Δευτέρα, 17 Νοέμβρη 2014, οι μαθητές του 7ου Γενικού Λυκείου Αχαρνών δεν ξεχνούν.
Η σχολική τους γιορτή είναι αφιερωμένη στη θυσία των φοιτητών του Πολυτεχνείου, σαράντα ένα χρόνια πριν. Στον τοίχο συνθήματα, όπως «αν δεν βρεθεί κανείς να πεθάνει για τη λευτεριά, τότε θα πεθάνει η ίδια η λευτεριά» και «τη λευτεριά δε την πουλούν πουθενά. Ούτε τη χαρίζουν. Όσοι τη πήραν χάρισμα τη χαράμισαν».
Στη σκηνή τα παιδιά του σχολείου τονίζουν ότι το σύνθημα «ψωμί-παιδεία ελευθερία» χαράχτηκε, ανεξίτηλα, στην πολιτική ιστορία του τόπου. Καλούν τους συμμαθητές τους να εκφράζονται, να αμφισβητούν, να διαφωνούν, να διεκδικούν, δίνοντας σε μια, ούτως ή άλλως, συμβολική μέρα, επίκαιρη διάσταση και σύγχρονο πολιτικό περιεχόμενο.
Πάνω στη σκηνή ξετυλίγεται, από την αρχή, σαν κουβάρι, το χρονικό των γεγονότων. Στον τραγικό επίλογο η πόρτα του Πολυτεχνείου πέφτει και η φωνή του ραδιοσταθμού των ελεύθερων Ελλήνων σβήνει… Αλλά είναι η αρχή του τέλους για ένα τυραννικό καθεστώς. Η ελευθερία και η δημοκρατία νικούν.
Οι μαθητές αναπαριστούν τα τραγικά γεγονότα, καθοδηγημένοι, με μαεστρία, από τη σκηνοθετική μπαγκέτα των καθηγητών τους. Στιγμές έντασης, αγωνίας, περηφάνειας, θυσίας και τελικά, λύτρωσης… Το πηγαίο και θερμό χειροκρότημα αποτελεί την πλουσιοπάροχη αμοιβή τους.
Σάββατο, 17 Νοέμβρη 1973, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου τολμούν…
Δευτέρα, 17 Νοέμβρη 2014, οι μαθητές του 7ου ΓΕΛ Αχαρνών θυμούνται…
Συγκλονιστικό φινάλε η Δραματοποίηση του ποιήματος του Αζίζ Νεσίν "Σώπα μη μιλάς" από τη μαθήτρια του Γ5 Πιέτρι Οριέλα
Σώπα μη μιλάς! –
Αζίζ Νεσίν
Σώπα,
μη μιλάς , είναι ντροπή
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα
πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα".
Στο
σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
Με
φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"
Κόψε
τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα
αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα
φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα,
έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".
Σε
χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα
ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε
πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε
το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν
θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε
τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για
να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:
Mίλα!
Οι συντελεστές της παράστασης
