 |
| Φίλιππος Πλιάτσικας - Εύη Τριανταφύλλου |
Της Εύης
Τριανταφύλλου
Είναι μερικά
δημοσιογραφικά κείμενα που αναγκαστικά γράφονται σε «πρώτο ενικό»…
Αυτό συμβαίνει
εν προκειμένω και στην υπογράφουσα…
Είχα να
συναντηθώ με τον Φίλιππο Πλιάτσικα από μία συναυλία που είχε δώσει στο Μενίδι τον
Σεπτέμβρη του 2013, ΚΛΙΚ ΕΔΩ αλλά τότε δεν
είχαμε προλάβει να μιλήσουμε.
Αυτή τη φορά
στα Άνω Λιόσια καλύπτοντας το ρεπορτάζ για τη συναυλία Αλληλεγγύης που έδωσε
στο Δημοτικό Κολυμβητήριο των Άνω Λιοσίων βρέθηκα από νωρίς στο χώρο και
φωτογραφίζοντας τον λίγο πριν ξεκινήσει, του θύμισα πως ήμασταν συμμαθητές στο
Μενίδι, στο 1ο Λύκειο Αχαρνών.
Μιλήσαμε για την τότε μεγάλη αδυναμία του που
εκτός από την μουσική ήταν και το basket και
μετά εκείνος κίνησε για τα καμαρίνια κι εγώ για τον εξωτερικό χώρο του
κολυμβητηρίου, όπου είχαν αρχίσει να καταφτάνουν οι επίσημοι και ο κόσμος.
Προς έκπληξη
μου και μετά από τρεις ώρες όταν πια η
υπέροχη συναυλία του είχε τελειώσει, μου ζήτησε να μιλήσουμε λίγο για το Μενίδι
και με ρώτησε αν το πατρικό μου εξακολουθεί να βρίσκεται στην Αριστοτέλους…
Τότε κατάλαβα πως πράγματι με θυμόταν και πως η
κουβέντα δεν ήταν τυπική. Αντιθέτως θυμόταν με λεπτομέρειες συμμαθητές και φίλους
από το Δήμο Αχαρνών στον
οποίο έχει μεγαλώσει κι έζησε τα πρώτα δύσκολα χρόνια της ζωής του αλλά κι
έκανε τα πρώτα βήματα της σημαντικής του καριέρας.
Για το γεγονός
αυτό άλλωστε ο ίδιος, είχε μιλήσει πριν λίγα χρόνια στο περιοδικό «ΕΓΩ»
αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής:
«Μεγάλωσα στο
Μενίδι. Στο πατρικό μου σπίτι δεν είχαμε ούτε ρεύμα. Ήταν αυθαίρετο. Οι γονείς
μου ήταν εσωτερικοί μετανάστες, δεν είχαν χρήματα για κάτι άλλο. Η περιοχή δεν
είχε ρεύμα. Τόσο εγώ όσο και ο Μπάμπης Στόκας μεγαλώσαμε σε πολύ σκληρές
γειτονιές. Περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα χρόνια. Όλη μας η ζωή ήταν μια βιοπάλη.
Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που κάναμε μουσική αργότερα, έπειτα από πολλά χρόνια
και σκληρό αγώνα…»
Κι όμως! Παρά
τα δύσκολα χρόνια ο Φίλιππος δεν ξέχασε τους παλιούς του φίλους. Γιατί δεν
θέλει να τους ξεχάσει. Με ρώτησε μάλιστα για πολλά παιδιά τι κάνουν αναφέροντας
τα ονόματά τους και μιλώντας με ειλικρινή θλίψη για κάποιους από τη γενιά μας
που χάθηκαν μέσα στον σκληρό κόσμο των ναρκωτικών.
Μου είπε επίσης
ότι έρχεται συχνά στο Μενίδι και στην παλιά του γειτονιά για χάρη της μητέρας
του και πως θα ήθελε να βρεθεί ξανά με παλιούς φίλους…
Και τότε
διαπίστωσα με συγκίνηση πως τελικά μερικοί άνθρωποι στη ζωή δεν είναι τυχαίοι.
Κι ο Φίλιππος
είναι από κείνους τους αυτοδημιούργητους
Καλλιτέχνες που μένουν πάντα στην κορυφή και διαρκώς εξελίσσονται.
Γιατί πέρα από
το ταλέντο, διακρίνονται κι από μια βαθιά συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτή που
δεν τους αφήνει να ξεχάσουν από πού ξεκίνησαν.
Και είναι αυτή που τους ωθεί
με καθημερινό μόχθο, να φτάνουν όλο, και πιο ψηλά…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου