Άνω Λιόσια, Σάββατο πρωί. Η κίνηση στους μαχαλάδες είναι υπερβολική λόγω λαϊκής, προσπερνάμε μπουγάδες (δεκάδες μπουγάδες) και κορίτσια με λάστιχα που πλένουν τους δρόμους, εξαφανίζοντας τα τελευταία ίχνη χιονιού που έχουν επιβιώσει μετά την επέλαση της «Μήδειας».
Το σκηνικό θυμίζει ταινία του Οικονομίδη: σπίτια-οχυρά με ψηλούς φράκτες, καγκελωμένα παράθυρα, αυλές πίσω από σιδερένιες μπάρες. Είναι μία από τις τσιγγάνικες συνοικίες της πόλης και το territory του Billy Sio, του ανθρώπου που οραματίστηκε τον ελληνικό τραπ ήχο και τον έφερε στην Ελλάδα. Liosantos, η έδρα της Trapsion Entertainment, της εταιρείας που συνδέεται με το ελληνικό τραπ περισσότερο από κάθε άλλη.
O Billy Sio, ο «trap lord» της ελληνικής ραπ, είναι ένας από τους ανθρώπους που έχουν αγωνιστεί σκληρά για να βρίσκεται το τραπ εδώ που είναι σήμερα. Δεν του αρέσει η δημοσιότητα, δεν δίνει συνεντεύξεις, δεν τον βλέπεις συχνά εκτός των βιντεοκλίπ του. Ο Billy Sio δεν είναι απλός ράπερ, είναι C/O, είναι art director στα βιντεοκλίπ της Trapsion, είναι A&R, είναι business manager, είναι beat maker, director που καθοδηγεί στους στίχους.
«Μου αρέσει να ψάχνομαι και με άλλα πράγματα πια, γιατί μεγαλώνω κι εγώ, κοντεύω 35» λέει. Καθόμαστε στο υπόγειο στούντιό του, εδώ όπου γεννιέται ο ήχος της Trapsion. Συζητάμε για την κατάσταση που βιώνουν οι τράπερ αυτήν τη στιγμή, που είναι μια δύσκολη περίοδος γιατί τα live είναι εξαφανισμένα από τον περσινό Φεβρουάριο και η κρίση που περνάμε έχει κάνει το μεγάλο μπαμ του νέου ραπ να ξεφουσκώνει.
Δεν είπα ποτέ ότι έχω λεφτά, γαμάω και δέρνω, κι εσύ δεν έχεις. Έλεγα ότι θα διασκεδάσω και ότι θα κάνω τον κόσμο να διασκεδάσει με αυτήν τη μουσική, να εκτονωθεί, αυτό μου έβγαζε εμένα το τραπ κι αυτό ήθελα να περάσω και στην Ελλάδα.
«Η θεματολογία στο τραπ πρέπει να αλλάξει. Δεν ταιριάζει με το τι γίνεται γύρω μας» λέει. «Δεν ταίριαζε και πριν, ειδικά για την Ελλάδα, αυτή η θεματολογία, αλλά ήταν ενδιαφέρουσα η κόντρα που δημιουργούσε, η ίντριγκα, τα λεφτά, αυτός που έχει ή δεν έχει, όμως, όταν έγινε η έκρηξη, ήμασταν στο μνημόνιο ‒ μια χώρα στη φτώχεια, μια ζωή. Όταν ήρθε, το τραπ ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που ακουγόταν τριγύρω, δεν έλεγε τα ίδια που έλεγαν οι άλλοι ράπερ μέχρι τότε, αυτά που έλεγαν οι Αμερικανοί ράπερ. Από το χιπ-χοπ της Ελλάδας μόνο ο Τάκι Τσαν στο "Ρίμα για χρήμα" ήταν αμερικανικό ραπ».
Ο Billy Sio είναι ο άνθρωπος που έφερε το τραπ στην Ελλάδα. «Το έφερα σαν "Ελικόπτερο"» εξηγεί. «"Σαν ελικόπτερο πετάω", αυτό έλεγα, ότι διασκεδάζω, ξεδίνω, έτσι το έφερα στον κόσμο. Δεν είπα ποτέ ότι έχω λεφτά, γαμάω και δέρνω, κι εσύ δεν έχεις. Έλεγα ότι θα διασκεδάσω και ότι θα κάνω τον κόσμο να διασκεδάσει με αυτήν τη μουσική, να εκτονωθεί, αυτό μου έβγαζε εμένα το τραπ κι αυτό ήθελα να περάσω και στην Ελλάδα. Ήθελα να φέρω στη μουσική την ενέργεια και τη δύναμη που είχαν κάποια συγκεκριμένα κομμάτια των TΧC, που σε έκαναν να χοροπηδάς. Και στα βίντεό μου ήθελα να δείξω μια άλλη Αθήνα, αληθινή, όχι μέσα σε ένα στούντιο.
Όλα ήταν ατόφια, χωρίς κάμερες ειδικές, χωρίς κόλπα, ήταν κάτι ωμό σαν mockumentary, κι αυτό δεν υπήρχε. Μίλαγα για ναρκωτικά επειδή τα έβλεπα γύρω μου, ποτέ όμως ότι βγάζεις λεφτά από αυτά. Έλεγα "κάνε κινήσεις στη ζωή σου, κάνε κάτι, μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια" και στην τελική, η διαφορά μας από την υπόλοιπη χιπ-χοπ μουσική ήταν ότι θέλαμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Κουνήσου, ρε φίλε, άπλωσε το χέρι σου και κάνε κάτι. Το τραπ έλεγε "κυνήγα τα όνειρά σου", βάζαμε και μια τσίγκλα στον πιτσιρικά, "θέλεις να πετύχεις κάτι; Κυνήγησέ το, κάνε μουσική. Άμα θέλει κάτι ένα παιδί πάρα πολύ, θα το πετύχει"».
Ο Billy Sio έχει ρίξει σκληρή δουλειά για να καταφέρει να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο και προσωπικό κόστος, το γνωρίζει καλά αυτό. Και τα Λιόσια ήταν ιδανικό σκηνικό για να ανθήσει το τραπ της Αθήνας.
«Πιστεύω ότι ραπ θα έκανα όπου και να έμενα, απλώς στα Λιόσια έχεις κι άλλες εικόνες να μοιραστείς με τον κόσμο» λέει. «Γιατί ο ράπερ αυτό είναι, οι εικόνες του, το τι έχει ζήσει, να μπορεί να περάσει το lifestyle του στον κόσμο. Τη φάση που ζω στα Λιόσια την περιγράφω κάποιες φορές με πιο κωμικό τρόπο και κάποιες άλλες πιο σοβαρά. Τις προάλλες πέτυχα πέντε τύπους με κουκούλες να μου κλέβουν το αμάξι και τους τράβηξα βίντεο για να τους βρω μετά. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, έχουν όπλα πάνω τους. Αυτή είναι η καθημερινότητα εδώ. Είναι μια περιοχή δύσκολη και τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει στα Λιόσια δεν έχουν τις ίδιες εικόνες με τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε άλλες περιοχές».
Το lifestyle στα Λιόσια είχε πολλά κοινά με του αμερικανικού Νότου: ναρκωτικά, όπλα, φτώχεια και «φτιαγμένα» αμάξια. «Τα κομμάτια μου έχουν αλήθεια, είναι ξεκάθαρο αυτό, το τραπ έρχεται από τα τραπόσπιτα του αμερικανικού Νότου, από το σημείο όπου πουλάνε τα ναρκωτικά, και στην Ελλάδα εδώ είναι αυτά τα σημεία, στο Μενίδι, στα Άνω Λιόσια, στο Ζεφύρι, εδώ πωλούνται όλα τα ναρκωτικά της Αθήνας, η πρέζα, η κοκαΐνη. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι εκπροσωπεί το τραπ αν δεν είναι από αυτά τα μέρη.
Έρχονται μάνατζερ και μου φέρνουν συνέχεια καλλιτέχνες, πιτσιρικάδες, αλλά δεν μπορώ να πάρω τον καθένα και να τον βάλω στην Trapsion αν δεν πληροί κάποιες προϋποθέσεις, αν δεν μου δείξει ότι αντέχει στην πίεση. Παίρνω όσα παιδιά είναι εδώ τριγύρω: ο Trannos είναι στα Νέα Λιόσια, ο Skam στο Ζεφύρι, ο Skliros στα Άνω Λιόσια, ο Beast το ίδιο, o LilRiico (που ήταν ο ήχος της Trapsion στην αρχή) ήταν στο Μενίδι, αλλά έφυγε στη Γερμανία. Είμαστε όλοι από την περιοχή γι' αυτό μιλάμε για τα Λιόσια και για τις εικόνες μας από την περιοχή.
Με την τραπ κάναμε όλα τα παιδιά να ραπάρουν, όλους να θέλουν να κάνουν ραπ. Έρχονται άνθρωποι που δεν θα πίστευα ποτέ ότι ήθελαν να ραπάρουν. Από τη μια είναι δύσκολο για τη φάση να θέλουν όλοι να κάνουν κομμάτια, αλλά, από την άλλη, είναι καλό που μπαίνει όλο και πιο πολύς κόσμος βαθιά στη μουσική, που εκτονώνεται, που του δίνουμε κι εμείς μια διαφορετική όρεξη για ζωή.
Τώρα που ο ανταγωνισμός στη φάση έχει γίνει πολύ μεγάλος θα φανεί ποιος μπορεί πραγματικά να αντέξει, ποιος αξίζει, γιατί πέρασε και η εποχή που το τραπ ήταν ένας τυφλοσούρτης που ήξερες τι να πεις. Τώρα δεν ισχύει αυτό, αν δεν έχεις κάτι να πεις, δεν αφορά κανέναν η μουσική σου. Το τραπ φτάνει στο τέλμα του, το άκουσε πολύ ο κόσμος και τώρα ανακυκλώνεται, όπως έγινε κάποια στιγμή και με το χιπ-χοπ. Η ανακύκλωση δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο, ίδιο στυλ, ίδιο flow, ίδια λόγια, τα είχαν πει όλα. Και ο ήχος είχε κουράσει. Γι' αυτό πήγαν όλοι στην τραπ.
Η μουσική τελειώνει όταν χάσει ο κόσμος το ενδιαφέρον του γι' αυτήν. Έτσι γίνεται και με όλα τα πράγματα, στην αρχή ο κόσμος μισεί κάτι, μετά το δέχεται, και μετά το διώχνει.
Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτήν τη μουσική ήθελα να διαφέρω από τους άλλους. Δεν κοίταζα να κάνω μια μουσική που μεθαύριο θα γινόταν τεράστια. Δεν είχα μυριστεί ότι έρχεται το κύμα, δεν το έκανα για να βγάλω τα λεφτά, για να "ακολουθώ το κύμα". Όταν το έκανα εγώ αυτό, δεν υπήρχε κανείς άλλος. Και έκανα Dirty South ήχο, δεν έκανα τραπ. Ήθελα να είμαι διαφορετικός, να πάω στον Τάκι (τότε οι ΖΝ ήταν huge) και να μου πει "ναι, ρε μάγκα", γιατί ήξερα ότι του πήγαιναν CD με mixtape πολλά παιδάκια, τα οποία τα έβαζε στο συρτάρι και δεν τους έδινε σημασία. Για να τραβήξω την προσοχή του έπρεπε να του δώσω κάτι διαφορετικό, να τον βάλω στη φάση ώστε να ακουστεί αυτό που έκανα παραέξω.
Άρχισα να μαθαίνω να φτιάχνω Dirty South beat, μόνος μου, γιατί δεν έβρισκες τότε tutorial όπως τώρα, που μπαίνεις στο YouTube και βρίσκεις type beat και οδηγίες και οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει beat maker. Ο αδερφός μου σπούδαζε στα ΤΕΙ Αθήνας και μπορούσε να βρει CD με σπασμένα προγράμματα για PC, πανάκριβα προγράμματα των 1.500 ευρώ με 5 ευρώ. Ήμουν στην A' Λυκείου και ο κολλητός μου είχε πάρει τον πρώτο υπολογιστή ‒ μιλάμε για 25 χρόνια πριν. Ο αδερφός μου μού βρήκε το Reason 1 ‒ τότε δεν είχε βγει ακόμα το Fruit Loops, δεν υπήρχαν προγράμματα για μουσική.
Με αυτό έκανα το "Θα σε σπάσω, ρε μαλάκα" με τον Χαρμάνη και δύο κομμάτια στο "Ρίμα για χρήμα 2" του Τάκι, τα "Φύγε από δω" και "Εμπόδιο". Με τον Τάκι και τον Χαρμάνη ξεκινήσαμε έναν δίσκο μαζί, αλλά η φάση χάλασε. Τότε γνώρισα τον Υποχθόνιο, όταν είχε αρχίσει να βγαίνει αυτό το πράγμα προς τα έξω. Με είχε ψάξει, είχε δει τι κάνω και όταν συναντηθήκαμε, βγάλαμε τρία κομμάτια σε ένα βράδυ. Ήμουν πολύ χαρούμενος και ο Ύπο μου είπε να κάνουμε ένα συγκρότημα, να το πούμε Capital κι εγώ ήμουν φουλ μέσα, γιατί τι άλλο μπορούσα να ζητήσω; Είπαμε "θα είναι τραπ και θα τα γαμήσουμε όλα".
Εκείνες τις εποχές μας έκραζαν όλοι, πολλοί haters, λεφτά δεν υπήρχαν για να μη μας ενοχλεί οτιδήποτε γινόταν μεταξύ μας, δεν έβγαινε χρήμα για να λέμε "βούλωσέ το και προχώρα". Έβγαιναν κάτι ψιλά από αυτό. Το "Ελικόπτερο" έπαιζε παντού στην Ελλάδα.
Μετά, πήγα φαντάρος. Είμαι παιδί μιας κλασικής ελληνικής οικογένειας, με δημόσιο υπάλληλο πατέρα και μάνα ιδιωτική υπάλληλο, που σου έλεγαν "κάνε ό,τι μπορείς, αγόρι μου, να έχεις ένα πτυχίο, να γίνεις κάτι". Δεν έπαιζε τότε να πεις στους γονείς ότι ήθελες να γίνεις ράπερ. Μια ζωή δούλευα για να πληρώνω τα στούντιο και τα βιντεοκλίπ μου, δεν μου έδωσε ποτέ κανείς λεφτά για να φτάσω μέχρι εδώ το Trapsion. Μέχρι το "Εκάλη", πριν από ενάμιση χρόνο, οπότε άρχισα να βγάζω λεφτά από αυτό, πλήρωνα απ' την τσέπη μου τα πάντα ‒ ακόμα τα πληρώνω από την τσέπη μου. Τώρα με την πανδημία γυρίσαμε πάλι πίσω και δεν ξέρουμε αν θα πάμε ξανά για μεροκάματο. Δεν έχουμε ιδέα τι λύση θα βρούμε αν συνεχιστεί αυτό.
Όλοι άρχισαν να πιστεύουν, αφού είδαν τα πρώτα χιλιάρικα. Τότε κατάλαβαν ότι ο Βασίλης κάνει κάτι. Τότε που έφερα το τραπ ήμουν 21 χρονών, τώρα είμαι 34. Τελειώνεις πανεπιστήμιο, πας για δουλειά και σου δίνουν 600 και 700 ευρώ τον μήνα, με πτυχίο. Σε πατάνε κάτω, σε γαμάνε τα αφεντικά ‒γιατί το αφεντικό στην Ελλάδα είναι ό,τι χειρότερο‒, εκμεταλλεύονται τη θέση τους, ξεσπάνε πάνω στον υπάλληλό τους τα προβλήματά τους. Δεν ήταν ζωή αυτή.
Πιεζόμουν, αλλά είχα τον στόχο μου, έλεγα "θα τα καταφέρω, επενδύω στη μουσική". Μου έλεγαν "τι τα κάνεις τα λεφτά, δουλεύεις, γιατί δεν έχεις ποτέ λεφτά;", κάθε κλιπ, όμως, ήθελε ένα χιλιάρικο. Με 700 ευρώ τον μήνα, έπρεπε να κρατήσω τους μισθούς δύο μηνών. Και μπορεί και να μην πήγαινε καθόλου, να μην έκανε views. Και είχα και όλους να με πολεμάνε.
Γυρνάς απ' τον στρατό άφραγκος και λες "τι θα κάνω τώρα;". Πρέπει να πιάσω δουλειά, δεν γίνεται να περιμένω πότε θα αρχίσω να παίρνω λεφτά από τη μουσική μου". Έπρεπε να πάω να δουλέψω ως ακτινολόγος και να κοιτάξω την πάρτη μου, τη ζωή μου. Είχα απογοητευτεί, αλλά, αν δεν τους είχα αποχωριστεί όλους, να ξεκινήσω κάτι δικό μου για να το χτίσω απ' το μηδέν, δεν θα γινόταν αυτό που έχω τώρα. Δεν είχα καμία στήριξη.
Ο Snik άρχισε να με στηρίζει σε κάποια φάση, όταν έβγαλα τα "Ζεφύρια", και απoκεί είχα μια ανοδική πορεία. Είχα αποφασίσει ότι δεν θα γύριζα πίσω και ότι δεν ήθελα βοήθεια από κανέναν τους. Δεν ήθελα να είμαι υπάλληλος κανενός, να με ελέγχει. Ρε φίλε, δημιουργώ, δεν μπορώ να μου λες τι να κάνω και πώς.
Δεν είναι τυχαίο που στο ραπ δεν άντεξε κανένα συγκρότημα και είναι όλοι πια μόνοι τους. Είναι πολύ μεγάλα τα εγώ. Δεν είναι όπως σε ένα ροκ συγκρότημα, είναι μόνο τραγουδιστές και δεν γίνεται να συνυπάρξουν δυο "κοκόρια". Στο ραπ χτίζεις κάτι δικό σου και δεν μπορείς να στεριώσεις σε μια ομάδα. Γιατί η ομάδα θέλει έναν ηγέτη για να μην είναι αγέλη και δύσκολα θα ανεχτεί κάποιος ράπερ να είναι άλλος ηγέτης.
Στην ομάδα όπου ήμουν έβλεπα ότι η ηγεσία πρέπει να είναι στα χέρια ενός, γιατί αυτός ήξερε τον δρόμο. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, κάτι που πετυχαίνει είναι πάντα το όραμα ενός. Η ομάδα αυτή είχε καλή κατάληξη, τα έχουμε βρει, και με τα παιδιά έχω πολύ καλή επαφή, τέλος καλό όλα καλά.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχει το "Spotify όραμα" και πιστεύουν όλοι ότι κάποια στιγμή θα είναι αυτό η μουσική, δεν θα υπάρχει YouTube. Είναι τα σχέδια των μεγάλων εταιρειών που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το τραπ. Αυτά θα κάνουν τη μουσική μας να πέσει, γιατί πλέον θεωρείται τραπ οτιδήποτε, και το ποπ και το ρεγκετόν. Από τη μια ίσως είναι καλό, γιατί ακούγεται και ο Billy Sio, αλλά, από την άλλη, αυτό είναι πολύ κακό για τη μουσική, γιατί στο τέλος γίνεται μια σούπα και μπαίνουμε όλοι στο ίδιο καζάνι.
Το τραπ δεν είναι μόδα, όπως τα παρακλάδια του, που μια μέρα θα φύγουν. Το τραπ είναι παγκόσμια μουσική, τεράστια, ακόμα και ο Drake "πατάει" τραπόμπιτα. Είναι το τέλμα της μουσικής, η εξέλιξή της, είναι ροκ με ραπ, είναι όλα τα είδη μουσικής πάνω στα οποία μπορείς να ραπάρεις. Όπως έχεις τον 3D printer στο σπίτι και μπορείς να φτιάχνεις οτιδήποτε, έτσι και καθένας με ένα λάπτοπ μπορεί να "πατάει" τραπόμπιτα, γι' αυτό ασχολούνται όλοι με αυτό και θα υπάρχει για πάντα.
Είναι ιδεολογία το τραπ. Το YouTube βοήθησε να γίνει τόσο huge, γιατί την εποχή που βγήκα εγώ, καμία εταιρεία δεν θα το δεχόταν. Υπήρχαν ακόμα CD όταν προσπάθησα να το πλασάρω και κανείς δεν το ήθελε. Αν δεν υπήρχε το YouTube, δεν θα υπήρχε η τραπ μουσική. Ειδικά στην Ελλάδα, με τίποτα.
Το πραγματικό drill έρχεται από το Σικάγο, δεν είναι το drill που ακούμε τώρα. Έρχεται από τον Chief Keef, τον lord της drill μουσικής. Αυτός έφερε το drill, 15 χρονών, και τώρα, που είναι 25, είναι από τους πιο μεγάλους θρύλους, σαν τον Gucci Mane στην Aμερική. Έχουν πεθάνει όλοι γύρω του, από το συγκρότημα έχουν μείνει μόνο δυο άτομα, κι αυτός έχει φύγει απ' το Σικάγο πια, για να επιβιώσει.
Αυτή είναι η μουσική drill. Έχω κάνει κομμάτι με τον SD από το συγκρότημα του Chief Keef. Τον έχω βάλει στο στούντιο και έχει δουλέψει μαζί μου. Το "Lave Molon" δεν πήγε καλά, γιατί κανείς δεν ήξερε ποιος είναι ο SD, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος που έβαλα στο στούντιο και έκανα μαζί του μουσική. Τον έβλεπα μικρός και έκανα τον σταυρό μου. Το drill της Αγγλίας έχει ξεφύγει, έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, είναι ξεκάθαρα μια μόδα που θα έρθει και θα φύγει.
Δεν μπορεί να λες ότι οι τράπερ είναι "κωλόπαιδα". Έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, έχω δουλέψει στο αντικείμενο των σπουδών μου, ως ακτινολόγος σε αξονικό τομογράφο, και εκπροσωπώ το "χειρότερο" τραπ στην Ελλάδα. Σπούδασα, τους έδειξα ότι αυτό είναι μεροδούλι-μεροφάι και δεν αξίζει κάποιος να ζει για να δουλεύει, ρε φίλε.
Είναι μεγάλη μαλακία να μας έχουν περάσει αυτό, γιατί σε κυνηγάει σε όλη σου τη ζωή, το να προσπαθείς να αποδείξεις στους άλλους ότι αξίζεις. Αν κυνηγάς το δικό σου όνειρο, όσες φορές και να πέσεις, θα ξανασηκωθείς, όποια στραβή και να σου τύχει. Το όνειρο του αλλουνού, όμως, το βάζεις μέσα σου, το θάβεις. Κι αυτό το έχουν ζήσει πολλά παιδιά που έχουν περάσει από τη φάση, και μπορεί να είναι σαν εμένα.
Δεν βγάζουν όλοι οι τράπερ πολλά λεφτά. Μόνο από τις συναυλίες βγάζεις λεφτά, αν κάνεις μια επιτυχία που έχει 10 εκατομμύρια προβολές και αρχίσεις τα live. Εκεί βγάζεις χρήματα. Από YouTube και από Spotify δεν βγάζεις τίποτα στην Ελλάδα. Ο κόσμος βλέπει να νούμερα και νομίζει ότι είσαι ζάπλουτος.
Στην Ελλάδα δεν σε αφήνουν να βγάλεις λεφτά από τα νούμερα, ούτε από το YouTube, ούτε από το Spotify. Το Spotify σε πληρώνει μόνο για τα premium streams, δηλαδή τα streams που είναι από λογαριασμούς που πληρώνουν, όλοι οι πιτσιρικάδες όμως αλλάζουν λογαριασμό κάθε μήνα και δεν πληρώνουν. Οπότε, όταν βλέπεις 1,5 εκατομμύριο streams, πληρώνεσαι για τα 600.000 στην καλύτερη περίπτωση, και στην Ελλάδα παίρνεις το 0,00025% το stream. Στα 600.000 streams μιλάμε για 250 ευρώ το πολύ.
Από το YouTube παίρνεις το 1%. Κάνεις πλατινένιο δίσκο στο 1,5 εκατομμύριο και χρυσό στο 1,250 και έχεις βγάλει ένα χιλιάρικο. Και δεν τα βάζεις όλα στην τσέπη, γιατί έχεις κάποιον που σ' τα παίρνει, επειδή το τρέχει όλο αυτό, έχεις ρίξει λεφτά για το βίντεο, έχεις και έναν μεσολαβητή που σου κάνει τη "διανομή" και παίρνει ένα καλό ποσοστό, αν είσαι σε μεγάλη εταιρεία, παίρνει κι αυτή, και μετά μοιράζεσαι τα ψίχουλα. Άλλα σου λένε ότι θα πάρεις, κι άλλα παίρνεις στο τέλος. Γι' αυτό τρελαίνονται όλοι, με 1.200.000 streams καταλήγεις να πάρεις 100 ευρώ.
Σκέψου, επίσης, πόσα χάνει ένας τραπ καλλιτέχνης από την ΑΕΠΙ, όταν τα κομμάτια σου παίζουν όλη μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πας σε κλαμπ, το κομμάτι σου ακούγεται τρεις φορές σε μια νύχτα και δεν παίρνεις μία, ο παραγωγός δεν βγάζει φράγκο κι αυτό γίνεται από το σύστημα, από το κράτος. Διασκεδάζει ο κόσμος με τη μουσική σου και δεν δικαιούσαι τίποτα. Μόνο από την ΑΕΠΙ θα έπρεπε να είμαστε πλούσιοι, αλλά το κράτος μάς τρώει τα λεφτά.
Από τα plays που έχουμε σε όλη την Ελλάδα έπρεπε να έχουμε πάρει ένα δεκαχίλιαρο. Ο Mad Clip έπρεπε να είχε βγάλει καμιά πενηνταριά χιλιάδες απ' την ΑΕΠΙ. Πού είναι αυτά τα λεφτά; Από το "Mama" έβγαλε 100 ευρώ. Τώρα τρέχουν κάποιοι άνθρωποι, μήπως κερδίσουμε κάτι και αρχίσουμε να παίρνουμε δικαιώματα πνευματικά. Δεν έχουμε και ραδιοφωνικά plays, οι υπόλοιποι μουσικοί ζουν από τα δικαιώματα.
Στην Αμερική πληρώνεσαι και τα views στο YouTube, και τα plays και τα έσοδα από τις διαφημίσεις και υπάρχει και τέρμα rating. Τα plays στην Ελλάδα έχουν μηδέν rate, μόνο από τις διαφημίσεις πληρωνόμαστε. Στην Αμερική το play έχει rating 100%. Βλέπεις Αμερικανούς με ένα εκατομμύριο views, που παίρνουν ένα σωρό λεφτά από αυτό. Εδώ το 1 εκατομμύριο views σού δίνει, το πολύ, 400 ευρώ.
Είμαστε στο χειρότερο σύστημα και δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτό το πράγμα. Ο LilRiico, που έχει κάνει κομμάτι με τον 21 Savage στην Αμερική και ένα κομμάτι με τον FBG Duck με 60 εκατομμύρια views, έπαιρνε αποκεί 4.000 το δίμηνο. Ήταν ένα σωρό εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων από πίσω, παρ' όλα αυτά ο Riico έπαιρνε 4 χιλιάρικα!
Το expose που έγινε τελευταία με το τραπ δεν είναι καλό, το τραπ το συνδέουν μόνο με κακά πράγματα, αυτό που δείχνουν τα κανάλια. Ο καθένας κάθεται στο σπίτι του και συνεχώς αναθεωρεί πράγματα, ειδικά τώρα που χάνουν όλοι λεφτά, τσακώνονται για το τίποτα.
Πρέπει να γίνει fair play η φάση, γιατί της κάνει κακό αυτό που γίνεται. Αν έχεις κάτι προσωπικό με κάποιον άλλο, στείλ' του μήνυμα για να το λύσεις. Πρέπει όλοι στη φάση κάτι να κάνουμε, γιατί έχει αρχίσει να πέφτει η μουσική, τα views που βαράμε τώρα είναι τίποτα.
Έβγαλε κομμάτι ο Trannos με τον Light και τα νούμερα δεν είναι αυτά που θα ήταν παλιότερα. Είναι σαν να μη θέλει να ακούσει ο κόσμος άλλο, είναι σαν να μου λέει: "Τι λες πάλι; Εγώ έχω τα δικά μου, πάλι τα ίδια θα μου πεις;". Η καραντίνα μάς έχει πάει πολύ πίσω όλους, και μουσικά.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να μαζευτούμε όλοι και να πούμε ότι δεν ξαναβγάζει κανένας τραγούδι για τρεις μήνες, "δεν θα ακούσετε τίποτα". Είμαι περίεργος να δω αν ο κόσμος θα ξεσηκωνόταν. Να πούμε "τέλος η μουσική, το ραπ και τραπ", να δούμε ποιες θα είναι οι αντιδράσεις, αν μας υπολογίζουν όσο δείχνουν τα views, αν το αγαπάνε, αν τους λείπει και το θέλουν. Στην Ισπανία βγήκε όλος ο κόσμος να διαδηλώσει για έναν ράπερ, εδώ δεν το έκαναν αυτό για κανέναν τράπερ...»
Instagram
Spotify
YouTube
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου