ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, η Πλατεία ήταν τόπος ιερός για τους Μενιδιάτες, το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής. Εκεί γινόταν το πανηγύρι, οι πολιτικές ομιλίες και οι κάθε είδους δημόσιες εκδηλώσεις.
Κι επειδή η Πλατεία παρουσίαζε τέτοιο κοινωνικό ενδιαφέρον, ήταν πρόκληση για τους αυτοδιοικητικούς. Η εικόνα της αποτελούσε ένδειξη ότι οι Δημοτικοί Άρχοντες διέθεταν αγάπη και μεράκι για τον τόπο.
Ένας από αυτούς, ο μακαρίτης Τάσος Βρεττός, τη φρόντιζε, προσωπικά. Όταν ο Δήμαρχος Σπύρος Στριφτός τον όρισε Αντιδήμαρχο, ασχολήθηκε με την Πλατεία σα να επρόκειτο για τον κήπο του σπιτιού του. Έφτιαξε παρτέρια, φύτεψε δέντρα και λουλούδια και τα στόλισε με βραχάκια και καταρράκτες. Τα Σαββατοκύριακα, που οι υπάλληλοι του Δήμου αργούσαν, την πότιζε ο ίδιος. Σχεδόν καθημερινά άκουγε συμβουλές από τους άλλους Μενιδιάτες, για να την κάνει ομορφότερη.
Η συνεχής παρουσία του Τάσου και άλλων αυτοδιοικητικών στην Πλατεία αποτελούσε πόλο έλξης για τους συνδημότες τους. Μαζεύονταν για καφέ ή ούζο, αλλά κυρίως, για την καθημερινή συζήτηση περί τα πολιτικά ή τα αυτοδιοικητικά. Ο μεγάλος Μιχάλης Μενιδιάτης ερχόταν, καθημερινά, από την Κηφισιά για να πιει τον καφέ με τους φίλους του.
Με τον καιρό η επικοινωνία έπαψε να γίνεται διά ζώσης. Από τις αρχές της νέας εκατονταετίας μεταφέρθηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και ιδιαίτερα στο facebook. Οι πολιτικοί και οι αυτοδιοικητικοί άρχισαν να αραιώνουν από την Πλατεία, γιατί μαζί με την κριτική, γλύτωναν και το κέρασμα. Τώρα παραγγέλνουν καφέ, delivery, από τα espresso bars και παίζουν τάβλι μέσω διαδικτύου...
Η Πλατεία άρχισε να παρακμάζει ως τόπος επικοινωνίας και στράφηκε στο εμπόριο. Αναπόφευκτα, ο έλεγχος πέρασε στους καταστηματάρχες και τους επαγγελματίες, που άρχισαν να τη βλέπουν ως “οίκον εμπορίου”, κατά την ευαγγελική ρήση. Έτσι άρχισαν να πιέζουν τους αυτοδιοικητικούς ζητώντας διευκολύνσεις, όπως η εκρίζωση δέντρων, το ξήλωμα των παρτεριών, η απομάκρυνση των πουλιών και πολλές άλλες που παρεμποδίζουν τη χρήση του, ούτως ή άλλως περιορισμένου δημόσιου χώρου, από τους δημότες.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, θα τρίζουν τα κόκαλα του Τάσου Βρεττού, που ευτυχώς, έφυγε νωρίς, όπως θα έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος. Ενώ μάλλον δεν θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας ούτε ο πρώην Υφυπουργός Ντίνος Βρεττός. Ήταν εκείνος που, ως Δήμαρχος Αχαρνών, έπαιξε, κορώνα-γράμματα την καριέρα του, για να επεκτείνει την Πλατεία, πεζοδρομώντας τις οδούς Λιοσίων και Φιλαδελφείας. Εις πείσμα εκείνων που επέμεναν ότι τα λεωφορεία έπρεπε να περνούν μέσα από τα καφενεία...
Κάτι που, αν δεν απατώμαι, ονειρεύονται, ακόμα, κάποιοι θιασώτες “του τσιμέντο να γίνει”. Απίστευτο και όμως αληθινό...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου