Ομιλία της κας Νικολέτας Λάσκαρη στο 4ο
Φεστιβάλ, Αγάπης και Αποδοχής, του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών
Το πρώτο μεταφορικό μέσο που
χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για να πηγαίνει όπου θέλει ήταν τα πόδια του. Στην
δική μας περίπτωση είναι μια καρέκλα πάνω σε 4 ρόδες, το αναπηρικό καροτσάκι.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. καθώς είναι δύσκολο να κυκλοφορήσει
και να κινηθεί ένας χρήστης αναπηρικού καροτσιού εκτός σπιτιού χωρίς βοήθεια
...
Έλλειψη προσβασιμότητας (σε αυτό το σημείο θα ανοίξουμε μια παρένθεση καθώς η
πρόσβαση στην Ελλάδα είναι υποκειμενική έννοια,για αυτό οφείλουμε να εξηγήσουμε
τι σημαίνει: προσβασιμότητα στο δομημένο περιβάλλον και ελεύθερους χώρους είναι
η δυνατότητα που δίνεται σε κάθε άνθρωπο να κινείται με ανεξαρτησία άνεση,
ασφάλεια και αυτονομία σε όλους τους χώρους, ώστε να συμμετέχει ισότιμα στα
κοινωνικά και οικονομικά δρώμενα της ζωής κάθε πόλης της κάθε χώρας. Η σύνταξη
των προτεινόμενων δράσεων και μέτρων για την εξασφάλιση της ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ
στην Ελλάδα, που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει αντικειμενική, ανταποκρίνεται
στις οδηγίες, κατευθύνσεις και νομολογία του Ο.Η.Ε., της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του
άρθρου 21 παργ. 6 του Ελληνικού Συντάγματος, τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαίου
για την προάσπιση των ατομικών και αστικών δικαιωμάτων των πολιτών, που
καθιερώνουν την υποχρέωση των κρατών για την εφαρμογή των Διεθνών Κανόνων
ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ στο δομημένο περιβάλλον, τους Ελεύθερους Χώρους και τα Μέσα
Μαζικής Μεταφοράς.
Για το λόγο αυτό, οι προτεινόμενες δράσεις της “Προσβασιμότητας” περιλαμβάνουν
παρεμβάσεις “μονίμου χαρακτήρα” που αποσκοπούν στον εκσυγχρονισμό της Χώρας και
την ικανοποίηση χρόνιων αναγκών που εξασφαλίζουν την βελτίωση των συνθηκών
καθημερινότητας για τους πολίτες και επισκέπτες της Χώρας μας και ιδιαίτερα για
τα άτομα με κινητικές και αισθητηριακές δυσλειτουργίες καθώς και τα
εμποδιζόμενα άτομα που αποτελούν το 65% των πολιτών κάθε χώρας.
Επιπλέον είναι φανερό ότι η εφαρμογή των Διεθνών Αρχών Προσβασιμότητας
επιβάλλεται στα πάσης φύσεως τουριστικά καταλύματα και εγκαταστάσεις κάθε
χώρας. Ιδιαίτερα απαραίτητη είναι η εφαρμογή τους για την Ελλάδα, αφού ο
τουρισμός μας αποτελεί τη μόνη βαριά βιομηχανία που διαθέτουμε, με δυνατότητα
ανάπτυξης σε βασικό πυλώνα για την οικονομική ζωή της Χώρας μας. Πηγες:1:http://www.pasipka.gr/frontoffice/portal.asp…
2:http://www.ypeka.gr/LinkClick.aspx…)
κλείνει η παρένθεση, σε σχολεία, υπηρεσίες και μέσα μεταφοράς, πεζοδρόμια με
εμπόδια, κατακερματισμός αρμοδιοτήτων στους κρατικούς φορείς, περικοπές στις
κοινωνικές παροχές. Η ζωή των ατόμων με αναπηρία γίνεται όλο και πιο δύσκολη
στην περίοδο της κρίσης και την ίδια ώρα οι άνθρωποι με αναπηρίες ζητάμε εδώ
και δεκαετίες το αυτονόητο: να έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε μια αυτόνομη
αξιοπρεπή ζωή στην Ελλάδα Σε αυτό το σημείο θα εξηγήσω εν συντομία την έννοια
της αυτόνομης διαβίωσης, όρος που ενδέχεται να ακουστεί αρκετές φορές σήμερα
εδώ, πριν επικεντρωθώ στην ζωή στον Δήμο μας
Η Α.Δ. είναι το αν αυθαίρετο δικαίωμα
κάθε ανθρώπου στον αυτοπροσδιορισμό, στο να επιλέγει τον τρόπο ζωής του, να
συμμετέχει ισότιμα στην κοινωνία και τη ζωή. Όταν ένας άνθρωπος διαβιεί σε
συνθήκες αναπηρίας, αυτό το δικαίωμα μπορεί να καταπατηθεί από τον τρόπο
οργάνωσης της κοινωνίας, που δεν του δίνει το περιθώριο να κινηθεί, να
εργαστεί, να μορφωθεί, ή από τα πιστεύω της, που τον αποκλείουν από πτυχές της
οικογενειακής, πολιτικής, κοινωνικής, επαγγελματικής και ερωτικής ζωής.
Εδώ η Α.Δ., ως φιλοσοφία, έρχεται να καταρρίψει αυτές τις πεποιθήσεις, ενώ ως
θεσμοθετημένο μέτρο των κρατών που την εφαρμόζουν δίνει τα μέσα σε κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως αναπηρίας, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να επιλέξει
το πού, πώς και με ποιους θα ζήσει ώστε να έχει πλήρη ισότιμη συμμετοχή στην
κοινωνία.
Επιστρέφω στα του Δήμου μας
περιγράφοντας μία μέρα στην τοπική κοινωνία ...
Σηκώνομαι το πρωί ( αν ήμασταν Ευρωπαϊκή χώρα- σ.σ: δεν θεωρώ την Ελλάδα Ευρωπαϊκή
Χώρα από τον τρόπο που χειρίζεται τα θέματα των ΆμεΑ- θα ζητούσα την βοήθεια
του προσωπικού μου βοηθού, στην Ελλάδα όμως, μπορείς να έχεις, μόνο μέσω ιδίων
πόρων άρα πρέπει να δουλεύεις,- όοοχι δεν ήμαστε πλούσιοι όπως μας παρουσιάζουν
στις ταινίες..- η οικονομική κρίση με πέταξε εκτός επαγγελματικού στίβου,
επομένως ελλείψει χρημάτων χρέη εκτελεί η οικογένεια μου.
Αφού ετοιμαστώ κάθομαι στο καρότσι μου για να ξεκινήσω εξωτερικές δουλειές...
Στο Δήμο μας είναι καλύτερα να κάνεις τις εξωτερικές δουλειές πεζός καθώς οι
θέσεις στάθμευσής αυτοκίνητου για ΑμεΑ, αν και μεγαλύτερος Δήμος στην Αττική,
μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, είναι δε, μόνιμα κατειλημμένες. ( Από ΑμεΑ
ή μη δεν γνωρίζω)
Δεν έχουν όλα τα πεζοδρομία του δήμου ράμπες, ώστε να είναι προσβάσιμα και να
τροχηλατείς πάνω σε αυτά.
Κατεβαίνω στον δρόμο όπου έχει
λακκούβες και σαμαράκι, οι κραδασμοί δεν απορροφούνται από το καροτσάκι μου
καθώς είναι φτιαγμένο με βάσει τις εγκαταστάσεις και ρυθμίσεις, συνθήκες που
υπάρχουν στο εξωτερικό για τα ΆμεΑ και όχι τις συνθήκες στην Ελλάδα έτσι τις
δέχομαι στο σώμα που πονάει... Κατευθύνομαι σε ένα από τα ελάχιστα προσβάσιμα
σούπερ μάρκετ στο Μενίδι και μπροστά από την ράμπα του πεζοδρομίου είναι
σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο, πάνω στο πεζοδρόμιο ακόμη ένα αυτοκίνητο, και πιο
κάτω στο ίδιο πεζοδρόμιο ένα δέντρο... !!! Για νιοστή φορά εύχομαι να είχε
εφευρεθεί ένα καρότσι με φτερά για να παρακάμπτω όλη αυτή την παρεμπόδιση αλλά
φευ...
Δοκιμάζω να ανέβω πάνω από άλλο σημείο του πεζοδρομίου αλλά είναι πολύ ψηλό από
την πίεση στραβώνει η ρόδα και βρίσκομαι φαρδιά πλατιά κάτω...
Για να πας σε τοπικούς φορείς ( Εφορία, ή Τράπεζα) πρέπει να τους πάρεις πρώτα
τηλέφωνο για να σου ανοίξουν την πίσω πόρτα...Στο εξωτερικό το 98% των κτιρίων
είναι προσβάσιμα σε όλους υπάρχει μια πόρτα για το κοινό η μπροστά!!!
Το Δημαρχείο (που δεν διαθέτει αναπηρική τουαλέτα) αν και σχετικά νεόδμητο.
Η εκκλησία της ενορίας που ανήκω έχει πίσω ράμπα..
Στην εξυπηρέτηση ισχύει η προτεραιότητα. Η συμπεριφορά είναι καλή αν και
κάποιες φόρες, που ενώ είμαι σε διάλογο με υπάλληλο εκείνος απευθύνει την
απάντηση του στο άτομο που με συνοδεύει και όχι εμένα!!!!!!!!!!!!!!!!! Τώρα
τελευταία αποφάσισα ότι τα προσωπικά τους στερεότυπα είναι δικό τους θέμα που
δεν το προκάλεσα εγώ.
Το απόγευμα αποφασίζω να πάω για καφέ στην πλακόστρωτη κεντρική Πλατεία
Μενιδίου (ωραίο το πλακόστρωτο στο μάτι άλλα αν χρησιμοποιείς καρότσι
υποφέρεις) όπου οι καφετέριες βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο και θεωρούνται
επιεικώς προσβάσιμες...
Αν πάω σε άλλη περιοχή και χρησιμοποιήσω λεωφορείο για παράδειγμα, τις
περισσότερες φορές δεν θα δουλέψει η ράμπα ούτε θα υπάρχει ολόκληρη ζώνη
ασφαλείας (οι περισσότερες είναι ξηλωμένες...)και κάποιοι οδηγοί, θα μου
ζητήσουν αγενώς και παρανόμως να μην ξαναχρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς
άλλα να προτιμώ ιδιωτικό αυτοκίνητο!!! Το ίδιο ισχυρίζονται και κάποιοι
αυτοκινητιστές...
Θεός φυλάξει και χρειαστώ να χρησιμοποιήσω τουαλέτα... Μόνο σε σταθμούς του
μετρό και μετά πρέπει να ξέρω ποία καταστήματα έχουν... Για δημόσια ούτε
λόγος...
Γυρίζω σπίτι κάπως έτσι τελειώνει η μέρα και αν και μπορώ να μιλάω ατελείωτα
για αυτά, ο χρόνος για την παρουσίαση τελειώνει έτσι σας αφήνω αφού περιέγραψα
μόνο μερικά βασικά προβλήματα...
Η Αναπηρία δεν θα ήταν πρόβλημα αν ο Δήμος, το Κράτος, η κοινωνία φρόντιζε να
ασχοληθεί σοβαρά με ενημέρωση και παροχή ουσιαστικής παιδείας στους πολίτες
της, ώστε να εξαλείψει τα περισσότερα εμπόδια που προαναφέρθηκαν
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε
Νικολέτα Λάσκαρη
Ψυχολόγος
Master Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας
Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου