Της Εύης Τριανταφύλλου
Στο άκουσμα της είδησης ότι έφυγε από τη ζωή η συμμαθήτριά μας Νίνα Πρινιόλου, με κυρίεψε βαθιά θλίψη, όπως εξάλλου και όλη την τοπική κοινωνία, τους οικείους, τους συμμαθητές και όσους την γνώριζαν.
Η Νίνα ήταν ένα παιδί καλοκάγαθο που ήξερε να κοιτάζει τους άλλους κατάματα. Με αυτά τα δικά της υπέροχα μοναδικά μάτια, που είχαν μια γαλαζοπράσινη ειλικρίνεια. Ένα ανεπιτήδευτο βλέμμα που φώναζε τις λέξεις “φιλία”, “αγάπη”, “αλήθεια!”
Την είχα χάσει, έτσι όπως δυστυχώς χανόμαστε πολλές φορές με συμμαθητές και φίλους, με οικεία πρόσωπα που αγαπάμε...
Ίσως να φταίει η σκληρή καθημερινότητα, ο αδυσώπητος χρόνος και οι υποχρεώσεις της ζωής, που μας απομακρύνουν, ακόμα κι όταν ζούμε στον ίδιο τόπο…
Τη βρήκα μέσα από τη σελίδα της στο face Book.
Και δεν έχω καλύτερο τρόπο να την αποχαιρετήσω πάρα μόνο μέσα από ένα δικό της συγκλονιστικό κείμενο που δημοσίευσε εκεί…
"Ξημέρωμα Κυριακής 8 Οκτωβρίου 2017 ώρα Ελλάδος 3:30 π.μ
Ξυπνάω από τα αλλόκοτα όνειρα μου με μια πίκρα μα και νοσταλγία. θέλω να γράψω,θέλω να μιλήσω με τον μόνο τρόπο που ξέρω.
Οι ψυχές με περιτριγυρίζουν νιώθουν την ανάγκη μου. Η νύχτα δεν με τρομάζει ήταν πάντα φίλη μου γνώριμη και πιστή.
Ίσως να έχεις δίκιο Μαρία μου φίλη και συμμαθήτρια μου που μαζί είπαμε το πρώτο τραγούδι μπροστά σε κοινό στο αμφιθέατρο του σχολείου και σηκώθηκε όλη η αίθουσα φωνάζοντας αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου.
Εμείς είμαστε άραγε υπεύθυνοι για την ζωή μας; Ίσως όχι!
Δεν παραπονιέμαι. Το αντίθετο η ζωή μου τα έχει δώσει όλα απλόχερα. Ποιος δεν θα ήθελε σήμερα να είναι δημόσιος υπάλληλος να έχει τον μισθό του (αυτόν που απέμεινε) βρέξει χιονίσει.
Εγώ Μαρία μου δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Συχαίνομαι την τεχνολογία τα gadget και όλες αυτές τις αηδίες που έβαλαν με το ζόρι στην ζωή μας.
Θέλω πίσω την ψυχή μου !!!! θέλω πίσω τους αγαπημένους μου φίλους που άλλοι χάθηκαν και άλλοι μεταλλαχτήκαν. θέλω πίσω τα παιδικά μου χρόνια μαζί με τις σκιές τους ,τα καλοκαίρια να ξυπνάω το πρωί με τους ψαράδες και να ρίχνουμε τα δίχτυα με τα καΐκια και τα γριγρί, να βλέπουμε όλοι μαζί την αυγή και να τρώμε όλοι σε ένα πιάτο την κακαβιά. Να δω ξανά τις γυναίκες με τα κιτρινόμαυρα μαντίλια να πλένουν τα ρούχα στην πηγή και εγώ να πίνω νερό να ξεδιψάω, να γυρίζω ξυπόλητη και να μαζεύω κοχύλια , να μιλάω με τα άγρια περιστέρια στις σπηλιές.
Θέλω το παλιό μου ZODIAC και το ψαροντούφεκο με την τρίαινα που μου χάρισε ο πατέρας μου, τις καταιγίδες και τις αστραπές που φώτιζαν τον ουρανό, το νερό να τρέχει κάτω από την σκηνή μας, την φουρτούνα και τις βρισιές του πάτερα μου που τα έβαζε με τον καιρό.
Θέλω να ξαναδώ τα σπιτάκια των ψαράδων με τα δίχτυα απλωμένα στις κάτασπρες μάντρες.
θέλω το παιδί μου να τα δει όλα αυτά να ζήσει να μην γίνει ζόμπι.
Με σκοτώνει η κάθε μέρα που αναγκάζομαι να φοράω την μάσκα του τρόμου και να υποκρίνομαι ότι είμαι κάτι άλλο.
Όχι δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω !
Μου είπε κάποια φίλη κάποτε, να κάνεις παρέα με αητούς για να σε μάθουν να πετάς ψηλά και της απάντησα , τον ίδιο τον αητό ποιος θα τον μάθει να πετά ,αυτοί ? που τους άφησε και τους γκρέμισαν ?
Ζητάω πολλά και το ξέρω μα αυτή είμαι.
Είμαι ρομαντική και με λένε Νίνα."
Η Νίνα γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1969 κι έφυγε νωρίς…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου