Ο γεωλόγος του 8ου Γυμνασίου Αχαρνών, Αντώνης Κρανιώτης, είναι μία σπάνια και πολύτιμη περίπτωση καθηγητή και πάνω από όλα ανθρώπου. Ο τίτλος μιλά βέβαια για δάσκαλο. Καθηγητές αποκαλούμε τους εκπαιδευτικούς στην Δευτεροβάθμια και την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ δασκάλους τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν παιδιά προσχολικής αγωγής ή δημοτικού.
Τους ανθρώπους που μου έδωσαν μαθήματα ζωής και τους έχω ακόμη στην καρδιά και την σκέψη μου, ανεξάρτητα από το αν με έμαθαν φυσική, χορό ή κινηματογράφο και από το αν τους συνάντησα στο δημοτικό, το λύκειο ή το πανεπιστήμιο, προτιμώ να τους αποκαλώ δασκάλους μου και όχι καθηγητές. Έτσι ο κύριος Κρανιώτης, που είναι επίσημα καθηγητής, από το 2010 ως το 2013 που φοίτησα στο 8ο Γυμνάσιο Αχαρνών με δίδαξε ανάλογα με την τάξη φυσική, χημεία, γεωγραφία ή βιολογία και για εμένα είναι δάσκαλός και μάλιστα από τους αγαπημένους μου.
Από το 2013 που αποφοίτησα πέρασαν κιόλας 12 χρόνια. Δεν ακολούθησα επαγγελματικά κάτι που να σχετίζεται άμεσα με τα σχολικά μαθήματα που με δίδαξε ο κύριος Κρανιώτης.
Αυτά τα 12 χρόνια που μεσολάβησαν πότε-πότε μου τηλεφωνούσε να μαθαίνει νέα μου. Δύο φορές, φέτος και πέρυσι αν θυμάμαι καλά, τηλεφώνησε μέσα από την τάξη και μίλησα μαζί του και με τους μαθητές του σε ανοιχτή ακρόαση. Κλείνοντας αυτό το τηλεφώνημα η συγκίνηση για την μεγάλη τιμή που μου έκανε δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. Μιλούσα με μαθητές στην ηλικία που ήμουν εγώ τότε, στα ίδια θρανία.
Μένω ακόμη κοντά στο παλιό μου σχολείο. Για χρόνια δεν το είχα επισκεφτεί. Πήγα τελικά να δω τον δάσκαλό μου και το παλιό μου σχολείο την Παρασκευή πριν κλείσουν για Πάσχα.
Σήμερα που τα παιδιά επέστρεψαν στις αίθουσες μετά τις διακοπές είναι μια καλή αφορμή να τα ξαναθυμηθούμε, αν είμαστε μαθητές με λίγη θλίψη και αν δεν είμαστε πια, με λίγο περισσότερη. Ο δάσκαλος, λοιπόν, με περίμενε αγέραστος, το ίδιο χαμογελαστός, πλακατζής και ανοιχτόκαρδος, με τον χαρακτηριστικό χαρτοφύλακα του, τον οποίο ομολογώ είχα ξεχάσει. Όπως και μερικά ακόμη πράγματα, που δεν φανταζόμουν πως θα μου θυμίσει.
Με περίμενε με ένα άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες από τις εκδρομές που μας είχε πάει, με ρώτησε τι κάνουν οι συμμαθητές μας και πού είναι σήμερα, μου έδειξε τις κάρτες που του γράφαμε κάθε καλοκαίρι. Απαραίτητα κάθε κάρτα περιλάμβανε και μια δική μου ζωγραφιά, που απεικόνιζε τον ίδιο. Προς ευχάριστη έκπληξη των μαθητών του, διέκοψε το μάθημα και μαζί, τους αφηγηθήκαμε κωμικά περιστατικά -και μη- από τις εκδρομές και τα μαθήματά μας.
Μου θύμισε πως παίζοντας θάρρος ή αλήθεια με τους συμμαθητές μου είχα όντως το θάρρος -ή όπως το βλέπω σήμερα το θράσος- να ανακατέψω τα μαλλιά του, αποδεχόμενη σχετική πρόκληση. Μου είπε ότι μια φορά που μπήκα καθυστερημένα στο μάθημα, για να με συνετίσει, αν και σήκωνα χέρι δεν με επέλεγε για να απαντήσω, ακόμη κι όταν κανείς άλλος δεν σήκωνε χέρι. Οταν και πάλι δεν μου έδωσε τον λόγο, ρώτησα δυνατά μέσα στην τάξη αν πέρα από το ότι δεν βλέπει, δεν ακούει κιόλας. Ούτε τότε με παρεξήγησε. Είχε πράγματι τον τρόπο να μας περνάει το μάθημα που μας χρειαζόταν, όχι μόνο το σχολικό, κυρίως το ανθρώπινο.
Και απροειδοποίητα διαγωνίσματα μας έβαζε και παρατηρήσεις μας έκανε και τον βαθμό μας μείωνε, αν δεν διαβάζαμε. Δεν επέτρεπε να είμαστε ασύδοτοι ή χωρίς σεβασμό. Δεν παρέλειπε όμως την απαραίτητη πλάκα ούτε παρεξηγούσε την τρέλα της ηλικίας και για αυτό την χειρίζεται μέχρι σήμερα με μαεστρία. Έτσι ήταν -και είμαι σίγουρη πως παραμένει- πάντα δίκαιος, αυστηρός εκεί που πρέπει, χωρίς την ανάγκη να είναι μόνο συμπαθής. Κι αυτό γιατί νοιαζόταν και νοιάζεται ουσιαστικά.
Υπήρχαν και πράγματα που δεν έχω ξεχάσει και που τα θυμάμαι συχνά, με περίεργες αφορμές. Ανάμεσα τους πως μας πήγε εκπαιδευτική εκδρομή στο ελαιοτριβείο του χωριού του, στην Πελασγία ή πως φτιάξαμε όλοι μαζί σαπούνι στο μάθημα της χημείας. Θυμάμαι ότι ντράπηκα μια μέρα που με άκουσε να λέω μια βρισιά, όταν χιόνιζε και το σχολείο δεν έκλεινε. Για ακόμη μια φορά, μου απάντησε με χιούμορ και πολλή αγάπη.
Καμιά φορά όταν βλέπω τα σαπούνια στο super market τον σκέφτομαι γιατί μου έμαθε να τα φτιάχνω -άλλο αν πια ξέχασα τη συνταγή-. Τον θυμάμαι και στον διάδρομο με το ελαιόλαδο, γιατί χάρις εκείνον αναγνωρίζω την διαφορά στην ποιότητά τους. Βεβαίως τον θυμάμαι και κάθε φορά που χιονίζει. Επίσης μια και έχουμε την ίδια ημέρα τα γενέθλια μας, ποτέ δεν παραλείπει να μου ευχηθεί εκείνος πρώτος.
Αλλη αξέχαστη στιγμή στην τρίχρονη αυτή σχέση μαθητών και καθηγητή ήταν όταν σε άλλη εκδρομή που μας πήγε στο Γεωπονικό πανεπιστήμιο και έπειτα βόλτα στον Υμηττό, χαθήκαμε μαζί με δύο φίλες μου στο βουνό. Εν συντομία χαθήκαμε γιατί απομακρυνθήκαμε περισσότερο από όσο μας είπαν. Ως αποτέλεσμα, καθυστερήσαμε την επιστροφή ολόκληρης της εκδρομής με το πούλμαν. Παρότι ήταν βασικός υπεύθυνος για την εκδρομή και θα αντιμετώπιζε τις σχετικές συνέπειες, κατάφερε να μας εντοπίσει, να μας δώσει οδηγίες μιλώντας μας στο κινητό (που τότε δεν ήταν όπως σήμερα) για να μην χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά και να βρούμε το πούλμαν. Τελικά χάρις και την παρέμβαση του κυρίου Τσιμιλιώτη, του γυμναστή του 8ου Γυμνασίου Αχαρνών, γυρίσαμε σώες, ασφαλείς και μετανοημένες στο πούλμαν. Εκεί οι συμμαθητές μας ήταν μεν τρυφεροί που μας ξαναβρήκαν, αλλά μας έκαναν και την απαραίτητη καζούρα. Η εκδρομή ολοκληρώθηκε επιτυχώς παρά την ολιγόωρη καθυστέρηση στην επιστροφή. Όταν μετά ο γυμνασιάρχης μας, κύριος Τζαβάρας, μας κάλεσε στο γραφείο του για τις απαραίτητες εξηγήσεις, αλλά και να μας τιμωρήσει για την όλη υπόθεση, ο κύριος Κρανιώτης φρόντισε να είναι παρών, για να κατευνάσει τα πνεύματα και να δεχτούμε μια λιγότερο αυστηρή ποινή.
Μάλιστα φέτος μου αποκάλυψε, ενώπιον το μαθητών, ότι από τη στεναχώρια τους για την όλη υπόθεση, αμέσως μετά την εκδρομή πήγαν με τον συνάδελφο και φίλο του κύριο Τσιμιλιώτη, να πνίξουν τον πόνο τους στο φαγητό. Πήγαν δε στην Κρητικοπούλα, αγαπημένο στέκι στην πόλη μας, όπου πηγαίνω από μικρό παιδί, χρόνια πριν γνωρίσω τον κύριο Κρανιώτη. Πλέον για λόγους τιμής οφείλω να τους κάνω εκεί το τραπέζι.
Ο κύριος Κρανιώτης υπηρετεί με ψυχή και συνέπεια τον ρόλο του δασκάλου, πολλές δεκαετίες τώρα και αρκετά χρόνια στο 8ο Γυμνάσιο Αχαρνών. Είναι πολύ καλός καθηγητής και στη χημεία και στη φυσική και στη γεωγραφία και στη βιολογία, που είναι τα γνωστικά του αντικείμενα. Πέρα από καθηγητής, είναι εξαιρετικός παιδαγωγός και πάνω από όλα είναι πολύ καλός άνθρωπος. Κατάφερε να μου μάθει όπως και σε χιλιάδες άλλους ανά τα χρόνια - και τα ποτάμια της Ελλάδας και για τον ηλεκτρισμό, την ομοιόσταση, τους νόμους της κίνησης και της βαρύτητας και πώς ο Νεύτωνας και ο Newton είναι το ίδιο πρόσωπο - .
Πάνω από όλα όμως ανοίγει τους ορίζοντες των μαθητών, τους εμπνέει, δείχνει νέους δρόμους και δίνει ερεθίσματα που τους συντροφεύουν, χωρίς να ξεθωριάζουν. Ετσι μου μένει κι εμένα -όπως φαντάζομαι και σε πολλούς άλλους- αξέχαστος. Κρανιώτης «ο καθηγητής της νιότης», όπως αποκαλεί και ο ίδιος τον εαυτό του. Φέτος τον Ιουνίου συνταξιοδοτείται μετά από όλα αυτά τα χρόνια ουσιαστικής εκπαιδευτικής προσφοράς. Μιας προσφοράς που θα λείψει από το ελληνικό σχολείο, σε μια εποχή που την έχει απόλυτη ανάγκη. «Πώς είναι τα πράγματα πλέον στο σχολείο δάσκαλε;» τον ρωτάω. «Εμένα με σέβονται. Τους κάνω πλάκα και με αγαπούν, παππού με φωνάζουν» μου λέει και το διαπιστώνω στον διάδρομο. «Για άλλους όμως πιο νέους, είναι πολύ δύσκολα.», καταλήγει χωρίς να χάνει την αισιοδοξία του. Ελπίζω πως πολλές και πολλοί εκπαιδευτικοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του παρά τις δυσκολίες, που είναι πράγματι πολλές. Ελπίζω πως οι γονείς θα εμπιστεύονται τέτοιες προσπάθειες για τα παιδιά τους και πως οι ίδιοι οι μαθητές θα τις ξεχωρίζουν και θα τις διευκολύνουν.
Γιατί δεν είναι εύκολο να μην «σε τρώει» ως επαγγελματία η καθημερινότητα. Και δίνει ευκαιρίες ακόμη κι όταν δεν είσαι πια μαθητής του. Ηταν για εμένα πολύτιμο να με θυμηθώ σε αυτά τα θρανία και να συνομιλήσω με τους επόμενους. Αυτή η επαφή ωφελεί όλους, παλιούς και νέους μαθητές, νεαρούς ενήλικες και εφήβους. Θα ήταν ωραίο να γίνει και θεσμός στο σχολείο. Να πώς μπορεί κανείς να ξεφεύγει από τα τετριμμένα και να ανανεώνει την διαδικασία. Κάθε φορά που καταλαβαίνω την εκτίμηση και την αγάπη του για εμένα, όπως και για όλους τους μαθητές του, θέλω να γίνω όσο καλύτερη μπορώ, ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος και να τιμήσω αυτήν την εμπιστοσύνη, που με ενθαρρύνει και μου δίνει δύναμη. Δάσκαλε σε ευχαριστώ για όλα! Σίγουρα δεν έχουμε πει την τελευταία μας κουβέντα...
Της Ελευθερίας Τριανταφύλλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου