 |
| Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη |
« Η καμπάνα Χριστούγεννα χτυπάει
και μου φτερώνει την ψυχή
κι ανοίγεται η καρδιά μου και σκορπάει
θυμίαμα την προσευχή.
Αγιες αγάπες τρισευλογημένες
που τις καρδιές υψώνατε παρθένες
των πρώτων, των αρχαίων Χριστιανών
στο όνειρο το τρανό των ουρανών.
Αγάπες μεγαλόδωρες περίσσια,
κάτου απ’ τη σκέπη την δική σας ίσια
ζούσαν μικροί, τρανοί, πλούσιοι, φτωχοί
κι έδενε τους ανθρώπους μια ψυχή!...»
(Κ. Παλαμάς, ΤΟ ΜΑΓΟ ΣΑΣ ΤΟ ΦΩΣ)
Δεν ξέρω αν ίσχυσε ποτέ αυτό το τελευταίο που ιστορεί τόσο περίτεχνα και εμπνευσμένα ο πληθωρικός
Κωστής Παλαμάς. Πιθανόν η ιδανική αυτή θεωρία να εφαρμόστηκε στις πρώτες
χριστιανικές κοινότητες, όταν ήσαν ακόμη νωπές οι επιταγές του Ευαγγελίου.
Στους αιώνες που μεσολάβησαν όμως,
η χριστιανική αγάπη, η αλληλεγγύη κι η ισότητα κατέληξαν κενό γράμμα. Κάθε χρόνο βέβαια όταν πλησιάζουν
Χριστούγεννα πλειοδοτούμε όλοι, απανταχού της γης σε δηλώσεις συμπόνιας και
συμπαράστασης προς τους πάσχοντες και σε διαπρύσιες ευχές για ειρήνη, πρόοδο
και ευημερία της ανθρωπότητας. Και για να καθησυχάσουμε τη «χριστιανική»
μας συνείδηση δίνουμε και κάτι - απ’ το
περίσσευμά μας πάντα - για ενίσχυση
κάποιων αναξιοπαθούντων.
Δηλώσεις και ευχές στην πλειονότητά τους τυποποιημένες, κούφιες, υποκριτικές
και εφήμερες που ξεχνιούνται παντελώς μόλις περάσουν οι «άγιες μέρες». Κι όσο
για τη «φιλανθρωπία» μας, κι αυτή καταχωνιάζεται στον πάτο του σεντουκιού για
να ανασυρθεί πάλι του χρόνου τέτοια εποχή. Λες και οι αδύναμοι και οι ενδεείς
δεν έχουν την ανάγκη μας όλο το χρόνο παρά μόνο τα Χριστούγεννα! Έτσι
πορευόμαστε αιώνες τώρα, γι’ αυτό και παρά τα όποια βήματα προόδου στον τομέα
του ανθρωπισμού από τα σύγχρονα πολιτικά συστήματα, το «όνειρο το τρανό των
ουρανών» για μια κοινωνία ειρηνική και ευημερούσα χωρίς αδικίες, εχθρότητες και
εκμετάλλευση, παραμένει ουτοπία.
«...Αγάπες, ω! φανείτε πάλι εμπρός μου,
αυγές της πίστης, χρυσαυγές του κόσμου
κι ας βλέπει με το μάγο σας το φως
ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αδερφός!...»
Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με διδαχές και προσδοκίες σαν αυτές που
απαντώνται στον Κωστή Παλαμά και που τις
είδε να συντρίβονται από τη σκληρή πραγματικότητα. Είχαμε, όμως και κάποιοι
πιθανόν να διατηρούμε ακόμα, μιαν αμυδρή έστω ελπίδα ότι κάποτε κάτι μπορεί ν’
αλλάξει και να πραγματωθεί αυτό που εύχεται ο ποιητής, το « να βλέπει ο
άνθρωπος τον άνθρωπο αδελφό».
Ίσως η οδυνηρή κρίση που βιώνουμε
αυτόν τον καιρό μας βγάλει από τη ραστώνη και την ομίχλη της ατομικής μας
ευμάρειας κι αρχίσουμε να ξαναπλέκουμε τους διαλυμένους δεσμούς ψυχής με τους
συνανθρώπους μας. Κι ίσως τότε η καμπάνα που θα χτυπήσει Χριστούγεννα, να μας φτερώσει
πάλι την ψυχή. Αμποτε….
Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου