ΚΟ ΜΕΝΙΔΙΟΥ ΚΚΕ - Με μεγάλη θλίψη και σεβασμό, αποχαιρετούν την σ. Ελένη Καλφακάκου - Λιναρδή

 

Πηγή: https://www.902.gr

Με μεγάλη θλίψη και απέραντο σεβασμό οι Κομματικές Οργανώσεις Μενιδίου του ΚΚΕ αποχαιρετούμε την αγαπημένη συντρόφισσα, αγωνίστρια, Ελένη Καλφακάκου Λιναρδή, που έφυγε από τη ζωή. Στην ανακοίνωσή τους οι ΚΟ αναφέρουν:

«Η σ. Ελένη Καλφακάκου Λιναρδή, γεννήθηκε στο χωριό Κεφαλά της Λακωνίας το 1922, ο πατέρας της ήταν δάσκαλος και η μητέρα της αγρότισσα. Από τα πρώτα νεανικά της χρόνια συμμετείχε στον αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ ως μέλος και στέλεχός της. Κατά τη διάρκεια της κατοχής γνωρίστηκε με τον Γιώργο Λιναρδή (επίσης, στέλεχος τότε της ΕΠΟΝ, μαχητής αργότερα του ΔΣΕ) αγωνίστηκαν μαζί τα χρόνια της τριπλής φασιστικής κατοχής. Κατάφεραν να παντρευτούν μετά από χρόνια. Το 1944, με την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, η Οργάνωση έστειλε το σ. Γιώργο στο Γεράκι Λακωνίας και τη σ. Ελένη στην Πάνιτσα Γυθείου. Στις 3 Απρίλη 1951 συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Πειραιά μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό της, Παναγιώτη Καλφακάκο. Πριν μεταφερθεί σε κελί, πέρασε στην απομόνωση 40 ημέρες και βασανίστηκε άσχημα.

Στις 12 Οκτώβρη 1951, δικάστηκαν από Έκτακτο Στρατοδικείο με βάση το Ν 509 (ο οποίος επέσυρε θανατική ποινή) η ίδια, ο αδερφός της και σχεδόν τριάντα ακόμη συναγωνιστές. Ήταν ιδρυτικό μέλος της ΠΕΟΠΕΦ (Πανελλήνια Ένωση Οικογενειών Πολιτικών Εξόριστων – Φυλακισμένων). Η δράση της ΠΕΟΠΕΦ αποτελούσε ένα διαρκές πλήγμα στο κλίμα τρομοκρατίας και απειλής που σκέπαζε τη χώρα μας, γι αυτό και κυνηγήθηκε αμείλικτα. Επί πολλά συναπτά χρόνια γραμματέας του ΔΣ της ΠΕΑΕΑ Μενιδίου (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης).

Η σ. Ελένη Καλφακάκου Λιναρδή αγωνίστηκε με συνέπεια όλα τα χρόνια της ζωής της και έφυγε πλήρης ημερών και με ψηλά το κεφάλι έχοντας παλέψει για να δει καλύτερες μέρες ο λαός. Αταλάντευτη, ανυποχώρητη και μαχητική, ιδιαίτερα δραστήρια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με μεγάλη συμβολή στη δράση και την παρέμβαση του Κόμματος στις γυναίκες (υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Γυναικών στο Μενίδι).

Ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της πάλης, παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής της με πολιτική επαγρύπνηση και με ιδιαίτερη μέριμνα για τους συντρόφους της και τα νέα κομματικά μέλη. Θα τη θυμόμαστε στην αυλή της να απαγγέλει ποιήματα, όπως αυτό για τη θυσία των τριών Επονιτών στον Υμηττό: «Δεν ήταν κάστρο, μα άντεξε σαν κάστρο…». Αλύγιστη και η ίδια σε όλους τους αγώνες του λαού μας.

Οι Κομματικές Οργανώσεις Μενιδίου εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια, στην κόρη της Χαρά, στο γαμπρό της Στογιάν, στους εγγονούς της και στους λοιπούς συγγενείς και οικείους της.