Κάντε κάτι επιτέλους για το Μενίδι!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ 

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΒΥΘΟΥΛΚΑ

Καθημερινά επαναλαμβάνονται πια τα δρομολόγια με τις κλούβες της ΕΛ.ΑΣ. για τη μεταφορά χρηστών ναρκωτικών από το κέντρο της Αθήνας στις εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας για έλεγχο, εξετάσεις και καταγραφή. Και μετά, πίσω στο κέντρο της Αθήνας, με... το αστικό λεωφορείο! 

Και η ζωή συνεχίζεται, το πρόβλημα ανακυκλώνεται και οι κάτοικοι του Μενιδίου, πηγαίνοντας στη δουλειά, γυρνώντας απ' το σχολείο, στο λεωφορείο βλέπουν συνεχώς δίπλα τους ανθρώπους έτοιμους να καταρρεύσουν, άρρωστους και αδύναμους.

Αλλά αυτή είναι μόνον η μία όψη της κατάστασης (και της διαδρομής). Γιατί υπάρχει και η αντίστροφη - οι χρήστες που ανεβαίνουν με το λεωφορείο στο Δήμο Αχαρνών για να αγοράσουν τη δόση τους από την τοπική πιάτσα.

Από το 1983 έως το 2002 ζούσα στο Μενίδι. Την ξέρω καλά την περιοχή. Από τότε - αρχές δεκαετίας του '80 - μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Από τότε γνώριζα για τα ναρκωτικά που διακινούνται στα σύνορα Μενιδίου - Ζεφυρίου. Από τότε έμαθα να κοιμάμαι τα βράδια ακούγοντας από μακριά τον ήχο από τα όπλα.

«Μην ανησυχείς», μου έλεγαν κάτοικοι της περιοχής. «Θα έχουν πανηγύρι στους καταυλισμούς των τσιγγάνων». Από τότε κυκλοφορούσαν ανεξέλεγκτα όπλα στην περιοχή· σήμερα βρίσκεις τα πάντα, από καραμπίνες μέχρι καλάσνικοφ.

Πριν από μερικές ημέρες μπήκα ξανά στο λεωφορείο που συνδέει την πλατεία Βάθη με το Μενίδι. Και είδα πολλούς χρήστες ναρκωτικών. Και όταν πήγαινα και όταν επέστρεφα. Και μου είπαν παλιοί γείτονες πως είναι μια συνηθισμένη εικόνα για αυτούς. Και για το λόγο αυτό αποφεύγουν να κινούνται με τα λεωφορεία. Γιατί φοβούνται.

Θα μας μεταφέρω μαρτυρία συναδέλφου ο οποίος, όπως εγώ, μεγάλωσε στο Μενίδι. Είναι ενδεικτική της κατάστασης: «Καθημερινά περισσότεροι από 2.500 χρήστες πηγαινοέρχονται με τα λεωφορεία. Οι στάσεις είναι τρεις: Τελωνείου, η 16η και η 17η στο Ταχυδρομείο. Εκεί σημειώνονται και οι περισσότερες υποθέσεις επιθέσεων κάθε Σάββατο που έχει λαϊκή αγορά. Τσάντες, χρυσές αλυσίδες, χρήματα... ό,τι βρουν. Πριν από δύο μήνες ένας νεαρός έπιασε τη μητέρα μου από το πόδι - στο οποίο φορά λάμες στο ισχύο - για να της πάρει ένα ευρώ»!

«Αυτό όμως που ξεχείλησε το ποτήρι για όλους τους κατοίκους», συνεχίζει, «ήταν ένα 18χρονο κορίτσι που πάτησε σύριγγα και επί 6 μήνες οι γονείς του έτρεχαν στα νοσοκομεία γιατί σκέφτονταν τα χειρότερα. Πολλά βράδια ακούμε ριπές από καλάσνικοφ στην Αυλίζα. "Βροχή" οι σφαίρες! Τότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για νέα παρτίδα προς πώληση! Είναι κάποιες λιγοστές οικογένειες Ρομά που κάνουν όλο το εμπόριο! Η αστυνομία δυστυχώς δεν χτυπά τη ρίζα του κακού. Απλά βρίσκεται στη Λ. Δημοκρατίας και ελέγχει τις τσέπες των νεαρών χρηστών. Τη ρίζα του κακού αδυνατεί να την ξεριζώσει»!

Στα μέσα της εβδομάδας κάτοικοι του Δήμου Αχαρνών έκαναν πάλι συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το τοπικό αστυνομικό τμήμα για την εγκληματικότητα. Δεν ξέρω αν «έπιασε τόπο» γιατί τόσα χρόνια είδα πολλές ανάλογες διαμαρτυρίες κατοίκων, παραστάσεις διαμαρτυρίας δημάρχων σε αρμόδιους υπουργούς και το αποτέλεσμα… το ίδιο.

Αν δεν είναι τώρα η στιγμή η Πολιτεία να μεριμνήσει στα σοβαρά για το Δήμο Αχαρνών, να σταματήσει επιτέλους η υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων, πότε; Δεν ζουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στους πρόποδες της Πάρνηθας.

Ο Διονύσης Βυθούλκας είναι Δημοσιογράφος - Αρθρογράφος στο www.tovima.gr/ 
Για να δείτε δημοσιεύμένο το άρθρο του ΚΛΙΚ ΕΔΩ