Η Ιστορία του Ναού του Αγίου Βλασίου

Ο Ιερός Ναός Αγίου Βλασίου, είναι Τρισυπόστατος. Τιμάται επί ονόματι ιερομάρτυρος Αγίου Βλασίου, Επισκόπου Σεβαστείας του Θαυματουργού, επί ονόματι της Παναγίας μας της Ζωοδόχου Πηγής και επί ονόματι της Αγίας Αικατερίνης της Πανσόφου. 

Οι Αχαρνείς, μέχρι το 1906 εκκλησιάζονταν στο Ναό του Αγίου Βλασίου, που ήταν στην Κεντρική Πλατεία και μπροστά στο κτίριο που στεγάζεται σήμερα η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Αχαρνών. 

Μάλιστα, στη θέση αυτή, υπάρχει ένα κυκλικό κομμάτι πρασίνου, το οποίο είναι έργο του Δήμου, χωρίς να υπάρχει κάποια ενημερωτική ταμπέλα ότι σ’ αυτό το σημείο ήταν κάποτε η πρώτη εκκλησία του Αγίου Βλασίου. 

Επειδή ο Ναός αυτός έκλεινε το Δυτικό χώρο της πλατείας και προπαντός επειδή δεν επαρκούσε για να εξυπηρετήσει τους εκκλησιαζομένους, αποφασίστηκε από το Δήμο και την εκκλησιαστική αρχή να κατεδαφισθεί και να χτιστεί ένας πολύ μεγαλύτερος ναός, ανατολικότερα της πλατείας, εκεί που βρίσκεται σήμερα. 

Εκείνος που πρότεινε το γκρέμισμα του μικρού ναού και έπεισε και τους υπόλοιπους Συμβούλους, ήταν ο Χρήστος ή Γιάννης Καράμπελας (Μενιδιάτης Εκκλησιαστικός Σύμβουλος). Μετά την απόφαση, συνεργείο από εργάτες ορίσθηκε και έφτασε στο ναό με τους κασμάδες για ν’ αρχίσει το γκρέμισμα. Η ώρα περνούσε και κανένας δεν τολμούσε να σηκώσει κασμά κατά του ναού, κάτι που ο κόσμος απέδωσε σε θεϊκή ενέργεια. Ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν την κατεδάφιση, όταν ο επικεφαλής εργάτης τους φώναξε: «Τι περιμένετε βρε δειλοί;» και παίρνοντας τον κασμά, χτύπησε πρώτος το ναό. Τον μιμήθηκαν και οι υπόλοιποι και η κατεδάφιση προχώρησε. Σε απόσταση 500 μέτρων από τον κατεδαφιζόμενο ναό, ήταν το σπίτι του προτείνοντας την κατεδάφιση, Συμβούλου, Χρήστου ή Γιάννη Καράμπελα.

Ο Καράμπελας, λοιπόν, πήρε το άλογο του και πήγε στην πηγή για να το ποτίσει. Στο γυρισμό όμως, το άλογο αφήνιασε και αφού τον πέταξε κάτω, τον έσυρε στο έδαφος, αφού το χέρι μπλεχτεί στο σχοινί του καπιστριού και δεν μπορούσε να ελευθερωθεί. Έτσι, το άλογο, έφτασε μέχρι το σημείο που είχε κατεδαφιστεί ο ναός, με τον Καράμπελα νεκρό. Το γεγονός αυτό αποδόθηκε σε θεία Δίκη, αφού όπως έλεγαν οι Μενιδιάτες, ο Άγιος Βλάσης, δεν ήθελε να του χαλάσουν το σπίτι του. 

Όλα έμειναν στάσιμα και μετά από ένα χρόνο, η οικογένεια του Καράμπελα, αφού έκανε μνημόσυνο και τρισάγια, πρότεινε, με έξοδα της, να φυλαχτεί το ΑΒΑΤΟ του μικρού ναού (στο οποίο λεγόταν ότι υπήρχαν και τα οστά του αγωνιστή Μητρομάρα) και να τοποθετηθεί ένα μαρμάρινο εικονοστάσι στη θέση του. 

Το μαρμάρινο εικονοστάσι τοποθετήθηκε, αλλά διατηρήθηκε μόνο μέχρι τον εξωραϊσμό της πλατείας, επί Δημαρχίας Χρήστου Δέδε. 

Από τότε, δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτό το σημείο που να θυμίζει την ιστορία του παλιού ναού του Αγίου Βλασίου. 

Πηγές : Χρήστου Ι. Καλογράνη «Οι Μενιδιάτες», (1990)
               Εργασίες Κιούση Χριστίνας και Κατάρα Φανής (Αρχείο ΙΛΕΑ)