Θυμάμαι λοιπόν την εκκλησία μας την Αγία Τριάδα που ξεκίνησε να κτίζεται αρχικά με δαπάνες του Συνεταιρισμού Μακεδόνων και Θρακών, αλλά χρειάστηκε μεγάλος και μακροχρόνιος αγώνας για να φτάσει να γίνει ο περίλαμπρος ναός που καμαρώνουμε όλοι σήμερα.
Το σχέδιο του Ναού, πραγματικό κομψοτέχνημα, εκπόνησε ένας ειδικευμένος σε ναοδομήσεις αρχιτέκτων ονόματι Νικολαϊδης και τα χρήματα συγκεντρώθηκαν από ιδιωτικές εισφορές συνεταίρων, κατοίκων και διαφόρων δωρητών.
Τεράστια συμβολή στην ανέγερση είχαν ο αείμνηστος Χρ. Χρυσάφης – για κάθε μεσιτική πράξη που έκανε αποσπούσε από τους πελάτες του χρηματικό ποσό ή αγορά εκκλησιαστικού είδους για την Αγία Τριάδα – και οι αείμνηστες Στέλλα Βασιλειάδου ιδιοκτήτρια χρυσοχοείου και σημαίνον μέλος της Μακεδονικής Εστίας και η συνταξιούχος δασκάλα Ελένη Ραπτοπούλου, ο «Καρδινάλιος» όπως την αποκαλούσε ο Γιάννης Ανακέφαλος, για την συνεχή και ανιδιοτελή προσφορά και αφοσίωσή της στην εκκλησία μας. Την παράδοση της εθελοντικής προσφοράς στην Αγία Τριάδα συνέχισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα και πολλές άλλες συμπολίτισσές μας.
Ο Ναός εξοπλίστηκε με λατρευτικά αντικείμενα που προσέφεραν οι πρώτοι κάτοικοι. Π.χ. για την κολυμβήθρα κάποιοι έδωσαν τα μπακίρια τους, κάποιοι προσέφεραν εικόνες, καντήλια, στασίδια, ο αείμνηστος Α. Κολλάρος (πατέρας της Λίτσας Οικονομίδου ) έφτιαξε το πρώτο κουβούκλιο του Επιταφίου κλπ. Αυτόν τον πρώτο απλό Επιτάφιο, η αείμνηστη Χρυσούλα Σαββοπούλου, ονομαστή κεντήστρα, τον στόλιζε κάθε χρόνο μοναδικά κι ανεπανάληπτα, συνθέτοντας με πολύχρωμα λουλούδια ένα πραγματικό έργο τέχνης!
Και τη Μ. Παρασκευή τον συνοδεύαμε στην περιφορά ψάλλοντας τα εγκώμια από τις Συνόψεις με το φως των κεριών - πού φωτισμός στην Αριστοτέλους τότε – αναπνέοντας τα αρώματα από το θυμάρι, το σκίνο και το πεύκο που μοσκοβολούσαν φρεσκοπλυμένα από την πρωϊνή βροχούλα – τα πρώτα χρόνια, πάντα κάθε Μ. Παρασκευή το πρωϊ έβρεχε!
Μου έχει μείνει αξέχαστο το πρώτο μου Πάσχα στους Θρακομακεδόνες το 1963 όταν οι λιγοστοί τότε κάτοικοι πήγαμε όλοι μαζί σαν μια οικογένεια με το λεωφορείο του Συνεταιρισμού στον Άγιο Βλάση του Μενιδίου για την Ανάσταση και επιστρέψαμε με αναμμένες τις λαμπάδες και τα φαναράκια μας έχοντας μετατρέψει το λεωφορείο σ’ ένα παράδοξο φωτεινό μετέωρο που κινούνταν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του οικισμού για να μας πάει στα σπίτια μας.
Αρχικά η εκκλησία μας λειτουργούσε σαν ξωκλήσι. Κάποιες Κυριακές, με ενέργειες ενός συμπολίτη μας αξιωματικού της στρατιωτικής δικαιοσύνης ονόματι Μπράτσου, ερχόταν ένας στρατιωτικός Αρχιμανδρίτης ο οποίος έφερνε μαζί του και ψάλτη. Όταν δεν βρισκόταν ψάλτης τον αναπλήρωναν κάποιες καλλίφωνες κυρίες μεταξύ των οποίων ξεχώριζε η αείμνηστη Αριάδνη Στεφανίδου, η «Μαρία Κάλλας» όπως την αποκαλούσε ο επίσης αείμνηστος Γιάννης Ανακέφαλος -μέγας χιουμορίστας γαρ!. Ο ιερέας αυτός ήταν ένας εξαιρετικός λειτουργός, πολύ μορφωμένος που μας καθήλωνε με τις υψηλού θεολογικού και κοινωνικού επιπέδου ομιλίες του. Οταν όμως μετά την 21η Απριλίου 1967 έβγαλε έναν πύρινο λόγο περί ελευθερίας και καταπιεστών αρχόντων, δεν τον ξαναείδαμε…
Αργότερα άρχισαν να λειτουργούν στην Αγία Τριάδα διάφοροι ιερείς από τον Άγιο Βλάση Μενιδίου (μεταξύ αυτών ο συμπαθέστατος Παπά-Θεοδόσης, σωστό…πολυβόλο που τέλειωνε τους Χαιρετισμούς σε χρόνο μηδέν !) και η εκκλησία μας ήταν κυριολεκτικά κέντρο διερχομένων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά στην Αποκαθήλωση, είχαν στείλει ένα νεαρό παπά ο οποίος, όντας άπειρος, μπερδεύτηκε (περίπου σαν το γνωστό ανέκδοτο με το πρασόφυλλο δηλαδή) κι αντί για το Ευαγγέλιο της Αποκαθήλωσης διάβαζε, κάθιδρoς ο δυστυχής, ένα μακροσκελές άλλο, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει πολύ η ακολουθία, οπότε πήραν τηλέφωνο από τον Άγιο Βλάση γιατί ανησύχησαν!
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, η Αγία Τριάδα μεγάλωσε και στολίστηκε και αξιώθηκε μετά από αρκετές "περιπέτειες" να αποκτήσει μόνιμο ιερέα τον Παπα-Λάμπρο μας για τη διακονία του οποίου είναι περιττό νομίζω ν' αναφερθώ. Εύχομαι μόνο όταν θα φύγει με σύνταξη - κοντεύει μάλλον- να σταθούμε το ίδιο τυχεροί ως προς τον διάδοχό του.
Αυτά τα ολίγα .
Χρόνια πολλά με ΥΓΕΙΑ και ΕΙΡΗΝΗ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου