"Αντίο ... για την ώρα"

Επιστολή του απερχόμενου Προέδρου του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων του 7^ου Γυμνασίου και Διαχειριστή του σχετικού blog

 Αγαπητοί φίλοι και φίλες 

“Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν”. Έτσι και το δικό μου ταξίδι στο Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων του 7ου Γυμνασίου Αχαρνών σήμερα έφτασε στο τέλος του.

Ένα ταξίδι πέντε ετών γεμάτο αγωνίες, άγχος, απογοητεύσεις, διεκδικήσεις, εκπλήξεις, χαρές, ικανοποίηση. 

Όταν αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα, ως μέλος του Δ.Σ. του ανωτέρω Συλλόγου (η αλήθεια είναι ότι με “έσπρωξε” κάποια και την ευχαριστώ γι΄ αυτό) δεν το έκανα από καμία φιλοδοξία ή για να τύχουν τα παιδιά μου ευνοϊκότερης μεταχείρισης. Επιθυμία μου ήταν να προσφέρω σε αυτό που ονομάζουμε δημόσια εκπαίδευση. Να προσθέσω και εγώ με τις λιγοστές μου δυνάμεις ένα λιθαράκι ώστε να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα πορείας μου ως μέλος αλλά και ως Πρόεδρος του Συλλόγου προσπάθησα να υπάρχει στο Δ.Σ κατ΄ αρχήν κλίμα κατανόησης και συνεννόησης, με κοινούς στόχους και πάντα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Σύνθημά μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα : «Έξω από το σχολείο η κομματική ταυτότητα» και στη δική μου περίπτωση «και η αστυνομική». Πιστεύω ότι υπηρέτησα το Σύλλογο έχοντας πλήρη γνώση των ευθυνών μου, ακολουθώντας σχεδόν πάντα το γράμμα του Νόμου, τον οποίο άλλωστε έχω ορκιστεί να υπηρετώ.

Προσπάθησα να είμαι δίπλα στα παιδιά, να τριγυρνώ ανάμεσά τους και να αφουγκράζομαι τις ανησυχίες τους, τους προβληματισμούς τους, να δέχομαι τα πάντα κόσμια αστεία τους, να συζητώ μαζί τους για διάφορα θέματα που τα απασχολούν. Προσπάθησα να μη με βλέπουν ως «Πρόεδρο» αλλά ως τον άνθρωπο που μπορούν να εμπιστευτούν, να ζητήσουν τη βοήθειά του ανά πάσα στιγμή. Προσπάθησα να είμαι φίλος τους και πατέρας τους.

Από κοινού με όλα τα μέλη των Δ.Σ. αγωνιστήκαμε να βελτιώσουμε τις κτιριακές εγκαταστάσεις αλλά και την υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου.

Θέλησα να ακουστεί η φωνή του Συλλόγου, των παιδιών και των καθηγητών μέσω του ιστολογίου. Με τη δημιουργία και λειτουργία του blog αποσκοπούσαμε στη δημιουργία ενός δυναμικού περιβάλλοντος μεταξύ των μελών της σχολικής κοινότητας, με στόχο την άμεση επικοινωνία και ενημέρωση, τη συνεργασία και την ανταλλαγή απόψεων με έμφαση σε θέματα που αφορούν κυρίως το σχολικό περιβάλλον και την εκπαίδευση. Με το blog θέλαμε να ενθαρρύνουμε την κριτική, ακόμη κι αν ήταν σκληρή, τη διαφωνία και την αντιπαράθεση. Όχι όμως το λεκτικό χουλιγκανισμό και τη χυδαιότητα. 

Aν θα με ρωτήσει κάποιος “Άξιζε ρε Βασίλη;” θα του απαντήσω ΝΑΙ! Και ο λόγος απλός : δεν αξίζει να αγωνίζεσαι για τα παιδιά σου;

Η ανταμοιβή; Το χαμόγελό των παιδιών, το “κ. Βασίλη …” τα πειράγματά τους, τα αστεία τους … που για μένα σημαίνει αποδοχή, εμπιστοσύνη. Το “ευχαριστώ” του καθηγητή και το χτύπημα στην πλάτη από ένα γονέα. Αυτά τα απλά πράγματα. Άλλωστε είσαι εθελοντής. Και εθελοντής σημαίνει να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα.

Οι Σύλλογοι Γονέων & Κηδεμόνων, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες εποχές, έχουν ανάγκη από εθελοντές. Και Σύλλογος δεν είναι μόνο του Διοικητικό Συμβούλιο. Σύλλογος είναι όλοι οι γονείς, οι οποίοι επιβάλλεται να συμμετέχουν, επιβάλλεται να προτείνουν, επιβάλλεται να δίνουν λύσεις, επιβάλλεται να διεκδικούν. Προσωπικά δεν αποδέχομαι τους όρους “συνάδελφοι”, “συναγωνιστές”. Θεωρώ ότι είναι όροι που ταιριάζουν σε πολιτικούς, συνδικαλιστές και λοιπά … επαγγέλματα. Το να είσαι μέλος σε Σύλλογο Γονέων δεν είναι επάγγελμα. Είσαι ή πατέρας ή μητέρα. Τελεία και παύλα! 

Σε αυτή την τελευταία μου ανάρτηση στο Blog του Συλλόγου (το τρίτο μου παιδί!) θα ήθελα να ευχαριστήσω :

• Πρώτα όλους αυτούς που με έκριναν άδικα, που μου “κόλλησαν” ταμπέλες, που με απογοήτευσαν, διότι πιστεύω ότι με έκαναν καλύτερο, με πείσμωσαν.
• Τους συνεργάτες μου, τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων του Συλλόγου, τους γονείς και τους καθηγητές του σχολείου για την εμπιστοσύνη τους, τη συμπαράστασή τους, τη βοήθειά τους, τη συνεργασία τους.
• ‘Όσο για τους μαθητές θέλω να ξέρουν και είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζουν, ότι για μένα θα είναι πάντα τα παιδιά μου. Να θυμούνται ότι η επιτυχία παίρνεται, διεκδικείται και είναι άμεσα συνυφασμένη με την προσπάθεια. Μόνο όποιος δεν προσπαθεί είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Να μην αφήσουν κανέναν να εμποδίσει τη μόρφωσή τους, τους στόχους τους. «Να κοιτούν εκεί που θέλουν να πάνε. Αλλιώς θα πάνε εκεί που κοιτούν». Το αξίζουν. Το μπορούν. Θα το πετύχουν. Τα ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιά μου, για την ευκαιρία που μου πρόσφεραν να είμαι ανάμεσά τους και κάποιες στιγμές και γίνομαι και γω παιδί.
• Τους αναγνώστες του blog, για την εμπιστοσύνη τους, με τους οποίους θα ξαναβρεθούμε σύντομα αλλού. Δεν γνωρίζω αν πέτυχα κάτι. Πάντως προσπάθησα…  

Βασίλης Σκαραμαγκάς  

Απερχόμενος Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων 

7ου Γυμνασίου Αχαρνών – Διαχειριστής του blog