Ηταν μια φορά κι έναν καιρό ένα πανέμορφο βουνό που το λέγανε Πάρνηθα. Στις καταπράσινες πλαγιές, τις δασωμένες χαράδρες και τα ρουμάνια του με τις ονομαστές δροσερές πηγές, φώλιαζαν άγρια ζώα και πουλιά και φύτρωναν σπάνια βότανα και πολύχρωμα λουλούδια. Στις κορφές του, εκεί που οι αρχαίοι είχαν αφιερώσει βωμό στον Σημαλέο Δία, υπήρχαν μόνο η εκκλησούλα της Αγίας Τριάδας, το σανατόριο για τους φυματικούς και το ορειβατικό καταφύγιο. Στα βατά πλατώματά του κατασκήνωναν τα καλοκαίρια οι παλιοί Μενιδιάτες, τα φημισμένα ορειβατικά μονοπάτια του τα διάβαιναν φυσιολάτρες οδοιπόροι κι οι ταλαίπωροι Αθηναίοι ανέβαιναν για ν’ αναπνεύσουν άφθονο και καθαρό ελατίσιο αέρα με τα παλιά λεωφορεία που αγκομαχούσαν στον φιδωτό ανηφορικό δρόμο.
Αρχές του 60 χτίστηκε στην κορυφή Μαυροβούνι ( τότε λόγω του σκούρου χρώματος των ελάτων, σήμερα κατάμαυρο απ’ τη φωτιά) το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο MONT- PARNES, μετέπειτα καζίνο με όλες τις συνέπειες για την τοπική κοινωνία. Εγκαταστάθηκε και το πρωτοποριακό για την εποχή τελεφερίκ κι ο δρόμος για την Πάρνηθα γέμισε από ταβέρνες. Μετά δε το 81 με πρωτοβουλία του συμπολίτη μας τότε υπουργού του ΠΑΣΟΚ Στάθη Γιώτα διαμορφώθηκαν στη Μόλα ωραιότατες εγκαταστάσεις αναψυχής που σήμερα δυστυχώς ρημάζουν. Και τα Σαββατοκύριακα πλήθος κόσμου ανέβαινε στο βουνό είτε για να παίξει χιονοπόλεμο το χειμώνα είτε να βιώσει την ιεροτελεστία της άνοιξης κάτω απ’ τα σκιερά έλατα.
Κι όμως εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν πήρε φωτιά, έσποζε στο λεκαοπέδιο πανέμορφη κι ανέγγιχτη. Κι ας φύσαγε και τότε ο επάρατος «Πολυδώρειος» στρατηγός – άνεμος, κι ας μην είχαμε εναέρια μέσα ούτε και πολλά επίγεια. Θυμάμαι τα βράδια τα καλοκαίρια στους Θρακομακεδόνες που χαζεύαμε τα κόκκινα φώτα από τις πυροσβεστικές που ανεβοκατέβαιναν στο δρόμο για την κορυφή του βουνού. Κι αναπνέαμε το μυρωμένο αεράκι που κατέβαζε η χαράδρα της Χούνης έχοντας στους ώμους ζακέτες γιατί λειτουργούσε σαν ιδανικό φυσικό αιρκοντίσιον. Δροσερό αεράκι κατέβαζε, ποτέ νερό κι όμως σήμερα την καταστρέφουν με το δήθεν αντιπλημμυρικό έργο και δεν μιλάει κανείς!
Τώρα πια όλα αυτά είναι ανάμνηση παλιά. Στις 28 Ιουνίου 2007, μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε 25.000 από τα περίπου 35.000 στρέμματα δασικής έκτασης του δρυμού της Πάρνηθας. Αφάνισε περίπου 10.500 στρ. πευκοδάσους, 21.800 στρ. ελατοδάσους και 4.300 στρ. μακκίας. Το ελατόδασος κάηκε κατά τα 2/3 του. Σπάνια φυτά του οικοσυστήματος της Πάρνηθας χάθηκαν, μάλλον για πάντα. Συνολικά κάηκαν 56000 στρέμματα από τα 300.000 της συνολικής έκτασης του βουνού . Ακολούθησαν οι πυρκαγιές του2021 και η πρόσφατη λες και κάποια δύστηνος μοίρα ζήλεψε την ομορφιά του περήφανου βουνού κι έχει βαλθεί να τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπερη.
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ; Ολοι, λαός και κυβερνήσεις διαχρονικά. Το ξέρουμε ενδόμυχα αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε κι αρκούμαστε κάθε φορά στο ίδιο έργο θεατές να χύνουμε υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα.
Αχ, Πάρνηθα! Αραγε είχε οραματιστεί και τη δική σου φρικτή μοίρα ο Τ. Σ. Ελλιοτ όταν έγραφε προφητικά όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές στην περίφημη ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ του:
«…….Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε
Με λίγη υπομονή
Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια
Βράχια χωρίς νερό κι ο άμμος του δρόμου
Του δρόμου που ξετυλίγεται στα βουνά
Που είναι βραχόβουνα χωρίς νερό
Αν είχε νερό εδώ –πέρα θα στεκόμασταν να πιούμε
Μέσα στα βράχια πώς να σταθούμε πώς να στοχαστούμε
Ξερός ο ιδρώς και τα πόδια μες τον άμμο
Αν είχε τουλάχιστον νερό στο βράχο
Στόμα νεκρό του βουνού με σάπια δόντια που δεν μπορεί να φτύσει
Εδώ κανείς δεν μπορεί να σταθεί ούτε να πλαγιάσει ούτε να καθίσει
Δεν έχει μηδέ σιωπή μέσα στα βουνά
Δεν έχει μηδέ μοναξιά μέσα στα βουνά
Μόνο κόκκινα πρόσωπα βλοσυρά σαρκάζουν και γρυλίζουν
Μέσα απ’ τις πόρτες ξεροσκασμένων λασποκαλυβιών ….
Ποια είναι η πολιτεία πέρα απ’ τα βουνά
Σκάζει, ξαναγεννιέται, θρουβαλιάζεται μες στο μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι πέφτουν
Ιερουσαλήμ , Αθήνα, Αλεξάντρεια, Βιέννη, Λόντρα
Ανύπαρχτες …»
( Μετάφραση Γιώργου.Σεφέρη)
Θρακομακεδόνες, 31-8-2023
Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου