Η παράσταση παρασύρει γλυκά τον θεατή στον κόσμο μιας ιδανικής παιδικής ηλικίας, γεμάτης χαρά, αρμύρα, ήλιο, αγκαλιά και, φυσικά, όνειρα.
«Κι αν δεν θυμόμαστε τα όνειρά μας;» ρωτά το κορίτσι.
«Μπορούμε να τα φτιάξουμε, ποιος μας εμποδίζει;» απαντά η μητέρα.
Κι αν δεν μπορούμε να δούμε όνειρα; Υπάρχει πάντα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να μας καλοδεχτεί στα δικά του. Και έτσι, η κόρη καλοδέχεται τη μητέρα στο όνειρό της για ένα μικρό σύννεφο που ήθελε να κατέβει στη γη για να γίνει ένα μαζί της.
«Να δώσει ό,τι έχει και να ενωθεί με ό,τι υπάρχει και να γίνει κάτι νέο και πιο μεγάλο από μόνο τον ίδιο του τον εαυτό».
Με δύο φράσεις το σύννεφο συμπυκνώνει ολόκληρο το νόημα της ζωής. Από το εγώ στο εμείς. Είτε αυτό αφορά δυο συντρόφους, είτε ένα κοινωνικό σύνολο, είτε εμάς και τη σχέση μας με τη φύση ή τη σχέση μας με τον πλανήτη. Και το μεγάλο, σοφό σύννεφο (με την ηχογραφημένη μοναδική φωνή του Γιώργου Κωνσταντίνου) υποδεικνύει στο μικρό δύο διαφορετικούς δρόμους για να πετύχει τον σκοπό του. Έναν από τη στεριά, πιο σύντομο μα μυστηριώδη, καθώς κρύβει ένα «αλλά» ανεξερεύνητο και ενδεχομένως ανησυχητικό. Και έναν από τη θάλασσα, πιο μακρύ μα σίγουρο και χωρίς εκπλήξεις. Πράγματι χωρίς;
Το σύννεφο, νιώθοντας δέος μπροστά στο «αλλά», διαλέγει τον μακρύ και σίγουρο δρόμο, που όμως απαιτεί μεγάλη αναμονή και υπομονή. Βέβαια, ο χρόνος της αναμονής δεν περνά σε αδράνεια, όπως ποτέ δεν περνά αδρανώς ο χρόνος. Η διαδρομή από τη θάλασσα του επιφυλάσσει ένα σωρό συναντήσεις, που το διδάσκουν πολλά για τη φύση των ανθρώπων.
Ο αέρας το μαθαίνει για τις αλλαγές της διάθεσής τους, που στο κρύο και στο σκοτάδι του χειμώνα γίνεται εσωστρεφής και απόμακρη, μα ανθεί με την έλευση της άνοιξης, γεμάτη επιθυμία να νιώσει και να διεγερθεί με όλες της τις αισθήσεις.
Το θέατρο γεννιέται αβίαστα όπως ένα σύννεφο και βλασταίνει παντού όπως ένας σπόρος, μας αγκαλιάζει ως θεατές και με τρόπο μαγικό γινόμαστε μέρος του όλου του.
Ο ήλιος το μαθαίνει για τις ματαιωμένες προσδοκίες των καλοκαιρινών διακοπών. Για τις ματαιωμένες προσδοκίες γενικώς όταν μετακινούμε ολοένα τις επιθυμίες μας σε έναν «ιδανικό» χρόνο για την πλήρωσή τους.
Το φεγγάρι το μαθαίνει για τις αγωνίες των παιδιών, αγωνίες που τρέφονται από το σκοτάδι της νύχτας που εκείνο δεν μπορεί να σκορπίσει με το λιγοστό φως του.
Και όταν το σύννεφο πέφτει επιτέλους και γίνεται ένα με τη θάλασσα, άλλοτε εξερευνά τα βάθη της γνωρίζοντας τα υπέροχά πλάσματά της και άλλοτε πλατσουρίζει στα ρηχά πιτσιλίζοντας τα μικρά παιδιά και κρυφακούοντας συζητήσεις που του μαθαίνουν το νόημα της αγάπης. Το δόσιμο στο τώρα και την προσφορά που δεν χωρά αναβολή, καθώς «το μόνο που ταιριάζει στην αγάπη είναι το πάντα».
Εκεί, σ’ αυτή την παραλία, το σύννεφο θα γνωρίσει την αγάπη. Για ένα κορίτσι που το χρειάζεται και το σύννεφο μένει μαζί του, μέχρι το κορίτσι να νιώσει σιγουριά και να αποχωριστεί όλες του τις βοήθειες.
Και όταν κι αυτό συντελείται, το σύννεφο ξέρει ότι έχει έρθει η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του. Μα όσο κι αν νομίζει ότι τα έχει δει όλα, υπάρχει και κάτι ακόμα. Αυτό που επιθυμούσε από την αρχή. Το σύννεφο δεν φοβάται πια το ανησυχητικό «αλλά» της στεριάς, γιατί με το ταξίδι του στη θάλασσα έχει δυναμώσει. Με την πρώτη βροχούλα πέφτει και επιτέλους ζει το όνειρό του. Ενώνεται με τη γη και τον αέρα, το φως του ήλιου και την ομορφιά του φεγγαριού, έχοντας για λίπασμα τις ιστορίες του και την αγάπη που το έθρεψε. Και γίνεται πράγματι κάτι νέο και πιο μεγάλο από τον εαυτό του. Ένα φυτό που μεγαλώνει και θεριεύει.
Πολύ σύντομα έρχεται αντιμέτωπο με αυτό το «αλλά», που τόσο το είχε ανησυχήσει. Αναγνωρίζει τη φύση και το πεπρωμένο του, που το προορίζει να μένει ριζωμένο εκεί, ανθεκτικό στον χρόνο, ατενίζοντας τη φύση των ανθρώπων που είναι η συνεχής αλλαγή, από τη βλάστηση στην ανάπτυξη, στη φθορά και στον μαρασμό. Το δικό τους ταξίδι στον κόσμο μέλλεται πιο σύντομο. Το σύννεφο, που τώρα έχει γίνει φυτό, ξέρει ότι μια μέρα θα πρέπει να αποχαιρετήσει τα πρόσωπα που αγάπησε, όπως θα αποχαιρετά τα άνθη του μέχρι κάποτε να ολοκληρωθεί και ο δικός του κύκλος.
Μέσα από αυτό το αλληγορικό ι-δανικό όνειρο που μπλέκεται με τη ζωή, μαμά και κόρη συνομιλούν για την ανθρώπινη φθαρτή φύση και το ταξίδι της ζωής, που μετουσιώνεται σε κάτι μεγαλύτερο και γίνεται δύναμη δημιουργική.
Οι τέσσερις νέες ηθοποιοί, η Ρωξάνη Καρφή, η Χριστίνα Χαλκιά, η Δανάη Τσιρώνη και η Ελένη Τσιναρέλη, που ερμηνεύουν τους ήρωες της ιστορίας, παρασύρουν μικρούς και μεγάλους θεατές με το κέφι τους, τις μελωδικές φωνές και την ευαισθησία τους. Το σύννεφο εύθραυστο και ευάλωτο, μα ταυτόχρονα τολμηρό και πεισματάρικο. Τα υπόλοιπα κορίτσια εναλλάσσονται με κέφι και ζωντάνια στους ρόλους υποδυόμενες ανθρώπους και πλάσματα ή φυσικά φαινόμενα με την ίδια ευκολία και χάρη, δίνοντάς τους μια ξεχωριστή πνοή.
Η σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη μαζί με την πρωτότυπη μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και τα σκηνικά και τα κουστούμια της Ματίνας Μέγκλα δημιουργούν μια παράσταση καλοκουρδισμένη και εμπνευσμένη στις λεπτομέρειές της, η οποία αποτελεί ένα πραγματικό σχολείο για εκπαιδευτικούς και όχι μόνο, καθώς φανερώνει ότι με απλά αντικείμενα ή αξεσουάρ, ήχους, μελωδίες και φωτισμούς, μια γυμνή σκηνή μπορεί να μεταφερθεί σε τόπους βγαλμένους από τα παραμύθια, κόσμους φανταστικούς ή μυθικούς. Οι μεταμορφώσεις συντελούνται με ένα κλείσιμο του ματιού, με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, θυμίζοντάς μας ότι η θεατρική σύμβαση δεν χρειάζεται πολλά, ούτε περιττά. Το θέατρο γεννιέται αβίαστα όπως ένα σύννεφο και βλασταίνει παντού όπως ένας σπόρος, μας αγκαλιάζει ως θεατές και με τρόπο μαγικό γινόμαστε μέρος του όλου του.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου