Περί τα τέλη Ιουλίου ξεκίνησα να ανανεώσω την άδεια οδήγησης . Συγκέντρωσα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, τα υπέβαλα ηλεκτρονικά, πλην όμως μου ζητήθηκε να βγάλω νέα αστυνομική ταυτότητα γιατί η ημερομηνία γέννησής μου στα αρχεία της Ασφάλειας προφανώς εξαιτίας κάποιου υπηρεσιακού λάθους δεν συμφωνούσε με εκείνην του ΑΦΜ που ήταν και η σωστή. Επειδή δε, δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθεί ηλεκτρονικά, χρειάστηκε και η ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς μου λες κι οι Δήμοι εκδίδουν τα σχετικά πιστοποιητικά χωρίς επίσημα στοιχεία!
Εφοδιασμένη με τα απαραίτητα πηγαίνω πριν 10 μέρες στις 8 π.μ. στο παράρτημα ασφαλείας Μενιδίου και βρίσκομαι μπροστά σε μια τραγελαφική κατάσταση. Πλήθος κόσμου διαφόρων ηλικιών να συνωστίζονται σε μια εντελώς ακατάλληλη αίθουσα με ελάχιστες ξεκοιλιασμένες καρέκλες και το μηχάνημα για έκδοση αριθμών προτεραιότητας εκτός λειτουργίας. Υπάρχει μόνο ένας αυτοσχέδιος χειρόγραφος κατάλογος αναμενόντων. Με πληροφορούν ότι δεν προλαβαίνω να εξυπηρετηθώ και φεύγω άπρακτη.
Την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα τα ίδια, καθώς σχεδόν όλοι οι ενδιαφερόμενοι είχαν πάει αξημέρωτα να πιάσουν σειρά! Την τέταρτη μέρα το απόγευμα πηγαίνω μία ώρα νωρίτερα από το προβλεπόμενο ωράριο (1400-1900) και εγγράφομαι ως 19η στον αυτοσχέδιο πίνακα. Ο υπεύθυνος αξιωματικός μας πληροφορεί ότι θα εξυπηρετήσει το πολύ 15 άτομα. Επιχειρώ να μιλήσω με τον κ. Διοικητή, δεν τον βρίσκω, απευθύνομαι στον αξιωματικό υπηρεσίας μήπως και μπορεί να γίνει κάτι για να εξυπηρετηθούμε συντομότερα και παίρνω την απάντηση ότι δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε, απλά « όποιος δεν επείγεται να βγάλει νέα ταυτότητα να φύγει και να έρθει άλλη μέρα»! Επιστρατεύω όλα τα αποθέματα υπομονής μου και αποφασίζω να περιμένω ευελπιστώντας ότι κάποιοι θα βαρεθούν και θα φύγουν και για καλή μου τύχη μια ευγενής κυρία συγκινείται από τα άσπρα μου μαλλιά και μου παραχωρεί την καρέκλα της.
Το ίδιο σκηνικό απείρου κάλλους όπως και τις προηγούμενες ημέρες. Ηλικιωμένες όπως εγώ με νερά και βεντάλιες στο χέρι, καθώς δεν υπάρχει κλιματισμός κι ο αέρας μπαίνει καυτός από το μοναδικό ανοικτό παράθυρο μιας μεγάλης τζαμαρίας που λειτουργεί σαν συλλέκτης φωτοβολταϊκού, μικρά παιδιά να τρεχοβολάνε σαν σε παιδική χαρά , βρέφη στα καρότσια να κλαίνε, γκρίνιες, διαμαρτυρίες, αψιμαχίες. Κάνουν την εμφάνισή τους και κάποιοι εφοδιασμένοι με ιατρικά πιστοποιητικά περί «καρκινοπάθειας» για να παρακάμψουν τη σειρά. Κάποιοι εξυπηρετούνται, κάποιων άλλων οι γνωματεύσεις αποδεικνύονται «μαϊμού» και φεύγουν άπρακτοι υπό τις αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων.
Οι ώρες παιρνούν βασανιστικά, ο ιδρώτας ποτάμι, τα νεύρα τεντώνονται και κάνει την εμφάνισή της η ελληνική Ερις μεταξύ κάποιων αψίκορων παρέα με την άλλη «Εriς» εκείνην του κορονοϊού που καραδοκεί να προσβάλει τους ταλαίπωρους συνωστισμένους. Εμφανίζονται και κάποιοι που είχαν έρθει, λέει, από το πρωί έγραψαν τα ονόματά τους κι έφυγαν για να μην περιμένουν σ’ αυτές τις συνθήκες και τότε αρχίζει το… ματς: « Πού πάτε κύριε ; - Εχω σειρά δεν βλέπεις το όνομά μου; - Ας ήσουν εδώ αφού έφυγες την έχασες- Μα ήμουν κάτω - Όχι δεν θα περάσεις, τώρα θα μπω εγώ που περιμένω εδώ μέσα - Βρε άνθρωπέ μου ήρθα πριν από σένα, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω , Πόντιος είσαι; - Ναι, Πόντιος και άγριος και μην τολμήσεις να κάνεις βήμα θα σφαχτούμε» ( Αχ, πού ΄σαι αείμνηστε Τραμπάκουλα, Χάρυ Κλιν!!) Φωνές, κακό, σπρωξίματα, ένα μωρό αρχίζει να τσιρίζει αλαφιασμένο, ο πατέρας του διαμαρτύρεται και ευτυχώς παρεμβαίνουν κάποιοι ψυχραιμότεροι και η συμπλοκή αποσοβείται. Για την ιστορία, προηγήθηκε ο Πόντιος…
Τελικά οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Κάποιοι απηύδησαν και αποχώρησαν οπότε ήρθε η σειρά μου κυριολεκτικά στο παρά πέντε, στις 18.55 ! Όταν άνοιξε η περίκλειστη πόρτα του αρμόδιου γραφείου – άνοιγε μόνο από μέσα – βρέθηκα από την κόλαση στον παράδεισο. Ένα άψογο κλιματιζόμενο γραφείο κι ένας ευγενέστατος αξιωματικός με εξυπηρέτησε άμεσα κι έφυγα κρατώντας ανακουφισμένη την πολυπόθητη νέα ταυτότητα ύστερα από βασανιστική αναμονή 7 ωρών, χώρια η άκαρπη εκείνη των προηγούμενων ημερών! Η προσωπική μου Οδύσσεια είχε λάβει τέλος.
Οι λόγοι αυτής της απαράδεκτης κατάστασης; Σύμφωνα με την αστυνομία η έλλειψη προσωπικού – ο αρμόδιος αξιωματικός ήταν μετακλητός από άλλη υπηρεσία- και ο ξαφνικός πολύ μεγάλος αριθμός αιτήσεων για νέα ταυτότητα που οφείλεται στην πρεμούρα πολλών «ψεκασμένων» συμπολιτών μας ν’ αποφύγουν το θρυλούμενο επάρατο «τσιπάκι» στις νέου τύπου ταυτότητες που αναμένεται να καθιερωθούν από το φθινόπωρο! Οπότε αν δεν ληφθούν σύντομα κάποια μέτρα προβλέπεται να δημιουργηθεί έξω από το οικείο αστυνομικό τμήμα ...κατασκήνωση μη εξυπηρετούμενων πολιτών ψεκασμένων και μη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εικόνα μας ως σύγχρονης Ευρωπαϊκής χώρας.
Αν δε ευσταθούν και κάποιες καταγγελίες για ενδεχόμενες ρουσφετολογικές παραβιάσεις της σειράς προτεραιότητας από την πίσω πόρτα, φοβάμαι πως θα πυροδοτηθεί ένα περαιτέρω εκρηκτικό μίγμα. Βλέπετε το καθεστώς των περιβόητων «3 ΜΙ» του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη, δυστυχώς επιβιώνει ακόμη. Τελικά φαίνεται πως τα πρώτα 200 χρόνια, τα δύσκολα, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, δεν ήσαν αρκετά και χρειάζονται τουλάχιστον άλλα τόσα για να πάψουμε να είμαστε …Βαλκάνια! Εγώ βέβαια αυτό δεν θα ζήσω να το δω. Μακάρι να τα καταφέρετε εσείς οι νεότεροι.
Καλό φθινόπωρο και καλό κουράγιο.
Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου