Τελευταια Νεα
Φόρτωση...

«Ο Αφελής» του Δημήτρη Ψαθά ανεβαίνει στις 6 Ιουλίου στο Πάρκο Τρίτση από τη Θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιλίου




Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις πρόβες


Γιώργος Ματαράγκας: «Με ενδιαφέρει η αλήθεια στο θέατρο»
Ο δημοφιλής ηθοποιός Γιώργος Ματαράγκας διδάσκει στη Θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιλίου και ανεβάζει φέτος την παράσταση «ο Αφελής» του Δημήτρη Ψαθά. Πρόκειται για ένα έργο που γράφηκε το 1973 και ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο «Απόλλων» το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, με τον Γιάννη Γκιωνάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης, κατά την δεκαετία του 1980 παίχτηκε στο Θέατρο της Δευτέρας σε σκηνοθεσία Γιώργου Εμιρζά με τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Δημήτρη Ζακυνθινό, τον Γιώργο Κιμούλη, κ.α στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο κ. Ματαράγκας μας μιλάει για την δύναμη που έχει το θέατρο να αγγίζει με την αλήθεια του τις καρδιές των θεατών αλλά και να κάνει τους ερασιτέχνες ηθοποιούς πιο εξωστρεφείς ανθρώπους. Μέσα από τη συζήτησή μας, αναδεικνύεται η αγάπη του για το επάγγελμα του ηθοποιού και η σιγουριά του ότι πλέον έχει να μεταδώσει ό,τι καλύτερο αποκόμισε από την πολύχρονη εμπειρία του.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Βιβή Ζωγράφου
Ο «Αφελής» θα κάνει πρεμιέρα στις 6 Ιουλίου στο Πάρκο Τρίτση από τη θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιλίου. Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Φέτος είπαμε στον Δήμο να ανεβάσουμε μία κωμωδία που να έχει ελληνική βάση, να ασχολείται με την Ελλάδα του σήμερα και την Ελλάδα του χθες, γιατί αυτά που συνέβαιναν πριν από χρόνια στην Ελλάδα συμβαίνουν και σήμερα. Θεώρησα λοιπόν ότι ο καλύτερος για την εποχή του ήταν ο Ψαθάς που τα περισσότερα από τα έργα του έχουν γίνει τεράστιες επιτυχίες. Διάλεξα ένα έργο που δεν είναι πολύ παιγμένο και ούτε έχει γίνει ταινία. Όταν το διάβασα, μου άρεσε πολύ, γιατί έχει καταπληκτική πλοκή και θίγει σημαντικά θέματα της κοινωνίας που έχουν να κάνουν και με το σήμερα.
Τι τύπος είναι ο «Αφελής»;
Είναι ένας οδοντίατρος στην Λαμία που το όνειρό του είναι να γίνει βουλευτής. Για να γίνει βουλευτής και να αναγνωριστεί στην κοινωνία καταρχάς γίνεται πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λαμίας. Ο καημός του είναι ότι δυο τρεις φορές έχει κατέβει ανεξάρτητος και δεν έχει πετύχει, γιατί δεν έχει ακόμα βρει ένα κόμμα να μπει στη Βουλή. Προκειμένου να τα κάνει όλα αυτά, ο Αφελής χάνει τη ζωή του, την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τους πάντες. Και εκεί είναι η αφέλεια του! Αλλά και όλων αυτών που πιστεύουν ότι μέσα από τέτοιους τρόπους μπορεί να γίνει κανείς σπουδαίος. Ο Ψαθάς δημιουργούσε τύπους όπως ο «Ένας βλάκας και μισός», ο Τσιγκούνης «Ο Εαυτούλης μου» και τους έπλεκε σε μία ιστορία, όχι απλά για να κάνει την ιστορία, αλλά για να δείξει τι συμβαίνει στην κοινωνία. Αυτό ήταν το μεγάλο του όπλο. Ο «Αφελής» έχει μια απίστευτη πλοκή που δεν τη συναντάς σε πολλά έργα, έχει πάρα πολύ γέλιο που βγαίνει από τις καταστάσεις και τις ανατροπές. Είναι σημαντικό το γέλιο να μην γίνεται με τις βωμολοχίες. Επίσης έχει ατάκες, λόγια δηλαδή που τα βάζει την κατάλληλη στιγμή έτσι όπως πρέπει να τα βάλει, που είναι σίγουρο ότι ο κόσμος που θα έρθει να δει την παράσταση θα γελάσει.
Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά το έργο;
Και στη διδασκαλία μου και στη σκηνοθεσία που κάνω, θέλω οι ηθοποιοί να βγάζουν την αλήθεια τους. Δεν μ αρέσουν τα φτιαχτά πράγματα. Αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Αν ο ηθοποιός κάνει μόνο το κέφι του σκηνοθέτη, δεν έχει καμία ουσία, δεν ακουμπάει καθόλου το κοινό από κάτω. Αυτό δεν το κάνω μόνο δουλεύοντας στις ερασιτεχνικές ομάδες αλλά και με επαγγελματίες. Γενικά πάντως είμαι κλασικός στη δουλειά μου. Πιστεύω ότι μια παράσταση μπορεί να ανέβει πενήντα φορές, αλλά αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να βλέπουμε την άποψη του σκηνοθέτη σε σχέση με τα πράγματα που παίζει και να δούμε τους τωρινούς ηθοποιούς σε σχέση με το τι έχουν να δώσουν προσωπικά καινούριο από αυτό που δώσαν οι προηγούμενοι.
Πώς δουλεύετε με την ερασιτεχνική ομάδα του Ιλίου;
Κάθε φορά κάνουμε ένα μάθημα. Κάνουμε διδασκαλία πραγμάτων και αυτοσχεδιασμούς ώστε τα παιδιά τα παλιά αλλά και τα καινούρια που έρχονται να βρουν τα εκφραστικά τους μέσα. Επίσης κάνουμε και ψυχοθεραπεία! Όσο κρατάει η πρόβα, φεύγουμε από τα εγκόσμια και ταξιδεύουμε σε άλλους χώρους και πράγματα ακόμα και σε άλλους συγγραφείς, Τσέχωφ, Σαίξπηρ, κ.α και έτσι ξεφεύγουμε από όλο αυτό το πράγμα που ζούμε σήμερα. Αυτό γίνεται στην αρχή. Όταν πια μπαίνουμε στο έργο, εκεί λειτουργούμε όπως λειτουργούν όλα τα σχήματα: εξηγούμε το έργο, τους ρόλους αρχίζουν τα παιδιά μαθαίνουν τους ρόλους, στήνουμε το έργο και στο τέλος κοιτάμε πως το έργο θα αποκτήσει τους ρυθμούς του.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε σε αυτήν την παράσταση;
Υπάρχει ένας περιορισμός ότι πρέπει να προσαρμόσω το έργο στα άτομα που έχω. Αναγκάζομαι λοιπόν να κάνω πολλές φορές διπλές ή και τριπλές διανομές στον ίδιο ρόλο και αυτά που κάνω με τον έναν ηθοποιό να τα κάνω και με τον άλλον ηθοποιό. Εγώ ξέρετε δεν κάθομαι από κάτω και τους λέω πήγαινε από εκεί εκεί. Σηκώνομαι πάνω, χτυπιέμαι μαζί τους, κλαίω μαζί τους, γελάω μαζί τους. Αυτό θέλει μια διπλή δουλειά η οποία όμως δεν με απασχολεί.
Πώς νιώθετε όταν δουλεύετε με ερασιτέχνες ηθοποιούς;
Έχω 35 χρόνια ως επαγγελματίας ηθοποιός και συνήθως αυτό που γίνεται είναι ότι σου λένε οι σκηνοθέτες τι θέλουν, βάζεις κι εσύ τα δικά σου και βγαίνει η παράσταση. Εδώ ήρθα πέρσι και είχαμε κάποια παιδιά που για πρώτη φορά είχαν να αντιμετωπίσουν έναν ρόλο. Όπως υπήρχαν και άλλα παιδιά που είχαν ήδη παίξει. Όταν ανέβηκε η παράσταση πέρσι έκλαιγα. Ένιωσα τεράστια χαρά και δημιουργικότητα όταν είδα αυτά τα παιδιά που δεν παίζαν τους μεγάλους ρόλους, αλλά τους μικρούς, που ανεβήκαν πάνω στη σκηνή, και σκίσανε. Το θέατρο βοηθάει τους ανθρώπους, στην ψυχή τους, στη δουλειά τους, στις σχέσεις τους, όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να κάνουν θέατρο. Το θέατρο σημαίνει σχέσεις ανθρώπων, με αυτό ασχολούμαστε, με τον άνθρωπο ασχολούμαστε. Όταν διαβάζουμε μεγάλους συγγραφείς, βλέπουμε ότι αυτά που λένε παίζουν ακόμα και σήμερα μεγάλο ρόλο. Αυτά λοιπόν κρατάς και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Ποια είναι η σύνθεση της θεατρικής ομάδας;
Ένα μεγάλο προσόν της ομάδας είναι ότι οι συμμετέχοντες είναι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις με τεράστιες διαφορές σε αυτά που κάνουν επαγγελματικά. Ηλικιακά είναι από 25 έως και 70 χρονών. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό. Τα πιο μικρά παιδιά μαθαίνουν από τους πιο μεγάλους, οι πιο μεγάλοι παίρνουν ενέργεια από τα νέα παιδιά.
Ποιο είναι το «μυστικό» για να αντέξει κανείς σε αυτόν τον χώρο;
Το θέμα είναι να σε απασχολεί πάντα αυτή η δουλειά, να ασχολείσαι μαζί της και να κερδίζεις από αυτή τη δουλειά. Από τους σκηνοθέτες μαθαίνεις πολλά, κάποια που λένε είναι καλά και κάποια άλλα όχι. Δεν πηγαίνεις όμως στο θέατρο για να κάνεις τον έξυπνο, αλλά σεμνά και ταπεινά μαθαίνεις πράγματα. Εγώ θα μπορούσα από τα 40 μου χρόνια και από τα τριανταπέντε μου να πάω να διδάξω. Το έκανα μόνο όταν ένιωσα ότι μπορώ να το κάνω. Το θέμα λοιπόν είναι να ακουμπήσεις ως δάσκαλος τον ηθοποιό και ο ηθοποιός τον θεατή. Τότε έχεις πετύχει.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου