|
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΥΤΑΣ (ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ) |
Πολυαγαπημένε μας Μιχάλη, Πολυαγαπημένε μας Συμπατριώτη, Συνεργάτη και Στρατιώτη του τόπου μας.
Βρίσκομαι κι εγώ σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Βλασίου των Αχαρνών, μαζί με όλους τους συγγενείς και φίλους, αλλά και όσους είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν, για να σου απευθύνω – μετά και από επιθυμία της οικογένειας σου - τον τελευταίο τούτο χαιρετισμό και να εκφράσω με την παρουσία και την προσευχή μου τα ευγνώμονα αισθήματα όσων συμμετέχουν στην εξόδειο αυτή, ακολουθία. Πολυαγαπημένε μας Μιχάλη,
Γεννήθηκες πριν 82 χρόνια, λίγα μέτρα μακριά από αυτή την πλατεία του χωριού μας. Εδώ κοντά μεγάλωσες, στα γύρω σχολεία έμαθες τα πρώτα σου γράμματα, στα γύρω στενά και στις αλάνες έπαιξες με τους φίλους σου και δέθηκες για πάντα μαζί τους. Κάπου εδώ γύρω, θα πήρατε, φαντάζομαι, αμέσως μετά την Κατοχή, την απόφαση να ιδρύσετε την ομάδα του Αχαρναϊκού, αλλά και από ‘ δω θα ξεκινήσατε με τις ιδρωμένες αξίνες των αγροτών γονιών σας, για να σκάψετε και να διαμορφώσετε το γήπεδο του Αχαρναϊκού – εθελοντικά θα λέγαμε σήμερα, αν δεν ξέραμε πια από την ιστορία, ότι στη γενιά σας, το εθελοντικό είχε γίνει γονιδιακό αφού έτσι έσκαψαν κι οι γονείς και οι παππούδες σας Μενιδιάτες, σε βάρδιες εκατοντάδων ατόμων, αντρών, γυναικών και παιδιών, τους δρόμους για τον Πύργο Βασιλίσσης, για την Αθήνα, για τη Χασιά, για την Κηφισιά και το Τατόι, αλλά και τα υδραγωγεία και τις εκκλησίες των παλιών εποχών. Βλέπεις Μιχάλη, από το 1832 που έφυγαν οι Τούρκοι απ΄ την Αττική, το κράτος υπήρξε διαχρονικά τσιγκούνικο, μίζερο και αδιάφορο – αν όχι εκδικητικό απέναντι στην περιοχή μας. Εσύ, υπηρέτησες την πατρίδα ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός και ταυτόχρονα συνέχισες τις σπουδές σου στην Ανωτάτη Εμπορική, δίνοντας παρών σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες και τους αγώνες της εποχής. Το 1966, παντρεύτηκες τη Νίτσα Τριβέλλα κόρη του τυφλού ήρωα της Αλβανίας Πέτρου Τριβέλλα, του ανθρώπου που ποτέ δεν αντίκρισε με τα μάτια του τις κόρες του Νίτσα και Φανή, αφού παντρεύτηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1940, μια εβδομάδα πριν την κήρυξη του πολέμου, για να γυρίσει χωρίς όραση από το μέτωπο. Με την κυρία Νίτσα μας, αποκτήσατε, αναθρέψατε και διαπαιδαγωγήσατε τα δύο παιδιά σας, Σπύρο και Πέτρο, σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της παράδοσης και της οικογένειας. Τα δύο παιδιά που σήμερα καμαρώνουμε όλοι.
Πολυαγαπημένε μας Δήμαρχε,
έχοντας φτάσει επαγγελματικά στο βαθμό του Τμηματάρχη και Προϊσταμένου των οικονομικών υπηρεσιών του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1975, θυσίασες τη λαμπρή σου καριέρα, υπακούοντας στη βούληση των συμπολιτών μας και εξελέγης Δήμαρχος Αχαρνών με ευρύτατη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Ήταν η εποχή αμέσως μετά την επταετία και τη συμφορά της Κύπρου. Δύσκολη εποχή, αλλά και Νέα Εποχή, που τελειώνει κι εκείνη μαζί σου στις επώδυνες και περίεργες μέρες που περνάμε, περιμένοντας την επόμενη, Νέα Εποχή…Υπηρέτησες το Δήμο Αχαρνών πιστά εκείνη την 4ετία, αλλά και τις επόμενες τρείς 4ετίες, ως επικεφαλής της Αξιωματικής Δημοτικής Αντιπολίτευσης. Ορθοπόδησες τα οικονομικά και νοικοκύρεψες το Δήμο (αν και λοιδορήθηκες γι’ αυτό), βάζοντας τις βάσεις για τον μεγάλο Δήμο του σήμερα. Προάσπισες τη δημοτική περιουσία από ιδιώτες καταπατητές, κάτι που πλήρωσες τον Ιανουάριο του 1993 με την εγκληματική επίθεση εναντίον σου, τα χτυπήματα της οποίας ενδεχομένως να ευθύνονται, για το εγκεφαλικό που υπέστης το Μάιο του 2005. Ίδρυσες το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου και μίσθωσες το πρώτο κτίριο της Θεοφράστου για τη στέγαση του Λαογραφικού Μουσείου. Μαζί με τη γυναίκα σου Νίτσα, συλλάβατε την ιδέα της ίδρυσης του Λυκείου Ελληνίδων Αχαρνών, αυτόν τον σημαντικό πόλο Παράδοσης και Πολιτισμού της περιοχής μας. (Να σου θυμίσω, από τις εκατοντάδες εκδηλώσεις, μόνο την αναβίωση του πανηγυριού της Αγίας Τριάδος της Πάρνηθας μας, για σειρά ετών…).
Πολυαγαπημένε μας Δήμαρχε, Πολυαγαπημένε μας Μιχάλη
Αν για όλα τα παραπάνω ήρθε η ώρα ν’ ακούσεις ένα μεγάλο ευχαριστώ, το μέγιστο Ευχαριστώ, το ακούς καθημερινά από τις εκατοντάδες οικογένειες που κρυφά, με τη σύζυγο σου και την αγαπημένη σας Φανή, βοηθήσατε οικονομικά και ηθικά στις άτυχες στιγμές τους. Φτωχούς ανθρώπους, αναξιοπαθούντες της ζωής, νιόφερτους συνδημότες μας και πολλούς αρρώστους. Το μέγιστο ευχαριστώ, έρχεται στα χείλη όλων μας. Και το μέγιστο αυτό ευχαριστώ, γίνεται λουλούδι, που θα σε συντροφέψει εκεί που πηγαίνεις, αλλά και θα συντροφεύει και θα γεμίζει υπερηφάνεια, τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Ήξερες να συμπαρίστασαι, ήξερες να αγαπάς, ήξερες να συντρέχεις, να ενθαρρύνεις και να συγχωρείς. Εκτός όμως από την ατομική και οικογενειακή προσφορά σου, τα μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας που έδωσες ως Δήμαρχος και επικεφαλής της Αντιπολίτευσης επί σειρά ετών, υπήρξε και η μεγάλη προσφορά σου, στην πολιτική του ζωή του τόπου. Λαμπρό παράδειγμα η εποικοδομητική και όχι καταστροφική αντιπολίτευση που επέλεξες να κάνουμε και που σήμερα αναγνωρίζεται και από την άλλη παράταξη που παρίσταται κι αυτή σήμερα, σύσσωμη, εδώ, σε ένα ενωτικό παρόν, απαραίτητο για τις δύσκολες στιγμές που περνάει η πατρίδας μας.
Φίλε Μιχάλη,
Σε κατευοδώνουμε λοιπόν σήμερα, εμείς οι δικοί σου άνθρωποι αλλά και οι φίλοι σου που είναι εδώ από όλες τις περιοχές της Αττικής, άνθρωποι που σε γνώρισαν, που σε θυμούνται και από τις σχέση τους μαζί σου, άνθρωποι που αγάπησαν κι εμάς και το Μενίδι. Σε λίγο, η ιστορική Αχαρναϊκή γη, θα σε τυλίξει σ’ ένα πέπλο μνήμης. Το φιλόξενο και ποτισμένο με αίμα και ιδρώτα (όπως έλεγαν οι παππούδες) μενιδιάτικο χώμα, θα είναι για σένα, τελείως απαλλαγμένο βάρους. Κι ο προαιώνιος αχαρναϊκός κισσός, θα αναμιχθεί με τα χημικά μόρια του φθαρτού σου σώματος, στο ίδιο μίγμα που αρχίζει ή τελειώνει κάθε φορά η ζωή. Θα γυρίσεις στους γονείς σου Σπύρο και Μαρία, το γένος Μαρίνη, θα πεις τα νέας μας στην αδελφή σας Φανή και στον γαμπρό σου Παναγιώτη Στριφτό, πατέρα του αγαπημένου σου ανιψιού Σπύρου, που διετέλεσε κι αυτός Δήμαρχος της πόλης μας. Θα βρεις τους αποδημήσαντες φίλους σου και θα γλεντήσετε, για σαράντα μέρες, έχοντας εσένα πρωτοχορευτή και τιμώμενο.
Πολυαγαπημένε μας Δήμαρχε, πολυαγαπημένες Μιχάλη Βαρελά, άκου κι αυτό!
Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ την ψυχή του δούλου σου Μιχαήλ, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος…
Καλό σου ταξίδι.