Η Εξόδιος Ακολουθία τελέστηκε στο ταπεινό εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στη Χαραυή, εκεί όπου η Αλεξάνδρα ζούσε με την οικογένεια της
Επιμέλεια Εύη Τριανταφύλλου
Στο ταπεινό εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στη γειτονιά της Χαραυγής στο Μενίδι, εκεί που στοργικά την φρόντισαν οι δικοί της άνθρωποι…Εκεί δέχθηκε τον τελευταίο ασπασμό από στενούς συγγενείς, γείτονες και φίλους η ξεχωριστή και σπουδαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια Αλεξάνδρα (Αλέκα Κυριακάκη).
Η Εξόδιος Ακολουθία τελέστηκε το μεσημέρι της Τρίτης 28 Ιουλίου με το τραγούδι των τζιτζικιών να μπερδεύεται αρμονικά με τις εκκλησιαστικές ψαλμωδίες και τη φωνή του παπά Νικόλα.
Δεν υπήρχε θρήνος. Μόνο, βαθιά λύπη, αξιοπρέπεια και σεβασμός.
Όπως, το είχε επιλέξει η Αλεξάνδρα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας …
Κι ας υπήρξε πρώτος της δάσκαλος ο Μάνος Κατράκης και δεύτερος μεγάλος, ο Βασίλης Τσιτσάνης. Κι ας έφτιαξε τραγούδια με τον Μάνο Χατζιδάκη και πολλά ακόμα ας…
Κοντά της τ’ αγαπημένα της ανήψια να της χαϊδεύουν με λατρεία τα μέχρι το τέλος της ζωής της, χαρακτηριστικά, κοντοκουρεμένα της μαλλιά.
Ο αδελφός της Χρήστος και η αγαπημένη της αδελφή Όλγα – Μαρία Δημητροπούλου, που τη φρόντισε ως τη στιγμή που έκλεισε τα μάτια της.
Ήταν εκείνη εξάλλου, που οδεύοντας πια, μετά την εκκλησία προς την τελευταία κατοικία της Αλεξάνρδας, στο Νέο Κοιμητήριο των Αχαρνών, της σιγοτραγουδούσε κάποιον αγαπημένο τους σκοπό…
«Ταλαιπωρήθηκε το Αλεξανδράκι» ψιθύρισε η Όλγα … «Δεν το σκέφτηκα, δεν είχα μυαλό από τον πόνο. Έπρεπε να έχουμε τραγούδια για να την αποχαιρετήσουμε …
Κι όταν το τελευταίο της μεσημέρι λίγες ώρες πριν κλείσει τα μάτια της μου ζήτησε νερό, "Όλγα" φώναξε και η φωνή της, όπως πάντα. Καμπάνα!»
Από σύμπτωση θέλετε; Ο τάφος της Αλέξάνδρας βρίσκεται ανάμεσα σε παιδιά της πόλης μας, που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή από 17 έως 23 ετών…
Και τώρα, έχει ήδη ανταμώσει με τον Κατράκη, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα, τον Χατζιδάκη.
Με την ξεχωριστή φωνή της να μαγεύει τη γειτονιά των Αγγέλων και να μένει ταυτόχρονα Αθάνατη… για τις γενιές που μεγάλωσαν με τις ξεχωριστές ερμηνείες της,αλλά και για τις επόμενες, που αναμφίβολα θα την αγαπήσουν…
Αξίζει ν’ αναφερθεί πως στην εξόδιο ακολουθία έδωσαν το παρών ο Δήμαρχος Αχαρνών Γιάννης Κασσαβός, ο γείτονάς της Αντιδήμαρχος Παναγιώτης Πολυμενέας, η Δημοτική Σύμβουλος κι επίσης γειτόνισσά της Σοφία Χριστοπούλου αλλά και η ως το τέλος της ζωής της επιστήθια φίλη της και σπουδαία ερμηνεύτρια, Γιώτα Βέη.
Θα ήταν παράλειψη επίσης να μην αναφέρουμε, πως πολύ λίγοι συντοπίτες γνώριζαν πως η Αλεξάνδρα τελείωσε το Γυμνάσιο στην πόλη των Αχαρνών και ζούσε στη Χαραυγή με την οικογένειά της.
Η υπογράφουσα το έμαθε, μόλις την Κυριακή 26 Ιουλίου, μέσα από δυο αποχαιρετιστήρια λόγια που έγραψε προς τιμήν της, στον τοίχο της στο face book, η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Φορέα για την ανάδειξη του Αρχαίου Θεάτρου Αχαρνών, «ΕΠΙΣΚΗΝΙΟΝ» Μαρία Μίχα.
«Έφυγε η Αλεξάνδρα, ( Αλέκα Κυριακάκη) η μεγάλη συντοπίτισσα τραγουδίστρια, και για μερικά χρόνια συμμαθήτρια....Καλό ταξίδι!» έγραψε η Μαρία Μίχα στον τοίχο της ανεβάζοντας κι ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του Γιάννη Παπαϊωάννου το οποίο Αναφέρεται στο σύνολο του μουσικού της έργου. Και δημοσιεύθηκε στο ogdoo.gr.
ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Για το ύστατο χαίρε, επιλέξαμε ένα ακόμη αφιέρωμα που δημοσιεύθηκε με το άκουσμα του θανάτου της, στο site protagon.gr και φέρει την υπογραφή του Στάθη Παχίδη, με τίτλο, «Ένα καράβι τσακισμένο» ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Του Στάθη Παχίδη
Δουλεύοντας την άνοιξη του 2013 για ένα συναυλιακό project, είχα κινητοποιήσει γνωστούς και φίλους να μάθω γι’ αυτήν αλλά το μήνυμα που έφτανε ήταν από παντού το ίδιο: η Αλεξάνδρα, η λιτή κι αισθαντική ερμηνεύτρια του Τσιτσάνη, είχε χαθεί από την πιάτσα.
Είχε γίνει γνωστή από τις εναγώνιες (πώς να προλάβει όλους τους θρύλους του τραγουδιού, που έφευγαν;) τηλεοπτικές εκπομπές του Γιώργου Παπαστεφάνου μ’ εκείνο το τολμηρό για την εποχή αγορέ μαλλί και το μελαχρινό βλέμμα πλάι στον Τσαουσάκη, τον Στελλάκη Περπινιάδη και βέβαια τον μέντορά της Τσιτσάνη, λίγο πριν αποχαιρετίσουν.
Με ταμπουρά κάποιες φορές στα χέρια, με δωρική αισθητική και αξιοζήλευτες συνεργασίες (μεταξύ άλλων Μ. Χατζιδάκις, Γ. Ζαμπέτας, Ν. Μαυρουδής), με δίσκους στόχευσης πέρα από το εφήμερο, με τη βεβαιότητα της σπουδαιότητας του απλού. Δεν έγινε ποτέ τραγουδίστρια Α.Ε. αλλά κατάφερε να στέκεται ισοϋψής δίπλα στα κλασικά μεγέθη δείχνοντας πόσο ίδια αλλά και πόσο περίεργα «άλλη» ήταν. Δεν ήταν μια ακόμη λαϊκή τραγουδίστρια και οι ερμηνείες της φώτισαν μεγάλα τραγούδια αλλιώς και απ’ αλλού μ’ αποκορύφωμα -για μένα- «Το καράβι» των Β. Τσιτσάνη - Κ. Βίρβου. «...Ο καθένας άνθρωπος μοιάζει με καράβι…» -- τήξη σε υψηλό καμίνι αισθήματος.
Ας μου επιτραπεί η μαρτυρία:
ο μέγας «ρούφι» των ημερών, το Φατσοτέφτερο, κρύβει εκπλήξεις και κάποια στιγμή λαμβάνω αίτημα φιλίας από την Αλεξάνδρα Κυριακάκη, από ένα προφίλ, όπου δέσποζε η κοινή φωτογραφία τού Μάνου Κατράκη και του Βασίλη Τσιτσάνη.
Ναι, ήταν η Αλεξάνδρα αυτοπροσώπως, που είχε μάθει πως την έψαχνα και με βρήκε. Ξεκίνησε μια επικοινωνία αρχικά ηλεκτρονικά και στη συνέχεια και τηλεφωνικά - τ’ ακουστικά έπαιρναν φωτιά.
Δε συναντηθήκαμε ποτέ, αν και της το ζήτησα.
Ήταν άρρωστη και αδυνατούσε να έρθει σε οτιδήποτε πρότεινα προς τιμήν της. Η ευθυβολία της κρίσης της και το βάρος των επιλογών της παρέμεναν άκαμπτα και κοφτερά – είχε τόσο σπουδαίους δασκάλους. Μου ζήτησε να της στέλνω όποια δημοσιεύματα πίστευα ότι την αφορούσαν καθώς και σχετικά βιβλία. Ήθελε μόνο να μιλάμε τηλεφωνικά και μάλιστα σε ώρες, που δε θα ενοχλούνταν οι συγγενείς της, οι οποίοι στοργικά τη φρόντιζαν στις Αχαρνές…
Τελευταία χαθήκαμε. Αν, απόψε, που έμαθα πως η Αλεξάνδρα έφυγε, γράφω, είναι για να πω δυο τρία πράγματα, που ξέρω γι’ αυτήν:
Ήθελε να ξέρουν πόσο σπουδαίο ήταν για εκείνη πως είχε λάβει θεατρική παιδεία και πόσο υπερασπιζόταν το βάρος του λόγου που τραγουδούσε - αυτό ήταν που την έκανε «άλλη».
Ήθελε να ξέρουν πως ήταν ακριβή και δεν έκανε ποτέ πράγματα που δεν πίστευε, όποιο κι αν ήταν το τίμημα.
Ήταν περήφανη γιατί κατάφερε να σταθεί στο πλάι σπουδαίων ανθρώπων ζώντας μια ζωή με πολλές κι απρόσμενες στροφές.
Ήταν λυπημένη γιατί βίωσε οδυνηρά αυτό που οι καλλιτέχνες απεύχονται: την ώρα που τα φώτα σβήνουν.
Ήταν χαρούμενη, όταν καταλάβαινε πως τη θυμούνται, την αγαπούν και πως προσέφερε στη ζωή των άλλων με την υψηλή της τέχνη.
Ένα καράβι τσακισμένο, η Αλεξάνδρα, δε μένει πια εδώ…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου