Στη Θεμελίωση του Αθλητικού Κέντρου τον Σεπτέμβριο του 1993
Του Στέλιου Βασιλόπουλου
Απλόχερος, Άρχοντας,
Ανοιχτός στους Ανθρώπους και στις νέες Ιδέες.
Δεκαετία 1980, και κάποιο απόγευμα, ανεβαίνοντας με δύο φιλοξενούμενους Γάλλους αναρριχητές για σκαρφάλωμα στη Βαρυμπόμπη, σταματάμε για ένα σύντομο «γεια – χαρά» στο πανέτοιμο πλέον Αθλητικό Κέντρο των Αχαρνών. Η κεντρική του είσοδος εντυπωσιακή και ορθάνοιχτη, ο προθάλαμος στην αίθουσα υποδοχής των επισκεπτών τεράστιος, οι εσωτερικές πόρτες παντού ανοιχτές, κι απ΄ όποιο σημείο και αν κοιτάξουμε έξω στον ελεύθερο ορίζοντα, τα βουνά και ο Σαρωνικός του Νώντα, πίνακες ζωγραφικής, που δεσπόζουν εκεί και όπως ακριβώς τα ονειρεύτηκε.
Φωνάζουμε αλλά κανείς δεν φαίνεται να μας ακούει. Εμείς αντίθετα ακούμε απ΄ όλους τους ορόφους να φτάνουν στ’ αυτιά μας φωνές, γέλια, τραγούδια, αθλητικά παραγγέλματα… χαλασμός κόσμου. Τα Γαλλάκια μου ενθουσιάζονται με το κλίμα που δονεί την ατμόσφαιρα. Ανεβοκατεβαίνουμε στους πιο κοντινούς ορόφους. Τα Αθλητικό Κέντρο σφύζει από ζωή, από δημιουργία, από αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Με μας όμως δεν ασχολείται κανένας. Περιδιαβαίνουμε σ’ όλους τους χώρους ανενόχλητοι.
Η μεγάλη αναρριχητική πίστα γεμάτη από εκπαιδευτές και εκπαιδευομένους, ένας ολόκληρος όροφος με το «Τατάμι» του Τζούντο, βουίζει από τις κραυγές των πολεμικών τεχνών, πιο κάτω χορευτικά συγκροτήματα ξυπνάνε μέσα μας ήχους και συναισθήματα από τις ρίζες και τις παραδόσεις της φυλής μας, πιο πάνω σε κάποιους άλλους ορόφους ο θόρυβος χαλαρώνει, κι εκεί ανακαλύπτουμε το Σκάκι και τα Σεμινάρια Φωτογραφίας, Ζωγραφικής, Αγιογραφίας. Όλοι αφοσιωμένοι στο έργο τους, ενώ με μας και πάλι δεν ασχολείται κανένας.
Μέσα σ’ αυτή την κοσμογονία, κάποια στιγμή, σε κάποιον όροφο, χαμένον ανάμεσα στους πιτσιρικάδες, στους αθλητές, στους χορευτές, και στους… «κουλτουριάρηδες» ανακαλύπτουμε ξαναμμένο από την υπερένταση και τρισευτυχισμένο τον Νώντα.
-Ελάτε. Πάμε κάτω στην πίστα για σκαρφάλωμα. Να δείτε και τις επεκτάσεις.
Είχαμε σταματήσει μόνον για ένα «Γειά χαρά» και 10 η ώρα το βράδυ είμαστε ακόμα εκεί και δεν ξεκολλάμε με τίποτα.
Αφού βγάλαμε τ’ απωθημένα μας στην πίστα της Αναρρίχησης και στο Αϊκίντο, «ρίχνουμε» κι ένα Χασάπικο (το οποίο τα Γαλλάκια επιμένουν ν’ αποκαλούν «Συρτάκι») και επιστρέφουμε στην αίθουσα υποδοχής που πρωτομπήκαμε…
Ένα δυο περαστικοί επισκέπτες περιφέρονται εκεί μόνοι τους, ξεφυλλίζοντας περιοδικά και βιβλία που εκτίθενται σ΄ ένα μεγάλο τραπέζι, δίπλα στη κεντρική είσοδο του κτιρίου. Τα γραφεία όλα όπως και πριν ανοιχτά, τα συρτάρια των γραφείων ξεκλέιδωτα, αρκετά απ΄ αυτά μισάνοιχτα, βιβλιοθήκες, αρχειοθήκες, υπηρεσιακά ντοσιέ, αλληλογραφία, έγγραφα, τα πάντα ελεύθερα στον καθένα, σε κοινή θέα… και χρήση!!!
- Νώντα τι γίνεται εδώ μέσα;
- Δεν το βλέπετε; Κοσμογονία, Οργασμός, Δημιουργία, Αναγέννηση!
- Καλά, εδώ στην είσοδο δεν υπάρχει κάποιος του Συλλόγου να εποπτεύει; Όποιος θέλει μπαινοβγαίνει έτσι ελεύθερα;
- Ναι γιατί; Μήπως θα ‘πρεπε να βάλουμε διόδια;
- Μα εδώ ο κάθε τυχαίος περαστικός, θα μπορούσε να μπει μέσα, να πάρει βιβλία πανάκριβα που έχεις στο εκθετήριο, και ότι άλλο θέλει, και να φύγει ανενόχλητος.
- Έ και; Ευκαιρία, να δώσουμε τη χαρά σε κάποιον να τα διαβάσει. Εδώ ο καημός μας είναι ότι τα περισσότερα απ’ αυτά παραμένουν αδιάβαστα.
- Κι αν τα πάρει όχι για να τα διαβάσει, αλλά μόνο για να τα πουλήσει;
- Τότε θα ‘χει μεγάλη ανάγκη από χρήματα, οπότε κάνουμε μια διπλή καλή πράξη. Βοηθάμε οικονομικά αυτόν που έχει ανάγκη και παράλληλα εξασφαλίζουμε τουλάχιστον έναν, που θα διαβάσει τα βιβλία μας, μια και θα τα έχει αγοράσει.
- Και τα έγγραφα; Τα αρχεία, τα στοιχεία από τα computers που τα ‘χετε χύμα;
- Γι’ αυτά μην ανησυχείς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται.
- Κι αν κάποιος ενδιαφερθεί και όχι πάντα καλοπροαίρετα;
- Τόσο το καλλίτερο. Ευκαιρία να μάθουν όλοι το έργο μας, τον τρόπο που δουλεύουμε, και πόσο καθαροί είμαστε στα πάντα, οπότε θα ενθουσιαστούν με το μεράκι μας, και θα ‘ρθουν εδώ να ενταχτούν και να δουλέψουν μαζί μας.
- Νώντα, είμαι σίγουρος ότι αν ανοίξω κάποιο από τα συρτάρια των γραφείων σας, θα βρω χύμα χρήματα μέσα. Τι γίνεται; Όποιος περαστικός μπαίνει, χαρτζιλικώνεται και φεύγει;
- Αν το επιθυμεί, ας το κάνει κι αυτό. Γιατί, για να φτάσει στο σημείο να το κάνει, θα πει πως έχει πραγματική ανάγκη. Κι εμείς, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, σ’ όποιον έχει ανάγκη, βρισκόμαστε πάντα δίπλα για συμπαράσταση.
Τα Γαλλάκια μου αδυνατούν να παρακολουθήσουν την Ελληνική μας συζήτηση, ενώ από την ένταση και το ύφος μας αρχίζουν κάπως ν’ ανησυχούν. Όσο για μένα αντιλαμβάνομαι, έστω κα καθυστερημένα, ότι ο … «Μαζοχισμός» μου, έχει κι αυτός τα όριά του. Γιατί ο Νώντας έχει πάντα την τελευταία λέξη. Και είναι αποστομωτικός.
Αγκαλιαζόμαστε, αποχαιρετούμε τους αγαπημένους φίλους των Αχαρνών κι επιστρέφουμε στη σύγχρονη πεζή πραγματικότητα της καθημερινής μας ρουτίνας, αφήνοντας τον Νώντα να ονειρεύεται στον όμορφο κόσμο του, που καθημερινά, πετραδάκι – πετραδάκι, χτίζει με τα ίδια του τα χέρια, μ’ ένα πάθος πρωτόγνωρο...
