Οι τσιγγανοπατέρες είναι η ρίζα του προβλήματος...

AΡΓΥΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν χρειάζεται, μετά από τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ, να ανακαλύψουμε το μπαρούτι, για να προτείνουμε την αυτονόητη  λύση, που θα μπορούσε να δώσει ελπίδα στις τσιγγανοκρατούμενες περιοχές, των Δήμων Αχαρνών, Άνω Λιοσίων και Ζεφυρίου. Παρόλο που είναι μάλλον αδόκιμο να προσεγγίζονται τα κοινωνικά προβλήματα με τέτοια ορολογία, η μάλλον ενδεδειγμένη λύση είναι ο περίφημος συνδυασμός, καρότου και μαστιγίου. Το καρότο είναι τα στοχευμένα κοινωνικά προγράμματα, που θα βοηθήσουν τους τσιγγάνους να αντιμετωπίσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα και να συμβιώσουν με τους υπόλοιπους κατοίκους, διατηρώντας την ιδιαιτερότητά τους. Που θα στρέφουν τους ανήλικους στην εκπαίδευση και τους ενηλίκους στη δια βίου μάθηση και στην επαγγελματική κατάρτιση. Που θα διασφαλίζουν την πρωτοβάθμια περίθαλψη και την κοινωνική πρόνοια. Που θα αντιμετωπίσουν το στεγαστικό τους πρόβλημα. Όμως, ταυτόχρονα με το καρότο, χρειάζεται και το μαστίγιο, που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει πως πρέπει να ισχύσει για τους τσιγγάνους, ό,τι και για τους υπόλοιπους πολίτες. Οφείλουν κι αυτοί να τηρούν το ωράριο κοινής ησυχίας, τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και τις υγειονομικές διατάξεις καθώς και τις διατάξεις για την καταπολέμηση του παραεμπορίου και της αυθαίρετης δόμησης. Δεν τίθεται, φυσικά, θέμα συμμόρφωσης στον ποινικό κώδικα. Είναι αυτονόητο ότι απαγορεύεται, στον καθένα, να εμπορεύεται ναρκωτικά, να κατέχει ή να χρησιμοποιεί όπλα και να περιφρονεί την περιουσία και την τιμή των συνανθρώπων του. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Μόνο που για να γίνουν πράξη πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση και οργανωμένες κρατικές υπηρεσίες. Που να παρακολουθούν την πιστή εφαρμογή των προγραμμάτων αλλά και των απαγορευτικών διατάξεων του νόμου και να συνεργάζονται μεταξύ τους για τη λύση των πρακτικών προβλημάτων. Και που, το κυριότερο, να απευθύνονται σε κάθε τσιγγάνο, ατομικά, όπως σε κάθε άλλο πολίτη, χωρίς δηλαδή την διαμεσολάβηση των περίφημων τσιγγανοπατέρων. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος. Στην παρεμβολή των «προβεβλημένων» μελών της τσιγγάνικης κοινωνίας, που λυμαίνονται τις κοινωνικές παροχές του κράτους προς τους τσιγγάνους και αποκτούν ισχύ και πλούτο εξασφαλίζοντας την πρόσβαση των υπολοίπων στους μανδαρίνους της πολιτικής , της δημόσιας διοίκησης και της δικαστικής εξουσίας. Οι τσιγγανοπατέρες ανοίγουν τους διαύλους, μέσω των οποίων κατευθύνεται στους κρατικούς παράγοντες, για την παροχή κάλυψης, ένα μεγάλο μερτικό από την παράνομη δραστηριότητά τους. Είναι εκείνοι που καθορίζουν τους όρους της πολιτικής συναλλαγής με τους, εκάστοτε, πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες. Επομένως, δεν αρκούν τα κοινωνικά προγράμματα κι η πιστή εφαρμογή των νόμων, για να υπάρξει αύριο στις παραδομένες, στο έλεος των τσιγγάνικων συμμοριών, συνοικίες της περιοχής. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην κρατική συναλλαγή με τους τσιγγανοπατέρες, οι οποίοι διαθέτουν ιδιωτικούς στρατούς, ζουν, σαν μεγιστάνες, σε πολυτελείς επαύλεις και κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα, κρυμμένοι, συνήθως, πίσω από εταιρίες-φαντάσματα. Έχει τη βούληση και τα κότσια να κάνει κάτι τέτοιο, το δαιδαλώδες και διεφθαρμένο σύστημα που δημιούργησε, προς ίδιον όφελος, αυτή την κατάσταση; Θα ήταν αφέλεια να το πιστέψουμε...