεδόνες και χτύπησε την πόρτα όσων ήξερε ότι ήσαν μόνοι κι ανήμποροι, σώζοντας ίσως ζωές. Αιωνία του η μνήμη!
Αυτά τα ολίγα φίλοι συμπολίτες. Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ένοιωσα την ανάγκη να τα πω. Η ζωή βλέπετε κάνει κύκλους.
Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου