 |
| ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ ΝΤΟΥΛΑΣ |
Μήπως πρέπει να το τολμήσουμε και στο Μενίδι κ. Δήμαρχε;
ΤΟΥ ΕΥΡΥΠΙΔΗ ΝΤΟΥΛΑ
Ο νέος δήμαρχος της πόλης μας δηλώνει στο βιογραφικό του περιβαντολλόγος. Μ΄αυτή την ιδιότητα φαντάζομαι ότι κάθε εγχείρημα που σκοπεύει στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος στην πόλη μας θα το βλέπει θετικά . Και φαντάζομαι να βλέπει θετικά και το κίνημα της αποανάπτυξης που μετρά λίγα χρόνια ζωής αλλά έχει πολλούς υποστηρικτές, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι ακαδημαϊκοί. Μάλιστα, μετά από τα διεθνή συνέδρια για την αποανάπτυξη στο Παρίσι το 2008 και στη Βαρκελώνη το 2010, πληθαίνουν οι επιστημονικές έρευνες από περιβαλλοντολόγους, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες που συνηγορούν υπέρ της πρότασης αυτής.
Με θεωρητικούς όπως τον Σερζ Λατούς (Serge Latouche), (πολιτικό επιστήμονα, φιλόσοφο και οικονομολόγο, ομότιμο καθηγητή του πανεπιστημίου Paris-Sud και ειδικό στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις Βορρά-Νότου), τον Κάρλος Τάιμπο (Carlos Taibo) (καθηγητή πολιτικής επιστήμης, στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης), τον Γιώργο Καλλή (καθηγητή του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, του Ινστιτούτου ICREA και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αποανάπτυξη) η κοσμο-αντίληψη αυτή φαίνεται πως συγκινεί αρκετούς από αυτούς που αναζητούν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής ενταγμένο σε ένα άλλο αξιακό σύστημα.
Μήπως και στην πόλη μας ,που ήταν παλαιότερα ο λαχανόκηπος της Αττικής,είναι ευκαιρία να αρχίσει δειλά δειλά η αστική γεωργία; Τόσες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις έχει ο Δήμος μας!
Για κάθε ενδιαφερόμενο, που θα ήθελε να πληροφορηθεί, να εξηγήσουμε ότι "Αστική γεωργία" είναι η πρακτική της καλλιέργειας, επεξεργασίας και διανομής τροφίμων μέσα ή γύρω από την πόλη. Μπορεί να περιλαμβάνει επίσης κτηνοτροφία, υδατοκαλλιέργειες, δασοκομία και κηπουρική, ενώ οι δραστηριότητες αυτές εμφανίζονται και σε περιαστικές περιοχές.
Η αστική γεωργία συμβάλλει στην αυτάρκεια των νοικοκυριών της πόλης, αλλά και στην ασφάλεια και στην ποιότητα των παραγόμενων τροφίμων. Παράλληλα αυξάνει την ποσότητα των φυσικών προϊόντων που διατίθενται στους ανθρώπους που ζουν σε πόλεις, και προσφέρει φρέσκα - βιολογικά λαχανικά, φρούτα, κρέας και παράγωγα στους αστικούς καταναλωτές.
Άλλα οφέλη; Πολλά: Αισθητική αναβάθμιση των πόλεων, αξιοποίηση των απορριμμάτων (κομποστοποίηση), μείωση δαπανών για μεταφορά τροφίμων - περιορισμός καυσαερίων, ενίσχυση βιοποικιλότητας, συμβολή στην κοινωνική αλληλεπίδραση, προσφορά ευκαιριών παθητικής και ενεργού αναψυχής, εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, ανταλλαγή γνώσεων, αλληλοβοήθεια, σωματική άσκηση που είναι ψυχοσωματική θεραπεία μέσω κηπευτικών δραστηριοτήτων.
Για να αντιληφθούμε την εκπαιδευτική συνεισφορά της αστικής γεωργίας, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως για πολλούς νεαρούς ανθρώπους στον πλανήτη, λαχανικό θεωρείται, ένα πράσινο πράγμα, τυλιγμένο σε νάϋλον, με μια τιμή κτυπημένη επάνω.
Σήμερα πάρα πολλές πόλεις του κόσμου από την Ν. Υόρκη, το Ροζάριο, το Παρίσι, την Κοπεγχάγη μέχρι την Ταϊπέι και το Σίντνεϋ, είναι γεμάτες με εκατοντάδες λαχανόκηπους η κάθε μια, καλλιεργώντας παράλληλα με τα φρέσκα λαχανικά και ένα αίσθημα αλληλεγγύης ανάμεσα στους συγκαλλιεργητές. Στην Αγγλία το κίνημα “λαχανόκηποι αντί χλοοτάπητες”, φυτεύει παντού, ακόμη και στις νησίδες των δρόμων !!!Σ αυτό το κλίμα και επειδή το 40% - 60% του εισοδήματος των χαμηλόμισθων κατοίκων των πόλεων ξοδεύεται για την διατροφή, 800 εκατομμύρια άνθρωποι σε παγκόσμιο επίπεδο, συμμετέχουν σήμερα στην αστική γεωργία συμβάλλοντας στην διατροφική αυτάρκειά τους και στην τοπικοποίηση της παραγωγής.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Κούβα που στις αρχές της δεκαετίας του 90, με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σώζεται χάρη στους αστικούς λαχανόκηπους τους γνωστούς ως organopónicos. Δίκαια η Αβάνα καλείται σήμερα “πρωτεύουσα της αστικής γεωργίας”. Στις αρχές του 2010 στους αστικούς λαχανόκηπους της Kούβας παράχθηκαν 362.608 τόνοι λαχανικών και απασχoλήθηκαν 300.000 εργαζόμενοι.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας των αστικών ή περιαστικών λαχανόκηπων, θα τους βρούμε να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των επισιτιστικών προβλημάτων όλου του πλανήτη, τα τελευταία 150 χρόνια.Μήπως αν τους είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα, να είχαμε λιγότερους νεκρούς από πείνα, τον βαρύ χειμώνα του 41 στην Αθήνα;
Στην Ελλάδα της κρίσης, εμφανίσθηκαν δειλά- δειλά τα τελευταία δύο χρόνια οι πρώτοι αστικοί λαχανόκηποι, είτε με πρωτοβουλία των δήμων είτε αυτοδιαχειριζόμενοι. Σήμερα, υπάρχουν τέτοιοι κήποι σε 16 πόλεις της χώρας μας, με τη Θεσσαλονίκη να κρατά την πρωτιά για τον πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο λαχανόκηπο στην Βόρεια Ελλάδα, μέσα στο στρατόπεδο Καρατάσου (ΠΕΡ.ΚΑ).
Και το ερώτημα που μπαίνει είναι : ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΝΙΔΙ;
Ο Ευρυπίδης Ντούλας είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός κι επί σειρά ετών Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου