Εκατό χρόνια συμπληρώνονται, φέτος, από τη Γενοκτονία των Ποντίων. 100 χρόνια έχουν περάσει από τότε που 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της καταγωγής τους και της θρησκείας τους, ενώ σχεδόν άλλοι τόσοι εκριζώθηκαν βίαια από τος γενέτειρές τους, σε μια από τις μεγαλύτερες Γενοκτονίες που έχουν καταγραφεί παγκοσμίως.
Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν εκείνοι που εκτοπίστηκαν, στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Σοβιετική Ένωση, δίχως όμως ποτέ να λησμονήσουν την καταγωγή τους. Ποτέ δεν θα μάθουμε τον ακριβή αριθμό εκείνων που βασανίστηκαν και των γυναικών που βιάστηκαν.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού, ίσως καθυστερημένα, είναι αναγνωρισμένη επισήμως από το ελληνικό κράτος με ομόφωνο ψήφισμα του Κοινοβουλίου από τις 24 Φεβρουαρίου του 1994, ενώ λίγους μήνες αργότερα αναγνωρίστηκε και από την Κύπρο. Η 19η Μάϊου έχει οριστεί ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Έκτοτε, χώρες όπως η Σουηδία, η Ολλανδία, η Αρμενία και δεκάδες πόλεις και πολιτείες της Αμερικής, της Αυστραλίας και του Καναδά, έχουν προβεί σε παρόμοιες αναγνωρίσεις. Είχε προηγηθεί το 2007 η αναγνώριση από την Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.
Τη Γενοκτονία όμως δεν αναγνωρίζει, δίχως αυτό να προκαλεί έκπληξη, ο θύτης, δηλαδή η ίδια η Τουρκία, που αποδίδει τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς κι εκτοπισμένους στον πόλεμο και τον λοιμό, αν και εντός της χώρας υπάρχουν φωνές σοβαρών και δημοκρατικών ιστορικών που κάνουν λόγο για καταφανή γενοκτονία, ιστορικά καταγεγραμμένη και αδιαμφισβήτητη.
Αυτό όμως που αποτελεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, η μεγάλη «οικογένεια» στην οποία ανήκει η Ελλάδα, δεν έχει προχωρήσει σε αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Ίσως το θέμα να μην έχει τεθεί ποτέ με τη σοβαρότητα που του αρμόζει, ίσως να υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες ένθεν κακείθεν.
Λένε πως εκείνοι που ξεχνούν την ιστορία τους, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν. Εμείς όμως δεν βρισκόμαστε ανάμεσά τους. Ο ελληνισμός του Πόντου μπορεί να εκριζώθηκε με τη βία, οι Πόντιοι όμως, όπου κι αν βρίσκονται, δεν ξεχνούν και τιμούν την καταγωγή τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως παραγνωρίζουμε και το χρέος το οποίο έχουμε απέναντι στις επόμενες γενιές, Ελλήνων και μη, να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να αμφισβητήσει και να διαγράψει εκείνα τα θλιβερά γεγονότα από την Ιστορία.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, πρέπει να αποτελέσει ισχυρό πρόταγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Όταν όλος ο κόσμος, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου, αναγνωρίζει τα γεγονότα όπως πραγματικά έγιναν και καταγράφηκαν, βαραίνει ακόμη περισσότερο τους ώμους μας η ευθύνη να πιέσουμε και τους υπόλοιπους να πάρουν θέση απέναντι στην ιστορία.
Εκείνοι που με το θάνατό τους μας χάρισαν ζωή, δεν απαιτούν τίποτα από εμάς, παρά μόνο να σεβαστούμε τη θυσία τους και να μην επιτρέψουμε να συμβεί ανάλογο κακό σε κανένα λαό. Η μνήμη τους, είναι το όπλο μας και η αναγνώριση, ασπίδα ειρήνης για όλο τον κόσμο.
Μαρία Ναυροζίδου
Υποψήφια Ευρωβουλευτής
ΕΝΥΠΕΚ- Όρθια Ελλάδα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου