Της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου*
Με αφορμή τη 19η Μαΐου, μας δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να θυμηθούμε, αλλά να πορευτούμε εκεί που γράφτηκε με το αίμα των αθώων, η ιστορία της γενοκτονίας των Ποντίων: στους δρόμους του «λευκού θανάτου».
Η γενοκτονία των Ποντίων είναι ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, μα πάνω απ’ όλα, είναι ένα εθνικό βίωμα που πληγώνει την ψυχή μας. Ο ποντιακός λαός σφαγιάστηκε και εκτοπίστηκε από τα πατρογονικά του χώματα και οι κραυγές των αθώων θα στοιχειώνουν για πάντα την ιστορία μας. Μαρτυρίες της εποχής αναφέρουν ότι τυχεροί στάθηκαν μόνο όσοι δολοφονήθηκαν. Οι Έλληνες του Πόντου σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν, ξεριζώθηκαν απ’ τον τόπο τους, γι’ αυτό που ήταν. Επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί. Οι θηριωδίες που υπέστη ο ποντιακός ελληνισμός ήταν μέρος του σχεδίου εξόντωσής του: του «λευκού θανάτου»
Οι άνδρες δολοφονούνται στα τάγματα θανάτου, ενώ οι ανήμποροι και τα γυναικόπαιδα, οδηγούνται βίαια και υποχρεωτικά σε ατέλειωτες πορείες θανάτου στην ενδοχώρα κάτω από τον καυτό ήλιο και την παγωνιά, σε δύσβατα βουνά, με συνοδοιπόρους τις κακουχίες και τα βασανιστήρια, την εξάντληση, την πείνα και τη δίψα, χωρίς ρουχισμό και φροντίδα, εγκαταλείποντας τις εστίες και το βιος τους. Όσοι επέζησαν, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, με μοναδικές αποσκευές τις μνήμες και τον πόνο της καρδιάς τους, έχτισαν τις ζωές τους από την αρχή, με μοναδικό συμπαραστάτη τη δύναμη της ψυχής τους, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια, την εργατικότητα και τη θέλησή τους. Κατάφεραν να προκόψουν και να προοδεύσουν ξανά στις νέες τους πατρίδες. Μα δεν ξέχασαν ποτέ. Ούτε την ιστορία τους ούτε τους νεκρούς τους. Δεν ξέχασαν ούτε την πατρίδα τους που δεν έπαψαν ποτέ μέχρι σήμερα να την πονάνε και να τη νοσταλγούν, μέσα από τα τραγούδια τους και τον χορό τους.
Η σημερινή μέρα μας δίνει μια αφορμή να αναλογιστούμε και να υποσχεθούμε, πως θα κρατήσουμε ζωντανές τις μνήμες αυτές, όσο κι αν μας πονάνε. Πως θα αγωνιστούμε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Το οφείλουμε στην ιστορία μας. Το οφείλουμε στον ποντιακό ελληνισμό. Είναι το ελάχιστο εθνικό μας καθήκον. Η σιωπή και η λήθη, άλλωστε, δεν ταίριαξαν ποτέ στην ελληνική ψυχή!
* Η κ. Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ως δικηγόρος στις Η.Π.Α., ως συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες και στο Λουξεμβούργο και εξειδικεύεται σε θέματα Ευρωπαϊκού Δικαίου και Νέων Τεχνολογιών. Διατέλεσε βουλευτής Ιωαννίνων και Β΄ Αθηνών, Εκπρόσωπος Τύπου, Τομεάρχης Ανάπτυξης και Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης της Νέας Δημοκρατίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου