Η ανάγκη...

Του Γιώργου Κουλόγιαννη

Η δύναμη της Ανάγκης. Οι αρχαίοι τραγικοί τη θεωρούσαν δύναμη μοναδικά ακαταμάχητη τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τους θεούς. Διδάσκοντας τους Αθηναίους πολίτες, ο Σοφοκλής έλεγε ότι «προς την ανάγκην ουδ' Άρης ανθίσταται» ενώ ο Ευριπίδης, πως «προς την ανάγκην πάντα τ' άλλα εστ' ασθενή».

Έτσι, η δύναμη της ανάγκης ήταν αυτή που οδήγησε μια ομάδα πολιτών του Δήμου Αχαρνών να συστήσει και να οργανώσει, εδώ και 4 χρόνια, Σύλλογο κατά της εγκληματικότητας και των ναρκωτικών. Ο λόγος, μια αίσχιστη κατάσταση που παρείσφρησε στη δομή της κοινωνίας των εμφανώς «υγιών» πολιτών του Δήμου, όταν η καταπίεση και η αφόρητη- βασανιστική κατάσταση, δειλά – δειλά από το 2005 και με αποκορύφωση το 2010 της κρίσης, άρχισε να καταστρέφει την ηρεμία, την ψυχική υγεία, αλλά πρωτίστως την ασφάλεια ευάλωτων, ευπαθών ομάδων – οικογενειών.

Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αυτής της Συλλογικής κίνησης ήταν και είναι η αποτροπή αυτής της παγιωμένης εδώ και χρόνια αδηφάγου κατάστασης που απειλεί, καταδυναστεύει και εξαντλεί τα ανθρώπινα όρια όλων των κατοίκων στις περιοχές αυτές.

Η δυναμική των κατοίκων, της κεντρικής εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου και της Δημοτικής Αρχής, ήταν και είναι δεδομένες για λύση του προβλήματος, αλλά το προσδοκώμενο αποτέλεσμα πενιχρό έως ανύπαρκτο, καθώς οι αγωνιστικές αντοχές των πολιτών ελάχιστες και οι μικροπολιτικές εφαρμογές των πολιτικών απαράδεχτα αναποτελεσματικές.

Οι λόγοι και οι δικαιολογίες πολλές, όμως το έγκλημα ΕΔΩ, οργανωμένο δυνατό, και απέναντί του στέκονται ανίσχυροι αντίπαλοι, που αντιμάχονται αναμεταξύ τους αναμασώντας τα ίδια επιχειρήματα, χωρίς κάτι χειροπιαστό, χωρίς ελπίδα για τον κάτοικο που υποφέρει, ζητά λύση, ασφάλεια για τον ίδιο και την οικογένεια του. Επειδή όμως, φοβάται ή απαξιώνει το σύστημα δεν επαναστατεί, σιωπηλά-καρτερικά υπομένει, περιμένει. Πόση άλλη κοροϊδία και αηδία από τους εκλεκτούς της ψήφου μας, πόσο άλλος εμπαιγμός και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα; Πόση άλλη ανοχή, χωρίς επανάσταση στη ψυχή και στο μυαλό, κατακλύζοντας τους δρόμους να διεκδικούμε δυναμικά-ειρηνικά τα «αυτονόητα»;

Η επανάσταση αυτών που δεν μιλούν, δεν εκφράζεται από λίγους, την αισθάνονται πολλοί, δεν υπόσχεται λύση στο πρόβλημα της εγκληματικότητας, αλλά επικοινωνεί με μια ξεχασμένη γλώσσα, αυτή της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν στοχεύει στη βία και στον μαρασμό, αλλά ζητά πίσω την εξουσία της ζωής του.

Η επανάσταση που πρέπει να ονειρευτούμε όλοι, έχει αφετηρία τους πολίτες που στέκονται σιωπηλά, που δεν κρατούν σημαίες, δεν κραυγάζουν συνθήματα που έγραψαν άλλοι και δεν γίνονται φερέφωνα συμβούλων με ιδεολογικές εξαγγελίες.

Η επανάσταση, που προσδοκούμε όλοι, δεν είναι χρεοκοπημένη πνευματικά, αλλά είναι εκκωφαντικά βουβή, στηριζόμενη στην αλληλεγγύη των ματιών που ονειρεύονται και της ψυχής που δεν αντέχει άλλο. Γίνεται ήσυχο ποτάμι οργής και απαιτεί από τους επαΐοντες, να πάρουμε πίσω ότι ονειρευτήκαμε, ότι χάσαμε πριν «κλειστούμε» στη σιωπή μας.

Η σιωπηλή επανάσταση δεν είναι η κατάντια της σύγχρονης εποχής, είναι η αδιάκοπη αναζήτηση αποτελεσμάτων μέσω πράξεων, είναι η συσσώρευση της αγανάκτησης της κοινωνικής οργής που βράζει τόσο αθόρυβα, χωρίς να την ακούει κανείς από αυτούς που εκκωφαντικά αναδεικνύουν-διαφημίζουν τα πεπραγμένα της ανυπαρξίας τους.