Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Όταν οι Πελοποννήσιοι κήρυξαν τον πόλεμο κατά των Αθηναίων, ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών αν μπορούν να κυριεύσουν την Αθήνα. Το μαντείο τους απάντησε ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο αν δεν σκότωναν τον Αθηναίο βασιλιά. Ο Κόδρος, βασιλιάς των Αθηνών, έμαθε τον χρησμό από κάποιο κάτοικο των Δελφών, οπότε ντύθηκε σαν ζητιάνος, βγήκε από την πόλη και προσποιήθηκε ότι μαζεύει ξύλα. Μόλις συνάντησε δύο στρατιώτες από το εχθρικό στρατόπεδο, σκότωσε τον ένα. Τότε ο άλλος στρατιώτης, βλέποντας αυτή του την ενέργεια, επιτέθηκε και σκότωσε τον Κόδρο, μη γνωρίζοντας ότι αυτός ήταν ο βασιλιάς της Αθήνας. Οι Πελοποννήσιοι κατάλαβαν τι έπαθαν όταν οι Αθηναίοι τους ζήτησαν τη σορό του βασιλιά τους για να τη θάψουν. Εξαιτίας του χρησμού φοβήθηκαν ότι στις πολεμικές επιχειρήσεις θα αποτύγχαναν και αποσύρθηκαν λοιπόν από την περιοχή των Αθηνών.

Επίσης, όταν ο Λεωνίδας, βασιλιάς της Σπάρτης, πήγε με τους τριακόσιους για να πολεμήσει τους εισβολείς Πέρσες, γνώριζε πολύ καλά ότι θα σκοτωθεί. Όμως, το καθήκον του για την πατρίδα, την Ελλάδα, ήταν πολύ μεγαλύτερο από το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης. Έμεινε εκεί, πολέμησε με ανδρεία, σκοτώθηκε και πέρασε μα άσβεστα γράμματα στο πάνθεον των ηρώων, παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.

«Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι» δίδασκε ο φιλόσοφος Σωκράτης, αυτόν που ακόμη και σήμερα μελετούν και θαυμάζουν οι άνθρωποι παγκοσμίως, εκτός φυσικά της Ελλάδας, αφού η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δεν επιθυμεί τα Ελληνόπουλα να γνωρίσουν εκείνους που έδωσαν τα φώτα στην ανθρωπότητα.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Έλληνας κυβερνήτης μετά την Επανάσταση του 1821, είχε πει: «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύσει εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Αυτά πίστευε κι έλεγε και γι’ αυτό τον δολοφόνησαν.

Από τα πιο πάνω γίνεται κατανοητό, ότι οι ηγέτες των κρατών, σφυρηλατούν και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους, ανάλογα με την Παιδεία που έλαβαν, τα ιδανικά – αν υπάρχουν – που έχουν, με αποτέλεσμα, οι αποφάσεις που λαμβάνουν σε κρίσιμα αλλά και σε απλά θέματα, να είναι σύμφωνες με την καλλιέργεια που έχουν, τις διεργασίες που ο πνευματικός και ψυχικός τους κόσμος κάνει.

Αν ένας ηγέτης δεν θωράκισε τον χαρακτήρα του με μεγάλες αξίες, με υψηλά ιδανικά τότε δεν μπορεί να κατανοήσει τα πιο πάνω. Και αρκετές φορές μπορεί να   φτάσει στο σημείο να υιοθετεί και να λέει αυτά που είπε ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ: «Πατριωτισμός είναι η προθυμία να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για ασήμαντη αφορμή».

Ίσως γι’ αυτό, κάτω από την πίεση των συμμάχων κι εταίρων μας, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του, αλλά και σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα, έχουν αυτή τη θέση στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Με μεγάλη ευκολία παραχωρούν τον ιστορικό και πολιτιστικό όρο «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς προβάλλοντας ως δικαιολογία την ειρήνη στα Βαλκάνια.

Ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν πεθαίνοντας είπε: «Αν είναι το σώμα μου να πεθάνει, αφήστε το να πεθάνει, αλλά μην αφήσετε τη χώρα μου να πεθάνει».

Σήμερα η εξουσία, χρησιμοποιώντας θεμιτά κι αθέμιτα μέσα, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες, ότι η απόφασή της να παραχωρήσει τον όρο «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς είναι η ενδεδειγμένη κι όσοι αντιτίθενται σε αυτήν είναι φασίστες, πατριδοκάπηλοι, γραφικοί, εθνικά επικίνδυνοι. Και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αυτοί οι φασίστες, οι πατριδοκάπηλοι, οι γραφικοί, οι εθνικά επικίνδυνοι είναι το 70% των Ελλήνων!

Ο Έλληνας Ιστορικός Ξενοφών έλεγε «Νόμιζε την πατρίδα οίκον, τους δε πολίτας εταίρους».

Δυστυχώς, κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα δεν έχουν την ίδια αντίληψη. Θεωρούν μάλλον τους Έλληνες πολίτες ως δούλους, ως άβουλα όντα, που δεν έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν άποψη ή αντιρρήσεις στις αποφάσεις τους.

Καλό θα ήταν όμως, ο πολιτικός κόσμος να λαμβάνει σοβαρά υπόψη του τις επιθυμίες του λαού. Και καλό θα ήταν να θυμούνται την ρήση του συγγραφέα Μαρκ Τουαίν που έλεγε «Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει».