Διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 - Τα τιμημένα όπλα των Μενιδιατών.

 

Πηγή: Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αχαρνών

Διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Τα τιμημένα όπλα των Μενιδιατών.

Καρυοφύλια και διάφορα εμπροσθογεμή τουφέκια, με πυρόλιθους μηχανισμούς, διαφόρων διαστάσεων, με διακοσμήσεις και εγχάρακτες παραστάσεις. Μέσα 18ου - μέσα 19ου αιώνα.

Τα όπλα της φωτογραφίας βρίσκονται στις συλλογές του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείο Αχαρνών, όπου εκτίθενται. Όλα χρησιμοποιήθηκαν στην Ελληνική Επανάσταση και κατατέθηκαν ευλαβικά στο Μουσείο μας από τους απογόνους των αγωνιστών.

Οι Μενιδιάτες αγαπούσαν τα όπλα γιατί είχαν μάθει βιωματικά ότι με τα όπλα αυτά προάσπιζαν την τιμή και την ελευθερία τους. Ακόμα και σε έκτακτες περιστάσεις που είχε διαταχθεί αφοπλισμός ή έπρεπε να εγκαταλειφθεί το χωριό, οι πρόγονοί μας δεν παρέδιδαν ποτέ τα όπλα. Τα έκρυβαν προσεκτικά όπου μπορούσαν. Μέσα σε σχισμές βράχων, μέσα σε πηγάδια, κάτω από τις στέγες των σπιτιών αλλά και σε άλλες απίθανες κρυψώνες.

Μετά την Επανάσταση και στις περιόδους ανοικοδόμησης του χωριού, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, βρέθηκε κρυμμένος οπλισμός, σε καλή ή κακή κατάσταση.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Ήρωα Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη που αναφέρεται με δέος στους Μενιδιάτες και στα τουφέκια τους.

«…Αφού ήταν ο Μαμούρης έξω ντερβέναγας (και τζάκιζε τους φίλους του με το τζεκούρι, όπου τον έφεραν εδώ), είχε και κολτζήδες εις τα χωριά όπου περιέρχονταν. Πήγαν εις το Μενίδι αυτείνοι μέθυσε ο αξιωματικός, γράφει του Γκούρα ότι οι Μενιδιάτες θα κάμουνε επανάστασιν αναντίον του.

 Τότε, στέλνει με φωνάζει σουρουπώνοντας να πάγω στο Μενίδι. Μόδωσε κι’ ανθρώπους, πήρα και τους δικούς μου να πιάσω τους αίτιους οπού θα μου ειπή ο αξιωματικός, να τους δέσω, κι αν δεν σταθούν, σκότωμα και κάψιμον όλο το χωριόν.

 Πήρα τους ανθρώπους όπως διατάχτηκα και πήγα την νύχτα. Βλέπω απ’ όσους ανθρώπους μούχε δομένους ο Γκούρας είχαν και ζώα καμπόσοι και σακκιά. Κοντά εις το χωρίον τους ρωτάγω «Τάχομε, μου λένε, να φορτώσουμε πλιάτσικα.-Τ’είναι αυτεινοί, τους λέγω, οπού θα γυμνώσουμε, Τούρκοι; Αυτείνοι είναι Έλληνες, συναγωνισταί μας, κι αν πορευτούμε τοιούτως, τι Ρωμαίικον θα κάμωμε; Δεν σώθηκαν οι Τούρκοι ακόμα και θα μας κάμουν πλιάτσικα εμάς. Και τι στοχάζεστε, θα μπορέσουμε να γυμνώσουμεν τους Μενιδιάτες; Αυτό (το Μενίδι δηλαδή) είναι τόσα ντουφέκια, κεφαλοχώρι…».