«Μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οργανώσεις αλληλεγγύης, ΜΚΟ αλλά και απλοί πολίτες διαμαρτύρονται κι έχουν -δυστυχώς- δίκιο» τονίζει το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων.
Στην ίδια ανακοίνωση σημειώνεται ότι «η κατάσταση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καλή, όταν ανήλικα παιδιά κινδυνεύουν, παρ’ όλα τα θετικά βήματα που έγιναν από την κυβέρνηση και τους δημόσιους φορείς, βήματα σημαντικά σε σχέση με την αδιαφορία ή και την εχθρότητα του παρελθόντος».
Το τμήμα Δικαιωμάτων σημειώνει ότι τα μισά από τα περίπου 2500 ασυνόδευτα παιδιά μένουν σε «σε δομές που στοιχειωδώς έστω καλύπτουν βασικές ανάγκες διαβίωση».
Επιπλέον, κάνει λόγο για παιδιά που «για μήνες παλεύουν να επιβιώσουν χωρίς αέρα και φως, με ζέστη και με κρύο στα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων ή ακόμα και σε προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης όπως η Αμυγδαλέζα», προσθέτοντας ότι «θεωρούμε απαράδεκτο και ακατανόητο η προστασία που τόσο έχουν ανάγκη, να τους παρέχεται με εγκλεισμό σε μέρη ακατάλληλα ακόμα και για ενήλικες».
Τέλος, το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι συντάσσεται απολύτως με την παρακάτω απαίτηση:
«Να λειτουργήσουν άμεσα νέες και κατάλληλες δομές αυξημένης φροντίδας στο πρότυπο των νέων δομών που σχεδιάζει και υλοποιεί (με καθυστερήσεις όμως που πρέπει να ξεπεραστούν) το υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης».
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
Ο κίνδυνος για τις ζωές αλλά και τις ψυχές των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων, οι συνθήκες διαβίωσής τους και το μέλλον τους επανέρχονται στο προσκήνιο και απασχολούν –όχι άδικα – ένα μεγάλο μέρος μιας ευαίσθητης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κοινής γνώμης. Μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οργανώσεις αλληλεγγύης, ΜΚΟ αλλά και απλοί πολίτες διαμαρτύρονται κι έχουν –δυστυχώς- δίκιο.
Ακόμη κι αν υπάρχουν ίχνη σκοπιμότητας σε κάποιες επικρίσεις, αλλά και παρ’ όλα τα θετικά βήματα που έγιναν από την κυβέρνηση και τους δημόσιους φορείς, βήματα σημαντικά σε σχέση με την αδιαφορία ή και την εχθρότητα του παρελθόντος, η κατάσταση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καλή, όταν ανήλικα παιδιά κινδυνεύουν.
Από τα 2.500 περίπου ανήλικα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, σε δομές που στοιχειωδώς έστω καλύπτουν βασικές ανάγκες διαβίωσης και ψυχολογικής στήριξης, φιλοξενούνται σήμερα σχεδόν τα μισά, ενώ η τύχη ή πιο σωστά η ατυχία των υπολοίπων διαφέρει αναλόγως.
Στην χειρότερη θέση βρίσκονται ασφαλώς τα παιδιά που ακόμα και για μήνες παλεύουν να επιβιώσουν χωρίς αέρα και φως, με ζέστη και με κρύο στα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων ή ακόμα και σε προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης όπως η Αμυγδαλέζα. Όσο κι αν κατανοούμε τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν μέρα και νύχτα αυτά τα παιδιά στο δρόμο, όπου συνήθως εντοπίζονται, θεωρούμε απαράδεκτο και ακατανόητο η προστασία που τόσο έχουν ανάγκη, να τους παρέχεται με εγκλεισμό σε μέρη ακατάλληλα ακόμα και για ενήλικες, φέρνοντάς τα αντιμέτωπα με νέους σοβαρούς κινδύνους που όλοι καταλαβαίνουμε. Επιπλέον, όλα τα παραπάνω απαγορεύονται ρητά από τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Διεθνές Δίκαιο.
Το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται απολύτως με την παρακάτω απαίτηση: Να λειτουργήσουν άμεσα νέες και κατάλληλες δομές αυξημένης φροντίδας στο πρότυπο των νέων δομών που σχεδιάζει και υλοποιεί (με καθυστερήσεις όμως που πρέπει να ξεπεραστούν) το Υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Μέχρι τότε, δηλαδή ακόμη πιο άμεσα, από σήμερα, πρέπει να αδειάζουν τα κρατητήρια και η Αμυγδαλέζα από τα παιδιά. Να δημιουργηθούν άμεσα για να τα υποδεχτούν, νέες ασφαλείς ζώνες στις δομές φιλοξενίας. Όπου αυτό δεν είναι δυνατόν, να αξιοποιηθεί κάθε δυνατότητα φιλοξενίας σε προσφυγική δομή. Γνωρίζουμε, και γι αυτό το προτείνουμε ανεπιφύλακτα ότι εκατοντάδες μέλη του κόμματος με πολύτιμη εμπειρία αλληλεγγύης και επαφής με τους πρόσφυγες αλλά και ολόκληρο το κίνημα αλληλεγγύης μπορούν να βοηθήσουν, να προτείνουν λύσεις, να καλύψουν κενά και ανάγκες που δεν προλαβαίνουν οι δημόσιες υπηρεσίες. Όπως υποδειγματικά έκαναν για δυο περίπου χρόνια συμβάλλοντας στο προσφυγικό έπος της Αλληλεγγύης.
Πρέπει επίσης το ενδιαφέρον της Πολιτείας να αποκτήσει την απαραίτητη διάρκεια. Τι θα γίνουν τα παιδιά αυτά όταν θα κλείσουν τα 18; Θα βρεθούν πάλι στο δρόμο; Τότε γιατί δώσαμε - και η κυβέρνηση ασφαλώς μαζί – τη μάχη για τα σχολεία και την εκπαίδευσή τους; Για να τα βγάζουμε με τη βία στα 18 από τις σχολικές αίθουσες και να τα διώχνουμε από τη χώρα;
«Υπάρχουν όμως και οι διεθνείς συμφωνίες», υπενθυμίζουν ορισμένοι, «κι αν κάποιο μέτρο πρόνοιας τις παραβιάζει;» Ας σκεφτούμε με πόσο κυνισμό και πόσο αδίστακτα, χωρίς καμία αναστολή το «μαύρο μέτωπο» προτείνει, εφαρμόζει και επιβάλλει πολιτικές που απαξιώνουν, βάζουν σε κίνδυνο, περιφρονούν τις ζωές και τα δικαιώματα των ανθρώπων (εκμετάλλευση, πόλεμοι, κλειστά σύνορα, πνιγμοί, συρματοπλέγματα). Θα διστάσουμε εμείς να προτείνουμε μέτρα προστασίας των δικαιωμάτων και της ζωής τους;
Απαντώντας αυτονόητα όχι, ζητάμε λοιπόν την αυτόματη απονομή ασύλου για κάθε παιδί που ενηλικιώνεται έχοντας ζήσει για ένα διάστημα στην Ελλάδα και εφόσον φυσικά το επιθυμεί. Ζητάμε αυξημένη προστασία και σαφή πολιτική ένταξης (διαμονή σε διαμερίσματα, επαγγελματική εκπαίδευση κλπ) για ένα εύλογο μεταβατικό χρονικό διάστημα και μετά την ενηλικίωσή τους.
Διαγράφοντας από τις συζητήσεις μας, προσπερνάμε την απαράδεκτη αναποτελεσματική και απάνθρωπη εφεύρεση Δουβλίνο 2. Δεν μας επιτρέπουν την αποδοχή της ούτε οι αρχές μας ούτε και οι συνθήκες που ζούμε. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, αυτό που πρώτα απ’ όλα μας ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος, αυτόν θέλουμε να υπερασπίσουμε και όχι να διευκολύνουμε την πολιτική διαχείριση του προσφυγικού δράματος από τις συντηρητικές κυβερνήσεις και το κατεστημένο της Ευρώπης. Από αλλότριες σε μας κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούν με τον χειρότερο τρόπο να διασωθούν από υπερσυντηρητικές, ακροδεξιού και ρατσιστικού χαρακτήρα πιέσεις.
Τα ασυνόδευτα παιδιά αποτελούν ένα εξαιρετικό υπόδειγμα εργασίας. Τώρα οφείλουν να συντονιστούν όλοι, πρώτα απ’ όλους τα συναρμόδια υπουργεία. Να οριστεί επιτέλους το ποιός έχει για κάθε πράγμα την κύρια ευθύνη και αρμοδιότητα. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας θα πρέπει να υλοποιηθεί άμεσα χωρίς άλλη καθυστέρηση η απονομή της αρμοδιότητας για τα ασυνόδευτα παιδιά στο Υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Στο Υπουργείο που έχει βασική μέριμνά του τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Γιατί τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα είναι πρώτα από όλα παιδιά και όπως όλα τα παιδιά είναι το μέλλον.
της Μίνας Καραμήτρου
