ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΟΧΙ - 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

"ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1940. Προερχεται ΑΠΟ ΤΗΝ ΈΡΕΥΝΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΑ ( ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ) ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ « Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ( 1930 – 1945 ). Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ, ΟΥΤΕ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ"

Γράφει ο Δημήτρης Τούντας - Επμέλεια κειμένου Μαρία Καββά - Τούντα 

Αναρωτιέται   κανείς  αν   ύστερα  από  τόσα χρόνια, πού  έχουν  μεσολαβήσει   από  την   28^ην  Οκτωβρίου  του   1940,  είμαστε  σε  θέση  να  μάθουμε-  και  αν  είμαστε  σε  θέση  να   ακούσουμε  έστω -  την  όλη πραγματική  αλήθεια  για  το  τι  συνέβη  τότε. Για  την  Μεγάλη  Συνωμοσία   πού  είχε  ώς  στόχο  να πλήξει  την  Άτυχη  Ελλάδα.           

    Για  τα   όσα  επιβουλεύθηκαν  Παραδοσιακοί  Εχθροί  ή « Φίλοι  » της  είς  βάρος  της. Για  τα  όσα  επέτυχαν τελικά  να  διαπράξουν ή  όσα  μόνον  αποπειράθηκαν. Είναι  πολύ  πιθανόν ότι, ακόμη  και  σήμερα, ή  διατύπωση της αλήθειας είναι ενοχλητική. Μας έχουν επιβάλει αναληθείς   εκδοχές  για   τα  σημαντικά  γεγονότα  της  Συγχρόνου  Ιστορίας  μας,  και  μας   έχουν  εξαναγκάσει  να  τα βλέπουμε  αποσπασματικά.

Αν  όμως  θελήσουμε  να  εμβαθύνουμε  σ’ αυτά, να  τα συνδέσουμε, να  δούμε και τις παραμέτρους  πού  μας  έχουν αποκρύψει,  θα  διαπιστώσουμε – το λιγότερο – ότι  άλλα  Μαθαίνουμε   στα Σχολεία  και  άλλη είναι η  πραγματικότητα. Ο Ελληνισμός  έχει  δύο  Πλεονεκτήματα, τα  οποία  τελικά   καθίστανται   επιβλαβή   για   την  ύπαρξή   του:

Το  ένα    είναι η  Παράδοσή   του,   η  Κληρονομιά   του, πού φθάνει  κάποιες   χιλιάδες  χρόνια   πρίν   – και  το  άλλο  είναι  η   Γεωγραφική  Θέση   της   Περιοχής, όπου  κατοικεί  και  εδρεύει όλες   αυτές  τις  χιλιάδες  χρόνια.  Και  τα  δύο,  δυστυχώς  είναι    κάρφος   στους  Οφθαλμούς  πολλών  λαών. Οι   Τελευταίοι,  έχοντας   ένα  τέτοιο βαρύ  σύμπλεγμα  απέναντί  μας,  αναζητούν κάθε  λίγο και λιγάκι αφορμές για να μειώνουν τα  αυθύπαρκτα  για  μας   βασικά  αυτά στοιχεία. Εφευρίσκουν  χιλιάδες  τρόπους.  Συνήθως  δεν  το  καταφέρνουν  να  μας   Ποδηγετήσουν. Δεν  μπορούν  να  μας  εξαλείψουν. Ο  Ελληνισμός  είναι  αείζωος,  και  είναι ο  μόνος  πολιτισμός  πού έχει  ξεπεράσει  τα  στενά  δόγματα, διότι  εκφράζεται  προνομιακά από  τους  Κατοίκους  αυτού  εδώ  ακριβώς  του  Γεωγραφικού   Χώρου.

     Ο  Ελληνισμός  είναι  λοιπόν το  πρόβλημα για  όσους δεν ανήκουν  σ’ αυτόν.  Και  μηχανεύονται  Απίθανα  Σενάρια για  την  Καθυπόταξή του. Μή  ξεχνάτε  ότι  το  Μεγάλο  Αγκάθι  πού  δεν  μπορούν  να  καταπιούν οι   Μεγάλοι  είναι  ότι  εμείς  η  Μικρότερη  Χώρα  στον  Κόσμο,  είναι  ότι  η  Μικρή  Ελλαδούλα  έδωσε   τα   Φώτα του  Πολιτισμού :  Στις  Επιστήμες,  στα   Γράμματα,  στην   Σοφία,  στην  Ελευθερία  και αυτοί τίποτα,  αυτό  και μόνο  δεν  μπορούν  να  το  καταπιούν. 28^ην Οκτωβρίου 1940.  Κατ’ αρχήν  θα  πρέπει  να  ξεκαθαρίσουμε  ότι  άλλο   Κεφάλαιο  ο  Δεύτερος  Παγκόσμιος  Πόλεμος,  και  άλλο η  Ελληνική  Εμπλοκή  στον  Πόλεμο.  Ο  Πρώτος  γίνονταν  ανάμεσα  σε  δύο  Πλευρές   και  ήταν  Ολοκληρωτικός,  ποιος  θα  νικήσει,  και ποιος  θα  ηττηθεί. Ο Πόλεμος   στον   οποίο  πήρε  αναγκαστικά  μέρος  η Ελλάδα ήταν  Τοπικός   και  είχε  Επίκεντρο  την  Χώρα  μας.

Είναι  Γεγονός  ότι  γύρω  της  υπήρχαν   πολλά  και  Ποικίλα   συμφέροντα  και τελικά   είναι  ευτύχημα  ότι  εδαφικά   βγήκε   αλώβητη  απ’  όλη την  Τιτανομαχία, όχι όμως  και ψυχικά. Τεράστιες οι Απώλειες σε Ανθρώπινες Ψυχές,  Ανυπολόγιστες  Οικονομικές  Καταστροφές, αλλά  πρωτίστως   ο Νέος  Εθνικός   Διχασμός  πού  προέκυψε.  Η  Ελλάδα,  με   την   Εμπλοκή  της   στο   Δεύτερο   Παγκόσμιο   Πόλεμο, πήγε  πολλές  Δεκαετίες  πίσω, έχασε  την   Εθνική  της  Συνοχή και  εξακολουθεί   να  βλέπει    και   σήμερα   πληγές   πού  προέρχονται   από  τα  χρόνια  εκείνα.  Στο  Επίκεντρο  της  Μεγάλης  Συνομωσίας  η  Ελλάδα  βρέθηκε  από  την   Εποχή  του Πρώτου  Παγκοσμίου  Πολέμου, όταν   κάθε   υγιής   δύναμή  της,   υποχρεώθηκε   να  στρατευθεί   στην  μία ή  στην  άλλη πλευρά  και  έτσι  να  αντιπαραταχθεί στα  Πλαίσια ενός   Ξενοκίνητου  Διχασμού. Δεν  αποδίδουμε   τώρα  ευθύνες,  αλλά  θα  πρέπει  να  υπογραμμισθεί   ότι  η  Χώρα  μας  έγινε  από  τότε  ένα  αφανές  Προτεκτοράτο   της   Μακρινής  Αγγλίας, ανεξάρτητα  από το  ποια  Κυβέρνηση  είχε……

      Άλλωστε,  σε όλη την  Μεσοπολεμική Περίοδο,  τα Κόμματα Εξουσίας στην  Ελλάδα  ανταγωνίζονταν  πιά  θα  έχουν  την  Εύνοια του  Αοράτου   Κέντρου   Εξουσίας  πού την  είχε  θέση  υπό  έλεγχο. Το  Χρίσμα  δεν  το  έδινε  ο Λαός,  σύμφωνα με  τις  Συνταγματικές  Επιταγές,  αλλά  ισχυρές  Ομάδες  Πολιτικές,  Οικονομικές  ή  Στρατιωτικές, οι   οποίες  ήταν   ειδικά  προς  τούτο  Εξουσιοδοτημένες. Οι  Αποφάσεις  δεν  λαμβάνονταν  στην Αθήνα, αλλά στο Λονδίνο. Όποιος  είχε  προνοήσει  να  τα  έχει  καλά  με  τις Βρετανικές  Υπηρεσίες  και  Αρχές,  ήταν  Ευνοούμενος  και   συμμετείχε  στο Παιχνίδι της  Εξουσίας. 

Τα  Μεγάλα   Πολιτικά  Κόμματα  δεν  είχαν  άλλη   Αποστολή  από το  πώς  θα  διυλίζουν  τα  Στελέχη για  να περάσουν  στις  επάνω  βαθμίδες  της  Εξουσίας,  αλλά  και  πώς  θα παρείχαν  στον  Ανύποπτο Λαό   την Ψευδαίσθηση   ότι  παίρνει  μέρος  στην  Λήψη  Αποφάσεων  και  έτσι  να  παραμένει   Μακάριος.

 Η  Συμμετοχή   στις  Μασονικές  Στοές,  και στα άλλα παρόμοια εφευρήματα  διευκόλυνε την  επαφή,  ώστε  κάθε  Ενδιαφερόμενος  να  αποκτά  την Ιδιότητα του « Αρεστού» και  να έχει  Υποψηφιότητα για  Δημόσιες  Θέσεις  και  Αξιώματα,  δηλαδή  για  να  μπορεί να  χρησιμοποιηθεί  στο Παιχνίδι της  Εξουσίας.  Πάντα  ανεξάρτητα  από Κόμματα  και  Δημόσιες  Τοποθετήσεις. Το  Παιχνίδι  και το  Σύστημα. Όλα  κυλούσαν   ομαλά  στην  Ευρώπη,  ανεξάρτητα  από τις Επιτόπιες  Πολιτικές  και Οικονομικές  Εξελίξεις,  ανεξάρτητα από  τις Ισορροπίες  πού  ετηρούντο  ικανοποιητικά,  μέχρι  το 1933.

    Με την Άνοδο του  Αδόλφου  Χίτλερ   στην  Εξουσία, τον  Ιανουάριο  του  Χρόνου  εκείνου,  διαμορφώνεται μία  νέα πραγματικότης.  Στο  Παιχνίδι  εισέρχεται   δυναμικά  ένας  Νέος  Παράγον   εξωφρενικά  απρόβλεπτος  και εξωπραγματικά  απειλητικός.  Δεν  διστάζει  να  αποκαλύψει τις  προθέσεις  του  και  να  διατυπώσει τους Στόχους  του. Έτσι  το σκηνικό  ανατρέπεται  και  μέσα  σε  πολύ  λίγους  Μήνες  ο  Χίτλερ  παίρνει την  ξεκάθαρη  απάντησή του :  ……  Ότι……  ο  Διεθνής  Εβραϊσμός  κηρύσσει  τον  Πόλεμο   εναντίον  του!...... Διότι   αυτή  είναι  η  Αλήθεια:  ο  Δεύτερος  Παγκόσμιος  Πόλεμος  δεν  άρχισε  τον  Σεπτέμβριο  του   1939 παρά  μόνο ώς  Στρατιωτική  Σύρραξη. Στην  πραγματικότητα  ο  Δεύτερος  Παγκόσμιος  Πόλεμος   είχε  αρχίσει   τον  Μάρτιο του 1933, σύμφωνα   με  Δημοσίευμα  της  Αγγλικής   Εφημερίδος « Ντέιλυ   Εξπρές » υπό τον  Τίτλο « Η Ιουδαία  κηρύσσει  τον  Πόλεμο  στην  Γερμανία  ».

Και  αφού  άρχισε   να  διαφαίνεται  ο  Προσεχής    Παγκόσμιος  Πόλεμος,  έπρεπε  να  εξασφαλισθεί  η  Υποταγή  της Εξουσίας  στην Ελλάδα. Οι  Αρμόδιες  Βρετανικές  Υπηρεσίες  πήραν  τις  Αποφάσεις  τους  και  επέλεξαν  τα  Πρόσωπα,  πού  θεώρησαν ότι μπορούν  να  υπηρετήσουν πιστά στην Ελλάδα. Με την χαρακτηριστική  αγνωμοσύνη  τους,  δεν   θεώρησαν  αυτές  υποχρεωμένες,   να  επιλέξουν  από τους  τόσους  και  τόσους  πού  είχαν   εκτεθεί  στο  Παρελθόν προασπίζοντας   εξόφθαλμα  τα  Συμφέροντα.  Τα  Νέα   Πρόσωπα  τα  Αλίευσαν  από το άλλο Στρατόπεδο του  Εθνικού  μας  Διχασμού,  από  την  Δεξιά.

   Ήδη  από το  1934 το Κέντρο Εξουσίας  Λονδίνου  για  την Ελλάδα  επέλεξε τα  πρόσωπα  αυτά. Ο  Ιωάννης  Διάκος, ο  Αφανής  Υπηρέτης  του τελευταίου  στην  Αθήνα, δραστηριοποιήθηκε και  άρχισαν  Άπειρες  Διαβουλεύσεις  για την Εγκαθίδρυση μίας  ακόμα  Βαλκανικής  Δικτατορίας. 

Αν  μελετήσει  κανείς   με  προσοχή  τα  Δημοσιευθέντα  Ημερολόγια  του Ιωάννου Μεταξά  από  το  1934  μέχρι  την  Αναγόρευσή  του.  Σε  Πρωθυπουργό της  Ελλάδος    το 1936, θα  διαπιστώσει    την  Ακρίβεια  του Γεγονότος. Επίκεντρο της υπό εκκόλαψη Δικτατορίας  ήταν  ο Ι. Μεταξάς  ήδη  χρόνια πρίν  να  την πραγματοποιήσει, Υποψήφιοι  Δικτάτορες  υπήρξαν  πολλοί. Όχι  μόνο στα  δύο  ισχυρότερα  Κόμματα   της  Εποχής  (  το  Λαϊκό  και  των  Φιλελεύθερων, αλλά  και στα άλλα μικρότερα.

 Η  πρόθεση  να κηρύξουν  Δικτατορία  διάφοροι    μεγαλόσχημοι  Πολιτικοί  της  Εποχής  εκείνης, έχει  διακριβωθεί  πέραν πάσης αμφιβολίας.  Αλλά  αυτό  δεν  είναι μόνον απόρροια της  Ελλείψεως  Σεβασμού  προς  το  Πολίτευμα  και τις  προβλεπόμενες  Δημοκρατικές  Διαδικασίες, ή  της Φιλαρχίας,  και  του  Εγωισμού των  Συγκεκριμένων Προσώπων, αλλά εντάσσεται στην  Επιθυμία τους  να φανούν « Αρεστοί » στο Κέντρο  Εξουσίας του Λονδίνου. Σε παράλληλο  επίπεδο  υπάρχουν  και  Πρόσωπα πού  ανοίγουν  Γέφυρες  προς  άλλο ( σαφώς  υποδέεστερο ) Κέντρο  Εξουσίας,  εκείνο της  Ρώμης. Ο  Στρατηγός   Νικόλαος   Πλαστήρας  είναι  έν  προκειμένω ο  κύριος  Διεκδικητής  του Ιταλικού Χρίσματος,  αλλά  ή Φασιστική Ιταλία  δεν  έχει  την ανάλογη  ισχύ -  σε σχέση με  την Αγγλία -  για  να επηρεάσει τις Εξελίξεις  στην Ελλάδα. Ανταγωνιστής του για το  ίδιο  Χρίσμα είναι ο  Στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης, ο  οποίος μάλιστα πραγματοποιεί  Ταξίδι στην Ιταλία για  να το επιτύχει. Το πόσο  αδύναμη  ήταν  η  Ιταλία  να ανακαλύψει τους  ανθρώπους της στην  Ελλάδα  θα  φανεί  περίτρανα στην  συνέχεια  οπότε ο  μεν Κονδύλης με την εξουσία  ανά  χείρας  υποχρεώνεται να  την παραδώσει σε Αγγλόφιλους  Παράγοντας, οι   οποίοι και τον είχαν χρησιμοποιήσει εντελώς για να  πραγματοποιήσουν   την   Παλινόρθωση  του   Γεωργίου Β’.

   Την 4^ην   Αυγούστου του 1935 ανεστάλη (  με την υπογραφή του βασιλέως  ) η λειτουργία της Βουλής και οκτώ άρθρων του Συντάγματος (του 1911), πού κατοχύρωναν βασικές ατομικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα,  και  επεβλήθη  ο Στρατιωτικός Νόμος. O Ιωάννης Μεταξάς είναι ο Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδος (1936- 1941), πού διαμόρφωσε την ουδέτερη εξωτερική πολιτική της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με δικτατορική διακυβέρνηση αντιστάθηκε στα φασιστικά καθεστώτα Ιταλίας και Γερμανίας με το σύνθημα: « Για τους Έλληνας Υπέρ την Νίκη η Δόξα ».

 H μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του είναι τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και η απάντηση που έδωσε στο Ιταμό Τελεσίγραφο, πού του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι, στην οικία του στην Κηφισιά, ζητώντας του να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος. Η απάντηση του Ιωάννου Μεταξά «Alors c' est la guerre» (επομένως έχουμε πόλεμο), με την οποία κήρυξε τον υπέρ βωμών και εστιών πόλεμο, ενάντια στην Ιταλία, μία απόφαση πού είχε πάρει μόνος του τον Μάρτιο του 1939, έχει μείνει στην ιστορία ως το "ΟΧΙ" των Ελλήνων στο φασισμό και την υποδούλωση της πατρίδος τους. Ο αγώνας, η ανδρεία και ο ηρωισμός ανδρών και γυναικών έως τις 6 Απριλίου 1941, άλλαξαν την πορεία στην παγκόσμιαν ιστορία. 

    Ο Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941) κεφαλληνιακής καταγωγής, υπήρξε ένας διορατικός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης (statesman), διακεκριμένος επιτελικός αξιωματικός, με ικανότητα αιφνιδιασμού του εχθρού και γνώστης διπλωματικών χειρισμών. Ένας κατ' εξοχήν πνευματικός άνθρωπος, του οποίου το όνομα έχει μείνει στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία, για την αντίσταση της Ελλάδος κατά του Αξώνος.. Ως άνθρωπος είχε την φήμη προσώπου με ιδιαίτερο ήθος, πάθος για την πατρίδα του και σεβασμό στην ιστορία της. Τον διέκρινε συναισθηματικός πλούτος, οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευθύτητα κρίσεως, αναλυτική φιλοσοφική σκέψη, αγάπη για διάλογο και άμεση πρακτική αντίδραση, αφού είχε εξαντλήσει τα θέματα με τους ειδήμονας. Πραγματοποίησε τις εκάστοτε αποφάσεις του με γενναιότητα και αυταπάρνηση, αποφασιστικότητα, μέτρο και σταθερότητα. Ευπατρίδης, αριστοκράτης και οπαδός του πλατωνισμού. Πρό πάντων υπήρξε άνθρωπος του πνεύματος, λάτρης της φύσεως, της μουσικής και των εικαστικών τεχνών, αφοσιωμένος σύζυγος και τρυφερός οικογενειάρχης και πατέρας.

Τίμησε τον όρκο του σαν αξιωματικός στους Βαλκανικούς Πολέμους και ποτέ δεν ανέμειξε τον στρατό στην πολιτική ή στην δικτατορία. Με διορατικό πνεύμα προείδε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με επιτελικό πνεύμα και πρόνοια σε όλους τους τομείς, οργάνωσε την στρατιωτική και ηθική άμυνα της Ελλάδος και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της. Αυτός είναι ο κύριος λόγος πού έκανε την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936, σε συνεννόηση και συνεργασία με τον βασιλέα Γεώργιο Β'. Ο περιορισμός των κομουνιστών, όπως και κάθε αυστηρό μέτρο πού έλαβε κατά την δικτατορική διακυβέρνηση, είχε σχέση με την ετοιμασία και την ολοκλήρωση της αμύνης της Ελλάδος και την άρτια στρατιωτική προπαρασκευή. Παρά  τα  Μέτρα πού  είχε λάβει  υπέρ  τών  Αγροτών  και των  Εργατών.  Οι  Αγρόται  παρακινουμένη  από τον Κ.Κ.Ε είχαν    αποφασίσει στις  5 Αυγούστου του 1936  στην Λάρισα  και  από  εκεί στην Αθήνα για  μία  Μεγάλη Απεργία. Έτσι  λοιπόν  ο  Μεταξάς  κηρύττει την 4^ην  Αυγούστου του 1936  την  Δικτατορία  και  αποτρέπεται την  Απεργία. Και   δι’ αυτό η Κομμουνισταί  ήσαν  πάντα  στο  στόχαστρο  της  Δικτατορίας. Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, της οποίου σαν  αρχηγός, είχε στόχο την εθνική ομοψυχία, την κοινωνική και ηθική ετοιμασία και την εθελοντική οργάνωση των νέων για την άμυνα. 

     Η απάντηση πού έδωσε στον Γκράτσι, ήταν για τους Έλληνες το έναυσμα, για να συνταχθούν με φρόνημα και πειθαρχία και να αγωνισθούν με ηρωισμό, ενωμένοι για τα ιδεώδη της φυλής. Η  Δικτατορία  της 4^ης  Αυγούστου του 1936,  πού λίγο  αργότερα ακολουθεί,  είναι   χωρίς   την  παραμικρή αμφιβολία   Αγγλοκίνητη. Η  Πολυφωνία  δεν  είναι  πλέον χρήσιμη, ενώ  με  μια Σειρά  « Συμπτωματικών » Θανάτων, μέσα σε λιγότερο   από  ένα χρόνο βγαίνουν από  το  Προσκήνιο όλοι οι   Πολιτικοί  Αρχηγοί: 

(Κονδύλης, Ελ.Βενιζέλος, Τσαλδάρης, Δεμερτζής, Παπαναστασίου  κ.ά ).  Απερίσπαστο  έτσι  το  Αγγλόφιλο  Καθεστώς   Μεταξά  –  Γεωργίου Β’ αναλαμβάνει  την  αποστολή του, πού  συνίσταται  στην παγίωση ενός  ισχυρού  κράτους,  το  οποίο  δεν  θα μπορεί  να διαβρωθεί ή  να  ελεγχθεί  από άλλες  δυνάμεις,  ανταγωνιστικές  προς  την Μεγάλη Βρετανία.

Για  την   Αποτελεσματικότερη   αντιμετώπιση  οποιασδήποτε τυχόν Αντιθέτου Δράσεως , χρησιμοποιείται ένα  ευφυές  Τέχνασμα:

Η  Δικτατορία  παίρνει  όλα  τα Εξωτερικά Γνωρίσματα των  άλλων Φασιστικών Καθεστώτων της Ευρώπης, ώστε  οποιαδήποτε άλλη Αντικοινοβουλευτική ή  Φιλοφασιστική  Επιρροή  στην Ελλάδα  να διαχέεται  μέσα στα πλαίσια της 4^ης Αυγούστου του 1936. Όλα σχεδόν, τα Πρόσωπα, πού είχαν εμφανισθεί πρό της 4^ης Αυγούστου 1936  με  παρόμοιες  Αντιλήψεις  και Δράσεις,  πέρασαν  στην  Υπηρεσία της Δικτατορίας,  με  ευκολία  και  χωρίς  προβληματισμό.

ΓΙΑΤΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ  ΙΚΕΤΗΣ!......

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!.....

Το πρώτο μεγάλο "ΟΧΙ" το είπε   ο Ι.  Μεταξάς,

 τους  Δανειστάς  για να σωθεί ο λαός. 

   Ο Ι. Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός στις 29 Απριλίου του ιδίου έτους. Όχι μέσα από κίνημα, αλλά μέσα από την ίδια την  Βουλή, η οποία του έδωσε μάλιστα πρωτοφανή πλειοψηφία 241 ψήφων, επικυρώνοντας τον διορισμό του ώς πρωθυπουργού από τον βασιλέα Γεώργιο Β’ μετά τον ξαφνικό Θάνατο του Πρωθυπουργού Δεμερτζή. Ακόμη  και ο  Ελ. Βενιζέλος του  έστειλε Συγχαρητήρια  πού ήταν  Αυτοεξόριστος στην Γαλλία. Τον Απρίλιο του 1932, όταν η Ελλάδα κήρυττε ανεξέλεγκτη πτώχευση με την παραίτηση του Υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Μαρή, για να περιδινηθεί έκτοτε στην εναλλαγή σειράς κυβερνήσεων, πού, τελικά, δεν κατάφεραν να βρούν βιώσιμη λύση στο ζήτημα του χρέους.

Το 1932 το συνάλλαγμα από τις εξαγωγές της χώρας πήγαινε σε ποσοστό 81% για την εξυπηρέτηση του χρέους, την στιγμή πού στην Βουλγαρία το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 16% και στην Ουγγαρία, όπου ήταν και το μεγαλύτερο όλων τών άλλων χωρών πλήν της Ελλάδος, στο 48%.  Δύο εβδομάδες μετά την επικράτηση του Κινήματος της 4ης Αυγούστου του 1936, στις 20 Αυγούστου, ο πρωθυπουργός επιβάλλει να καταβάλει η χώρα το 40% για το έτος '35-'36 και το 40% για το έτος '36-'37. 

    Ο Ι. Μεταξάς ανακοίνωσε την συμφωνία στον Γεώργιο, παρόντος του Βασιλέως  της Αγγλίας Εδουάρδο H'. Λίγους μήνες αργότερα, όμως, την άνοιξη του 1937, το Συμβούλιο των Ομολογιούχων, μέσω της Βρετανικής Κυβερνήσεως, ζητεί εκ νέου από την ελληνική το ποσοστό αυτό να ανέλθει στο 50% και ο Ι. Μεταξάς απλά "τους έστειλε στο Διάολο". Αυτό το "ΟΧΙ" το ξέρουν πολύ λίγοι, αλλά ήταν το ίδιο σημαντικό, ίσως και πιο σημαντικό από το "ΟΧΙ" που είπε τέσσερα χρόνια αργότερα στους  Επίδοξους  Κατακτητάς.

Ο Ι. Μεταξάς δηλαδή ήταν ο Πρωθυπουργός πού αρνήθηκε να πληρώσει το δάνειο με τους επαχθείς όρους πού είχαν επιβληθεί στην Ελλάδα από την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Ετσι κατήγγειλε την δανειακή σύμβαση και κήρυξε χρεοστάσιο μέχρις ότου πειστούν να συζητήσουν τους όρους του. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι "Δεν μπορεί να συνεχίσει η χώρα να πληρώνει το δάνειό της, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα τεθεί εν κινδύνω η ύπαρξη και η κατάσταση της υγείας του ελληνικού λαού που κινδυνεύει με λιμοκτονία"!

    Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι η Ελλάδα και η Κυβέρνηση του Ι. Μεταξά δικαιώθηκαν από το Διεθνές Δικαστήριο δημιουργώντας νομικό προηγούμενο στο οποίο βασίσθηκαν εν συνεχεία και άλλα κράτη για να κηρύξουν αδυναμία καταβολής πληρωμών!......Αυτό είναι μία απόδειξη μόνο αυτοί πού λένε "ΟΧΙ"  στην Ειρήνη, μπορούν να πούν "ΟΧΙ" και σε έναν Πόλεμο. Αυτή η Πολιτική Τάξη πού Κυβερνά την χώρα είπε να κατεβεί η ελληνική σημαία από τα Ίμια. Είναι δυνατόν να πει "ΟΧΙ" στους Δανειστάς;……

Και πέρα από αυτά ας θυμίσουμε τι και ποια ευεργετικά μέτρα πήρε η Κυβέρνηση του Ιωάννου Μεταξά σε μια Ελλάδα πού είχε κηρύξει χρεοστάσιο, δηλαδή είχε "πτωχεύσει" με τα σημερινά δεδομένα.

Τα έργα του Ιωάννου Μεταξά.

 « Η Ελλάς από την 4^ην  Αυγούστου του  1936  έγινε κράτος αντικομμουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό, κράτος με βάση αγροτική και εργατική και κατά συνέπειαν κράτος αντιπλουτοκρατικό. Δεν έχει βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα είναι όλος ο λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς».  (Ι. Μεταξάς).

   Αποδεικνύοντας ότι οι χώρες δεν Πτωχεύουν. Πτωχεύουν οι Πολιτικές και οι Προδοτικές Ηγεσίες: Ιδού τι Μέτρα ελήφθησαν υπέρ της Οικονομίας και των Πολιτών:

1. Χαρίζονται τα αγροτικά δάνεια.

2. Ιδρύονται κρατικοί παιδικοί σταθμοί.

3. Η ανεργία μειώνεται από το 12% στο 2%. Πρακτικά, δηλαδή, εξαφανίζεται.

4. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ο προϋπολογισμός γίνεται πλεονασματικός.

5. Γίνεται ευρεία διανομή της γής, πλήθος αποξηράνσεων και αρδευτικών έργων, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της γεωργικής παραγωγής και του εισοδήματος τών αγροτών.

6. Ξεκινούν, οι πρώτες γεωτρήσεις για άντληση πετρελαίου στο Κατάκολο Ηλείας.

7. Ιδρύεται το ΙΚΑ.

8. Ιδρύεται η Εργατική Εστία.

9. Καθιερώνεται η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων.

10. Καθιερώνεται το 8ωρο και η πληρωμή των υπερωριών.

11. Καθιερώνεται η υποχρεωτική αργία της Κυριακής.

12. Απαγορεύεται αυστηρά η παιδική εργασία.

13. Καθορίζονται κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων – το λεγόμενο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και υπογράφονται οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

14. Καθιερώνεται η Πρωτομαγιά ώς επίσημη εθνική εργατική εορτή.

15. Καθιερώνεται η άδεια μετ’ αποδοχών.

16. Υλοποιείται το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα όλων τών εποχών με τον επανεξοπλισμό, ουσιαστικά, των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Τα παραπάνω έγιναν από μία "δικτατορική-φασιστική", όπως λένε μέχρι σήμερα τα "παπαγαλάκια" του συστήματος, κυβέρνηση, εν μέσω μιας πρωτοφανούς παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως και με μηδενική δυνατότητα  δανειοληψίας  λόγω του χρεοστασίου. Και σήμερα ξηλώθηκαν από τους "δημοκράτες" ή μάλλον "δημοκρατιστές". Οι συγκρίσεις με το σήμερα και τους Έλληνες πολιτικούς, απαγορεύονται γιατί μπορεί να χαρακτηρισθείτε "Ναζιστές"...... Αντιθέτως, όπου επικράτησαν οι μαρξιστές επέβαλλαν εργασιακό μεσαίωνα και εξαθλίωση των εργατών, σύγχρονο δε παράδειγμα είναι η κομμουνιστική Κίνα. Στην Ελλάδα σήμερα, το ΚΚΕ, επικαλούμενο την οικονομική κρίση, απολύει σωρηδόν τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις του και μάλιστα χωρίς αποζημίωση!...... Βεβαίως, όλα τα ως άνω επιτεύγματα του Ι. Μεταξά, καταργούνται ή πρόκειται να καταργηθούν λίαν συντόμως από την συγκυβέρνηση της δυστυχίας μας.

     Η  Ιταλία του  Μουσολίνι θεωρεί πάντοτε  ως ζωτικό χώρο της την Ελλάδα. Το  Δόγμα « Μάρε  Νόστρουμ » δεν  ικανοποιείται  με  την Κατοχή των Δωδεκανήσων,  και την Παράλληλη Έλλειψη της Επτανήσου, ούτε  η  Κατοχή της Αλβανίας είναι ασφαλής, χωρίς την Κατοχή   της  Ελλάδος. Ο  Ιταλικός  Στόχος  είναι πάντοτε η  Επιρροή στην Ελλάδα, πλην  όμως η Ιταλία δεν είναι σε θέση  να  εξοβελίσει  Πολιτικά  τον Βρετανικό Έλεγχο στην Χώρα  μας. Από την στιγμή όμως  πού η   Μουσολινική  Ιταλία έχει εγκαταλείψει  την Συμπόρευσή της,  με  την άλλη Αποικιοκρατική Δύναμη της Εποχής, την Βρετανία, και έχει  περάσει  στο αντίθετο Πολιτικό Στρατόπεδο, συνιδρύοντας  τον Άξονα,  χαράσσει  νέα  σχέδια πού αφορούν την Ελλάδα.

 Η λατινογενής έκφραση Mare Nostrum (Μάρε Νόστρουμ) πού σημαίνει « η Θάλασσά μας», ήταν έκφραση πού  χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι της Αυτοκρατορικής Περιόδου,  για να χαρακτηρίσουν την  Μεσόγειο, καθώς αυτή περικλειόταν από εδάφη της Αυτοκρατορίας τους.  Αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον Δικτάτορα της Ιταλίας Μπενίτο Μουσσολίνι, ο οποίος κομπορρημονούσε με αυτό τον τρόπο για την ισχύ του Ιταλικού στόλου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παροιμιώδεις όμως υπήρξαν και πολλές μετέπειτα γελοιογραφίες τόσο του ιδίου του Δικτάτορος  όσο και του Ιταλικού στόλου υπό τον ομώνυμο τίτλο.

   Τον Νοέμβριο του 1941, επεβλήθη στα Επτάνησα η κυκλοφορία των « Μεσογειακών Νομισμάτων» ( άκρη επάνω, το νόμισμα των 5 δρχ. ). Στις 22 Φεβρουαρίου του 1942 αντικαταστάθηκαν από την  λεγόμενη « Ιονική Δραχμή » ( επάνω, το αντίστοιχο νόμισμα των 5 δρχ.) Αριστερά, αφίσα του ιταλικού υπουργείου Εθνικής Παιδείας, την εποχή του φασιστικού καθεστώτος, με την «Ιταλική Λίμνη», το «mare nostrum», πού περιλαμβάνει και ελληνικά εδάφη.  Μετά την  Ολοσχερή  Κατάληψη της Αλβανίας, είναι σαφές ότι το επόμενο βήμα είναι  προς τα Νότια, προς την Ελλάδα.  

 Όσο τα Σύννεφα του Πολέμου πυκνώνουν στην Ευρώπη, η Γεωστρατηγική Θέση  της Ελλάδος,  γίνεται  ο στόχος  των Ορέξεων των Παγκοσμίων  και Περιφερειακών Κέντρων Εξουσίας. Η  Βρετανία την  έχει, η Ιταλία την θέλει, αλλά  υπάρχουν και άλλες Γειτονικές  Δυνάμεις πού ορέγονται μέρη  του Ελληνικού Συνόλου. Όλα αυτά διαμορφώνονται παρά  τα Κείμενα του Βαλκανικού Συμφώνου ή  άλλων  Συμβάσεων. Η  Πολυπράγμων Σερβία, Φίλη και  Σύμμαχος  κ.λ.π., η  εξίσου Φίλη Βουλγαρία,  και η  παρομοίως  εμφανιζόμενη Τούρκια. Αλλά στην  πραγματικότητα και  οι Τρείς  τελευταίες απεργάζονται   με  ποιον  τρόπο θα  επωφεληθούν για  χάρη των Στενών Συμφερόντων  τους, σε  Βάρος της Ελλάδος.

   Στον   Περιφερειακό  Χώρο της  Νοτιοανατολικής   Ευρώπης  υπάρχει  ένα  Υποψήφιο Θύμα για  να πληγεί  και  να  διαμελισθεί :

Η  Ελλάδα, η  οποία  μάλιστα αγνοεί το Μέγεθος   του  Κινδύνου και αρκείται  στην Βρετανική Προστασία. Αλλά όταν  ανατρέπονται οι Ισορροπίες  και  μεταφέρεται  εδώ το πεδίο της Θερμής  Διαμάχης, η Αξία του Προστάτου της  μειώνεται κατά τεκμήριον, ενώ  θα  μπορέσουμε να διαπιστώσουμε ότι  η Ελλάδα γίνεται ένα  απλό αντικείμενο  πού  προσφέρεται  για  ευρύτερες  άνομες  Συναλλαγές.

Η Χώρα  μας, άλλοτε ώς  σύνολο και άλλοτε τμήματά της, υπήρξε ερήμην  της   Αντικείμενο από Γερμανία  προς  την Σερβία, από την Γερμανία  προς  την Βουλγαρία,  από την Αγγλία προς την Τουρκία, από την Αγγλία  προς την Βουλγαρία κ.ο.κ.  Η Ιταλία δεν  εμφανίζεται  να  την  προσφέρει  προς  άλλη Τρίτη Χώρα, διότι απλώς την ήθελε για  ιδία  της  χρήση.

 Ειδικότερα, αν παρακολουθήσουμε  προσεκτικά  τα Ιστορικά Γεγονότα από τον Μάρτιο του 1938  θα  μπορέσουμε  να  διαπιστώσουμε  σε τι Πελάγη βρέθηκε η Ελλάδα και πόσο απελπιστικά μόνη πάλεψε  εναντίον όλων, ιδιαίτερα όμως εναντίον   των «Φίλων» πού  αναίσχυντα  καραδοκούσαν.  Η « Φίλη »  Αγγλία  υπήρξε  η  πιο  βάναυσα  αναίσχυντη  πού  χρησιμοποίησε την Ελλάδα όπως  ήθελε  και όπως της άρεσε. Την  χρησιμοποίησε  την  Ελλάδα    ώς  άθυρμα, αδιαφορώντας  για  την  ίδια την  υπόστασή  της.  Η  Αγγλία έπαιξε  Ρόλο κακού  Δαίμονα για  την Ελλάδα  από τον Απρίλιο 1938 μέχρι και το 1947, όποτε  εκχώρησε  τον « Προστατευτικό» Ρόλο της στις Ηνωμένες  Πολιτείες.

   Τον  Απρίλιο του 1938  η Μ. Βρετανία  παρέσχε  τις  γνωστές  Εγγυήσεις Υπέρ της Ελλάδος,  ύστερα  από την Κατάληψη  της Αλβανίας,  από την Ιταλία. Ήδη  αυτό  μόνο του εξοστράκιζε τον Βασικό Άξονα της  μέχρι  τότε  Εξωτερικής  Πολιτικής  της Ελλάδος, πού  ήταν κηρυγμένη υπέρ της Ουδετερότητος, στο  Ενδεχόμενο μίας  Πολεμικής  Σύρραξης   στην Ευρώπη.  Στην   συνέχεια και  ιδιαίτερα  από την  Έκρηξη  του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον  Σεπτέμβριο του  1939, η  Χώρα  μας  ήταν  αναγκασμένη  να  ακροβατεί  στην  επιδίωξη της, να  προβάλλει  την  Ουδετερότητά της. Συνεχώς υπέκυπτε  σε  εκβιασμούς  και των  δύο  πλευρών, ενώ  ή Αγγλία  στην πραγματικότητα την  ήλεγχε χωρίς  προσπάθεια.

  Και  ενώ η  Ελλάδα  βρισκόταν  στο  στόχαστρο της Ιταλίας, ή  Αγγλία, πού είχε σπεύσει  να  εγγυηθεί την ακεραιότητά της  έναντι έξωθεν επιβουλής. Καμιά σοβαρή πρόβλεψη δεν είχε  κάνει. Ακόμη  και  μετά  την  28^ην  Οκτωβρίου 1940  δεν ήταν σε θέση, ηθελημένα ή  αθέλητα, να την βοηθήσει και  να εφαρμόσει τις  πολυδιαφημισμένες  εγγυήσεις  πού είχε παράσχει. Τα  Ελληνικά  αιτήματα για Αεροσκάφη, Αντιαεροπορικό Πυροβολικό,  μέσα και Υλικά Ανεφοδιασμού έμειναν ανικανοποίητα. Και μόνον όταν  οι Εγκέφαλοι του Λονδίνου θέλησαν, για  λόγους  Προπαγανδιστικούς  κυρίως  να  προκαλέσουν την Γερμανική  Συμμετοχή στον Πόλεμο της  Ελλάδος,  απέστειλαν  κάποιες δυνάμεις τους, πού  όμως  ήταν εξόφθαλμα ανεπαρκείς.

   Οι  Αλλεπάλληλες αφόρητες  Βρετανικές  Πιέσεις  προς τον  Μεταξά, για την   Άφιξη   Δυνάμεών  τους  στην   Μακεδονία,  ώστε   να  εστιαθεί εκεί  το Γερμανικό Ενδιαφέρον, κατέληξαν στο  να δεχθεί η Ελλάδα  την εξέλιξη  αυτή, μια εξέλιξη  πού  προοιώνιζε  αυτομάτως  την Απώλεια του Πολέμου για  την  Ίδια, πού  μέχρι τότε Νικηφόρα τον είχε  διεξαγάγει  στα  Αλβανικά  Βουνά. Ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς προέβλεπε ενεργό γερμανική ανάμειξη για να περισωθεί το γόητρο της Ιταλίας. Κάτι τέτοιο όμως θα παρέσυρε αναμφίβολα και την Βρετανία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μετατραπεί σε θέατρο πολέμου.

 Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, ο Πάλαιρετ και το Λονδίνο, με την σειρά τους, πίεζαν τον Έλληνα πρωθυπουργό να επιτρέψει την αποστολή βρετανικών μονάδων στο ελληνικό έδαφος, με σκοπό την κοινή δράση κατά του εχθρού. Ο Μεταξάς όμως αντιδρούσε, επειδή γνώριζε ότι πίσω από τις αγγλικές παραινέσεις κρυβόταν το σχέδιο του Τσόρτσιλ πού απέβλεπε στην γενίκευση της ελληνοϊταλικής συρράξεως στην ευρύτερη περιοχή, με την εμπλοκή και των άλλων κρατών της Βαλκανικής (Τουρκία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία), ώστε να δημιουργηθεί ένα δεύτερο Μέτωπο στα  Νώτα της Γερμανίας.

Μερικές μόνο εβδομάδες πριν από το θάνατο του, ο Μεταξάς φαίνεται ότι προαισθάνεται τις επιδιώξεις, αλλά και τις αμυντικές αδυναμίες των Άγγλων. Καταλαβαίνει ότι δίδοντας τα ελληνικά αεροδρόμια στην ΚΑΡ ουσιαστικά οδηγεί την χώρα στην ένοπλη σύρραξη με την Γερμανία και το έχει «βάρος εις την συνείδησίν» του.

    Γράφει λοιπόν την τελευταία μέρα του 1940: «31 Δεκεμβρίου, Τρίτη [...] Σήμερα το πρωί αποσύρω σχεδόν την χθεσινήν συγκατάθεσιν δια έγκατάστασιν της Αγγλικής Αεροπορίας είς Θεσσαλονίκην. Πρώτα μέ Δ' Αλμπιάκ, έπειτα τήν συμβουλήν του ιδίου με τον Πάλαιρετ. Μέ τόν Πάλαιρετ εξηγήθηκα σαφώς και είλικρινώς. Θα προκαλέσωμεν έπίθεσιν γερμανικήν. Συμφέρει;……. Έάν οί Άγγλοι έχουν άεροπορικάς δυνάμεις να τήν αποκρούσουν και νά επιτεθούν κατά της Γερμανίας, συμφέρει. Έάν δέν έχουν, δέν συμφέρει - γίνεται μάλιστα και επικίνδυνος ώς έκ τής αποτυχίας, οπότε ό κλονισμός τών Βαλκανικών χωρών θά είναι βλαβερός εις τήν Άγγλικήν ύποθεσιν. Μέ τόν Πάλαιρετ έξεκαθάρισα και τα συμβησόμενα μετά τήν ήτταν τών Ιταλών, ότι θά τους  βοηθήσωμεν και κατά τών Γερμανών [...]….. Προς το παρόν ελπίζω ) νά άποφύγωμεν τήν Θεσσαλονίκην και συνεπώς τήν Γερμανικήν έπέμβασιν. Το είχα το πρωί βάρος είς τήν συνείδησίν».

Στο σπίτι του Λαμπράκη δηλητηριάσθηκε ο Μεταξάς. Τυχαίο;….. Το πιστοποιητικό θανάτου του το υπέγραψε ο μεγαλογιατρός... της εποχής κος Γερουλάνος, παππούς του τέως υπ. Πολιτισμού κου Γερουλάνου! Επί  Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου Β’..... Κι αυτό τυχαίο; Η φοβερή αποκάλυψη πού ήρθε στο φώς της δημοσιότητος, δείχνει πως ο Ιωάννης  Μεταξάς εδολοφονήθηκε  στο σπίτι του εκδότου του «Βήματος»  και  των «Νέων» Δημητρίου Λαμπράκη ( Πατρός του Χρήστου Λαμπράκη, του δημιουργού του Μεγάρου Μουσικής). Την παραμονή του  Θανάτου του 28-1-1941, ο Ιωάννης Μεταξάς πήγε επίσκεψη στο σπίτι του Δημητρίου Λαμπράκη κι εκεί τον κέρασαν, σύμφωνα με τον καθηγητή μία  Δηλητηριασμένη Πορτοκαλάδα. Ο Υιός  του Ιατρού του Μεταξά απεκάλυψε το φρικτό μυστικό, αφού ξέραμε μέν πώς οι Άγγλοι σκότωσαν τον Μεταξά, αλλά αγνοούσαμε ποιος ήταν το εκτελεστικό τους όργανο.

   Ήταν ο γνωστός για τις σχέσεις του με την Ιντέλλιτζενς Σέρβις, Δημήτριος Λαμπράκης;   Στις 29 Ιανουαρίου 1941 οι δώδεκα   θεράποντες  Ιατροί, στο ανακοινωθέν πού  εξέδωσαν, έγραφαν  ότι: “Ο Πρόεδρος της   Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε πρό δέκα ημερών βαρείαν φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία διάφορα τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς και απέθανε σήμερον”  ώς γαστρορραγίαν και ούρίαν καΐ απέθανε σήμερον, 6 π.μ. Έν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941 ΟΙ θεράποντες Ιατροί Μ. Γερουλάνος Β. Μπένσης Μ. Γεωργόπουλος Μ. Μακκας Ε. Φωκάς Δ. Δημητριάδης Ι. Χρυσικός Γ. Καραγιαννόπουλος Δ. Κομνηνός Ν. Λωράνδος Γ. ΟΙκονομίδης Ν. Γεωργόπουλος.

Το ιατρικό ανακοινωθέν της 29ης Ιανουαρίου του 1941. Οι περισσότεροι γιατροί πού το υπέγραψαν εξαναγκάσθηκαν έπειτα από παρέμβαση του Ι. Διάκου. Για τα γεγονότα της επομένου ημέρας, της 27ης Ιανουαρίου του 1941, ο Μαντζούφας είναι περισσότερο αποκαλυπτικός: «27.1.41. Κάποτε, ίσως την Δευτέρα 27 Ιανουαρίου, πάντως όμως τήν Τρίτη 28, εκλήθη και δ Θ. Δημητριάδης ΩΡΑ, καθηγητής, ό όποιος τό απόγευμα της Τρίτης έβοήθησε στην σύνταξη εκθέσεως στα Γερμανικά, την οποίαν έδιάβασε κατά τό ήμισυ - τό άλλο μισό τό έδιάβασα ό ίδιος- στον καθηγητή Επινγκερ (Ερρίιι§6Γ) στήν Βιέννη. Είχαμε κρατήσει τό τηλέφωνο ανοιχτό με τήν Πρεσβεία, (ο.α. στη Βιέννη). Έστειλε ή Πρεσβεία ένα αυτοκίνητο και έφερε τον Έπινγκερ εκεί. Σε ερώτηση τι εντυπώσεις έχει από τήν έκθεση, απήντησε: αυτολεξεί (σ.σ. Πιθανόν σήψη).

    Ή αποστολή στρατιωτικού αεροπλάνου να φέρει τον 'Επινγκερ - είχε δοθεί από τους Γιουγκοσλάβους ή άδεια νά πέραση θεωρήθηκε πιά περιττή, λόγω της απελπιστικής καταστάσεως του ασθενούς. Στους γιατρούς προσετέθη (τήν Κυριακή 26 ή τή Δευτέρα 27) ό Ν. Λωράνδος, άνθρωπος, όπως λεγόταν, της, πάντως δε προσωπικός πληροφοριοδότης του Ίω. Διάκου. Ό Λωράνδος περιωρίσθη νά τηλεφωνή στον Διάκο, δίνοντας πληροφορίες περί της έξελίξεοις τής ασθενείας. Τον είδα. ό ίδιος νά υποκλίνεται βαθύτατα (στο τηλέφωνο!) λέγοντας: "Μάλιστα, κ. Διάκο!" κ.λπ. στις οδηγίες πού του έδινε.

Τήν Δευτέρα ή τήν Τρίτη (27 ή 28) ό Φωκάς (ο.α. ο άλλος γαμβρός του Ι. Μεταξά) έφώναξε άπό τό Ξενοδοχείο (Κηφισιάς) δύο Άγγλους, οι όποιοι έφεραν ένα μηχάνημα γιά τήν διευκόλυνση τής αναπνοής του Μεταξά, ό όποιος δεν είχε πλέον τάς αισθήσεις του. Τό ΟεείΙβ είχε γίνει νοσοκομείο των Άγγλων. Ό Φωκάς είχε προ πολλού έπαφάς. Είχε πάει έκεΐ επανειλημμένως και έγνώριζε τις δυνατότητες του Νοσοκομείου. Γι’ αυτό και έσκέφθηκε νά φέρει τό "νέο" μηχάνημα. 29.1.41... Τήν Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου, στις 6 τό πρωί, επήλθε ό θάνατος του Μεταξά. Όλίγον κατ' ολίγον, ή αναπνοή είχε γίνει ασθενέστερη. Με τον θάνατο, ό Φωκάς έσυνειδητοποίησε κάπως τάς εύθύνας του και γιά νά καλυφθή, έβαλε και υπέγραψαν τό Ανακοινωθέν όλες οί άλλες προσωπικότητες τού ιατρικού κόσμου, οί όποιες ούτε είχαν ίδή τον Μεταξά. Πολλές απορίες γεννά αυτό τούτο τό "Ανακοινωθέν" (τόμ. 4, σελ. 561). Είναι πάντως αόριστο, ηθελημένα συντεταγμένο, ίσως και (μερικώς) ανακριβές. Ή "κατάλληλος θεραπεία", είναι αόριστη. Ή τοποθέτηση τής "γαστρορραγίας "στο τέλος, χωρίς τήν εξήγηση τού καθαρτικού, πού τήν έπροκάλεσε, είναι σχεδόν ανεξήγητη. Τά "τοξιναιμικά φαινόμενα "- "σηψαιμικά "κατά τον 'Έπινγκερ -πρέπει νά κριθούν άπό γιατρό. Πάντως μετά τήν γνώμη τού 'Έπινγκερ -άλλα πολύ άργά-κάτι άλλαξε βιαστικά στά φάρμακα, τό απόγευμα τής Τρίτης 28 Ιανουαρίου, όπως πολύ καλά θυμούμαι.

    Ό έκδοτης τού 4^ου  Τόμου του Ημερολογίου, σέλ. 441, γράφει ότι μετά. τήν εγχείρηση τής Κυριακής, 19 Ιανουαρίου, "τότε", εμφανίστηκε τό έλκος. Αυτό είναι απολύτως ανακριβές. Τό έλκος εμφανίστηκε τήν Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, ύστερα άπό τό καθαρτικό. "Εμφανίσθηκε "ύπό μορφήν γαστρορραγίας και όχι "έντερορ ράγιας " όπως γράφει ό έκδοτης τού Ημερολογίου (Σιφναίος). "Τέσσερεςμεταγγίσεις", πιθανόν νά έγιναν. Εγώ δέν θυμούμαι τίποτε τέτοιο. Θυμούμαι μόνο τήν σημαντική αύξηση τής ούριας στο αίμα. Ώς προς το έλκος, υπάρχει ή έγγραφη 3-16 Απριλίου 1940 (σελ. 461), "Αιμορραγία εις τον στόμαχον "κ.λπ. Ακτινογραφία όμως δέν έγινε ποτέ. Και τότε, ό Φωκάς μόνος του έκουράρησε τον Μεταξά.  Έγνώριζε επομένως το έλκος. Δέν έπρεπε νά είχε παρακολουθήσει το ζήτημα αυτό; Δέν το έκαμε, έδωσε και το καθαρτικό. Το ερώτημα, επόμενους, είναι, αν ό Φοοκάς μόνος του αποφάσισε νά δώσει το μοιραίο καθαρτικό, ή μήπως κανείς άλλος τον "συνεβούλευσε ".

 Στο σημείο αυτό, οφείλω νά απαλλάξω τους δύο γιατρούς (Ε. Φωκάν και Ν. Γεωργόπουλον) από κάθε υποψία δόλου προθέσεως. Ό μέν Ν. Γεωργόπουλος έκαμε καλά την δουλειά του. Ήταν άλλωστε ανεύθυνος γιά τήν θεραπευτική αγωγή. Ό δε Φωκάς δέν ήταν άνθρωπος δόλιος. Δέν είχε άλλωστε συμφέρον νά προκαλέση τον θάνατο του Μεταξά. Αραγε όμως οί Άγγλοι του; ….Στις επαφές, τις όποιες είχαν με τον Φωκά, δέν αμφιβάλλει κάνεις ότι παρακολουθούσαν τήν ασθένεια Μήπως τον έκολάκευαν, του είπαν ότι είναι σπουδαίος γιατρός και του συνέστησαν, καταλλήλως, νά δώση το καθαρτικό; Ό Ευγένιος Φωκάς ήταν στο χαρακτήρα αγαθός και αρκετά αφελής. Ό ίδιος διηγεΐτο, ότι όταν έκαμε μετεκπαίδευση στο Παρίσι, ό Φίσενγκερ , καθηγητής του, του έλεγε, πού και πού, . Υπάρχει, λοιπόν, ή υποψία, ότι οί Άγγλοι τον έχρησιμοποίησαν ώς (ακούσιο) όργανο, γιά νά βγάλουν τον Μεταξά άπό τήμ μέση. Τρία είναι τά ελατήρια γιά τήν ενέργεια αυτή των Άγγλων. Παράλληλα και τά τρία. Το ένα προκύπτει άπό τήν έγγραφη της 15.1.1941 (σέλ. 559): Γράφει ό Μεταξάς: "Έχει γούστο με όλα αυτά νά με ξαναβγάλουν οί έν Λονδίνω γερμανόφιλον ".

    Οί αντιρρήσεις του Μεταξά, ή άρνησής του νά δεχθή ασήμαντη βοήθεια - άλλα και ή επιμονή των Άγγλων "νά έλθουν [στή] Θεσσαλονίκη μέ μικράς δυνάμεις"δέν αποκλείουν τήν εκδοχή αυτή. Αντίθετα τήν ενισχύουν. Έξ ού και ή ειρωνική και κοροϊδευτική έγγραφη του Μεταξά. Το δεύτερο προκύπτει άπό τον χαρακτήρα και τήν ψυχοσύνθεση του Μεταξά. Οί Άγγλοι είχαν νά κόψουν μέ έναν άνθρωπο δύστροπο, όχι υπάκουο, ό όποιος σέ καμία χρονική στιγμή, ούτε τότε, ούτε μετά τον πόλεμο, θά ήταν διατεθειμένος νά δεχθή την μείωση των καθαρώς έλληνικών συμφερόντων. Ένώ οί Άγγλοι ήσαν (και είναι) και Τουρκόφιλοι και Βουλγαρόφιλοι. Το τρίτο ελατήριο, πού συνδυάζεται προς τά δύο προηγούμενα - ιδίως προς το δεύτερο- είναι ή διαρκής ανησυχία τών Άγγλων, ή όποια δημιουργήθηκε κατά το διάστημα άπό 28 Οκτωβρίου 1940 έως τά μέσα Ιανουαρίου 1941.

 Ή Αγγλία δέν έπερίμενε νά άντισταθή πραγματικά ή Ελλάς και νά παρουσίαση πραγματικές νίκες κατά τών Ιταλών. Είχε όμως εκτεθεί απέναντι της Ελλάδος μέ το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ της 28.10.1940: "Θά μοιρασθώμεν τήν κοινήν νίκην" (σελ. 526, σημ. 1). Βγάζοντας τον Μεταξά άπό τήν μέση, εξασφάλιζε, ή Αγγλία, τήν άμβλυνση της υποσχέσεως της μοιρασιάς τής νίκης. Ανέκαθεν, σέ όλα τά χρονικά σημεία της ιστορίας, (1821-1940), έπί Κατοχής άλλα και μέχρι σήμερα (1980), ή Αγγλία, όπως άλλωστε και οί άλλοι "μεγάλοι μας φίλοι", δέν θέλησαν νά γίνη ή Ελλάς κράτος ισχυρό. Είναι πιθανόν, ότι το αισθητήριο του κόσμου στην Ελλάδα δέν ξεγελάστηκε.

    Στις 29 Ιανουαρίου 1941, ήμερα θανάτου του Ιωάννου Μεταξά, έσκέφθηκα τι πρέπει νά γίνη. Το πρώτο, νά κρατηθή εκμαγείο, γιά ενδεχόμενη προτομή. Εκλήθη ό γλύπτης Απάρτης και επήρε το εκμαγείο. Πού βρίσκεται δέν γνωρίζω. Το δεύτερο. Αίγες ώρες κατόπιν, συνεννοήθηκα μέ τήν Λουλού, γιά νά παραλάβωμε το Αρχείο (ιδιωτικό) πού υπήρχε στο υπουργείο Εξωτερικών. Ό Μεταξάς κρατούσε (πρόχειρα) χειρόγραφα, είτε ένα δακτυλογραφημένο αντίγραφο, είτε γράμματα κ.λπ. Στην παραλαβή έβοήθησεν ό Κ. Μανιαδάκης.    Επήγαμε μέ τήν Λουλού και παραλάβαμε δύο βαλίτσες γεμάτες. Ετσι σώθηκαν πολώτιμα στοιχεία.

 Ο Βασιλεύς Γεώργιος ήλθε άμεσους επάνω στην Κηφισιά, κατά τις 10.30' το πρωί, νά συλληπηθή τήν οικογένεια. Δέν είχαν έλθει κατά τήν διάρκεια τής ασθενείας. Προσήλθε επίσης και στην κηδεία, στην Μητρόπολη. Δέν ακολούθησε, διότι οί Βασιλείς, πρίγκηπες κ.λπ. δέν ακολουθούν. Ήλθε όμως ειδικώς στο Νεκροταφείο, μαζί μέ τον Παύλο και τον Γεώργιο ( θείο του ) και στάθηκε προσοχή και έχαιρέτησε, τήν ώρα πού περνούσε το φέρετρο. Παρήγγειλεν, ότι αυτό το έκαμε επειδή δέν ήταν μόνο πρωθυπουργός του ό Μεταξάς, άλλα και προσωπικός του φίλος.[...]. Πλήθος κόσμου επόπτευσαν, ότι τον είχαν ξεκάμει τον Μεταξά. Δεκάδες ανθρώπων, κατά τά επόμενα έτη, ρωτούσαν πώς και άπό τί απέθανε και μήπως έδολοφονήθη.

   Ύστερα, άπό 40 σχεδόν χρόνια έγραψα αυτές τις σκέψεις, οί οποίες δέν αποδεικνύουν, άλλα δέν άποκλείουν αυτή τήν εκδοχή. Αθήναι Μάρτιος 1980, Μαντζούφας».  Ο διάδοχος του Μεταξά. Υπήρξε μετά το θάνατο του Μεταξά, ο Γεώργιος επέλεξε για τη θέση του πρωθυπουργού τον τραπεζίτη Αλ. Κορυζή. Η επιλογή του βασιλέως προκάλεσε στους μεταξικούς κύκλους έκπληξη και δυσαρέσκεια, αλλά από την άλλη πλευρά, ο αποθανών δικτάτωρ  δεν είχε ενδιαφερθεί για τον ορισμό διαδόχου. Οι Υπουργοί του -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-ήταν προσωπικότητες δευτέρας επιλογής και λόγω του συγκεντρωτισμού του Μεταξά δεν επιτρεπόταν η έκφραση δεύτερης γνώμης. Σε όσες περιπτώσεις σημειώθηκαν διαφωνίες με υπουργούς, το επόμενο βήμα ήταν να αποπεμφθούν.

 Από την άλλη, ο Μεταξάς δεν επέτρεψε να προβληθεί ποτέ άλλο πρόσωπο που θα μπορούσε να εκλάβει η κοινή γνώμη ότι ήταν κατά την επιθυμία του ο πιθανός αντικαταστάτης. Ο Θάνατος του  Γερμανόφιλου Δικτάτορος Μεταξά  καλύπτεται από ένα πολιτικό- στρατιωτικό θρίλερ. Από ανθρώπους πού υπήρχαν τότε   κοντά   στον Έλληνα πρωθυπουργό ειπώθηκε πως η παρουσία των Άγγλων Ιατρών ήταν πολύ έντονη εκείνες τις ημέρες. Ενώ τον νοσήλευαν 12 έλληνες  Ιατροί   εκλήθη   και   ένας  Βρετανός   Στρατιωτικός Ιατρός. Η μυστηριώδης νοσηλεία στην οποία υποβλήθηκε από τον Άγγλο, ο οποίος μάλιστα έκανε “ιδιοχείρως ένεσιν εις τον ασθενήν”,  έδωσαν βάσιμες υποψίες ότι δεν επρόκειτο για ένεση με φάρμακο, αλλά για δηλητήριο ή καλλιέργεια μικροβίων, προκειμένου οι Αγγλοι να τον βγάλουν από την   μέση, ώστε να συνδιαλέγονται με τον Αγγλόφιλο βασιλέα Γεώργιο Β΄.

    Ο Άγγλος   Ιατρός πού ήλθε από την Κρήτη έφερε παραδόξως μαζί του ακόμη και δική του φιάλη οξυγόνου, ενώ μπορούσε να βρει εύκολα φιάλη στον “Ευαγγελισμό”, απ’ όπου προέρχονταν και οι θεράποντες ιατροί του Μεταξά. Την μία  αρρώστησε μυστηριωδώς,  ώστε  μέσα σε  δέκα ημέρες  να έχει χάσει  την Ζωή του; …… Ποιος μπορεί  να  τον  έχει Δηλητηριάσει, ώστε την Επαύριον  του  Θανάτου  του  να  αποφασισθεί  από  την Νέα Ελληνική Ηγεσία, η Αποδοχή των Βρετανικών Πιέσεων;……

Και  ενώ  ο Ελληνικός Λαός  κάθε  ημέρα   γνωρίζει την Νίκη, η  αντίστροφη Μέτρηση αρχίζει  για  την Τύχη του. Ο θηριώδης Κ. Μανιαδάκης   δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα ότι “αν είχαμε τον Μεταξά σε Νοσοκομείο, τρίτη   θέση,   θα  ζούσε”.(  Ο Μανιαδάκης είναι ο γνωστός εφευρέτης του ρετσινόλαδου ως ανακριτικού εργαλείου στους πολιτικούς κρατούμενους της δικτακτορίας ). Το γεγονός της υπάρξεως  του Βρετανού αρχίατρου διαπιστώνεται και από τα φύλλα της  εφημ.  Βραδυνής της 30-1 -1941.

    Υπάρχει μία αληθινή  Μαρτυρία όπως  Περιγράφει ο Κώστας Ζαχαράκης , Βετεράνος του Αλβανικού Μετώπου : 

Όταν πέθανε ο Μεταξάς, την ημέρα εκείνη ήταν σαν να είχαν πεθάνει του καθενός ο πατέρας και η μάνα! …… Μια από τις ημέρες πού μου έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου είναι η 29ην Ιανουαρίου του 1941, ήμερα του θανάτου του Ιωάννου Μεταξά: "Ξέρεις, υπάρχει κάτι πού δεν το λένε: Όταν μαθεύτηκε στο Μέτωπο ότι πέθανε ο Μεταξάς , την ημέρα εκείνη , ήταν σαν να είχαν πεθάνει του καθενός ο πατέρας και η μάνα! Ο Πατέρας και η Μάνα ! Αυτό το έχω ζήσει και δεν μπορώ να το ξεχάσω Όλοι είχαμε πιστέψει ότι το Μέτωπο το διευθύνει ο Μεταξάς. Πώς να σου το πώ;……

 Συγκλονίσθηκε η καρδιά του ζώντος έθνους . Και άμα λέω "ζων" έθνος εννοώ το Μέτωπο Εκεί ήταν το Έθνος. Άμα τα πεις αυτά , θεωρείσαι φασίστας. Δεν μπορώ όμως να ψευσθώ με τίποτα όμως . Ξέρω τι είδα . Ο Κώστας Ζαχαράκης κατετάγη ως εθελοντής οπλίτης στο 34ο σύνταγμα της 2ας Μεραρχίας. Πολέμησε για μήνες στην πρώτη γραμμή Οι εμπειρίες της Κλεισούρας, του Αργυροκάστρου της Δουβιανης και της Χρυσόδουλης σημαδέψαν μια εξαιρετική πολεμική δράση για την οποία παρασημοφορήθηκε και προτάθηκε για ανθυπολοχαγός. Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ, όπου κατετάγη ως απλός αντάρτης και αναδείχτηκε από την βάση σε ανθυπολοχαγό.

    Υπάρχει και  άλλη  μια πολύ σημαντική μαρτυρία, του διευθυντού της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών Σπ. Παξινού. Ο Παξινός, μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, διέφυγε με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Η αποκαλυπτική μαρτυρία του Ι. Μαντζούφα. Ένα άγνωστο και αδημοσίευτο ντοκουμέντο σχετικά με τις συνθήκες του θανάτου του Ι. Μεταξά είναι η μαρτυρία του γαμπρού του Ι. Μαντζούφα. Το ντοκουμέντο αυτό δημοσιεύεται για πρώτη φορά και ρίχνει άπλετο φώς σε πολλούς σκοτεινούς διαδρόμους των παρασκηνίων. Η μαρτυρία του Μαντζούφα είναι καταλυτική. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον ερωτήματα πού προκαλούν ενδιαφέρον.

Πώς είναι δυνατόν ο Γεώργιος Β' να μην επισκέφθηκε καθόλου τον κλινήρη Μεταξά και μάλιστα όταν διαφάνηκε ότι η «ασθένεια» του ήταν σοβαρή;….. Μήπως γνώριζε το τέλος του δικτάτορος; ……Τέλος, δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί ο ρόλος του Μανιαδάκη στην «παραλαβή» και στο «ξεκαθάρισμα» του προσωπικού αρχείου του Ι. Μεταξά. Εκεί σε μια δεξίωση της βρετανικής πρεσβείας στο Κάιρο, ο Παξινός ( προφανώς μεθυσμένος ) είπε σ’ έναν Άγγλο αξιωματικό ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ τα πάντα για το θάνατο του Μεταξά και ότι μετά τον πόλεμο θα γράψει ένα βιβλίο πού δεν θα αρέσει καθόλου στους Άγγλους:…… Τι απέγινε ο Παξινός; …… Βρέθηκε νεκρός λίγο μετά τον πόλεμο στις Ινδίες πού είχε καταφύγει. Ασφαλώς, οι Βρετανοί θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι με αυτή την εξέλιξη.

    Η επιλογή του Κορυζή δεν αντιπροσώπευε ένα ίσο μέγεθος. Το βέβαιο είναι ότι ο Κορυζής αποδείχθηκε συνεπέστερος αγγλόφιλος από τον προκάτοχο του και δέχθηκε αμέσως την «συμβολική» βρετανική βοήθεια, παρότι γνώριζε ότι η εγκατάσταση βρετανικών στρατιωτικών μονάδων στη Βόρεια Ελλάδα, θα προκαλούσε την άμεση γερμανική αντίδραση. Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε τελικά την αυγή ης 6ης Απριλίου του 1941. Παρά την ηρωική αντίσταση των οχυρών της Γραμμής Μεταξά, το μέτωπο κατέρρευσε μέσα σε λίγες ημέρες. Η Θεσσαλονίκη κατελήφθη το πρωί της 9ης Απριλίου, ενώ οι Γερμανοί συνέχισαν την προέλαση τους προς την Νότια Ελλάδα. Μέσα στο γενικότερο κλίμα καχυποψίας εκείνης της εποχής και τις δραστηριότητες της «5ης Φάλαγγας» (Κατασκοπείας) των Γερμανών, ο Γεώργιος άρχισε να υποπτεύεται τον Κορυζή.

Μπορεί βέβαια ο μαλθακός τραπεζίτης να διέθετε τις απαραίτητες «βρετανικές» περγαμηνές, αλλά πολύ σύντομα ο βασιλιάς διαπίστωσε πως ο Κορυζής δεν ήταν ο κατάλληλος και αποφασιστικός άνθρωπος πού χρειαζόταν. Ακόμη και η αρχική συγκατάβαση των τεταρτοαυγουστιανών Μανιαδάκη και Διάκου άλλαξε. Οι επαφές του Κορυζή τον περασμένο Μάρτιο μέσω του Γεωργίου Μερκούρη με τη γερμανική πρεσβεία για την πιθανή βολιδοσκόπηση ελληνοϊταλικής ανακωχής ήταν η αρχή. Παρόλο που ο Γεώργιος ήταν ενήμερος καθ' όλη την διάρκεια ( για την πορεία ) των συνομιλιών, η έμφυτη καχυποψία του μεγάλωσε. Και όταν λίγο μετά την γερμανική εισβολή, το μέτωπο άρχισε να καταρρέει και ακολούθησε η διαταγή του υπουργού Στρατιωτικών Παπαδήμα για τις άδειες των στρατιωτών, ο Γεώργιος θεώρησε υπεύθυνο τον Κορυζή.

    Πιθανόν να τον διέβαλε και ο Θ. Νικολούδης. Ο τελευταίος ποτέ δεν συμπάθησε τον πρωθυπουργό. Επανειλημμένα διατύπωσε την άρνηση του στους Μανιαδάκη και Διάκο, αποκαλώντας μάλιστα τον Κορυζή «ψυχασθενή»! Σε μια επιστολή του, τον Ιούλιο του 1942 στον Κώστα Μανιαδάκη, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Έτσι όταν άπέθανεν ξαφνικά ό αρχηγός (σ.σ. ο Μεταξάς), χάρις σε σένα και τον Διάκον, τους είσηγηθέντας μαζί με τον Παπαδήμαν, την λύσιν της κρίσεως εις τον Βασιλέα, παραδώσαμε μίαν ίσχυράν πολιτικήν κατάστασιν και την έθνικήν δόξαν είς τάςχείρας ενός νευρασθενοϋς τραπεζίτου, κατόπιν ψ παρ’ ολίγον εις τάς χείρας του αγαπητού Κώστα Κοτζιά μην καν Αύγουστιανού Υπουργού και πάντως καταλλήλου μόνον δι 'ώρισμένα ειρηνικά έργα και κατόπιν εις άλλον...

 Διά  τον μακαρίτην τον Κορυζήν μάλιστα είχα δώση όλόκληρον μάχην, δις εντός μίας ημέρας έξορκίσας τον Βασιλέα νά μήν παραχωρήσει την θέσιν ενός μεγάλου πολιτικού και στρατιώτου, ενός έθναποστόλου όπως ήτο πλέον ό Μεταξάς είς την λαϊκήν ψυχολογίαν, είς ένα άσθενικόν τραπεζίτην, ΐκανόν δι'  άλλα   έργα και   άλλας   περιστάσεις...» ( βλ. Επιστολή Αρχείου Θ. Νικολούδη, ΕΛΙΑ  ).   Ο Α. Κορυζής διαδέχθηκε τον Ι. Μεταξά. Η «αυτοκτονία» του με δύο σφαίρες προκάλεσε έκπληξη και ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα 70 χρόνια μετά. Το βέβαιο είναι ότι ο Γεώργιος θεώρησε τον πρωθυπουργό του υπεύθυνο για την κατάρρευση του μετώπου και τον επέπληξε άγρια. Οι φωνές του ακούσθηκαν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου « Μεγάλη Βρετανία  ».

    «Το βέβαιον είναι, κύριε πρόεδρε, ότι διέφυγε ό έλεγχος της καταστάσεως άπό τάς χείρας σας», είπε. Με βαθιά συγκίνηση ο Κορυζής ασπάσθηκε το δεξί χέρι του βασιλέως, ο οποίος τον κοιτούσε αινιγματικά και στην συνέχεια αποχώρησε για την οικεία του την Λεωφόρο Κηφισίας αρ. 51. Βγαίνοντας σκυθρωπός από το βασιλικό γραφείο, ο πρωθυπουργός ερωτήθηκε από τον υπουργό Κ. Κοτζιά πού βρισκόταν στον διάδρομο, τι συνέβαινε. «Τίποτε», απάντησε ξερά ο Κορυζής και απομακρύνθηκε. Κατά την έξοδο του επίσης από το ίδιο ξενοδοχείο ο πρωθυπουργός συναντήθηκε για λίγο με τον πρίγκιπα Πέτρο.

Την σκηνή περιγράφει ο τελευταίος στις αναμνήσεις του: «...Την 18ην Απριλίου γευμάτισα στην λέσχη του Γκολφ, όπως έκανα συχνά. Επέστρεφα στό γραφείο μου, όταν μπαίνοντας άπό τις περιστρεφόμενες πόρτες του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετανία" προσπέρασα τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή πού έφευγε. Σπρώξαμε ελαφρά, ό ένας τον άλλον και πρόλαβα νά ρίξω μία γρήγορη ματιά στό τραβηγμένο και καταβεβλημένο πρόσωπο του, μέσα άπό τό τζάμι πού μας χώριζε. Σκέφθηκα πόσο κουρασμένος φαινόταν και είπα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν  Ο ΕΛΛΗΝ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗΣ, ήταν παράξενο αφού αυτός ήταν φορτωμένος με τόσες πολλές ευθύνες στην παρούσα κρίση».

       Ο Κορυζής δεν είχε προλάβει να απομακρυνθεί από το ξενοδοχείο, όταν ο Βασιλέας έστειλε τον Ιωάννη Διάκο να τον ακολουθήσει. Όπως αφηγήθηκε αργότερα η σύζυγος του πρωθυπουργού, ο Κορυζής έφθασε στο σπίτι του κάτωχρος και συντετριμμένος, προκαλώντας ζωηρές ανησυχίες τόσο στην ίδια όσο και στα παιδιά του. Περιορίσθηκε μόνο να πει ότι είχε απόλυτη ανάγκη να μείνει μόνος, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, στο ιδιαίτερο γραφείο του, διότι ήθελε να γράψει μια επιστολή. Μετά από λίγα λεπτά, στις 04.15, ακούσθηκαν δύο πυροβολισμοί... Από μιαν αφήγηση του Ι. Διάκου στον Κοτζιά γνωρίζουμε τις τελευταίες στιγμές του Έλληνος  Πρωθυπουργού: « Κτύπησα τήν πόρτα και μου άνοιξε αμέσως ή κα Κορυζή... Την ρώτησα με κομμένη αναπνοή και αγωνία που είναι ό | πρόεδρος. 'Στο δωμάτιο του ", μου απάντησε ταραγμένη και με ανησυχία. Πάμε αμέσως εκεί, φοβούμαι κάποιο κακό ανεπανόρθωτο! Τήν ακολούθησα, τρέχοντας και οι δύο προς τό δωμάτιο του πρωθυπουργού. Ή πόρτα ήταν κλειστή. Με τό πρώτο κτύπημα μας και τήν προσφώνηση του ονόματος του ακούσαμε έναν πυροβολισμό και μείναμε αποσβολωμένοι.

     Αμέσως κατόπιν δεύτερος πυροβολισμός!...... Σπάσαμε τήν πόρτα, ένώ έλπίζαμε νά μην αντικρύσουμε τό θέαμα πού φοβόμαστε. Τό ανεπανόρθωτο είχε συντελεσθεί! Ό Αλέξανδρος Κορυζής ήταν νεκρός επάνω στό κρεβάτι του, με τήν εικόνα της Παναγίας στό στήθος  του. Άπό τήν νεκροψία πού διενεργήθηκε διαπιστώσαμε ότι ό Κορυζής έφερε δύο διαμπερή τραύματα στην καρδιά! Τό γεγονός αυτό εκμεταλλεύθηκε εύλογα ή γερμανική προπαγάνδα καί έκανε λόγο γιά τήν "δολοφονία του Ελληνος  πρωθυπουργού άπό τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ". Ποιος αυτοπυροβολείται άλλωστε δύο φορές στην καρδιά;»……

 Η «αυτοκτονία» του Κορυζή και η κυβέρνηση Κοτζιά Σύμφωνα λοιπόν με τους αυτόπτες μάρτυρες της «αυτοκτονίας» του Κορυζή ( Ι. Διάκο και κα Κορυζή ), ο πρωθυπουργός βρέθηκε νεκρός κρατώντας ένα περίστροφο στο αριστερό του χέρι και έχοντας ένα εικόνισμα της Παναγίας στο στήθος του. Πώς όμως ήταν δυνατόν ένας δεξιόχειρας να χρησιμοποιήσει το αριστερό του χέρι για να αυτοπυροβοληθεί παραμένει αναπάντητο εδώ και επτά δεκαετίες. Προφανώς ο  δολοφόνος του, μέσα στην ταραχή εκείνων των στιγμών, παρέλειψε τη σημαντική αυτή λεπτομέρεια και διαπράττοντας σφάλμα τοποθέτησε το όπλο στο αριστερό χέρι του Κορυζή.......

    Το γεγονός επίσης ότι ο Κ. Κοτζιάς αναφέρει ότι οι πυροβολισμοί πού ακούσθηκαν «ήταν δύο» προκαλεί εύλογα το ερώτημα πώς θα μπορούσε ο ασθενής και ηλικιωμένος τραπεζίτης να αυτοπυροβοληθεί δύο φορές. Όσον αφορά την εχεμύθεια της χήρας Κορυζή, η οικογένεια της ανταμείφθηκε για την αφοσίωση της στο Στέμμα. Μετά τον πόλεμο η κόρη της Φρόσω Κορυζή προσλήφθηκε στο Παλάτι. Για τα αίτια που προκάλεσαν την δολοφονία του Αλέξανδρου Κορυζή, ο Κ. Κοτζιάς αναφέρει ότι οι μόνοι άνθρωποι πού γνώριζαν την αλήθεια ήταν ο Γεώργιος, ο Κ. Μανιαδάκης και ο μυστικοσύμβουλος Ι. Διάκος (βλ. Κ. Κοτζιά: Ελλάς, ό πόλεμος και ή δόξα της, Γ' Εκδοσις, Αθήνα 1947, σελ. 405).

Επίσης είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι λίγο μετά την δολοφονία του Κορυζή, ο Γεώργιος έσπευσε να συναντήσει πρώτα τους δύο μυστικοσυμβούλους του, Ι. Διάκο και Κ. Μανιαδάκη. Προφανώς οι άνθρωποι που θα αναλάμβαναν το σχηματισμό της νέας κυβερνήσεως έπρεπε να είναι και της απόλυτης εμπιστοσύνης του Βρετανού πρέσβη. Ο Κ. Κοτζιάς είναι αποκαλυπτικός: « Περί την 7.30 έσπερινήν (σ.σ. 18 Απριλίου 1941), ό πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας κ. Πάλαιρε, έφθασεν εις το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας και έγένετο αμέσως δεκτός ύπό  του Βασιλέως.

   Ό πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας έζήτησε να συναντηθή μετά του νεωστί άναλαβόντως τήν έντολήν σχηματισμού Κυβερνήσεως. Ό βασιλεύς έκάλεσεν αμέσως τον άναλαβόντα τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως κ. Κώσταν Κοτζιάν και απευθυνόμενος προς τον κ. Πάλαιρετ είπεν: "Ιδού ό νέος πρωθυπουργός ". Επακολούθησε γαλλιστι στιχομυθία ή οποία, λόγω του έκτακτου ενδιαφέροντος αυτής, θά καταβληθεί προσπάθεια να άποδοθή φωνογραφικώς. Πάλαιρετ: Σας συγχαίρω, άλλα πρέπει νά σας ειπώ ότι υπάρχουν άμφιβολίαι δι’ ύμάς. Κοτζιάς: Εκείνο το όποιον ενδιαφέρει αυτήν την στιγμήν δεν είναι αί άμφιβολίαι πού τυχόν έχετε δι’ εμέ, άλλ' αί άμφιβολίαι πού έγώ θά ήδυνάμην τυχόν νά έχω διά τήν κυβέρνησίν σας.

Διότι έγώ, ώς Ελλην, έπετελεσα πλήρως το καθήκον μου. Ή πατρίς μου σφαδάζει αυτήν τήν στιγμήν. Δεν θά έπεθύμουν δέ, κύριε πρέσβυ, αυτήν τήν διατύπωσίν σας νά τήν φέρω εις τήν δημοσιότητα, διότι ή έντύπωσις   θά ήτο θλιβερά. Αλλά, δεδομένου δτι έςεφράσθη τοιαύτη αμφιβολία έκ μέρους του συμμάχου μας ή θά γίνη δήλωσις ότι περιβάλλομαι με τήν απόλυτον αυτού έμπιστοσύνην, ή είμαι υποχρεωμένος - σας το δηλώ σαφώς  -  νά προστατεύσω τήν Ελλάδα... Πάλαιρετ: Σας δηλώ ότι έχετε απόλυτον τήν έμπιστοσύνην της Αγγλικής Κυβερνήσεως. Κοτζιάς: Δεν νομίζω, κύριε πρέσβυ, ότι πρέπει νά σας ενχαριστήσοι διά τήν δήλωσιν, διότι αύτη είναι έκδήλωσις οφειλομένη προς τήν έπιτελέσασαν απόλυτα το καθήκον της Χώραν μου και όχι προσωπικώς.

  Πάλαιρετ: Μπορούμε νά δώσουμε τά  χέρια μας ( και έτεινε την  χείρα του ) και να μου δηλώσετε ότι θά σταθούμε μαζί μέχρι τέλους;…… Κοτζιάς: ( Λαμβάνων τήν χείρα του πρεσβευτού ).

Εγώ νά σας δηλώσω μέχρι τέλους; ……Υπάρχει άλλο τέλος απ’ αύτό πού έφθασεν ή Ελλάς; Σεις πρέπει νά μου δηλώσετε ότι θα μείνετε κοντά είς τήν Ελλάδα μέχρι τέλους. (  Καί, χωρίς νά αναμένη άπάντησιν, έσφιξε τήν χείρα του πρεσβευτού  ). Τότε ό κ. Πάλαιρετ, μέ έκφρασιν ικανοποιήσεως, λέγει είς τον κ. Κοτζιάν: Πάλαιρετ: Τότε, δύναμαι νά σας ερωτήσω ποιος είναι ό κατάλογος τών υπουργών σας; Κοτζιάς: Αυτό ποτέ! …… Διότι, δέν έπολέμησεν ή Ελλάς και δεν εθυσιάσθη, όπως εθυσιάσθη, διά νά ύποβάλη καταλόγους τών υπουργών τής είς ξένον πρέσβυν, όσον σύμμαχος και φίλη και άν είναι ή χώρα του. Διότι, τότε, ή Ελλάς θα ελάμβανε τήν θέσιν « κηδεμονευόμενης   χώρας», του θ’ όπερ  δεν  αποδέχομαι.

Τότε ό κ. Κοτζιάς, στραφείς πρός τον παριστάμενο ανακτά τώ είπε τα έξης: "Βασιλεύ, είμαι υποχρεωμένος, ώς σύμβουλος σας, νά επισύρω τήν  προσοχήν σας έπι τού έξης, μαζί μέ τάς βαρυτάτας εύθύνας πού επιφέρει: Έάν τον κατάλογον τών υπουργών τον οποίον πρόκειται νά σας υποβάλλω τον ενεμφανίσθη, προς τής παρ’ Υμών εγκρίσεως του, είς τήν παρισταμένην έξοχότητα, είμαι, σας τονίζω, υποχρεωμένος να σας δηλώσω ότι ή τοποθέτησίς μου απέναντι του γεγονότος αυτού θα είναι τοιαύτη, ώστε αϊ συνέπειαι να είναι σοβαρώταται ». ( βλ. Κ. Κοτζιά: Ελλάς ο πόλεμος και η δόξα της, σελ 407- 408 ). Από τα παραπάνω είναι εύκολο να καταλάβει ο αναγνώστης το βαθμό παρέμβασης των Άγγλων στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. 

  Το πιο κωμικοτραγικό όμως ήταν πώς ενώ ο Κοτζιάς ετοιμαζόταν να αναλάβει τον σχηματισμό της  Κυβερνήσεως, την ίδια στιγμή ο Γερμανός υπουργός Γ. Γκέμπελς   θα σημείωνε με ικανοποίηση στο ημερολόγιο του πως: « Ό Κοτζιάς στην Αθήνα είναι άνθρωπος δικός μας ». Στην πραγματικότητα βέβαια ο Γκέμπελς είχε εκτιμήσει για μια ακόμη φορά λάθος τις πληροφορίες πού του διεμήνυσαν οι άνθρωποι της γερμανικής αντικατασκοπείας: Ο Κοτζιάς, όπως και οι περισσότεροι Υπουργοί   του  Μεταξά, ουδέποτε παρέκκλιναν από τους στόχους και τα συμφέροντα της Βρετανικής εξωτερικής πολιτικής.

Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε ακολούθησαν ( σ.σ. τις αρχές ) στην Κρήτη και αργότερα στην Αίγυπτο.  Με την διαφυγή τους στο εξωτερικό θα έκλεινε το πιο τραγικό κεφάλαιο της ελληνικής καταρρεύσεως του μετώπου, ενώ θα άρχιζε η μακρά νύκτα της Κατοχής. Επίλογος Η ιστορική αλήθεια συχνά δεινοπαθεί. Οι περισσότερες κυβερνήσεις την πλάθουν για να ταιριάζει με την επίσημη πολιτική τους, οι ιστορικοί την ερμηνεύουν όπως υπαγορεύουν ορισμένα κέντρα εξουσίας, ενώ η ανθρώπινη μνήμη την διαστρεβλώνει όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Πάνω απ' όλα όμως, την ιστορία την γράφει ο νικητής και η ιστορία του Β' ΠΠ δεν αποτελεί εξαίρεση. Ως εκ τούτου, λοιπόν, την αλήθεια και τα κίνητρα για τους θανάτους των δύο Ελλήνων πρωθυπουργών μπορεί να μην την μάθουμε ποτέ. Ίσως επειδή με την αποκάλυψη τους θα έτριζε το οικοδόμημα της «συμμάχου» Αγγλίας  κατά της  Ελλάδος.

Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, μετά την ελληνική κατάρρευση, θεώρησε ώς υπαίτιες τις δραστηριότητες της « 5ης Φάλαγγος » και έδωσε την δική του εκδοχή. Το άρθρο   της 8ης Μαΐου του 1941 είναι χαρακτηριστικό: «...εις την κυβέρνησιν ύπήρχον, διάφοροι Κουίσλιγκ, οι όποιοι, προσεπάθησαν νά ενσπείρουν τον πανικόν. Γερμανόφιλοι επίσης ήσαν πολλοί Γενικοί Διοικηταί, Νομάρχαι και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Καί ένώ ό Ελληνικός Λαός έπολέμει λεο-ντόκαρδα, πάντες οί ανωτέρω μέ διαφόρους τρόπους προσεπάθουν νά ενσπείρουν την ήττοπάθειαν. Έπί παραδείγματι: Διαταγαί εδόθησαν νά καθαρισθούν οί τοίχοι των Αθηνών από τάς γελοιογραφίας του Χίτλερ και Μουσολίνι. Οί ανταποκριταί των ξένων εφημερίδων διετάχθησαν υπό της λογοκρισίας νά μην μεταδίδουν φράσεις θιγούσας το πρόσωπον του Χίτλερ. Εις τάς Αθήνας διεδόθη ότι έπεσεν ή Λάρισα μίαν εβδομάδα προτού λάβη χώραν το γεγονός αυτό.

  Εξ’ άλλου ό υποστράτηγος Παπαδήμας, υπουργός των Στρατιωτικών και οί συνάδελφοι του, τών Ναυτικών, και της Αεροπορίας έδιδαν διμήνους άδειας εις τους κληρωτούς του 1941 και εις άλλους έφεδρους καί διά διαφόρων άλλων μέτρων έφεραν τον πανικόν. Το Γενικόν Στρατηγείο εύρίσκετο έν πλήρει αγνοία της καταστάσεως τού μετώπου και ένώ ή Ελληνική Στρατιά της Αλβανίας άνεδιπλοϋτο κανονικώς εις τήν πεδιάδα τής Κορυτσάς άνευ απωλειών, ό ραδιοφωνικός σταθμός τών Αθηνών μετέδιδε ανακοινωθέν διά του οποίου παριστάνετο ότι το μέτωπον του Ολύμπου είχε διασπασθή και ότι ό Ελληνικός Στρατός εύρίσκετο διαλύσει, χρόνως ό αρχιστράτηγος Παπάγος υπέβαλεν εις τον πρωθυπουργόν Κορυζήν έκθεσιν τόσον άπογοητευτικήν ώστε έφερεν αυτόν εις αυτοκτονίαν.

  Πράγματι μετά των  Υπουργικών Συμβούλων, ό πρωθυπουργός παρουσιάσθη ενώπιον  τής Αυτού Μεγαλειότητος και αφού έδήλωσεν ότι είχεν άποτύχη εις τήν άποστολήν του, τού ήσπάσθη άμφοτέρας τάς χείρας, έζήτησε τήν άδειαν νά άποσυρθή είς τήν οικίαν του προς έκτέλεσιν ατομικής του εργασίας. Και μεταβάς εκεί, ηύτοκτόνησεν». (βλ Αρχείο αντιστράτηγου Ιπποκράτη Παπαβασιλείον, Φάκ. 1, ΕΛΙΑ) Παράρτημα II Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ΟΥΕΙΒΕΛ Μετά τον τερματισμό των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο του 1941,  ο στρατάρχης σερ Άρτσιμπαλντ Ουέιβελ, αρχηγός του Βρετανικού Στρατού Μέσης Ανατολής κατά την περίοδο 1940-1941, υπέβαλε έκθεση στο βρετανικό Υπουργείο των Στρατιωτικών.

 Στην έκθεση του υποκριτικά ο Ουέιβελ ανέφερε ότι η κυβέρνηση Μεταξά απέκρουσε την προταθείσα αγγλική βοήθεια ( σ.σ. η οποία ήταν εντελώς συμβολική ), με την δικαιολογία, ότι «η απόβαση και άλλων αγγλικών στρατευμάτων θα μπορούσε να προκαλέσει τη γερμανική επίθεση» και του εξέφρασαν την ελπίδα ότι η Γερμανία δεν θα επετίθετο κατά της Ελλάδος. Ο Βρετανός στρατάρχης στην έκθεση του αναφέρεται με έντονο επικριτικό τόνο κατά του Μεταξά. Ωστόσο, η έκθεση αυτή έγινε γνωστή μόλις τον Ιούλιο του 1946!...... 

    Τυχαίο;…. Επίσης δεν έχει ακόμη εκδοθεί το πιστοποιητικό θανάτου του Παπάγου, τον οποίον επίσης δολοφόνησαν οι Άγγλοι, κατά τον καθηγητή Μιχαλόπουλο, διότι τα είχε βρει με τους Γερμανούς. Φαίνεται ότι οι «επιταγές» πού εισέπραξαν κάποιοι εκείνη την εποχή έφθαναν και για εγγόνια τους.    

Τουλάχιστον  σε  επτά  διαφορετικές  Πρωτεύουσες ταυτόχρονα  επεξεργάζονται Νυχθημερόν Σχέδια, για  την Μελλοντική Τύχη της Ελλάδος : Ρώμη, Βερολίνο, Λονδίνο, Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι  και Άγκυρα!...... Μπορεί  να  φαντασθεί  κανείς  την Αθήνα της εποχής εκείνης, όταν Άπειροι Πράκτορες  από Τουλάχιστον Επτά  διαφορετικές  Εθνικές  Προελεύσεις  Κατασκοπεύουν, όχι   μόνο το ελληνικό κράτος, αλλά  και  αναμεταξύ τους…… Η Ελλάδα  στο Στόχαστρο  επτά  διαφορετικών  κρατών. Όλοι  κάτι εποφθαλμιούν  να  πάρουν  από την Άτυχη  και Ανύποπτη  Ελλάδα, της  οποίας  οι Στρατιώτες  στο Μέτωπο την προασπίζουν αγνά  και θαρραλέα, χωρίς   Μέσα και χωρίς  Εφόδια, ανυπεράσπιστοι ακόμα και απέναντι  στις τραγικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες.

     Την ώρα  εκείνη η Ελληνική  κοινή γνώμη μένει  με την  εντύπωση ότι διεξάγει Πόλεμο, μόνο  με την Κοκορόφτερη Ιταλία  και ότι όλα  θα πάνε  καλά. Υποπτεύεται  ώς  επικείμενη  μία σύγκρουση και  με την Γεωγραφικά Μακρινή Γερμανία, όμως σε χρόνο  μακρινό. Ωστόσο, τα  δίπλα μας, στην  Βουλγαρία. Την  ίδια εποχή, η  Μυστική  Διπλωματία  Ελληνίδα Γυναίκα, όπως   και  ο  Πρωθυπουργός της, διαπραγματεύεται   με τους Γερμανούς.  Και  επιτυγχάνει να  της  παραχωρηθεί ή Θεσσαλονίκη  και μία  ανάλογη  ζώνη εξόδου προς  το Αιγαίο, σε  αντιστάθμισμα της  προσχωρήσεως  της στον  Άξωνα. 

 Οι  Φίλοι  μας  του Βελιγραδίου  και το  ζήτησαν και το  πέτυχαν. Ο  Αντιβασιλέας Παύλος   και  ο Πρωθυπουργός  Τσφέτκοβιτς,  με  τις  Ελληνίδες  Συζύγους, υπογράφουν  ανήμερα την 25^ην  Μαρτίου του 1941  ημέρα   Εθνικής Ανεξαρτησίας  για  την Ελλάδα, Ελλάδα, την  προσχώρησή τους  θριαμβευτικά. Παρ’ όλα αυτά, η Βρετανική Ισχύς  μέσα στο Βελιγράδι  είναι ακόμη  αποτελεσματική. Και μέσα σε 48 ώρες ανατρέπεται η Σερβική Ηγεσία, και αναλαμβάνει την εξουσία άλλο σχήμα, Αγγλόφιλο, το οποίο παίρνει πίσω την υπογραφή των προκατόχων της.

    Όχι βέβαια λόγω φιλελληνισμού, αλλά διότι η αγγλική πολιτική εκείνη την ώρα, έχει μπροστά της μια σκακιέρα και ξέρει ότι η επόμενη κίνηση των Γερμανών είναι μία: η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα. Η Κυβέρνηση Κορυζή στην Αθήνα δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, πολλές των οποίων μπορεί και να αγνοεί.

Το βέβαιο είναι ότι έρχεται ένας άλλος εισβολέας, πού  ήδη είναι πρό των θυρών. Στις 6 Απριλίου 1941 θα τις διαβεί, ενώ τις προηγούμενες ημέρες απονενοημένες βρετανικές προσπάθειες έχουν ως στόχο να ...μεταπείσουν την Βουλγαρία.

Την   Βουλγαρία, στην οποία ήδη βρίσκονται οι  Γερμανικές Μεραρχίες. 6^ην Απριλίου 1941. Ένα δεύτερο ηρωικό « ΌΧΙ » αντιτάσσει η Ελλάδα και ταυτόχρονα διπλασιάζεται το Πολεμικό Μέτωπό της, χωρίς να είναι φυσικά σε θέση να το διατηρήσει. Πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο τέλος του επικού αγώνος  πού διεξάγει από τις 28 Οκτωβρίου 1940. Οι Άγγλοι το γνωρίζουν ασφαλώς,   και μόνον οι υπεραισιόδοξοι Έλληνες μπορεί να διατηρούν ελπίδες ότι θα επαναλάβουν νικηφόρα το έπος της Πίνδου και απέναντι στους σιδερόφρακτους Γερμανούς. Πλήν όμως τα γεγονότα είναι πιο ραγδαία από όσο θα φαντάζονταν οι κατά κανόνα λιγότερο αισιόδοξοι του Ελληνικού Στρατηγείου, όταν διαπιστώνεται ότι το Σερβικό Μέτωπο διασπάται πολύ εύκολα και στις 8 Απριλίου 1941 η Θεσσαλονίκη έχει καταληφθεί.

Το «προδιαγεγραμμένο τέλος»   δεν πτοεί κανέναν. Οι Άγγλοι αρχίζουν έναν αγώνα για να διασώσουν τις περίφημες (αλλά τόσο ασήμαντες) ενισχύσεις πού μας είχαν στείλει. Ένα εκστρατευτικό σώμα 53.000 ανδρών αρχίζει μια πορεία οπισθοχώρησης και κάθε στιγμή απαιτεί από τον Έλληνα στρατιώτη, εκείνον που μάχεται επί έξι μήνες ασταμάτητα, να κρατάει τη στρατιωτική επαφή με τους προελαύνοντες Γερμανούς. Μέχρι τώρα η Ελλάδα πολεμούσε, προασπίζοντας το έδαφός της - και αυτό το έκανε επιτυχώς. Τώρα πολεμά για να δώσει χρόνο στους Βρετανούς να προλάβουν να φύγουν χωρίς απώλειες δικές τους, μόνο με δικές μας.......

 Έστω και τώρα κάποιοι εδώ καταλαβαίνουν τι πράγματι συμβαίνει. Και θέλουν να αντιδράσουν, αφού απλώς διαπιστώνουν ότι τα ελληνικά συμφέροντα μπορεί να είναι διαφορετικά από τα συμφέροντα άλλων χωρών. Αυτούς, πού  έστω και πρόσκαιρα φωτίσθηκαν, κάποιοι στην Αθήνα, βρετανικότεροι των Βρετανών, θα τους μεμφθούν και θα τους πουν προδότες. Την ίδια εκείνη στιγμή, υπό συνθήκες ανεξακρίβωτες και μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα, αποχωρεί από τον μάταιο κόσμο ο πρωθυπουργός Κορυζής (την νεκρώσιμη ακολουθία του οποίου θα ψάλει ο «πατήρ» Δημήτριος Μπάλφουρ).   

    Και η επίσημη Ελλάδα, έστω και αν πρόκειται για ελάχιστα πρόσωπα στην πραγματικότητα, και μάλιστα με αβέβαιη αντιπροσωπευτικότητα, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα για να « συνεχίσει τον αγώνα στην Κρήτη ». Δυστυχώς  όμως  και  ο  αγώνας  αυτός είναι  προδιαγεγραμμένος. Έχει  Ημερομηνία Λήξεως : ενός μόλις  Μηνός.  Στα  Τέλη Μαϊου του  1941 οι Γερμανοί θα  έχουν  καταλάβει  και  την Κρήτη  με  Εκατόμβες  Θυμάτων,  και για  τις  δύο  Πλευρές. Πολλοί Ιστορικοί  αναρωτιούνται  αν η Κρήτη θα  μπορούσε να  είχε κρατηθεί  από τους Συμμάχους  και υπό ποιες προϋποθέσεις. Η Βασικότερη  προϋπόθεση όμως  ήταν  η Μεγαλόνησος   να  είναι εξοπλισμένη.  Και  οι Άγγλοι, αν είχαν τον Χρόνο  και την δυνατότητα, δεν θα  το είχαν κάνει στην Κρήτη  ».          Μοιραία  λοιπόν  καταλήγουμε  στο συμπέρασμα ότι  η Ελλάδα υπήρξε  ένα Θύμα.

Της  είχε επιβληθεί  να  διεξαγάγει έναν  Πόλεμο  για  να διατηρηθεί -  όσο αυτό ήταν εφικτό  χρονικά – ένα  Θερμό Μέτωπο στην Ν.Α Ευρώπη. Η  Ελλάδα  σύρθηκε στον Πόλεμο   όχι μόνον από την Ιταλία αλλά και από την Αγγλία. Το  Γεγονός  ότι  εξ’ αιτίας των  Μαχών  στην Ελλάδα  καθυστέρησε  κατά πέντε εβδομάδες  η Έναρξη  της Εκστρατείας στο Ανατολικό Μέτωπο, και αυτό υπήρξε στοιχείο καθοριστικό για  την Τελική  Έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνον  ηθικά  δικαιώνει τις  Θυσίες μας. Πρακτικά οι θυσίες εκείνες ποτέ δεν δικαιώθηκαν, αντίθετα μάλιστα κλιμακώθηκαν στην συνέχεια με τον εμφύλιο σπαραγμό, ενόσω ο τελευταίος υποκινήθηκε από την Βρετανική Πολιτική.

     Πάντως, στο διάστημα πού η Ελλάδα έδινε τις ύστατες μάχες της στο μέτωπο και στην συνέχεια στην Κρήτη, η Βουλγαρία - ύστερα από ειδική συμφωνία με την Γερμανία - κατελάμβανε τα ελληνικά εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης και τα έθετε υπό κατοχή. Πολλοί πίστευαν ότι η κατοχή εκείνη ήταν προσωρινή ( άλλωστε οι Γερμανοί σε κάθε ευκαιρία διαλαλούσαν ότι είχαν αναθέσει στους Βούλγαρους μόνον καθήκοντα τάξης και ότι η εθνική ακεραιότητα της Ελλάδος δεν είχε ανατραπεί ), η ίδια όμως η βουλγαρική κυβέρνηση από την αρχή είχε σπεύσει νομοθετικά να προσαρτήσει τα εδάφη.

Ειδικά για την Μεγάλη Βρετανία, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι καθόλου δεν επηρεάσθηκε από την βουλγαρική στάση, λες κι αυτό ήταν αυτονόητο. Συνέχισε να έχει διαπιστευμένο τον Πρεσβευτή της στην Σόφια για μεγάλο ακόμα διάστημα.

Οι «Εγγυήσεις» του 1938 πού είχε προσφέρει στην Ελλάδα φαίνεται πώς δεν αφορούσαν την περίπτωση της Βουλγαρίας, παρά το γεγονός ότι η τελευταία είχε επισήμως προσαρτήσει ελληνικά εδάφη. Όσο για τους εξόριστους Έλληνες ιθύνοντες, εκείνοι είχαν την εξαιρετική τιμή να συναγελάζονται στις διπλωματικές και άλλες δεξιώσεις του Λονδίνου, μεταξύ άλλων, και με τους Βουλγάρους διπλωμάτες. Έτσι δυστυχώς διεξαγόταν ο εθνικός αγώνας στα ξένα, με τέτοιο ηθικό μεγαλείο και με τέτοια εθνική αυταπάρνηση...

Άραγε μήπως ήταν εφησυχασμένη η Αγγλία, με την Μακεδονία και την Θράκη να έχουν προσαρτηθεί από την Βουλγαρία; …… Πάντως η Αγγλία θα ήταν εφησυχασμένη αν τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου τον Απρίλιο του 1941 είχαν περιέλθει στην Τουρκία. Αυτό το τελευταίο είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού και ο Βρετανός πρεσβευτής το είχε προτείνει στην Άγκυρα, χωρίς δυστυχώς να έχει εξεγερθεί η εθνική συνείδηση των αρμοδίων επισήμων Ελλήνων! Το σκεπτικό ήταν ότι έτσι θα έμεναν στα χέρια των Τούρκων και όχι των Γερμανών. Με μόνη την διαφορά ότι κάποτε οι Γερμανοί θα έφευγαν, ενώ οι Τούρκοι ποτέ...

Και για να ολοκληρώσουμε αυτές τις δυσωδίες, ας προσθέσουμε ότι στις παρασκηνιακές διεργασίες είχε εμφανισθεί με ιδιαίτερη άποψη και η Ρουμανία, διεκδικώντας την Θεσσαλία….. τους Πρώτους Κατοχικούς Μήνες. Αυτή η περιφέρεια μόνον ήταν διαθέσιμη από την ελληνική επικράτεια για χάρη της. Η Ρουμανική Πολιτική, ύστερα από την Ενδοτική Στάση του Ελ. Βενιζέλου στο Βουκουρέστι μερικές δεκαετίες νωρίτερα, είχε επανεμφανισθεί για να καλλιεργήσει την ιδέα ενός Ρουμανόφιλου Κράτους μέσα στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδος, του λεγομένου « Πριγκιπάτου της Πίνδου  », το οποίο μπορεί μεν να μην έλαβε ποτέ κρατική υπόσταση τελικά, ωστόσο επιστρατεύθηκαν κάποιοι   Κουτσόβλαχοι  για να το επιχειρήσουν.

Τέλος, η αναζήτηση περίεργων ισορροπιών προς το τέλος του πολέμου στο Λονδίνο, εν προκειμένω ανάμεσα στις εξόριστες κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας, είχε ώς αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί σιωπηρά για πρώτη φορά την ύπαρξη Μακεδονικού Κράτους πέριξ των Σκοπίων. Με την Βρετανική συγκατάνευση και περαιτέρω με την  Βρετανική πίεση προς την Εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση, η τελευταία δεν αντέδρασε στην αναγγελία δημιουργίας ενός τέτοιου κρατιδίου, στα πλαίσια στη  ομόσπονδη  Γιουγκοσλαβία.

    Ο Τίτο το υλοποίησε ενώ διαρκούσε ακόμη η Γερμανική Κατοχή, η Εξόριστη Σερβική Κυβέρνηση του Λονδίνου υπό τον Νεαρό βασιλέα Πέτρο Καραγεώργεβιτς ( πού μόλις είχε αποκτήσει και αυτός Ελληνίδα σύζυγο!.....) το υιοθέτησε, η  Εξόριστη Κυβέρνησή μας δυστυχώς  τελικά  το  αποδέχθηκε!...... Θα αρκεσθούμε σε όλα αυτά, για να μην απομακρυνθούμε από το Ιστορικό πλαίσιο του Παρόντος πού αναφέρεται στον πόλεμο πού διεξήγαγε η Ελλάδα πρώτα απέναντι στην Ιταλία και ύστερα απέναντι στην Γερμανία, ενώ σε άλλο επίπεδο είχε να αντιπαλέψει με την Μοχθηρή Βρετανική Πολιτική και όλους τους πέριξ Γείτονές μας.

Παράπλευρα σ’ όλους αυτούς τους παράγοντες, υπάρχει και ένας ακόμη, ασυντόνιστος μεν, αλλά αποφασιστικά διαβρωτικός: η Περιώνυμη Πέμπτη Φάλαγγα. Συχνά απρόσωπη και πάντα επίκαιρη, η Πέμπτη Φάλαγγα επιτυγχάνει το ακατόρθωτο και εξουδετερώνει κάθε διάθεση για ανάταση. Μια απαραίτητη σημείωση: συνήθως τα πρόσωπα πού  εν προκειμένω δραστηριοποιούνται δεν έχουν πολιτική συνέπεια, ώστε κάλλιστα σε μια περίοδο να είναι με τους Άγγλους, στην άλλη με τους Γερμανούς και περαιτέρω σε μια επόμενη πάλι με τους Άγγλους κ.ο.κ. Άλλωστε, κατά τεκμήριο, η Πέμπτη Φάλαγγα είναι αποστασιοποιημένη από κάθε έννοια ηθικής, συχνά και λογικής.
Έρευνα Δημήτρης Τούντας - Επιμέλεια κειμένου Μαρία Καββά - Τούντα