Το βροχερό απόγευμα της Δευτέρας,13 Νοεμβρίου η Φιλότεχνη Λέσχη Αχαρνών (ΦΙΛΕΑ) υποδέχθηκε στη φιλόξενη στέγη της, την ξεχωριστή λογοτέχνιδα Αλκυόνη Παπαδάκη.
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερη συντροφιά από εκείνη της αξιαγάπητης συγγραφέως,η οποία ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής της από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα δίνοντας μας και μια γεύση για τα μελλοντικά της σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας.Το παραμύθι ξεκινά...
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερη συντροφιά από εκείνη της αξιαγάπητης συγγραφέως,η οποία ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής της από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα δίνοντας μας και μια γεύση για τα μελλοντικά της σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας.Το παραμύθι ξεκινά...
Της Μπαρμπιλένας Τριανταφύλλου
(Πρωτοετούς Φοιτήτριας Δημοσιογραφίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Γεννημένη σε ένα χωρίο των Χανίων μεγάλωσε κοντά στη φύση,η οποία στα ταραγμένα παιδικά της χρόνια αποτελούσε διέξοδο.
(Πρωτοετούς Φοιτήτριας Δημοσιογραφίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Γεννημένη σε ένα χωρίο των Χανίων μεγάλωσε κοντά στη φύση,η οποία στα ταραγμένα παιδικά της χρόνια αποτελούσε διέξοδο.
Σε ηλικία τριών ετών αναγκάστηκε να αποχωριστεί τους γονείς της οι οποίοι συνελήφθησαν στην προσπάθεια των αρχών να αποσπάσουν πληροφορίες για τον θείο της, που ήταν αντάρτης.
Έκτοτε έμεινε με τη θεία της. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος και ορθολογιστής. Επιθυμούσε η κόρη του, να ακολουθήσει την επιστήμη της φιλολογίας , μα εκείνη την κέρδισε η δημοσιογραφία και ύστερα η λογοτεχνία.
Μπορεί η γονική ρίζα να έδρασε καταλυτικά στην πορεία της στα γράμματα, μα ως προς την τάση της στη λογοτεχνία, η ίδια την αποδίδει στον ποιητή θείο της, ο οποίος συνήθιζε να της απαγγέλλει αγαπημένους στοίχους και αλησμόνητους.
Μπορεί η γονική ρίζα να έδρασε καταλυτικά στην πορεία της στα γράμματα, μα ως προς την τάση της στη λογοτεχνία, η ίδια την αποδίδει στον ποιητή θείο της, ο οποίος συνήθιζε να της απαγγέλλει αγαπημένους στοίχους και αλησμόνητους.
Η γιαγιά της ήταν Σμυρνιά. Γυναίκα σκληρή και δίκαιη.Τιμούσε τη ζωή ωστόσο η Αλκυόνη δεν της έτρεφε μεγάλη αδυναμία καθώς ήταν αλύγιστη, αυστηρή μαζί της και περιόριζε τη γυναικεία φύση της, αποτρέποντας την από την προσωπική φροντίδα και περιποίηση.
Τα τραγικά βιώματα της της είχαν διδάξει πως ''Εμείς δεν πρέπει να είμαστε όμορφες μα δυνατές για να πολεμήσουμε με τη ζωή''. Η Αλκυόνη όμως δεν ήθελε να πολεμήσει τη ζωή, ήθελε να τη ζήσει.
Στη γιαγιά της έψεγε επίσης τις αλλεπάλληλες μετάνοιες παρόλο που η ίδια διατηρούσε και διατηρεί αναλλοίωτο το θρησκευτικό συναίσθημα. Αν όμως σε κάτι συμφωνούσε με τη γιαγιά της ήταν στην ελπίδα ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που ο θεός θα αντικρίσει την ανομία που επικρατεί και θα ρίξει φωτιά σε όσους την επικροτούν.
Στη γιαγιά της έψεγε επίσης τις αλλεπάλληλες μετάνοιες παρόλο που η ίδια διατηρούσε και διατηρεί αναλλοίωτο το θρησκευτικό συναίσθημα. Αν όμως σε κάτι συμφωνούσε με τη γιαγιά της ήταν στην ελπίδα ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που ο θεός θα αντικρίσει την ανομία που επικρατεί και θα ρίξει φωτιά σε όσους την επικροτούν.
Μεγάλο μέρος των παιδικών της χρόνων πέρασε εσωτερική στις καλόγριες. Αποτελούσε ανάμεσα στις συμμαθήτριες της ένα είδος εξαίρεσης. Όταν εκείνες καρτερούσαν κατά τη σχολική περίοδο το σπίτι και τις διακοπές, εκείνη στις διακοπές νοσταλγούσε το σχολείο. Αναφέρεται στις καλόγριες με σεβασμό και αγάπη. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία καθώς μολονότι η Αλκυόνη υπήρξε πνεύμα ανήσυχο και κορίτσι άτακτο, την φρόντιζαν και την αγαπούσαν ιδιαίτερα.
Τις περιγράφει αυστηρές και καλλιεργημένες παρά τις ξυλιές που εισέπραξε μια νύχτα όταν συνελήφθη να διαβάζει Καζαντζάκη κάτω απ΄τα σκεπάσματα.
Ο περίφημος διανοούμενος Κρητικός ήταν κυρίως εκείνος που επηρέασε το συγγραφικό της έργο.
Το γέλιο στην μεγάλη συντροφιά της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών, προκάλεσε η διήγηση της για μία από τις καλόγριες, η οποία μη γνωρίζοντας τον Καζαντάκη και τον Λένιν, όταν η Αλκυόνη ισχυρίστηκε ότι είναι ο μεν θείος της και ο δε παππούς της ,όχι μόνο δεν την τιμώρησε, αλλά την συνεχάρη για την αριστοκρατικότητα της οικογένειάς της, περιεργαζόμενη τα εξώφυλλα των ''απαγορευμένων'' έργων.
Τις περιγράφει αυστηρές και καλλιεργημένες παρά τις ξυλιές που εισέπραξε μια νύχτα όταν συνελήφθη να διαβάζει Καζαντζάκη κάτω απ΄τα σκεπάσματα.
Ο περίφημος διανοούμενος Κρητικός ήταν κυρίως εκείνος που επηρέασε το συγγραφικό της έργο.
Το γέλιο στην μεγάλη συντροφιά της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών, προκάλεσε η διήγηση της για μία από τις καλόγριες, η οποία μη γνωρίζοντας τον Καζαντάκη και τον Λένιν, όταν η Αλκυόνη ισχυρίστηκε ότι είναι ο μεν θείος της και ο δε παππούς της ,όχι μόνο δεν την τιμώρησε, αλλά την συνεχάρη για την αριστοκρατικότητα της οικογένειάς της, περιεργαζόμενη τα εξώφυλλα των ''απαγορευμένων'' έργων.
Στη συνέχεια η Αλκυόνη έφτασε στη Αθήνα όπου γράφτηκε στην Πάντειο και παράλληλα παρακολουθούσε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας. Η τελευταία ήταν εκείνη που ασκούσε επάνω της τη μεγαλύτερη γοητεία, ωθώντας την στο ελεύθερο ρεπορτάζ και εκτοπίζοντας τη φιλολογία από τα σχέδια και τη ζωή της.
Δηλώνει άνθρωπος της δράσης και όχι της θεωρίας.Ήταν μόλις δεκαεννέα ετών όταν συγκίνησε με μια της επιστολή τον εκδότη Χρήστο Λαμπράκη ο οποίος την παρέπεμψε στο δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη, και αμέσως της εμπιστεύτηκε μια θέση στο ''Βήμα''. Ωστόσο η δυναμική προσωπικότητα του Τάσου Βουρνά την οδήγησε στην ''Αυγή'' πείθοντας την πως εκεί ανήκει πραγματικά.
Η καρίερα της στη λογοτεχνία ξεκίνησε όταν διαθέτοντας το πενιχρό εισόδημα της προχώρησε στην έκδοση 50 αντιγράφων του βιβλίου ''Το κόκκινο σπίτι'' και τη διανομή του σε εκδοτικούς οίκους της εποχής.Έκτοτε ακολούθησαν 17 περίφημα αριστουργήματα.
Η συγγραφέας ομολογεί πως συμβιβάζεται στις επιταγές της ζωής, ,όχι όμως στην τέχνη. Αποστρέφεται τη χυδαιότητα και επιδιώκει να καταθέτει στο χαρτί την ψυχή της. Στο γράψιμο εκτονώνει την ανάγκη της για συντροφικότητα, για την εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των πόθων της. Επιδιώκει οι λέξεις να χοροπηδούν στο γραπτό και δε δυσανασχετεί να επεξεργαστεί έως και οκτώ φορές την ίδια σελίδα εάν δεν επιτευχθεί ο εν λόγω στόχος με λιγότερες προσπάθειες. Προσπαθεί να αποδώσει ένα αποτέλεσμα άρτιο και βαθύ.
Η Αλκυόνη είναι πολύ απαιτητική από τον εαυτό της όσον αφορά στην τέχνη της. Σκιαγραφεί τους ήρωες της με απόλυτη ακρίβεια.Τους γνωρίζει σε βάθος και παραδέχεται πως μπορείς να μη σπούδασε την ανθρώπινη ψυχολογία σε σχολή, αλλά τη σπούδασε στη ζωή.
Βίωσε τη δικτατορία και επομένως έζησε τον ανθρώπινο πόνο στον απόλυτο βαθμό. Αυτό της επιτρέπει να ερμηνεύει ανθρώπινες συμπεριφορές σαν να πρόκειται για την ίδια της την προσωπικότητα. Όσον αφορά στους ήρωες των μυθιστορημάτων της, πρόκειται για πρόσωπα υπαρκτά με μικρές δόσεις μυθοπλασίας.
Διαθέτει στη συγγραφή ενός βιβλίου έως και ένα ολόκληρο έτος, αποσκοπώντας στην ποιότητα και την αυθεντικότητα του έργου. Συνηθίζει να συγγράφει με μολύβι και χαρτί. Η διαδικασία της συγγραφής της αποσπά τεράστια ψυχικά αποθέματα σε σημείο που αισθάνεται πως στο τέλος κάθε αριστουργήματος έχουν εξαντληθεί όλα. Ωστόσο πάντα αθετεί την υπόσχεση που δίνει στον εαυτό της πως δεν θα ξαναγράψει.
Επί του παρόντος, δεν ετοιμάζει κάτι νέο, ωστόσο βρίσκεται σε συζήτηση με τον εκδότη της για την προώθηση μια συλλογής των πιο δυναμικών σημείων όλων των βιβλίων της που κυκλοφόρησαν και αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό κοινό,και όχι μόνο, καθώς δύο εκ των έργων της μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία.
Πρόκειται για τα βιβλία ''Το φως του φεγγαριού'' και ''Χειμωνιάτικη Λιακάδα''.
Με λύπη συνειδητοποιεί πως οι νέοι δεν αφιερώνουν πλέον χρόνο στην ανάγνωση ολόκληρων συγγραφικών έργων και δηλώνει έτοιμη να ανταποκριθεί στην ανάγκη τους για μικρά και ηχηρά σημεία έργων της.
Πρόκειται για τα βιβλία ''Το φως του φεγγαριού'' και ''Χειμωνιάτικη Λιακάδα''.
Με λύπη συνειδητοποιεί πως οι νέοι δεν αφιερώνουν πλέον χρόνο στην ανάγνωση ολόκληρων συγγραφικών έργων και δηλώνει έτοιμη να ανταποκριθεί στην ανάγκη τους για μικρά και ηχηρά σημεία έργων της.
Η συγγραφέας έζησε σε μια εποχή που οι νέοι είχαν ιδανικά,που ποθούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Παρά τις απογοητεύσεις που έχει βιώσει εξακολουθεί να μην το βάζει κάτω και να στέκεται πιο νέα κι από τους νέους.
Γιατί κουβαλά φρέσκες ιδέες, αποτρέπει τον Έλληνα από τη μιζέρια και τη μοναξιά.
Θεωρεί στόχο δικό της, αλλά και γενικότερα των καλλιτεχνών να ανοίγουν δρόμους στον άνθρωπο, να εξαγνίζουν την ψυχή και να πορεύονται οι ίδιοι πίσω από το έργο τους.
Άλλωστε η ίδια έχει αποδείξει πως αποτελεί έναν άνθρωπο ακέραιο που δεν παρασύρεται από την επιτυχία και δεν επαναπαύεται στην αναγνώριση και την καταξίωση στο πρόσωπο της.
Η ταπεινότητα που τη διέπει αποδεικνύεται στο γεγονός πως χαρακτηρίζει τον εαυτό της ''έναν άνθρωπο που έτυχε να έχει ένα ταλέντο,τίποτε περισσότερο''.
Θερμά συγχαρητήρια στη Φιλότεχνη Λέσχη Αχαρνών που για μια ακόμη φορά πρωτοπόρησε στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την μεγάλη δημιουργό από κοντά...
Γιατί κουβαλά φρέσκες ιδέες, αποτρέπει τον Έλληνα από τη μιζέρια και τη μοναξιά.
Θεωρεί στόχο δικό της, αλλά και γενικότερα των καλλιτεχνών να ανοίγουν δρόμους στον άνθρωπο, να εξαγνίζουν την ψυχή και να πορεύονται οι ίδιοι πίσω από το έργο τους.
Άλλωστε η ίδια έχει αποδείξει πως αποτελεί έναν άνθρωπο ακέραιο που δεν παρασύρεται από την επιτυχία και δεν επαναπαύεται στην αναγνώριση και την καταξίωση στο πρόσωπο της.
Η ταπεινότητα που τη διέπει αποδεικνύεται στο γεγονός πως χαρακτηρίζει τον εαυτό της ''έναν άνθρωπο που έτυχε να έχει ένα ταλέντο,τίποτε περισσότερο''.
Θερμά συγχαρητήρια στη Φιλότεχνη Λέσχη Αχαρνών που για μια ακόμη φορά πρωτοπόρησε στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την μεγάλη δημιουργό από κοντά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου