Πόση Δημοκρατία έχουμε;

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΜΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ "ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΙΚΤΥΟ-θουμε"

Ο Οδυσσέας Καμπόλης στο βήμα της Πολιτικής εκδήλωσης 

Η ομιλία του επικεφαλής της παράταξης «ΑΧΑΡΝΗΣ Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση», Οδυσσέα Καμπόλη, στην πολιτική βραδιά με θέμα "Η αναγκαιότητα εναλλακτικής διακυβέρνησης του τόπου και ο ρόλος του Δικτύου" που συνδιοργανώθηκε, με την πολιτική κίνηση των Οικολόγων Πρασίνων Αχαρνών - Φυλής, το βράδυ της Δευτέρας 29 Σεπτεμβρίου.

ΠΟΣΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ 

Α. Η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης εξουδετερώνει τη δημοκρατία. 

Πριν από 18 χρόνια, στο βιβλίο του «Παλιές και νέες τάξεις πραγμάτων», ο Νόαμ Τσόμσκι είχε προειδοποιήσει: «…Στην εποχή των «νέων τάξεων» δημιουργείται μια άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση η οποία στηρίζεται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Μια παγκοσμιοποίηση που προκαλεί την εξάπλωση του τριτοκοσμικού μοντέλου και καθιστά τον απλό άνθρωπο «περιττό μέγεθος». Η διαδικασία παγκοσμιοποίησης δημιουργεί υπερεθνικούς θεσμούς διακυβέρνησης, οι οποίοι επικαλούνται τις ελευθερίες του διεθνούς εμπορίου και της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων που μόνο ελευθερίες δεν συνιστούν για τους πολίτες. Ο τρόπος που μεθοδεύεται και προωθείται η παγκοσμιοποίηση αποτελεί άμεσο κίνδυνο για τη δημοκρατία…Οι υπερεθνικοί αυτοί θεσμοί διακυβέρνησης ενεργούν πάντα εν κρυπτώ, δημιουργώντας έναν κόσμο υποταγμένο στις ανάγκες των επενδυτών: το πλατύ κοινό το’ χουν βάλει στη θέση του και την απειλή της δημοκρατίας την έχουν εξουδετερώσει…». 

Ομολογουμένως ο Νόαμ Τσόμσκι ήταν προφητικός. Σήμερα οι υπερεθνικοί θεσμοί διακυβέρνησης των επενδυτών-δανειστών έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν την δημοκρατία. 

Β. Ελλάδα: Το Μνημόνιο σχεδόν εξαφανίζει το κοινωνικό κράτος. 

Το σημερινό προβληματικό πολιτικο-οικονομικό σκηνικό του Μνημονίου, το οποίο έχει στηθεί στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε., διαμορφώθηκε εν πολλοίς μέσω της παγκοσμιοποίησης. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση δρα ανεξέλεγκτα στην απουσία ουσιαστικών διακρατικών ρυθμίσεων, υπό το επιχείρημα ότι οποιεσδήποτε ρυθμίσεις θα επιβαρύνουν τις παγκόσμιες ισορροπίες. Όμως, με τη βίαιη εξάπλωση των άνομων οικονομιών, η υπόσταση και η κυριαρχία των κρατών κλονίζεται, αφού σε πολλές περιπτώσεις παγκόσμιοι οικονομικοί κύκλοι λειτουργούν ως «σκιώδεις κυβερνήσεις». Τα συνεχή πλήγματα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης στα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους δικαίου είναι εμφανή: Η εθνική κυριαρχία έφυγε, εν μέρει, από τα χέρια των πολιτών και εκχωρήθηκε σε οργανισμούς (όπως το ΔΝΤ και η ΕΕ), η φοροεισπρακτική ικανότητα του κράτους αναχαιτίζεται λόγω της κινητικότητας κεφαλαίων, με αποτέλεσμα να κλονίζεται ο αναδιανεμητικός και αναπτυξιακός του ρόλος και το αίσθημα δικαίου των πολιτών. Έτσι, δημιουργείται μια στυγνή και πολλές φορές ανθρωποβόρα πολιτικό-οικονομική κατάσταση που αμφισβητεί το λειτουργικό και κοινωνικό ρόλο του κράτους, έχοντας στο μάτι τον αναδιανεμητικό ρόλο του και ιδίως τις κοινωνικές παροχές. Βασικό «εργαλείο» της αποτελεί το Μνημόνιο, οι κατευθύνσεις του οποίου συνιστούν μια τομή. Διότι ακριβώς με άξονες αυτές τις μνημονιακές κατευθύνσεις ψηφίστηκε σειρά νομοθετημάτων, τα οποία συγκροτούν ένα κανονιστικό πλέγμα που αφαιρεί οποιαδήποτε ουσία από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή του κοινωνικού κράτους του άρθρου 25 του Σ. Τα αποτελέσματα του μνημονιακού αυτού κανονιστικού πλέγματος είναι δραματικά την τελευταία τριετία για τον Έλληνα πολίτη:

-Περιορισμός κατά 30% των δαπανών για την υγεία, 

-μείωση των δαπανών για την παιδεία από το 3,9% στο 2,5% του ΑΕΠ, 

-μείωση της απασχόλησης στο Δημόσιο της τάξεως του 21%, 

-μαχαίρι στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που φθάνει έως και το 53%. 

-Η μεγαλύτερη, όμως, καταστροφή υλοποιήθηκε στοχευμένα για τους ΟΤΑ! Οι Δήμοι της χώρας, το κύτταρο της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, υπέστησαν «στραγγαλισμό» με δήμιους το Μνημόνιο, τον Καλλικράτη και τους δημάρχους-μαριονέτες των δύο μεγάλων μνημονιακών κομμάτων. Έτσι, η περικοπή της χρηματοδότησης των ΟΤΑ έφθασε σε ποσοστό άνω του 55%, ενώ η μείωση του προσωπικού των ΟΤΑ στο -18,8%. 

Γ. Η «απαθής» η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης επιδεινώνει την κατάσταση. 

Με όλα αυτά το ελληνικό κοινωνικό κράτος δικαίου έχει σχεδόν καταρρεύσει! Αυτό αποδεικνύεται και από τη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων κάθε μορφής (διοικητικά, αστικά, ποινικά) και κάθε βαθμίδας. Για του λόγου το αληθές θα παραθέσω, τελείως συνοπτικά, παραδείγματα: Υπ’ αριθ. 668/2012 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (σχετικά με τη συνταγματικότητα του Μνημονίου) και 1901/2014 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Σ’ αυτές τις δύο αποφάσεις η μειοψηφία των δικαστών έγραψε Ιστορία, μιλώντας έξω από τα δόντια για την αντισυνταγματικότητα τόσο του ίδιου του Μνημονίου όσο και των μνημονιακών κανονιστικών ρυθμίσεων. 

Περαιτέρω, η απόφαση (1906/2014) της Ολομέλειας του ΣτΕ για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, η απόφαση (1584/2014) του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία ακυρώθηκαν οι απολύσεις 393 καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών και διατάχθηκε η προσωρινή επαναπρόσληψή τους, οι πρόσφατες αποφάσεις (2192-2196/2014) της Ολομέλειας του ΣτΕ, με τις οποίες δικαιώθηκαν οι ένστολοι για τις αναδρομικές μειώσεις των αποδοχών τους που έγιναν βάσει του μνημονιακού ν. 4093/2012, η απόφαση (1101/2012) του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, σχετικά με το χαράτσι της ΔΕΗ, και η απόφαση (34279/2012) του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, με την οποία κρίθηκε αντισυνταγματική η αυτόφωρη διαδικασία στα φορολογικά αδικήματα (που επέβαλε ο μνημονιακός ν. 3943/2011) ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, όπου η πλειοψηφούσα γνώμη των δικαστών αναγνώρισε την αντισυνταγματικότητα μνημονιακών ρυθμίσεων που οδηγούν το κοινωνικό κράτος σε κατάρρευση. Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις το ίδιο το ΣτΕ, και μάλιστα εν Ολομελεία, καταλαμβάνεται να εκδίδει αντιφατικές δικαστικές αποφάσεις σχετικά με τη συνταγματικότητα των μνημονιακών νόμων. Πως είναι δυνατόν τη μια (το 2012) να αποφαίνεται ότι ο μνημονιακή νομοθεσία για τις περικοπές των αποδοχών σε ολόκληρο το Δημόσιο Τομέα είναι συμβατή με το Σύνταγμα και την άλλη (μετά από δύο χρόνια) να κρίνει ότι μόνο οι περικοπές των αποδοχών των ενστόλων είναι αντισυνταγματικές; Απ’ αυτό και μόνο το πράγμα διαφαίνεται ότι η νομολογία παλινδρομεί και αν μη τι άλλο, προσπαθεί να τηρήσει «επιφυλακτική στάση», χωρίς να ξεκαθαρίζει το αν η θεμελιώδης του Συντάγματος αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου βαίνει, στην ουσία, προς κατάργηση ή, με άλλα λόγια, η δημοκρατία μας κινδυνεύει. Το αν η ελληνική δικαιοσύνη συνεχίσει να πορεύεται «χλωμή» και «απαθής» ή θα πάρει «ξεκάθαρη θέση», θα το διαπιστώσουμε στο άμεσο μέλλον, καθόσον η ιστορία συνεχίζεται στις δικαστικές αίθουσες με κρίσιμες υποθέσεις: Στις 10 Οκτωβρίου θα κριθεί από το ΣτΕ η συνταγματικότητα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων (ν. 4250/2014), ενώ έπεται η δικαστική κρίση για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, τον περιβόητο΄και πρόδηλα αντισυνταγματικό ΕΝΦΙΑ. Η ουσία είναι στις μέρες μας είναι εμφανές ότι ζούμε μέσα σε μια ήδη συρρικνωμένη και απαξιωμένη αστική δημοκρατία, στην οποία έχουν εκφυλιστεί η ανθρώπινη αξία και οι αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το κοινωνικό κράτος δικαίου. 

Δ. «Κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης»-Τα κοινωνικά δικαιώματα σε αναστολή. 

Ερμηνεύοντας αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και όσα έχουμε υποστεί εμείς οι ίδιοι, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, από τη διαμορφωθείσα κατάσταση της «οικονομικής έκτακτης ανάγκης», βλέπουμε να γιγαντώνεται μπροστά μας το «κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης», μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 –δικαίωμα στην εργασία και 23 –διασφάλιση συνδικαλιστικής ελευθερίας). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), με νομοσχέδια ξεπουλήματος της δημόσιας συμμετοχής στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα δημόσια ακίνητα. 

Η συνταγματική εκτροπή έγκειται στο γεγονός ότι η καθημερινότητα προσαρμόζεται στην έκτακτη ανάγκη για απεριόριστο χρόνο. Η «οικονομική έκτακτη ανάγκη» αντικαθιστά τη «λαϊκή κυριαρχία», θεμελιώδη αρχή του Συντάγματος. Ως πιο πρόσφατη απόδειξη περί τούτου αποτελεί η απίστευτη ομολογία της Κομισιόν την προηγούμενη εβδομάδα, διά στόματος του Επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Κατάϊνεν, σε ερώτηση ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. ούτε το Δίκαιο της Ε.Ε., αλλά ισχύουν μόνο όσα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας και δανειστών της. 

Στο πλαίσιο αυτό, η προώθηση μέτρων, με την παράκαμψη στη Βουλή του τυπικού νόμου, που ακολουθήθηκε από μια έκτακτη νομοθετική διαδικασία (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, διαδικασία κατεπείγοντος κ.λπ.) που υποδεικνύουν οι δανειστές και τα οποία σηματοδοτούν τον «κοινωνικό πόλεμο», οδηγεί προληπτικά στην πολύ σημαντική ένταση της κρατικής καταστολής κατά των λαϊκών τάξεων αλλά ακόμη και μεσαίων στρωμάτων, τα οποία πλήττονται από την κρίση. Στο στόχαστρο μπαίνουν ως «εσωτερικός εχθρός» όχι κάποιοι ακραίοι αλλά η ίδια η κοινωνική πλειοψηφία. 

Η κρατική και η φασιστική βία συγκλίνουν/συμμαχούν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα και στις διεκδικήσεις του, έτσι ώστε αύριο είναι πολύ πιθανό οι φασίστες να ανεβάσουν ψηλά τον πήχυ της βίας, όπου το κράτος με τη στενή έννοια δεν θέλει να εκτεθεί. Έτσι, «καλλιεργείται το έδαφος» για την άνομη μετάβαση από το «κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης» στο «κλασσικό κράτος έκτακτης ανάγκης του άρθρου 48 του Σ» που οδηγεί στην αναστολή και άλλων θεμελιωδών συνταγματικών ελευθεριών/δικαιωμάτων των πολιτών, στην αναστολή αυτής της ίδιας της δημοκρατίας. Δηλαδή, μια μετάβαση από τη σημερινή κατάσταση της «δημοκρατίας τύποις» ή αλλιώς της «διαπλεκόμενης δημοκρατίας» σε αυτή της «καθόλου δημοκρατίας» ή αλλιώς της «απόλυτης κυριαρχίας της σκιώδους κυβέρνησης των δανειστών». 

Ε. Μόνη ελπίδα για επαναφορά στην «προτέρα κατάσταση» η Αριστερή Διακυβέρνηση. 

Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν ότι αυτή η καταστροφική, για τη δημοκρατία, εξέλιξη δεν θα επέλθει. Ένα κρίσιμο στοιχείο που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα είναι ότι ενώ στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρεττανία η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφράζεται και εκπροσωπείται από πολιτικούς σχηματισμούς της ακροδεξιάς, στην Ελλάδα και στην Ισπανία τη μάχη για την εκπροσώπηση των λαϊκών τάξεων κερδίζουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κινηματικής αριστεράς. Στη χώρα μας, η Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι «προ των Πυλών» και η Αριστερά είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που έχει τη δύναμη και τη θέληση να επαναφέρει το κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία στη χώρα στην «προτέρα κατάσταση», για τον απλούστατο λόγο ότι στα γονίδιά της ενυπάρχουν οι λαϊκοί αγώνες, η αντιφασιστική δράση, η συλλογική δημοκρατία, η κοινωνική αλληλεγγύη, αξίες που δεν θα προδώσει για χατήρι κανενός δανειστή/επενδυτή!