Μαριούπολη όπως Μεσολόγγι

 

Αυτές τις μέρες ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το δράμα του πολέμου στην Ουκρανία. Εμείς ειδικά οι Ελληνες – αν και όχι όλοι δυστυχώς- ως επανειλημμένα ομοιοπαθείς στο παρελθόν, έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία για τα όσα τραγικά διαδραματίζονται εκεί, ειδικά στη Μαριούπολη όπου και υπάρχει πολυπληθής ελληνική κοινότητα.

Προσωπικά, ακούγοντας τις μεταδόσεις των πολεμικών ανταποκριτών και διαβάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα από τη μαρτυρική πόλη, μου ήρθε στο νου η δική μας μαρτυρική πόλη το Μεσολόγγι, την ηρωϊκή έξοδο του οποίου θα γιορτάσουμε στις 26 του Απρίλη. Σταχυολόγησα λοιπόν κάποια σύγχρονα δημοσιεύματα που μοιάζουν ν’ αναβιώνουν 200 χρόνια μετά σαν ένα είδος «ζόμπι» των φρικτών ιστορικών καταγραφών της πολιορκίας της «ιερής πόλης» από αυτόπτες μάρτυρες όπως ο Κασομούλης και ο Μάγερ και τα παραθέτω.

ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ 2022

«Τουλάχιστον 1.582 άμαχοι έχουν σκοτωθεί στη Μαριούπολη, στη νοτιοανατολική Ουκρανία, ως αποτέλεσμα των ρωσικών βομβαρδισμών και του αποκλεισμού της πόλης επί 12 ημέρες, ανακοίνωσε σήμερα το δημοτικό συμβούλιο, με ανάρτησή του στο διαδίκτυο.
….Πόλεμος στην Ουκρανία: Κρύο και σκοτάδι στη Μαριούπολη – Τελειώνουν τρόφιμα και νερό

…Δεν είναι πια η Μαριούπολη, είναι μια κόλαση», είπε η Ταμάρα Καβουνένκο, 58 ετών. Οι Ρώσοι «εκτόξευσαν τόσες ρουκέτες», προσθέτει, «που οι δρόμοι είναι γεμάτοι με πτώματα αμάχων». «Όταν χιόνιζε, μαζεύαμε χιόνι και το λιώναμε για νερό. Όταν δεν χιόνιζε, βράζαμε νερό από το ποτάμι για να το πιούμε».

…«Ορισμένες φορές τα πτώματα έμεναν στο δρόμο για τρεις μέρες», προσθέτει, «η οσμή είναι έντονη στην ατμόσφαιρα και κανείς δεν ήθελε να το αισθάνονται αυτό τα παιδιά του».

….Τράπηκαν σε φυγή από την «κόλαση», από την πολιορκημένη πόλη της Μαριούπολης και περιγράφουν εικόνες με πτώματα να κείτονται στους δρόμους για μέρες. Πείνα, δίψα, τσουχτερό κρύο τις νύχτες που πέρασαν σε κελάρια με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν…».

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ 1826.

«Τον Απρίλιο του 1826 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την έναρξη της τελευταίας της πολιορκίας του Μεσολογγίου .Παρά τον ασφυκτικό κλοιό των τουρκοαιγυπτιακών δυνάμεων από ξηρά και θάλασσα, τις αλλεπάλληλες επιθέσεις και τη «βροχή» των 100.000 οβίδων που είχε σωριάσει τα πάντα σε ερείπια, οι επαναστατικές σημαίες κυμάτιζαν ακόμη υπερήφανα στις επάλξεις των τειχών.»

«Επανάσταση του 1821: Οταν οι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι έτρωγαν ποντίκια και νεκρούς για να ζήσουν. Στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 οι περισσότεροι θάνατοι προήλθαν από επιδημίες και όχι στο πεδίο των μαχών. Οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου μετά την εξάντληση των αποθεμάτων τροφίμων αναγκάστηκαν να καταναλώσουν όλα τα κατοικίδια ζώα που υπήρχαν, ενώ κάποιοι στην απόγνωσή τους κατέφυγαν στη νεκροφαγία. Έπιναν νερό από δεξαμενές που ήταν γεμάτες πτώματα.»

«Ο πόλεμος κράτησε – με διακοπές – σχεδόν τέσσερα χρόνια, κι όλοι μες στην πόλη είχαν συνηθίσει πια την αντάρα του. Γεννιούνταν, αγαπιούνταν ή πέθαιναν μέσα σ’ αυτή. Τόσο πολύ την είχαν συνηθίσει που, όπως α­ναφέρει ο Κασομούλης, όταν καμιά φορά, με την πολλή ζέστη τα μεσημέρια, σταματούσε για λίγο το «κανόνισμα», έπιανε τον κόσμο μια αθυμία, σαν κάτι να τους έλειπε. Ο πόλεμος δεν τους ήταν «εμπόδισμα» σχε­δόν σε τίποτε. Πήγαιναν στις εκκλησίες, έκαναν τις γιορτές τους, έβαζαν οι κοπέ­λες το καλό τους φόρεμα, «τον σέρσηγκα», τις Κυριακές, οι νέοι παντρεύονταν…»

Επιστολή Μάγερ: Η τελευταία γραπτή μαρτυρία από το πολιορκημένο Μεσολόγγι

«Τα βάσανα, τα οποία υπομένομεν, και μια πληγή την οποία έλαβα εις τους ώμους, δεν με εσυγχώρησαν μέχρι τούδε να σας διευθύνω τους τελευταίους μου ασπασμούς. Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε να τρεφώμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα και να πάσχωμεν όλα τα φρικτά αποτελέσματα της πείνης και της δίψης.

Η νόσος αυξάνει έτι μάλλον τας δεινοπαθείας, υπό των οποίων θλιβόμεθα. Χίλιοι επτακόσιοι τεσσαράκοντα των αδελφών μας ετελεύτησαν και περίπου των εκατό χιλιάδων σφαίραι κανονιών και βόμβαι, ριπτόμεναι από το εχθρικόν στρατόπεδον, κατεδάφισαν τους προμαχώνας μας και κατεκρήμνισαν τας οικίας μας.

Το δε ψύχος μάς ενοχλεί υπερβολικώς, καθότι είμεθα διόλου εστερημένοι από ξύλα της φωτιάς.
Με όλας τας στερήσεις ταύτας, είναι αξιοθαύμαστον θέαμα ο ένθερμος ζήλος και η αφοσίωσις της φρουράς μας. Πόσοι γενναίοι άνδρες μετ’ ολίγας ημέρας δεν θέλει είσθαι πλέον ειμή σκιαί, κατηγορούσαι ενώπιον του Θεού την αδιαφορίαν του Χριστιανικού κόσμου εις τον αγώνα, όστις είναι ο αγών της θρησκείας!

Οι Αλβανοί, όσοι παραίτησαν τας σημαίας του Ρεσίτ πασά, ηνώθησαν μετά του Ιμπραήμ.
Εν ονόματι όλων των ενταύθα ηρώων, μεταξύ των οποίων είναι και ο Νότης Μπότσαρης, ο Παπαδιαμαντόπουλος, και εγώ, όστις παρά της Ελληνικής Διοικήσεως εδιωρίσθην αρχηγός ενός στρατιωτικού σώματος, σας αναγγέλω την ενώπιον του Θεού ωρισμένην απόφασίν μας δια να υπερασπισθώμεν και την υστέραν σπιθαμήν της γης του Μεσολογγίου και να συνενταφιασθώμεν υπό τα ερείπια της πόλεως, χωρίς να ακούσωμεν πρότασίν τινα συνθήκης.

Η τελευταία μας ώρα ήγγικεν. Η ιστορία θέλει μας δικαιώσει και οι μεταγενέστεροι θέλουν ελεεινολογήσει την συμφοράν μας. Εγώ δε καυχώμαι, διότι εντός ολίγου το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου, μέλει να συμμιχθή με τα αίματα των ηρώων της Ελλάδος».

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα για να καταδειχθεί για άλλη μια φορά πως η ιστορία επαναλαμβάνεται καθώς ο άνθρωπος εξακολουθεί να συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους του σαν αγρίμι (homo, omini lupus est) όπως έλεγαν οι Λατίνοι. Και δυστυχώς κανένας «…ΙΣΜΟΣ», βουδισμός, χριστιανισμός, σοσιαλισμός κ.τ.λ. δεν κατάφερε μέχρι τώρα να απαλείψει εντελώς το θηρίο μέσα του.

Μόνη «παρηγοριά», η ηρωϊκή αντίσταση των Ουκρανών στον υπέρτερο εισβολέα και η απόφασή τους ν’ αγωνισθούν μέχρις εσχάτων υπέρ βωμών και εστιών, υπερασπιζόμενοι πανανθρώπινες αξίες όπως το μέγιστο αγαθό της ελευθερίας. Τα γεγονότα δείχνουν πως και γι’ αυτούς όπως και για τους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγίου παρά τις θυσίες και τις κακουχίες, ισχύει ο στίχος του Σολωμού « Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος αλλ’ έγινε πνοή τους» . Και γι’ αυτό είναι άξιοι θαυμασμού και ανυπόκριτης συμπαράστασης.

Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη