Μανώλης Χριστοδουλάκης: Η δική μας 3η του Σεπτέμβρη

 

Η δική μας 3η του Σεπτέμβρη

Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει γραφτεί και ειπωθεί για τη σημερινή ημέρα.   Άλλωστε, η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένα πραγματικό πολιτικό φαινόμενο. Με τις συνθέσεις, τις αντιθέσεις αλλά και τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παραλείψεις του κατάφερε να αλλάξει την πατρίδα μας και να υπηρετήσει πάντοτε μεγάλους εθνικούς σκοπούς, όπως η δημοκρατία, η εθνική συμφιλίωση, η θεμελίωση του κοινωνικού κράτους και η σύγκλιση με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη.   Αυτό όμως που έκανε τον Ανδρέα, τον Γεννηματά ή τη Μελίνα να μας λείπουν ως τώρα - ακόμα και σε ανθρώπους που δεν τους ζήσαμε - ήταν η ιστορική τους επιλογή να μην αναμασήσουν το παρελθόν τους. Αλλά να μιλήσουν για αυτά που δεν μιλούσε κανείς άλλος στην Ελλάδα. Να μιλήσουν για τα μεγάλα εθνικά θέματα, για την Κύπρο, για τους «μη προνομιούχους» και την «ξεχασμένη κοινωνία». Όχι με ταμπού, όχι μοιράζοντας όμορφες υποσχέσεις από τα προεκλογικά μπαλκόνια, αλλά κάνοντας ό,τι μπορούσαν για να αλλάξουν τη ζωή των απλών ανθρώπων προς το καλύτερο και να ξαναβάλουν την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη. Όχι ως ουραγό, αλλά ως συνδιαμορφωτή των εξελίξεων.   Και τα κατάφεραν.   Σήμερα μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε, να τους θυμηθούμε, να επαναλάβουμε τα συνθήματα τους, να σηκώσουμε τη σημαία μας ψηλά. Ναι, οκ. Και μετά τι;   Καμία επέτειος δεν έχει την αξία της, αν λειτουργεί απλώς ως μηχανισμός θύμισης. Όχι, η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη δεν φτιάχτηκε για να αποτελεί μουσειακό έκθεμα.   Άρα, μετά τη σημαία, να απαντήσουμε και στο πραγματικό ερώτημα. Σήμερα τι;   Και έχουμε υποχρέωση να το απαντήσουμε και εμείς, που δεν ζήσαμε τις εποχές με τις μεγάλες εκλογικές νίκες, τις κοινωνικές κατακτήσεις και τις γεμάτες  πλατείες.   Τι σημαίνει, σήμερα, η 3η του Σεπτέμβρη;   Σημαίνει Δημοκρατία ξανά. Συμμετοχή και διαμόρφωση μιας ενεργής κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια εποχή που το κράτος δικαίου πλήττεται και τα δικαιώματα των πολιτών βρίσκονται σε επισφάλεια. Είναι ο αγώνας για μια ευνομούμενη πολιτεία, με θεσμούς που λειτουργούν για όλους, με διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων, με μια δικαιοσύνη πραγματικά ανεξάρτητη που δεν χειραγωγείται ούτε διορίζεται, που θα χτίσει ξανά την εμπιστοσύνη με την κοινωνία, με ελευθερία του λόγου χωρίς φόβο, ενημέρωση που υπηρετεί τον πολίτη και όχι τα payrolls της εκάστοτε εξουσίας και κοινωνική συμμετοχή χωρίς αποκλεισμούς. Μια πολιτεία που δεν λειτουργεί ως φέουδο, ως μέσο μαζικής εξαγοράς ψήφων με τους «φραπέδες» του ΟΠΕΚΕΠΕ, μια εκτελεστική εξουσία που δεν υποκλέπτει τις συνδιαλέξεις των πολιτικών της - και όχι μόνο - αντιπάλων και μια κυβέρνηση που δεν μετατρέπει την επιλογή της ηγεσίας των ανεξάρτητων αρχών σε συναλλαγή με την ακροδεξιά, ούτε  παραβιάζει πολύ περισσότερο, το Σύνταγμα μέσα από την κατάχρηση της κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας.   Σημαίνει Δικαιοσύνη στην κοινωνία ξανά. Μέσα από την έμπρακτη μέριμνα για τη μείωση των ανισοτήτων, την παροχή ίσων ευκαιριών για όλες και όλους, την προστασία των πιο αδύναμων και τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ώστε η πρόοδος να τους αφορά όλους. Στην εποχή που ο πληθωρισμός στα βασικά αγαθά γίνεται εργαλείο οικονομικής πολιτικής για να χτίσει δυνητικές εκλογικές πελατείες με πλασματικές «αναδιανομές», η ενέργεια είδος πολυτελείας και το σπίτι προνόμιο. Απέναντι στη σημερινή πολιτική που διευρύνει το χάσμα πλούσιων και φτωχών, αφήνει απροστάτευτη τη μεσαία τάξη και αποδυναμώνει το κοινωνικό κράτος. Με το Ταμείο Ανάκαμψης – χρηματοδοτικό εργαλείο μεγαλύτερο από το σχέδιο Μάρσαλ – να αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να χτίσει νέα καρτέλ, από την ενέργεια ως τα σουπερμάρκετ, και όχι για να δομήσει ξανά μια δίκαιη κοινωνία μετά από μια σκληρή οικονομική κρίση. Για αυτό και η κοινωνική δικαιοσύνη σήμερα δεν είναι σύνθημα αλλά ζήτημα υπαρξιακό. Η απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή και τη δημογραφική πρόοδο της πατρίδας μας.   Σημαίνει μια Ελλάδα ισχυρή, κυρίαρχη και εξωστρεφή ξανά. Με ανεξάρτητη και πολύπλευρη εξωτερική πολιτική σε έναν κόσμο που αλλάζει. Ένα παράδειγμα σταθερότητας, ελευθερίας και ειρήνης στη δύσκολη γειτονιά του κόσμου που κατοικούμε. Αντ’ αυτού, βλέπουμε σήμερα μια Ελλάδα που «μικραίνει» κάθε ημέρα, από την Ανατολική Λιβύη ως τη Μονή του Σινά. Μια χώρα που δεν έχει παρουσία στις κρίσιμες εξελίξεις στη Συρία, ένα κράτος που καθυστερεί ανεπίτρεπτα τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό και αναβάλλει επ’ αόριστον την άσκηση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων. Μια Ελλάδα που ακολουθεί αντί να καθορίζει, που περιορίζεται σε ρόλο θεατή αντί να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, σε μια περιοχή που ιστορικά αποτελούσε, σε πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο, τον προνομιακό της χώρο.   Για να τα αλλάξουμε, όμως, όλα αυτά, πρέπει πρώτα να βάλουμε ξανά στο επίκεντρο των εξελίξεων τον ίδιο τον πολίτη. Έναν πολίτη ενεργό, που συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων, στο δημόσιο διάλογο και την κριτική των παθογενειών, και όχι έναν πελάτη που κάνει μια επιλογή κάθε τέσσερα χρόνια με βάση το στενό προσωπικό του συμφέρον. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό, δημοκρατικό και πολύφωνο κίνημα νέων σε αντιλήψεις ανθρώπων, που θα εκφράσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μας και την ανάγκη για το σχηματισμό μιας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας με προοδευτικό προσανατολισμό. Ένα κίνημα ενεργών πολιτών που θα ενώνει και δεν θα διχάζει. Έναν πολιτικό φορέα που δεν θα ζει μόνο μέσα από αναμνήσεις, ιστορικές επετείους και λάβαρα, αλλά θα μιλά για τις μεγάλες αλήθειες του παρόντος και του μέλλοντος.   Ένα κίνημα που θα αλλάξει ξανά την Ελλάδα προς το καλύτερο.   Για αυτό και σήμερα δεν τιμούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και την ιστορική παρακαταθήκη της 3ης του Σεπτέμβρη, ούτε με πολιτική νοσταλγία ούτε με έξυπνα «τσιτάτα», για να αποσπάσουμε ένα εύκολο χειροκρότημα σε κλειστές κομματικές εκδηλώσεις μακριά από την ίδια την κοινωνία που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε.   Τους τιμούμε ακολουθώντας το πολιτικό τους παράδειγμα.   Τους τιμούμε επιστρέφοντας, όχι απλά για 24 ώρες στα συνθήματα, αλλά σταθερά και αταλάντευτα στις διαχρονικές κοινές μας αξίες, για να πάρουμε «φόρα» και να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος.   Αυτό είναι το δικό μας «ραντεβού με την ιστορία».   Αυτή οφείλει να είναι η δική μας  3η του Σεπτέμβρη.