Τάσος Ξιαρχό: Κάποιες φορές επιστρέφω στη γειτονιά που μεγάλωσα, το Μενίδι, και ασυναίσθητα σκέφτομαι Τάσο, ξέφυγες...

Πηγή: https://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/

Τάσος Ξιαρχό: «Έχανα δουλειές και με κορόιδευαν άνθρωποι του χώρου που θεωρούνται σημαντικοί σήμερα»

Τα πρώτα του τατουάζ ήταν δύο λέξεις στο πρόσωπο, πάνω από τα μάτια. Το σκοτάδι και το φως. Το βλέμμα του Τάσου Ξιαρχό έχει μια θλίψη, σαν να αντανακλά το δύσκολο παρελθόν του -ενδοοικογενειακή βία, σχολικό και εργασιακό bullying, μια σεξουαλική κακοποίηση- αλλά και τα μεγάλα όνειρα του.

Νομίζω ότι αν πω «όχι», θα είμαι αχάριστος. Όσα μου συνέβησαν είναι κάπως παραμυθένια, αν αναλογιστεί ότι κάνω μια δουλειά που δεν έχω σπουδάσει (σ.σ το επάγγελμα του χορευτή), μην έχοντας καμιά οικονομι­κή βοήθεια από την οικογένεια μου. Ότι έχω καταφέρει το έχω κάνει μόνος μου. Και έχω μάθει να αντέχω στα δύσκολα. Κάποιες φορές επιστρέφω στη γειτονιά που μεγάλωσα, το Μενίδι, και ασυναίσθητα σκέφτομαι Τάσο, ξέφυγες»

Πώς το εννοείς αυτό;

«Είναι κάτι που μου λένε και oι παιδικοί μου φίλοι. «Εί­σαι από τους λίγους που μπόρεσαν να ξεφύγουν από εδώ». Γιατί, μη γελιόμαστε, το Μενίδι είναι μια περιοχή που δεν φημίζεται για τις Τέχνες της ούτε για τους αν­θρώπους της. Σε αυτές τις γειτονιές δεν θα περάσεις μια καλή και άνετη ζωή με νόμιμο τρόπο».

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει το κεφάλαιο «βία» και μαζί έχουν ανοίξει και στόματα που καταγγέλλουν αντίστοιχα περιστατικά με ονοματεπώνυμο. Ήρθες αντιμέτωπος μετέπειτα στη ζωή σου και με άλλες μορφές βίας;

«Καταρχάς, θα σου πω ότι επειδή είμαι μικροσκοπικός και κοντός αντιμετώπισα διάφορα σχόλια στον χώρο μου. Υπάρχει μια νοοτροπία οι χορευ­τές να είναι «τούμπανα», για να το πω λαϊκά. Και η αλήθεια είναι ότι πέρα­σα πολύ δύσκολα στα ξεκινήματα μου. Έχανα δουλειές και με κορόιδευαν άνθρωποι του χώρου που θεωρούνται σημαντικοί σήμερα. Άκουγα ατάκες όπως «Πώς είσαι έτσι;» ή «Νομίζεις ότι θα προχωρήσεις;». Οι ίδιοι άν­θρωποι έπαιρναν χάπια και κρεατίνη για να δείχνουν γεροδεμένοι. Πέρασα εποχές που δεν είχα δουλειά απλά και μόνο επειδή δεν είχα μπράτσα. Ωστόσο, δεν τους άφηνα έτσι, τους έκραζα. Θυμάμαι σκηνοθέτη να γυρίζει στις κοπέλες και να λέει την ατάκα «π#@τ#ν@ς χορεύτριες». Εκείνη την ώρα, έβρισα πολύ. Αλλά δεν μπορούσα να βγω κάπου δημόσια να το πω ..γιατί κανείς δεν θα μου έδινε σημασία...»

Τι έχει αλλάξει σήμερα και δίνουμε τη σημασία που πρέπει σε τέτοια γεγονότα;

«Σήμερα έκανε την αρχή μια Σοφία Μπεκατώρου, η οποία είναι αθλήτρια και τον αθλητισμό στην Ελλάδα τον έχουμε ιός κάτι ιερό. Μετά τη θρησκεία, οι Ολυμπια­κοί Αγώνες είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη χώρα και το έθνος. Έχει λοιπόν μια δυναμική που απευθείας αγγίζει πολύ κόσμο. Επίσης, οι αθλητές θεωρούνται στην πλειονότητα τους πολύ σοβαροί άνθρωποι και αποτελούν πρότυπο για πολλούς άλ­λους. Ωστόσο, νομίζω ότι έπρεπε πολύ νωρίτερα να ανοίξουν τα στόματα. Από την άλλη, όποιοι υποστήριξαν: «Τώρα το Θυμήθηκαν όλοι» θα έπρεπε να ντρέπονται. Δεν το θυμήθηκαν τώρα, δεν το ξέχασαν ποτέ»

Τους ίδιους σκηνοθέτες τους ξανασυνάντησες στην πορεία; Αν ναι, τι τους είπες ως αναγνωρίσιμος χορευτής πια;

«Συνέχεια τους συναντώ μπροστά μου, ο κύκλος μας είναι πολύ μικρός. Αλλά δεν χρειάζεται πλέον να τους πω κάτι. Απλά χαμογελάω. Βέβαια, σε έναν - δυο δεν κρατήθηκα. Τους έπιασα και τους είπα: « Θυμάσαι τότε που με κορόιδευες; Εγώ εί­μαι η ακρίδα, ο αδυνατούλης, ο κοντός», εξομολογείται ο ίδιος στο ΟΚ.