Με ή χωρίς το ευρώ, οι δήμοι της Χώρας και μάλιστα με περιορισμένους πόρους, θα εξακολουθήσουν να κουβαλάνε το βαρύ φορτίο της κοινωνικής αλληλεγγύης, σημειώνει το πρωτοσέλιδο της ΑΧΑΡΝΑΪΚΗΣ:
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση κρίνεται το μέλλον της Χώρας. Το πρωί της Δευτέρας, 13 Ιουλίου 2015, θα ξέρουμε το τοπίο στο οποίο θα κινηθεί η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Κι ενώ παραμένει ερωτηματικό αν στο βάθος του τούνελ μιας συμφωνίας υπάρχει φως, είναι βέβαιο ότι η παραμονή στο ευρώ συνεπάγεται πολλές θυσίες.Για το ενδεχόμενο ενός grexit καλύτερα ας μην το συζητάμε. Πήραμε μια μικρή ιδέα από τα capital controls τι σημαίνει.
Για το πώς φτάσαμε ως εδώ όλοι, περίπου, γνωρίζουμε: Οι αδυναμίες του πρωθυπουργικού πολιτικού συστήματος, η ανεπάρκεια και η ανευθυνότητα της πολιτικής ηγεσίας και ο εφησυχασμός των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας είναι οι βασικές αιτίες. Στο επίκεντρο του όλου προβλήματος η αδυναμία της ράτσας να ενωθεί, ακόμα κι όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Το περιέγραψε μοναδικά ο Καζαντζάκης στο «ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
«Ο διάολος να με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι! Τι να κάμω;» Όλη τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης. Μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα! Βρήκα!» φώναξε και έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν ακόμα Ρωμιό κι έβαλε στο ταψί και τους δυο Ρωμιούς να παλέψουν.
Άρχισε το πάλεμα, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας , μπηχτές και ο άλλος... Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν....Κι ακόμα παλεύουν ! Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του...»
Αλλά οι διαπιστώσεις δεν έχουν, πλέον, σημασία. Εκείνο που προέχει είναι, έστω την ύστατη ώρα, να αντικρίσουν οι πολιτικοί, κατάματα, την πραγματικότητα. Να αναλάβουν το βάρος της ιστορικής ευθύνης και με το χέρι στην καρδιά να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις που έχει ανάγκη η πατρίδα. Το ζητούμενο είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών, η βιώσιμη ανάπτυξη και η μείωση του χρέους. Αλλά τα διαπραγματευτικά περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα, την ώρα που οι δανειστές κάνουν επίδειξη κυνισμού.Κι απέναντι, παραμονεύει, σαν το Θηρίο της Αποκάλυψης, το Grexit.
Όπως είναι φυσικό, μια επώδυνη συμφωνία, σαν αυτή που διαφαίνεται στον ορίζοντα, θα έχει τραγικές επιπτώσεις σε περιοχές όπως το Μενίδι και η Φυλή, που ακόμα και στα χρόνια των παχέων αγελάδων ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στη Γενική Συνέλευση των Δημάρχων, που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Πέμπτης, 9 Ιουλίου 2015, σε κεντρικό Αθηναϊκό ξενοδοχείο, τονίστηκε ότι οι Δήμοι πρέπει να ετοιμαστούν για μια νέα εκδοχή της ανθρωπιστικής κρίσης, ακόμα πιο οδυνηρή από την προηγούμενη. Άλλωστε εκείνοι κράτησαν όρθια την κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια, με τις προνοιακές τους δομές. Μέσα στον Αρμαγεδδώνα της φτωχοποίησης καλούνται και πάλι, να αποτελέσουν τους πυλώνες της κοινωνικής συνοχής. Χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τροφοδοτήσουν τις τοπικές οικονομίες με ρευστό και θέσεις εργασίας κι ενώ τα έσοδά τους καταρρέουν από τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης και την αδυναμία των δημοτών να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον απομένει ελπίς. Η απάντηση είναι πως υπάρχει. Όχι γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ούτε γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Αλλά γιατί πολλές φορές, στο παρελθόν, η Χώρα έχει ορθοποδήσει, από τα ερείπιά της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο δεν είχε απομείνει πέτρα πάνω στην πέτρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου