Το δάνειο έχει τη δική του ιστορία ή ακόμα μια ιστορία αχαριστίας

Τον περασμένο Νοέμβρη, στη δίκη του πρώην Δημάρχου Σπύρου Στριφτού ΚΛΙΚ ΕΔΩ, ουδείς μπορούσε να κατανοήσει το ζήλο των δικηγόρων του Δήμου Αχαρνών να καταδικαστεί, πάση θυσία.

Έκπληκτο το ακροατήριο διαπίστωσε ότι έδιναν πραγματική μάχη για να πείσουν το δικαστήριο ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος για ένα έλλειμμα που είχε προκύψει από έλεγχο που διενεργήθηκε επί Δημαρχίας Παναγιώτη Φωτιάδη, παρόλο που ο τελευταίος κατέθεσε στο δικαστήριο ότι δεν γνωρίζει ποιος ευθυνόταν. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη προκάλεσαν οι καταθέσεις υπηρεσιακών παραγόντων ότι το έλλειμμα του Δήμου είχε εκτιναχθεί, στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν, στα εννέα εκατ. ευρώ.

Σήμερα, που ο Δήμος πήρε Απόφαση να συνομολογήσει δάνειο …δέκα εκατ. ευρώ, για να καλύψει το έλλειμμα και να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του οι απορίες έχουν λυθεί: Οι δικηγόροι ενήργησαν με βάση τις υπηρεσιακές κατευθύνσεις που τους δόθηκαν.  Ήταν συνειδητή απόφαση να φορτωθεί στην πλάτη του Στριφτού τρεις φορές μεγαλύτερο έλλειμμα από αυτό που αναφερόταν στο κατηγορητήριο. Με την καταδίκη του θα καταλογιζόταν σε αυτόν το χρέος και αυτομάτως θα απαλλασσόταν ο Δήμος. Κι ευτυχώς που το δικαστήριο δεν πείστηκε από τις αμφιλεγόμενες εκθέσεις και καταθέσεις των υπηρεσιακών παραγόντων και τον αθώωσε πανηγυρικά. Διαφορετικά θα είχε καταδικαστεί σε ισόβια.

Φυσικά όλα αυτά δεν εκπλήσσουν κανέναν από αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα για τη ζούγκλα του Μενιδίου. Κι εν προκειμένω το απόφθεγμα «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» είναι μια πολύ επιεικής έκφραση απέναντι σε αυτό που συνέβη. Ίσως η περιγραφή του αχάριστου από τον Ανδρέα Λασκαράτο (Ιδού ο άνθρωπος) να βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα.

«Ο αχάριστος είναι ηθικός τραπεζορρίχτης, και δημόσιος αδικητής. Λαβαίνει από τον ευεργέτη του την ευεργεσίαν, και σε περίστασην ανταποδόσεως, κάμνει ηθικήν χρεωκοπίαν και δεν πληρώνει. Ή, ακόμη χειρότερα, ανταποδίδει κακόν! Το ηθικό τούτο χρεωκόπημα, συνιστάμενο σε φτώχεψη γενναίων αισθημάτων, καταβιβάζει τον αχάριστον παρακάτου από τα χτήνη. Και είναι ένα από τα τόσα που δείχνουν' ότι, ενώ εις τον άνθρωπον εδόθη η ύψωσή του έως εις τα υπερφυή όντα, του αφέθη και η καταβίβασή του έως εις τα χτήνη· και συχνά και παρακάτου ακόμη. Πραγματικώς, η ψυχή του αχάριστου, δεν αξίζει την ψυχή του σκύλου. Ο αχάριστος αδικεί την κοινωνίαν. Την αδικεί, επειδή ενεργεί επάνω εις το πνεύμα του ευεργέτου σε τρόπον, ώστε ναν τον αποθαρρύνη και ναν τον αποτρέψη από περαιτέρω πιθανές ευεργεσίες του και εις άλλα άτομα».